Το Μάρτη του 2020 έγιναν πάνω από 140.000 απολύσεις και ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης ομολογούσε πως «δυστυχώς η εικόνα στην
αγορά εργασίας είναι απογοητευτική έως τραγική». Μέσα στον Μάρτη, σύμφωνα με το σύστημα «Εργάνη», έγιναν 144.905 απολύσεις και 103.002 προσλήψεις, οι απολύσεις ήταν κατά 41.903 περισσότερες.
Ακολούθησε η αναστολή συμβάσεων εργασίας και η νομοθέτηση με ΠΝΠ της εξάμηνης εκ επιτροπής εργασίας με μείωση μισθού έως 50%. Σχεδόν 8 στους 10 εργαζόμενους είναι «στον αέρα». Τον Απρίλη του 2020, σύμφωνα με το σύστημα «Εργάνη», έγιναν 233.626 λιγότερες προσλήψεις σε σύγκριση με τον ίδιο μήνα του 2019. Η εκτίμηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για ύφεση 9,7% το 2020 και για εκτίναξη της ανεργίας στην Ελλάδα ζωντανεύει τον μνημονιακό εφιάλτη.
Το 2010 δεν είναι ίδιο με το 2020. Κάποια, όμως, πράγματα δεν αλλάζουν. Τώρα είναι ο τουρισμός και οι μεταφορές που σέρνουν το χορό του Ζαλόγγου μα πάντα είναι οι εργαζόμενοι που πρώτοι σπρώχνονται στα βράχια. Με ίδια επιχειρήματα οι εργαζόμενοι καλούνται να αποδεχθούν τη βύθιση για να έρθει σύντομα -λένε- η ανάδυση. Τα σκληρά εμπροσθοβαρή μέτρα του πρώτου μνημονίου επί ΠΑΣΟΚ το 2010 μείωσαν δραματικά μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες, άρα και το δημοσιονομικό έλλειμμα για το ‘10 και το ‘11, αλλά η κρίση βάσταξε 10 χρόνια. Τώρα μας λένε ότι φέτος θα γονατίσουμε και του χρόνου θα ορθοποδήσουμε. Όπως και τότε έτσι και τώρα εμφανίζουν την ΕΕ σαν «από μηχανής θεό» που με δισεκατομμύρια ευρώ θα μας σώσει. Το 2010 με το πρώτο μνημόνιο το κράτος πήρε δάνειο 130 δισ. ευρώ, τον λαό δεν τον έσωσε, αντίθετα τον μάτωσε και τον ματώνει.
Το 2010 δεν είναι ίδιο με το 2020. Όχι επειδή αγνοούμε ακόμα το βάθος και την έκταση της νέας καπιταλιστικής κρίσης. Επειδή τώρα, αφού τα ζήσαμε, γνωρίζουμε καλά ότι οι θιασώτες του καπιταλισμού που εμφανίζονται σαν σωτήρες του λαού, προσφέροντας τάχα τις κατάλληλες συνταγές διαχείρισης, είναι απάτη. Τα τρία μνημόνια είναι το μνημείο της εξαπάτησης του λαού. Το μόνο που είχαν -και έχουν- σκοπό ήταν να διασωθεί, επί πτωμάτων εργατών και λαϊκών οικογενειών, ο καπιταλισμός.
Σε αποδρομή ίσως να είναι η πανδημία, σίγουρα όχι η κρίση και οι αναμετρήσεις που αναπόφευκτα κουβαλάει μεταξύ μονοπωλίων και ανάμεσα σε καπιταλιστές και εργάτες. Δεν υπάρχει ούτε ένας καπιταλιστής που να μην τρομάζει από την οργανωμένη και πειθαρχημένη πάλη των εργατών. Και κάθε τι που το υπενθυμίζει, όπως η Πρωτομαγιά στην πανδημία, ενοχλεί. Σε αυτόν το δρόμο περπατάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου