Δεν είναι «κανονικότητα» να πεθαίνουν άνθρωποι που μπορούσαν να σωθούν

Για την Εντατικολογία έχουν ακουστεί τον τελευταίο ειδικά χρόνο με την εκδήλωση της πανδημίας Covid πολλά. Κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, επικρατούσε ένα κλίμα «πανηγυρικό», κάποιοι μιλούσαν για αναγέννηση της Εντατικολογίας, με τις διάφορες δωρεές από τους «έχοντες» να παίζουν προεξάρχοντα ρόλο στην προπαγάνδα της κυβέρνησης για την «επιτυχία» του σχεδιασμού της.

Μάλιστα, στο νοσοκομείο που εργάζομαι, πραγματοποιήθηκε ανέγερση δεκάδων κρεβατιών ΜΕΘ που χρηματοδοτήθηκαν από δωρεές και όχι από τον κρατικό προϋπολογισμό, για την εγκαινίαση των οποίων έγιναν μια σειρά από επισκέψεις πολιτικών στελεχών και προσκεκλημένων.

Αν το θέλετε, αναδεικνύεται ότι το σημερινό επίπεδο της τεχνικής και της επιστήμης είναι τέτοιο, που είναι πράγματι εφικτό ταχύτατα να ανεγερθούν τόσο οι εγκαταστάσεις όσο και ο εξοπλισμός για να φτιαχτεί μια Μονάδα.

Σήμερα όμως αποκαλύπτεται πόσο δίκιο είχαν οι ταξικές δυνάμεις στους υγειονομικούς που φώναζαν ότι χρειάζεται τώρα γενναία ενίσχυση του συστήματος Υγείας με μόνιμο προσωπικό. Οι μήνες πέρασαν, η πανδημία κλιμακώθηκε και οι διασωληνώσεις εκτοξεύθηκαν. Αποδείχτηκε ότι και ο πολύ μικρός αυτός αριθμός κλινών που αναπτύχθηκαν, δεν έφταναν ούτε για τα στοιχειώδη. Για να μην αναφέρουμε τις τεράστιες ελλείψεις στο εξειδικευμένο προσωπικό που απαιτείται για να λειτουργήσει μια Μονάδα.

Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε στην παρούσα συζήτηση πόσα χρόνια εκπαίδευσης και εμπειρίας απαιτούνται για να σταθεί με επάρκεια ένας νοσηλευτής και ένας γιατρός σε αυτό το περιβάλλον.

Αντ' αυτού, τη στιγμή που δεκάδες διασωληνωμένοι ασθενείς παραμένουν σε κοινούς θαλάμους, ακούμε ότι «πάντα έτσι συνέβαινε με ένα 20% των διασωληνωμένων». Θέλουν να γίνει κάτι το καθημερινό, να μην προκαλεί καμία αίσθηση το γεγονός ότι η τραγική υποστελέχωση και έλλειψη υποδομών καταδικάζουν ασθενείς, να αντιμετωπίζεται σαν «φυσικό φαινόμενο».

Πράγματι, το πρόβλημα δεν είναι καινούριο. Τις προηγούμενες δεκαετίες συζητούσαμε για τις 150 κλειστές κλίνες ΜΕΘ πανελλαδικά λόγω έλλειψης εξειδικευμένου προσωπικού. Χρόνια τώρα η χώρα μας διέθετε μόλις 681 κλίνες, ελάχιστες σε σχέση ακόμη και με τα κουτσουρεμένα ποσοστά της ΕΕ, πόσο μάλλον με τις αληθινές ανάγκες. Η εκπαίδευση των εντατικολόγων και των νοσηλευτών μετατράπηκε σε εργαλείο επέκτασης και εφαρμογής των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Ούτε λόγος για ΜΑΦ, για τμήματα αποκατάστασης των πασχόντων μετά τη ΜΕΘ.

Η ανάπτυξη τέτοιων τμημάτων θα μπορούσε να έχει καταλυτική συμβολή στη θετική έκβαση ασθενών στη σημερινή πανδημία. Οι ασθενείς που είναι ένα βήμα πριν τη διασωλήνωση θα έπρεπε να λαμβάνουν πρώιμα αυξημένη φροντίδα. Ολα τα στοιχεία συνηγορούν πως αυτό βελτιώνει τη συνολική επιβίωση τόσο στην Covid, όσο και συνολικά.

Αντιθέτως, ακούμε από την κυβέρνηση ότι έχουμε διασφαλίσει παροχή οξυγόνου και φροντίδα για όλους τους διασωληνωμένους, καθώς εδώ και έναν χρόνο έχει ταυτίσει προπαγανδιστικά τη ΜΕΘ με τη συσκευή του αναπνευστήρα.

Οι εργαζόμενοι σε όλα τα τμήματα ΜΕΘ, αλλά και συνολικότερα, έχουν αποδείξει ότι καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, ακόμη και όπου στήθηκαν τμήματα μέσα σε μία νύχτα. Δεν αρκεί όμως αυτό. Χρειάζεται μακρόπνοος σχεδιασμός ενός συστήματος Υγείας, από την Πρωτοβάθμια μέχρι την Εντατική Θεραπεία, με μόνιμο προσωπικό, με γενναία κρατική χρηματοδότηση. Κάτι τέτοιο είναι πασιφανές ότι δεν έχει καμία θέση μέσα σε μια πολιτική που αντιμετωπίζει την Υγεία με κριτήρια κόστους - οφέλους.

Πρέπει, λοιπόν, να αξιοποιήσουμε και τη σημερινή πρωτοβουλία, για να αναδείξουμε ότι υπάρχει μια πρόταση εξουσίας και οικονομίας που μπορεί να βάλει σε κίνηση τις σημερινές τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας στην υπηρεσία του λαού. Μόνο το KKE έχει μια τέτοια ολοκληρωμένη τοποθέτηση, και πρέπει οι αγωνίες των μαχόμενων συναδέλφων να δεθούν με αυτήν την πρόταση διεξόδου.

Του
Γιάννη ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ*
* Αναπληρωτής καθηγητής Παθολογίας - Εντατικής Θεραπείας στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο «Σωτηρία»