Ξεσπά ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας και τη Νότια Κορέα

Ως αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής υποδαύλισης ξεσπά, 25/6/1950, ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας και τη Νότια Κορέα.

Στις 27/6 το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποφασίζει την αποστολή στρατευμάτων για την υποστήριξη της Νότιας Κορέας διεθνοποιώντας έτσι την πολεμική σύγκρουση.
Στην ιμπεριαλιστική επέμβαση που ακολούθησε μετείχαν συνολικά 23 κράτη, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.
Τελικά ο πόλεμος έληξε με την υπογραφή ανακωχής (27/7/1953) και τη διατήρηση των συνόρων των δύο κρατών στο ύψος του 38ου Παραλλήλου. Το κόστος της ιμπεριαλιστικής επέμβασης σε ανθρώπινες ζωές ήταν τρομακτικό.

Σε σχεδόν 3.000.000 υπολογίζονται οι νεκροί ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό, αποτέλεσμα –μεταξύ άλλων- και των αδιάκριτων και ισοπεδωτικών βομβαρδισμών βορειοκορεατών πόλεων από την αεροπορία των ΗΠΑ.
 

Οι ιμπεριαλιστές επεμβαίνουν

Γιατί, πώς και ποιοι άναψαν τη φωτιά του πολέμου στην Κορεατική Χερσόνησο;

Είναι γεγονός ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ως συνέπεια της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε συνθήκες επαναλαμβανόμενων οικονομικών κρίσεων από τα τέλη της δεκαετίας του '20 έως τα τέλη της δεκαετίας του '30, δημιουργούσε προσδοκίες ταυτόχρονα με την ανατροπή και καταστροφή του πρώτου τότε στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, και το μοίρασμά του, να αλλάξει τα δεδομένα, σχετικά με το εδαφικό μοίρασμα και τον γεωστρατηγικό έλεγχο και σε άλλες περιοχές του πλανήτη, ανάμεσα στις τότε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η περιοχή της Απω Ανατολής και του Ειρηνικού ήταν μέσα στους στόχους των μονοπωλιακών συμφερόντων των ΗΠΑ ενάντια σ' αυτά της Ιαπωνίας. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη ως προς αυτό από την υπόθεση της επίθεσης της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ, την οποία ενώ οι Αμερικανοί μπορούσαν να την αποτρέψουν, αποφεύγοντας τη μεγάλη καταστροφή, την άφησαν να εξελιχθεί. Ετσι άνοιξε το μέτωπο στον Ειρηνικό. Ηθελαν οι Αμερικανοί να ανοίξει προκειμένου να έχουν το πρόσχημα κήρυξης του πολέμου στην Ιαπωνία και ανάλογα με τα αποτελέσματα του πολέμου να περιορίσουν, σε όφελός τους φυσικά, τη δράση του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού.

Βεβαίως, τα αποτελέσματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν ήταν αυτά που προσδοκούσαν οι ιμπεριαλιστές. Η ΕΣΣΔ όχι μόνο δεν ανατράπηκε, αλλά ήταν η βασική δύναμη ήττας της χιτλερικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, ενώ μετά τον πόλεμο σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης και της Ασίας άρχισε να οικοδομείται ο σοσιαλισμός, αφού εγκαθιδρυόταν σ' αυτές λαϊκή εξουσία. 

Επομένως, στένευαν τα περιθώρια της ιμπεριαλιστικής δράσης από την άποψη της επέκτασης της παγκόσμιας αγοράς, της εξαγωγής κεφαλαίων, σε συνδυασμό επίσης και με την κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος. Στην περιοχή της Απω Ανατολής, εκτός από το γεγονός ότι εκτείνονταν σοβιετικά εδάφη, εξελισσόταν και η Κινεζική Επανάσταση, η οποία νίκησε και άρχισε τότε στο έδαφος της Κίνας η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η ίδια κατάσταση εξελισσόταν και στην Κορέα.

Η αντιαποικιακή πάλη του κορεάτικου λαού

Η Κορέα, από τα τέλη ακόμη του 19ου αιώνα, ήταν αποικία της Ιαπωνίας. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας με εξάρσεις και υφέσεις ανέπτυσσε στον κορεατικό λαό τη συνείδηση της αντίστασης ενάντια στους αποικιοκράτες. Η νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης άσκησε τεράστια επίδραση στην αντίσταση του κορεατικού λαού ενάντια στους Ιάπωνες, ενώ οι σοσιαλιστικές ιδέες άρχισαν να γίνονται υλική δύναμη του επαναστατικού κινήματος. Ετσι, στα 1925 ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Κορέας και η εργατική τάξη, που ανδρωνόταν με την ανάπτυξη του καπιταλισμού υπό την επίδραση του ιαπωνικού κεφαλαίου, αποκτά την καθοδηγητική δύναμη της δικής της πολιτικής επαναστατικής πάλης, η οποία μαζικοποιείται, ορισμένες στιγμές παίρνει χαρακτήρα σύγκρουσης και ανοίγει το δρόμο πανεθνικής αντιαποικιοκρατικής πάλης.

Στα 1932 αρχίζει να αναπτύσσεται ένοπλο αντάρτικο κίνημα ενάντια στους αποικιοκράτες, που γρήγορα αποκτά χαρακτήρα λαϊκού επαναστατικού στρατού, ενώ το 1936 συγκροτείται πλατύ πολιτικοστρατιωτικό εθνικό αντιιαπωνικό μέτωπο. Επομένως, σ' όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο κορεατικός λαός ανέπτυξε το δικό του λαϊκοεπαναστατικό κίνημα για την απελευθέρωση της χώρας του, έχοντας την αμέριστη συμβολή των σοβιετικών λαών.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Τον Αύγουστο του 1945 οι επαναστατικές ένοπλες δυνάμεις του κορεατικού λαού μαζί με τον Κόκκινο Στρατό συνέτριψαν τα επίλεκτα στρατεύματα του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού, τη στρατιά του Κβαντούν, πράγμα που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ιαπωνική ήττα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έβαλε τέλος στην κυριαρχία του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού στην Κορέα.

Ετσι, η Κορέα απελευθερώθηκε. Το γεγονός ότι χτυπήθηκε ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός και ουσιαστικά ηττήθηκε το αποικιοκρατικό σύστημα στην Κορέα είχε αντίχτυπο και στις ντόπιες αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις και στην άρχουσα τάξη της Κορέας. Η παρουσία του Σοβιετικού Στρατού στη Βόρεια Κορέα βοήθησε τις δημοκρατικές δυνάμεις της Κορέας, με επικεφαλής την εργατική τάξη, στην πάλη εναντίον των δυνάμεων της αντίδρασης. Στις πρώτες γραμμές του επαναστατικού αγώνα του κορεατικού λαού βρισκόταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κορέας. Με την καθοδήγησή του συγκροτήθηκαν διάφορες δημοκρατικές οργανώσεις. Τα προγράμματά τους περιλάμβαναν την εγκαθίδρυση δημοκρατίας, τη δήμευση της γης που ανήκε στο ιαπωνικό κράτος, στις εταιρίες και σε ορισμένα νομικά πρόσωπα, καθώς και της γης των Κορεατών γαιοκτημόνων και τη μεταβίβασή της στους φτωχούς αγρότες, την εθνικοποίηση των εργοστασίων και εγκαταστάσεων, που ανήκαν στους Ιάπωνες και ντόπιους εθνοπροδότες, καθώς και την εφαρμογή άλλων, δημοκρατικών μετασχηματισμών. Τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη του 1945, με πρωτοβουλία των λαϊκών μαζών, άρχισε η διαδικασία της δημιουργίας των οργάνων της λαϊκής εξουσίας - λαϊκές πολιτικές επιτροπές, προσωρινές επιτροπές για την οργάνωση της διοίκησης του κράτους κλπ.

Το Σεπτέμβρη του 1945 στρατός των ΗΠΑ αποβιβάστηκε στη Νότια Κορέα, για να συμβάλει στην εφαρμογή των συμφωνιών του αντιχιτλερικού συνασπισμού, που υπογράφτηκαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο στρατός των ΗΠΑ, όπως και ο Σοβιετικός Στρατός στη Βόρεια Κορέα, είχε την υποχρέωση να δεχτεί τη συνθηκολόγηση και την παράδοση των ιαπωνικών στρατευμάτων στη Νότια Κορέα και να βοηθήσει τις δημοκρατικές δυνάμεις να προετοιμάσουν δημοκρατικό κράτος.

Η Κορέα χωρίστηκε σε δύο ζώνες στρατιωτικής ευθύνης. Στο Βορρά και μέχρι τον 38ο παράλληλο εκτεινόταν η σοβιετική στρατιωτική ζώνη ευθύνης και νότια αυτού του παραλλήλου η αμερικανική. 

Η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ ήταν προσωρινή στην Κορέα, με στόχο τη συγκρότηση ενός ενιαίου και ανεξάρτητου κράτους, όπως σημειωνόταν στις αποφάσεις της Διάσκεψης του Πότσδαμ και σ' αυτές των υπουργών Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας στη Μόσχα. Ομως, οι προθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της στην Κορέα ήταν διαφορετικές. Οπως έδειξαν, όμως, τα γεγονότα που επακολούθησαν, ο στρατός των ΗΠΑ επεδίωκε να ματαιώσει τη λαϊκή δημοκρατική επανάσταση που είχε αρχίσει στη Νότια Κορέα. Το κορεατικό λαϊκό κίνημα ήταν ισχυρό, οι επαναστατικές δυνάμεις το ίδιο κι ένα ενιαίο κορεατικό κράτος, μετά από χρόνια υπό το ζυγό της αποικιοκρατίας, θα εναντιωνόταν στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Γι' αυτό, παρά τις διεθνείς συμφωνίες και τη θέληση του κορεατικού λαού, διέκοψαν τη δραστηριότητα της Κοινής Σοβιετοαμερικανικής 

Επιτροπής, που είχε συγκροτηθεί με απόφαση της Σύσκεψης της Μόσχας, για να συμβάλει στη δημιουργία προσωρινής δημοκρατικής κυβέρνησης στην Κορέα και επέβαλαν, με τη βοήθεια του ΟΗΕ, απόφαση για διεξαγωγή εκλογών μόνο στη Νότια Κορέα. Ετσι, το Μάη του 1948, παρά τις προσδοκίες του κορεατικού λαού και τον πόθο του για εθνική ενότητα, στη Νότια Κορέα σκηνοθετήθηκαν εκλογές. Τον Αύγουστο του 1948 ιδρύθηκε η αποκαλούμενη Δημοκρατία της Κορέας, στην εξουσία της οποίας εγκαταστάθηκαν αντιδραστικά φιλοϊμπεριαλιστικά στοιχεία, με επικεφαλής τον Σίγκμαν Ρι.

 

Από την απόβαση των Αμερικανών στο λιμάνι Ιντσόν της Κορέας (15/9/1950)

Οι Αμερικάνοι και ο πόλεμος

Στις 27 του Ιούνη του 1950 ο Αμερικανός Πρόεδρος Τρούμαν έκανε μια ανακοίνωση σχετικά με τον πόλεμο στην Κορέα, όπου ανάμεσα στ' άλλα έλεγε και τα εξής:

«Διέταξα τας αεροπορικάς και ναυτικάς δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών να παράσχουν προς τα στρατεύματα της κυβερνήσεως της Κορέας κάλυψιν και υποστήριξιν. Η εναντίον της Κορέας επίθεσις καθιστά σαφές πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο κομμουνισμός υπερέβη το στάδιον της χρησιμοποιήσεως ανατρεπτικών μεθόδων διά την κατάκτησιν ανεξάρτητων εθνών και ήρχισε να χρησιμοποιή τώρα ένοπλον εισβολήν και πόλεμον...» («Καθημερινή» 28/6/1950).

Ετσι ξεκινούσε η άμεση στρατιωτική επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κορέα. Τα ερωτήματα που τέθηκαν ήταν σαφή, αλλά συγχρόνως και αγωνιώδη. Αρχιζε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος πάνω στα ερείπια του Δεύτερου; Κι αν όντως ήταν αρχή ενός Τρίτου Παγκόσμιου ποια θα ήταν η κατάληξη, με δεδομένη την ύπαρξη ατομικών όπλων και την πιθανή χρήση τους;

Μια μέρα πριν από το διάγγελμα του Προέδρου Τρούμαν, το πρωί της 26ης του Ιούνη του 1950, ο Πρόεδρος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας, Κιμ Ιρ Σεν (Κιμ Ιλ Σουνγκ), προέβαινε από ραδιοφώνου σε μια δραματική έκκληση προς τον κορεατικό λαό, λέγοντας μεταξύ άλλων:

«Αγαπητοί συμπατριώτες! Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, μαχητές του λαϊκού μας στρατού και παρτιζάνοι του νότιου τμήματος της δημοκρατίας μας... Στις 25 του Ιούνη ο στρατός της κυβέρνησης - ανδρεικέλου του προδότη Λι Σιν Μαν εξαπόλυσε επίθεση ενάντια στο έδαφος προς βορρά του 38ου παράλληλου. Τα τμήματα της φρουράς, που πολέμησαν με θάρρος και αντέκρουσαν το χτύπημα, σταμάτησαν ύστερα από πεισματώδικες μάχες την επίθεση των στρατευμάτων του στρατού - ανδρεικέλου του Λι Σιν Μαν. Αφού εξέτασε την κατάσταση που δημιουργήθηκε, η Κυβέρνηση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας έδωσε διαταγή στο λαϊκό μας στρατό να περάσει σε αποφασιστική αντεπίθεση και να συντρίψει τις ένοπλες δυνάμεις του εχθρού...» («Νέος Κόσμος», τόμος 1.950, σελ. 366).

Ποιος, τελικά, ξεκίνησε τον πόλεμο; Οταν ξέσπασε, τον Ιούνη του '50, το καθεστώς του Σίγκμαν Ρι, οι Αμερικανοί και οι άλλοι ιμπεριαλιστές ισχυρίστηκαν ότι ξεκίνησε από τη ΛΔ Κορέας, με την παρότρυνση της ΕΣΣΔ. Ποια είναι η πραγματικότητα;

Ο David Horowitz αναφέρει: «Ο Σίγκμαν Ρι είχε πολλά να κερδίσει από μια αμερικανική στρατιωτική επέμβαση υπέρ του νοτιοκορεατικού καθεστώτος. Στις 30 του Μάη, μόλις τέσσερις βδομάδες προτού αρχίσουν οι εχθροπραξίες, είχε υποστεί αποφασιστική ήττα στις εκλογές. Το καθεστώς "κλυδωνιζόταν από έλλειψη εμπιστοσύνης, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό". 

Αντιμέτωποι μιας κατάστασης, που χειροτέρευε γι' αυτούς σταθερά, ο Σίγκμαν Ρι και ο υπουργός του απειλούσαν από πολλούς μήνες να εισβάλουν στη Βόρεια Κορέα, διακηρύσσοντας ότι ήταν έτοιμοι "να καταλάβουν την Πιονγιάνγκ μέσα σε λίγες μέρες". Πράγματι, στο αρχηγείο του Μακάρθουρ (σημ. Γ. Π.: Ντάγκλας Μακάρθουρ, διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στον Ειρηνικό) τη μέρα που ξέσπασε ο πόλεμος, ένα από τα σημαίνοντα μέλη των δυνάμεων κατοχής κλήθηκε ξαφνικά στο τηλέφωνο. Οταν γύρισε ψιθύρισε: "Μόλις τώρα έγινε γνωστή μια μεγάλη είδηση. Οι Νοτιοκορεάτες εισέβαλαν στη Βόρεια Κορέα". Σύμφωνα με το δεξιό σχολιαστή Ολμς Αλεξάντερ, ο υπουργός Εξωτερικών Ατσεσον "ποτέ δεν ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ο Σίγκμαν Ρι δεν ήταν εκείνος που προκάλεσε την επίθεση των ερυθρών το 1950"» (David Horowitz: «Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ», σελ. 160 εκδόσεις ΚΑΛΒΟΣ).

Ετσι, οι Αμερικανοί προκειμένου να μονιμοποιήσουν τη δική τους στρατιωτική ιμπεριαλιστική παρουσία στην περιοχή, μεθόδευσαν την επίθεση του καθεστώτος της Νότιας Κορέας, για να έχουν το πρόσχημα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Σήμερα, επίσης μεθοδεύουν ανάλογες καταστάσεις. 

Αλλωστε, δεν πρόκειται να παραιτηθούν από την αντισοσιαλιστική - αντικομμουνιστική τους πάλη, έως ότου οι λαοί τσακίσουν τον ιμπεριαλισμό για να γράψουν τη δική τους ιστορία, στέλνοντάς τον οριστικά εκεί που είναι η θέση του, στην προϊστορία της ανθρωπότητας.

Ο Ι. Β. Στάλιν για τον πόλεμο στην Κορέα

Σχετικά με τον πόλεμο στην Κορέα και την έκβασή του, τους υπεύθυνους για την έναρξή του και τους σκοπούς που ξεκίνησε, ο Ι. Β. Στάλιν στα 1951 μίλησε συνοπτικά, αλλά παραστατικά και συγκεκριμένα με συνέντευξή του στην εφημερίδα «Πράβντα». Παραθέτουμε τα σχετικά και άκρως χαρακτηριστικά για τη φιλειρηνική πολιτική της ΕΣΣΔ, καθώς και τη διαπάλη με τους ιμπεριαλιστές. 

Είναι χαρακτηριστικές, επίσης, δύο εκτιμήσεις του για τη συγκεκριμένη περίοδο. Η πρώτη που θεωρεί ότι ο ΟΗΕ μετατρέπεται σε όργανο πολέμου και η δεύτερη που θεωρεί προς το παρόν ότι ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος δεν είναι αναπόφευκτος, αλλά προς το παρόν, έχοντας βεβαίως επίγνωση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού, του συσχετισμού δυνάμεων, αλλά και των διαθέσεων των λαών. Ας την παρακολουθήσουμε:

- Τι νομίζετε για την επίθεση στην Κορέα, πώς μπορεί να τελειώσει;

- Αν η Αγγλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής απορρίψουν τις ειρηνικές προτάσεις της λαϊκής κυβέρνησης της Κίνας, τότε ο πόλεμος στην Κορέα μπορεί να λήξη μόνο με την ήττα των εισβολέων.

- Γιατί; Μήπως οι Αμερικανοί και Αγγλοι στρατηγοί και αξιωματικοί είναι χειρότεροι από τους Κινέζους και τους Κορεάτες;

- Οχι, δεν είναι χειρότεροι. Οι Αμερικανοί και Αγγλοι στρατηγοί και αξιωματικοί δεν είναι διόλου χειρότεροι των στρατηγών και αξιωματικών οποιασδήποτε άλλης χώρας. Σε ό,τι αφορά τους στρατιώτες των ΗΠΑ και της Αγγλίας, ο πόλεμος κατά της χιτλερικής Γερμανίας και της στρατοκρατικής Ιαπωνίας έδειξαν, όπως είναι γνωστό, τον καλύτερο εαυτό τους. Τι συμβαίνει λοιπόν; Το ζήτημα είναι ότι οι στρατιώτες θεωρούν άδικο τον πόλεμο ενάντια στην Κορέα και την Κίνα, ενώ θεωρούσαν απολύτως δίκαιο τον πόλεμο ενάντια στη χιτλερική Γερμανία και τη μιλιταριστική Ιαπωνία. Το ζήτημα είναι ότι αυτός ο πόλεμος είναι εντελώς αντιδημοτικός ανάμεσα στους Αμερικανούς και Αγγλους στρατιώτες.

Πράγματι, είναι δύσκολο να πειστούν οι στρατιώτες ότι η Κίνα, που δεν απειλεί ούτε την Αγγλία, ούτε την Αμερική και από την οποία οι Αμερικανοί άρπαξαν το νησί Ταϊβάν, είναι ο εισβολέας, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που άρπαξαν το νησί Ταϊβάν και οδήγησαν τα στρατεύματά τους άμεσα στα σύνορα της Κίνας, είναι η αμυντική πλευρά. Είναι δύσκολο να πειστούν οι στρατιώτες ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται την ασφάλειά τους μέσα στο έδαφος της Κορέας και στα σύνορα της Κίνας, ενώ η Κίνα και η Κορέα δεν έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται την ασφάλειά τους μέσα στο έδαφός τους ή στα σύνορα του κράτος τους. Απ' εδώ προκύπτει η αντιδημοτικότητα του πολέμου ανάμεσα στους Αγγλοαμερικανούς στρατιώτες.

Εννοείται ότι οι πιο έμπειροι στρατηγοί και αξιωματικοί μπορούν να υποστούν ήττα, αν οι στρατιώτες θεωρούν τον επιβεβλημένο σ' αυτούς πόλεμο ως βαθιά άδικο κι αν λόγω αυτού εκτελούν τυπικά τις υποχρεώσεις τους στο μέτωπο, δίχως πίστη στην ορθότητα της αποστολής τους, χωρίς ενθουσιασμό.

- Πώς εκτιμάτε την απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), που θεωρεί τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ως εισβολέα;

- Την εκτιμώ ως μια επονείδιστη απόφαση.

Πράγματι, πρέπει να χάσει κανείς τα τελευταία ίχνη συνείδησης, για να ισχυρίζεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που έχουν καταλάβει κινέζικο έδαφος, το νησί Ταϊβάν, και εισέβαλαν στην Κορέα στα σύνορα της Κίνας, είναι η αμυνόμενη πλευρά και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, που υπερασπίζεται τα σύνορά της και προσπαθεί να επανακτήσει το αρπαγμένο από τους Αμερικανούς νησί Ταϊβάν, είναι ο επιτιθέμενος.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, που ιδρύθηκε ως προμαχώνας για τη διαφύλαξη της ειρήνης, μετατρέπεται σε όργανο του πολέμου, σε μέσο εξαπόλυσης νέου παγκοσμίου πολέμου. Τον επιθετικό πυρήνα του ΟΗΕ αποτελούν δέκα χώρες - μέλη του επιθετικού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Καναδάς, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία) και είκοσι λατινοαμερικανικές χώρες (Αργεντινή, Βραζιλία, Βολιβία, Χιλή, Κολομβία, Κόστα - Ρίκα, Κούβα, Δομινικανή Δημοκρατία, Ισημερινός, Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα, Αϊτή, Ονδούρα, Μεξικό, Νικαράγουα, Παναμάς, Παραγουάη, Περού, Ουρουγουάη, Βενεζουέλα). Οι εκπρόσωποι αυτών ακριβώς των χωρών αποφασίζουν τώρα στον ΟΗΕ την τύχη του πολέμου και της ειρήνης. Αυτές πέρασαν στον ΟΗΕ την επονείδιστη απόφαση περί επιθετικότητας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Χαρακτηριστικό για τη σημερινή τάξη πραγμάτων στον ΟΗΕ είναι ότι, για παράδειγμα, η μικρή Δομινικανή Δημοκρατία στην Αμερική, που αριθμεί μόλις δυο εκατομμύρια πληθυσμό, έχει τώρα το ίδιο βάρος στον ΟΗΕ, όπως η Ινδία, και πολύ μεγαλύτερο βάρος από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, που στερείται του δικαιώματος ψήφου στον ΟΗΕ.

Επομένως, μετατρεπόμενος σε εργαλείο επιθετικού πολέμου, ο ΟΗΕ παύει συνάμα να είναι παγκόσμιος οργανισμός ισότιμων εθνών. Στην ουσία ο ΟΗΕ είναι τώρα όχι τόσο ένας παγκόσμιος οργανισμός, όσο ένας οργανισμός που δρα κατ' απαίτηση του Αμερικανού επιδρομέα. Οχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ο Καναδάς επιδιώκουν της εξαπόλυση νέου πολέμου, αλλά το δρόμο αυτό ακολουθούν, επίσης, και είκοσι λατινοαμερικανικές χώρες, οι τσιφλικάδες και οι έμποροι των οποίων διψούν για νέο πόλεμο κάπου στην Ευρώπη ή την Ασία, ώστε να πουλούν στις εμπόλεμες χώρες εμπορεύματα σε πολύ ψηλές τιμές και να κερδίσουν εκατομμύρια απ' αυτήν την αιματηρή υπόθεση. Δεν αποτελεί μυστικό για κανέναν το γεγονός ότι οι 20 εκπρόσωποι των είκοσι λατινοαμερικανικών χωρών αποτελούν τώρα την πιο συσπειρωμένη στρατιά των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στον ΟΗΕ.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ακολουθεί, επομένως, τον άδοξο δρόμο της Κοινωνίας των Εθνών. Ετσι ενταφιάζει το ηθικό κύρος του και καταδικάζει τον εαυτό του σε διάλυση.

-- Θεωρείτε ότι είναι αναπόφευκτος ένας παγκόσμιος πόλεμος;

-- Οχι. Τουλάχιστον επί του παρόντος δεν πρέπει να τον θεωρούμε αναπόφευκτο.

Φυσικά, στις ΗΠΑ, την Αγγλία, καθώς και στη Γαλλία, υπάρχουν επιθετικές δυνάμεις, που επιθυμούν ένα νέο πόλεμο. Χρειάζονται τον πόλεμο για την απόκτηση υπερκερδών, για την καταλήστευση άλλων χωρών. Είναι οι δισεκατομμυριούχοι και εκατομμυριούχοι, που θεωρούν τον πόλεμο ως προσοδοφόρο κονδύλι, που δίνει κολοσσιαία κέρδη.

Αυτές οι επιθετικές δυνάμεις κρατούν στα χέρια τους τις αντιδραστικές κυβερνήσεις και τις κατευθύνουν. Συγχρόνως όμως φοβούνται τους λαούς τους, οι οποίοι δε θέλουν νέο πόλεμο και τάσσονται υπέρ της διατήρησης της ειρήνης. Γι' αυτό προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τις αντιδραστικές κυβερνήσεις, για να μπερδέψουν με το ψέμα τους λαούς τους, να τους εξαπατήσουν και να παρουσιάσουν το νέο πόλεμο ως αμυντικό, ενώ την ειρηνική πολιτική των φιλειρηνικών λαών ως επιθετική. Προσπαθούν να εξαπατήσουν τους λαούς τους, για να τους επιβάλουν τα επιθετικά σχέδιά τους και να τους παρασύρουν σε νέο πόλεμο.

Γι' αυτό ακριβώς φοβούνται την εκστρατεία για την υπεράσπιση της ειρήνης, φοβούμενες ότι αυτή μπορεί να ξεσκεπάσει τις επιθετικές προθέσεις των αντιδραστικών κυβερνήσεων.

Γι' αυτό ακριβώς απέρριψαν την πρόταση της Σοβιετικής Ενωσης για τη σύναψη Συμφώνου Ειρήνης, για τη μείωση των εξοπλισμών, για την απαγόρευση των ατομικών όπλων, φοβούμενες ότι η υιοθέτηση αυτών των προτάσεων θα υπονομεύσει τα επιθετικά μέτρα των αντιδραστικών κυβερνήσεων και θα κάνουν περιττό το κυνήγι των εξοπλισμών.

-- Πώς θα λήξει αυτή η πάλη των αντιδραστικών και φιλειρηνικών δυνάμεων;

-- Η ειρήνη θα διατηρηθεί και θα εδραιωθεί, αν οι λαοί θα πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της διαφύλαξης της ειρήνης και θα την υπερασπιστούν μέχρι τέλους. Ο πόλεμος μπορεί να γίνει αναπόφευκτος, αν οι υποκινητές του πολέμου κατορθώσουν να μπερδέψουν με το ψέμα τις λαϊκές μάζες, να τις εξαπατήσουν και να τις παρασύρουν σε νέο παγκόσμιο πόλεμο.

Γι' αυτό η πλατιά εκστρατεία για τη διαφύλαξη της ειρήνης ως μέσο αποκάλυψης των εγκληματικών μηχανορραφιών των υποκινητών του πολέμου έχει τώρα πρωταρχική σημασία.

Σε ό,τι αφορά τη Σοβιετική Ενωση, θα εφαρμόζει ακλόνητα και στο εξής την πολιτική αποσόβησης του πολέμου και διαφύλαξης της ειρήνης.

(«Πράβντα» Νο 48, 17 Φλεβάρη 1951).

 

Συμμαχικό νεκροταφείο στο Πουσάν:

Ελληνες σμηνίτες και μια νοσοκόμα στέκονται

 μπροστά στους τάφους Ελλήνων αεροπόρων

που σκοτώθηκαν στον πόλεμο της Κορέας

Η συμμετοχή της Ελλάδας

Στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κορέα πήραν μέρος 21 χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Την αρχική απόφαση για συμμετοχή της χώρας μας πήραν οι κυβερνήσεις του Κέντρου - αρχικά με πρωθυπουργό τον Νικόλαο Πλαστήρα και στη συνέχεια τον Σοφοκλή Βενιζέλο - το... θεάρεστο έργο των οποίων συνέχισε η λεγόμενη Δεξιά υπό τον Αλέξανδρο Παπάγο.

Στο διάστημα 1950 - 1955 που διαρκεί η ελληνική παρουσία στην Κορέα, παρά το ότι ο πόλεμος τελείωσε τον Ιούλη του '53, με την υπογραφή του Συμφώνου ανακωχής, στάλθηκαν εκεί 669 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί και 9.586 οπλίτες του ελληνικού στρατού, σύνολο, δηλαδή, ανδρών 10.225. Στάλθηκαν, επίσης, 7 αεροσκάφη και στη συνέχεια άλλα 2 για αναπλήρωση απωλειών.

Ηταν μια αποστολή που πλήρωσε ο ελληνικός λαός με αίμα, στα πλαίσια της διαπλοκής της άρχουσας τάξης της Ελλάδας με τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της και της εμπλοκής της ακόμη και στους δικούς τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, στο όνομα της επιβολής της καπιταλιστικής ελευθερίας. Οι απώλειες του στρατού, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ήταν 183 νεκροί και 610 τραυματίες και οι απώλειες της αεροπορίας 12 νεκροί και 4 αεροσκάφη. (Τα στοιχεία αντλούνται από την έκδοση Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού: «Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος εις Κορέαν, 1950 - 1955», Αθήναι 1977).

Η συγκεκριμένη περίοδος του πολέμου στην Κορέα τροφοδοτεί με τεράστια εμπειρία το λαϊκό κίνημα και τον αγώνα του στη σημερινή πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Πέρα από τους παραλληλισμούς και τις ομοιότητες, (πόλεμος που διεξάγουν οι ΗΠΑ, ο ΟΗΕ προσφέρει κάλυψη, συμμετοχή των συμμάχων των ΗΠΑ, μήπως τα ίδια δε γίνονται και σήμερα σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ;) το πρωταρχικό είναι η αντιιμπεριαλιστική αντιπολεμική πάλη να χτυπά ίσια στην καρδιά του προβλήματος, στις αιτίες του, αυτές που γεννούν τον πόλεμο και στην προοπτική εξάλειψής τους οριστικά, συσπειρώνοντας στις γραμμές του κινήματος τις πιο πλατιές λαϊκές δυνάμεις, με αιχμή πρώτ' απ' όλα: καμιά συμμετοχή της Ελλάδας σε κανένα πόλεμο, επιστροφή του στρατού από ξένα εδάφη (Κοσσυφοπέδιο, Αφγανιστάν κλπ). Ουσιαστικά είναι στρατός κατοχής.

Ηδη η Ελλάδα ετοιμάζεται να συνδράμει και στο στρατό κατοχής στο Ιράκ, γιατί αυτό απαιτούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου. Θα το επιτρέψουμε; Τότε το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που αντιτάχτηκε, κατάγγειλε και τον ιμπεριαλιστικό πολεμοκάπηλο τυχοδιωκτισμό και τη συμμετοχή της Ελλάδας. Σήμερα το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που εναντιώνεται στην ίδια ακριβώς πολιτική, προβάλλοντας στο λαό και τη διέξοδο και το δρόμο που θα την εξασφαλίσει.

Ο λαός μας γίνεται θύτης και θύμα ταυτόχρονα, αφού αναγκάζεται να στέλνει τα παιδιά του στη σφαγή των πολέμων, στο όνομα των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων υποδούλωσης άλλων λαών και των κερδών του κεφαλαίου, δημιουργώντας εχθρούς. Μα οι λαοί δεν πρέπει να εχθρεύονται μεταξύ τους επειδή το θέλει το κεφάλαιο. Δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Αντίθετα τους ενώνουν αντικειμενικά τα κοινά ταξικά τους συμφέροντα, η κοινή επιδίωξη να καθορίζουν οι ίδιοι τις τύχες τους, άρα και ο κοινός αντιιμπεριαλιστικός, αντικαπιταλιστικός αγώνας.

Από την Κορέα γύρισαν πολλά φέρετρα στην Ελλάδα. Από το Ιράκ επίσης γυρίζουν φέρετρα σ' όλες τις χώρες που συμμετέχουν στις κατοχικές δυνάμεις. Σήμερα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ιαπωνία επιβουλεύονται τη ΛΔ Κορέας ψάχνοντας αφορμή για νέα επέμβαση. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Κ. Σημίτης, ως προεδρεύων της ΕΕ στη Σύνοδο της Χαλκιδικής, (Ιούνης 2003), έθεσε ανοιχτά θέμα ενάντια στη ΛΔ Κορέας ως ένα από τα κράτη «του κακού», όπως τα χαρακτηρίζουν οι ιμπεριαλιστές για να προκαθορίσουν τον επόμενο στόχο τους. 

Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το επίσημο κράτος, μέσω ΓΕΕΘΑ, γιόρτασε την επέτειο της συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο της Κορέας, ενισχύοντας και μ' αυτό τον τρόπο την πολιτική συμμετοχής στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Η εμπειρία λοιπόν του πολέμου στην Κορέα, αλλά και των σημερινών, με τη συμμετοχή της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, για τα δικά της συμφέροντα, θέτει μπροστά στο λαό το καθήκον ανάπτυξης του δικού του κοινωνικοπολιτικού αγώνα, με το δικό του μέτωπο πάλης, για τα δικά του συμφέροντα, στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας.

Πηγές:

1.Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια

2. «Ριζοσπάστης» (2/7/2000)