Μέσα σε βαθιά συγκίνηση ο «ύστατος χαιρετισμός» στη σ. Αναστασία Χριστακάκη - Τσατσαλίδου.
Η συντρόφισσα Αναστασία ήταν μία από τις χιλιάδες ατρόμητες μαχήτριες του λαού μας που αναμετρήθηκαν, με το όπλο στο χέρι με την αστική τάξη της χώρας μας και τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Το βιογραφικό της συντρόφισσας Αναστασίας συγκλονιστικό, αντάξιο του μεγαλείου των μαχητών και των μαχητριών του ΔΣΕ. Μια ζωή γεμάτη διωγμούς και στερήσεις στο δίκαιο αγώνα για το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό.
Η συντρόφισσα Αναστασία γεννήθηκε στις 8 Οκτώβρη του 1930 στις Άνω Κλεινές της Φλώρινας, με παππούδες Θράκες και Μικρασιάτες πρόσφυγες. Κόρη του Ηλία και της Δέσποινας, στα 16 της χρόνια είδε τους πρώην συνεργάτες των ναζί να καίνε το σπίτι της, ντυμένοι τότε με τη στολή του μετακατοχικού κυβερνητικού στρατού. Είδε τους ΜΑΥδες να στήνουν τρεις φορές ενέδρα στον πατέρα της να τον σκοτώσουν, καθώς ήταν ο υπεύθυνος του ΕΑΜ στο χωριό.
Έτσι βγήκε ο Ηλίας για δεύτερη φορά στο βουνό. Και λίγο αργότερα πήρε τον ίδιο δρόμο και η κυρά Δέσποινα με τα τρία της παιδιά, την Τασούλα, τον Δημήτρη και τον Χρήστο, μετά από το μαρτύριο μιας εικονικής εκτέλεσης στο οποίο τους επέβαλε ο στρατός λίγο έξω από τη Φλώρινα.
Βγαίνουν στο βουνό, οι αντάρτες έχουν ειδοποιηθεί. Μια συγκλονιστική πορεία μόλις άρχιζε. Φλάμπουρο, Νυμφαίο, Πρεκοπάνα, Βατοχώρι, Μικρολίμνη, Πύλη. Χωρίζουν και ξαναβρίσκονται μαζί 24 χρόνια μετά. Η Τασούλα μένει με τους αντάρτες, νοσοκόμα στην αρχή, η μάνα και τα δυο μικρά μετά από περιπλανήσεις περνάνε στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Η κυρά Δέσποινα δεν ξανάδε ποτέ την πατρίδα.
Η Τασούλα μένει για τρεις μήνες στο νοσοκομείο στον Πυξό κι ύστερα περνάει στα έμπεδα. Μέχρι τον Δεκέμβρη του 1947 είναι τηλεφωνήτρια. Με την ανακήρυξη της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης μεταφέρεται στην έδρα του Γενικού Αρχηγείου στην Πύλη, επιλέγεται για τη σχολή ασυρματιστών, περνά στο Γράμμο όπου και συναντά και πάλι τον πατέρα της, μαχητή πλέον του ΔΣΕ. Παίρνει μέρος στη μεγάλη Μάχη του Γράμμου, το καλοκαίρι του 1948, είναι παρούσα στον Κλέφτη και μετά στον μεγάλο ελιγμό στο Βίτσι. Παρούσα στη Μάχη στο Μάλι Μάδι και στο κυνήγι των πανικόβλητων φαντάρων του αστικού στρατού έως έξω από την Καστοριά.
Παίρνει μέρος και στη Μάχη στο Μπίκοβικ, εκεί που «πάγωνε το βήμα στον αέρα», τόσο μεγάλη ήταν η παγωνιά. Περνά στη δύναμη της 11ης Μεραρχίας, με Μέραρχο τον Βαϊνά, 24 χρόνων! Παίρνουν μέρος στη Μάχη της Φλώρινας με δρομολόγιο Πρέσπα, Βίγλα, Μπούφι, Ανω Κλεινές (το χωριό της), Φλώρινα. Η μάχη και ο μεγάλος χαμός. Επιστροφή στη Βίγλα μέσα σε ενάμισι μέτρο χιόνι - «το χιόνι μού σκέπαζε τη μύτη και το στόμα».
Καλοκαίρι του 1949, τελικές μάχες, Λέσιτς και μετά Πύλη κι από κει ξανά στο Γράμμο. Στις 31 Αυγούστου περνά με τους τελευταίους από τη Μπάτρα στην Αλβανία. Τασκένδη, γάμος με τον Βάιο Τσατσαλίδη, επίσης μαχητή του ΔΣΕ, καρπός τους ο Νικόλας κι ο Ηλίας. Επιστροφή στην Ελλάδα, κυνηγητό ξανά. Στα 72 της χρόνια αφήνει στα εγγόνια τις σημειώσεις της για όλη αυτήν τη συγκλονιστική πορεία (από εκείνο το κείμενο και ο πρόλογος αυτού εδώ του σημειώματος).
Μέχρι τις τελευταίες τις στιγμές λεβέντισσα, όρθια και με πλήρη διαύγεια μυαλού έως τη στερνή την ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου