Ο Καρλ Μαρξ εκλέγεται πρόεδρος της Εργατικής Ένωσης της Κολωνίας.

 

Ο Καρλ Μαρξ εκλέγεται, 16/10/ 1848, ο Καρλ Μαρξ εκλέγεται πρόεδρος της Εργατικής Ένωσης της Κολωνίας πρόεδρος της Εργατικής Ένωσης της Κολωνίας.

Από την εμφάνισή του, το κομμουνιστικό κίνημα προκάλεσε την έντονη ανησυχία των κυρίαρχων τάξεων. Οι αστικές κυβερνήσεις βάζουν μπροστά το μηχανισμό της πλαστογράφησης, του χαφιεδισμού και της προβοκάτσιας. Πριν συμπληρώσει πέντε χρόνια δράσης το κομμουνιστικό κίνημα δέχεται την πρώτη συντονισμένη επίθεση. Το 1850 αρχίζει μια εκστρατεία παραπληροφόρησης, η οποία κατέληξε σε μία δίκη, στη «Δίκη της Κολωνίας».

Συλλήψεις χωρίς κατηγορητήριο

Το Μάη του 1851, συλλαμβάνεται στη Γερμανία ένας αριθμός κομμουνιστών. Ομως, παρά τις προσπάθειες των αρχών ασφαλείας το δικαστήριο δεν μπόρεσε να στοιχειοθετήσει την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας» όπως προέβλεπε το σχέδιο.

Στέλνεται, λοιπόν, στο Λονδίνο ένας Πρώσος αστυνομικός, ονομαζόμενος Στίμπερ, που είχε σημειώσει τις πρώτες του «επιτυχίες» ως αστυνομικός σύμβουλος ενάντια στους πεινασμένους υφαντουργούς της Σιλεσίας. Στην αγγλική πρωτεύουσα ο Στίμπερ συνεργάστηκε με έναν χαφιέ ονομαζόμενο Χιρς. Ο Χιρς, σαν εμπορικός υπάλληλος, κατόρθωσε να εισχωρήσει στους κύκλους μερικών κομμουνιστών Γερμανών εμιγκρέδων. Ομως, οι σκοτεινές συνδέσεις του με την αστυνομία ξεσκεπάστηκαν σύντομα και ο Χιρς εξαφανίζεται.

«Εκθέσεις» κατά παραγγελία

Ο Χιρς μπορεί να αποσύρθηκε από την «πιάτσα», συνέχισε όμως να συντάσσει εκθέσεις για την αγγλική και την πρωσική αστυνομία, για τα προς το ζην. Στις «εκθέσεις» αυτές περιλαμβάνονται πληροφορίες για τις συνεδριάσεις της «κεντρικής κομμουνιστικής αρχής», η οποία είχε δήθεν την έδρα της στο Λονδίνο. Σ' αυτήν την υπόθεση, βοήθησε και κάποιος Φλερί, που το πραγματικό του όνομα ήταν Καρλ Φρίντριχ Αουγκουστ Κράουζε, που παρουσιάζονταν σαν έμπορος και ήταν, όπως αποκαλύφθηκε, κατάσκοπος της Πρωσίας.

Το περιεχόμενο των «εκθέσεων» ήταν εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο. Ο Φρίντριχ Ενγκελς, που μαζί με τον Καρλ Μαρξ από το Λονδίνο ξεσκέπασε το δίκτυο των χαφιέδων - πλαστογράφων, έγραφε: «Κανένα απολύτως όνομα δε συμπίπτει, κανένα επίθετο δεν είναι σωστά γραμμένο».

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα

Αλλά τι σημασία έχει αυτό! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Η πρωσική κυβέρνηση θεωρεί επιτέλους «αποδειγμένο» ότι η Ενωση των Κομμουνιστών προετοιμάζει ταραχές, εξεγέρσεις και την επανάσταση, σα να πούμε, για την επόμενη μέρα. Κι έτσι, αρχίζει τον Οκτώβρη του 1852 στην Κολωνία, έπειτα από ενάμιση χρόνο «αποδεικτικής διαδικασίας» και προφυλάκισης, μια τερατώδη δίκη των έντεκα φυλακισμένων κομμουνιστών.

Ο αστυνομικός Στίμπερ παρουσιάζεται σαν κύριος μάρτυρας. Με μεγάλη αυταρέσκεια διατείνεται ότι ένας πράκτοράς του έχει στενότατη σύνδεση με εκείνα τα πρόσωπα στο Λονδίνο που πρέπει να θεωρούνται σαν «υποκινητές της κομμουνιστικής συνωμοσίας». Ο Στίμπερ έκανε «σωστή δουλιά». Για να ενισχύσει το κύρος των επινοήσεων των Χιρς και Φλερί, καταθέτει ένα πλαστογραφημένο «πρωτότυπο βιβλίο πρακτικών των μυστικών συνεδριάσεων του "κόμματος του Μαρξ"». Ο ίδιος, μάλιστα, τονίζει ότι τα «πρακτικά» επιβεβαιώνουν τις εκθέσεις του πράκτορά του και δηλώνει: «Επειτα από βαθιά σκέψη, καταλήγω στη σταθερή πεποίθηση ότι το βιβλίο είναι γνήσιο».

Η αποκάλυψη των πλαστογράφων

Η σύμπτωση της πλαστότητας είναι πραγματικά καταπληκτική. Ο Φρίντριχ Ενγκελς γράφει γι' αυτό: «Πρόσωπα που ονομάζονταν Βίλχελμ, αναφέρονταν σ' αυτό (σ.σ. το «βιβλίο πρακτικών») με τα ονόματα Λούντβιχ ή Καρλ, για τα άλλα πρόσωπα αναφέρεται ότι έβγαζαν λόγους στο Λονδίνο, όταν βρίσκονταν στο άλλο άκρο της Αγγλίας, άλλοι πάλι, σύμφωνα με τις εκθέσεις, διάβαζαν γράμματα που δεν είχαν λάβει ποτέ, αναφέρονταν ακόμα ότι συνέρχονταν ταχτικά κάθε Πέμπτη, ενώ αυτοί συνήθιζαν να κάνουν τις βδομαδιάτικες συναντήσεις τους την Τετάρτη το βράδυ, ένας εργάτης που δεν ήξερε καλά καλά να γράφει, παρουσιαζόταν σαν πρακτικογράφος και υπέγραφε σαν πρακτικογράφος, και όλους τους παρουσίαζαν να μιλούν μια γλώσσα, που μπορεί, μεν, να συνηθίζεται στα γραφεία της πρωσικής αστυνομίας, σίγουρα, όμως, όχι σε μια συγκέντρωση προσώπων που η θεωρούνται σαν «υποκινητές τηπλειοψηφία τους αποτελούνταν από συγγραφείς».

Από τη σύγκριση του γραφικού χαρακτήρα, διαπιστώνεται ότι το «Βιβλίο πρακτικών» είναι γραμμένο απ' το ίδιο χέρι, που έχει γράψει και τις «εκθέσεις» - από το χέρι του Χιρς... Αυτό το ομολόγησε, μάλιστα, ενόρκως ο ίδιος και στο δημαρχείο της Μπάου Στριτ, στο Λονδίνο.

Προαποφασισμένη καταδίκη

Μετά την αποκάλυψη, ο Στίμπερ αλλάζει «βιολί» και από κει που ορκιζόταν για την αυθεντικότητα του «βιβλίου των πρακτικών», άρχισε να μιλάει για ένα «βιβλίο σημειώσεων», που περιέχει «πολλά αληθινά στοιχεία». Και παρ' όλο που η πλαστογραφία είναι ολοφάνερη, βγαίνει καταδικαστική απόφαση, αφού στις έδρες των ενόρκων κάθονται, κατά το πλείστον, αριστοκράτες. Εφτά απ' τους έντεκα κατηγορούμενους καταδικάζονται σε φυλάκιση σε φρούρια μέχρι έξι χρόνια. Ο κύριος Στίμπερ, όμως, με την κακότεχνη πλαστογραφία του, πέτυχε ένα «αριστούργημα».

Προβοκάτσια με βασιλική διαταγή

Πενήντα χρόνια αργότερα, το 1901, ο βασιλικός μυστικοσύμβουλος φον Πόσιγκερ δημοσιεύει ένα γράμμα του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Δ', με ημερομηνία 11 Νοέμβρη 1850, προς τον πρωθυπουργό του, φον Μαντόιφελ, που στηρίζεται στα έγγραφα του Μυστικού Πρωσικού Κρατικού Αρχείου. Στο γράμμα αυτό, ο βασιλιάς αναπτύσσει μια περίφημη αντικομμουνιστική σκέψη, που, όπως λέει ο ίδιος, «δε θέλει ακριβώς να την εντάξει στις καθαρές. Δηλαδή, την εξής: ο Στίμπερ είναι μια πολύτιμη προσωπικότητα, ικανή να ξεδιπλώσει τον ιστό της συνωμοσίας της απελευθέρωσης και να προσφέρει στο πρωσικό κοινό το θέαμα που δικαίως επιθυμούσε. Το θέαμα της ανακάλυψης και (προπάντων) της τιμωρίας μιας συνωμοσίας. Λοιπόν, βιαστείτε με το διορισμό του Στίμπερ και αφήστε τον να πραγματοποιήσει την πρόβα του. Πιστεύω ότι η σκέψη αυτή είναι ιδιαίτερα παραγωγική και αποδίδω μεγάλη σημασία στην άμεση πραγματοποίησή της... Δεν πρέπει να χαθεί ούτε λεπτό.

Υγιαίνετε!

Φρειδερίκος Γουλιέλμος».

Βίος και πολιτεία μιας «πολύτιμης προσωπικότητας»

Η «πολύτιμη προσωπικότητα» Στίμπερ, που ο Καρλ Μαρξ τον χαρακτηρίζει σαν από τους «ελεεινότερους αστυνομικούς -λούμπεν» του περασμένου αιώνα, τοποθετήθηκε διευθυντής της αστυνομίας του Βερολίνου, τέσσερες μέρες μετά τη βασιλική επιστολή. Το 1870, γίνεται αρχηγός της κατασκοπίας της πρωσικής κυβέρνησης. Η καριέρα του φάνηκε να τελειώνει απότομα όταν φυλακίστηκε για «δόλια παράνομη στέρηση ελευθερίας και παράνομο εξαναγκασμό καταβολής ενός ορισμένου χρηματικού ποσού».

Ομως, ο εγκληματίας ξέρει πάρα πολλά και απειλεί να τα βγάλει στη φόρα. Ετσι, αφήνεται ελεύθερος, και πλουτίζει σαν κερδοσκόπος οικοπεδομεσίτης και από πληρωμές που του καταβάλλουν και η αυλή και η κυβέρνηση. Ο Βίσμαρκ δε θέλει να απολύσει το «βασιλιά των κατασκόπων». Διατάζει, λοιπόν, να τον διορίσουν μυστικό σύμβουλο της κυβέρνησης.

Ταυτόχρονα, ο Στίμπερ μπαίνει στην υπηρεσία του τσάρου της Ρωσίας και οργανώνει στο πρωσικό έδαφος το κυνηγητό ενάντια σε Ρώσους πολιτικούς πρόσφυγες. Οι υπηρεσίες του στον τσαρισμό ανταμείβονται με υψηλές διακρίσεις: το παράσημο της Αγίας Αννας και το Αστέρι στο Παράσημο του Στανισλάβου. Το 1874, αποτραβιέται στην ιδιωτική ζωή. Μέχρι το θάνατό του έζησε με ευμάρεια, από τα έσοδα δύο κτημάτων στην επαρχία του Βραδεμβούργου και τα ενοίκια μεγάλων σπιτιών στο Βερολίνο.