Ανησυχίες

Το αυτονόητο αίτημα να μην υπάρξει κουκούλωμα ευθυνών για τις πυρκαγιές κατέθεσε σε τηλεοπτική συζήτηση ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ανδ. Ξανθός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που το δικαιολόγησε: «Υπάρχει δυσφορία, υπάρχει αγανάκτηση στον κόσμο, υπάρχει κρίση εμπιστοσύνης, υπήρξαν κινήσεις πολιτικής ανυπακοής αυτήν την περίοδο.

Δηλαδή, υπήρχε κόσμος ο οποίος δεν συμμορφωνόταν με τις οδηγίες της Πολιτικής Προστασίας, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τα σπίτια του και τις περιουσίες του, και έμεινε εκεί πέρα και έδωσε μια μάχη για να τις σώσει. Αυτά είναι πρόδρομα φαινόμενα μιας μεγάλης κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε πάρα πολύ καλά αυτό».

Ο λαός στην Εύβοια και σε άλλες περιοχές πήρε την κατάσταση στα χέρια του και έδωσε με αυτοθυσία και αυταπάρνηση τη μάχη με τις φλόγες, επειδή ο κρατικός μηχανισμός αποδείχθηκε για μία ακόμα φορά επιλεκτικά ανίκανος να τον προστατεύσει. Το γεγονός ότι εκείνες τις κρίσιμες ώρες λειτούργησε η λαϊκή αυτενέργεια και οργάνωση, παραμερίζοντας τον απαξιωμένο κρατικό μηχανισμό, και μάλιστα με εντυπωσιακά αποτελέσματα, αφού και χωριά σώθηκαν, και περιουσίες, και ζωές, προκαλεί ανησυχία στα αστικά επιτελεία και όπως φαίνεται ακόμα μεγαλύτερη στον ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπει «πρόδρομα φαινόμενα» κρίσης από την «πολιτική ανυπακοή» των πυρόπληκτων. Γι' αυτό τις τελευταίες μέρες επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους τη διαθεσιμότητά του να συμβάλει σε ήρεμα νερά, με «ενότητα» και «συνεργασία» με την κυβέρνηση για την «επόμενη μέρα», όπου άλλωστε τους ενώνουν τα μεγάλα «πράσινα» οράματα του κεφαλαίου και τα σχέδια που ήδη εξυφαίνονται πάνω στα αποκαΐδια των ανθρώπινων κόπων μιας ζωής.

 

Πάνω απ' όλα...

«Πάνω απ' όλα η ανθρώπινη ζωή», λέει και ξαναλέει η κυβέρνηση με αφορμή τις πυρκαγιές, διαφημίζοντας την ...ικανότητα του κρατικού μηχανισμού να εκκενώνει ολόκληρες περιοχές με ένα μήνυμα στο 112 και μετά να βλέπει τα δάση και τα χωριά να καίγονται. Με άλλα λόγια, το «τρεχάτε ποδαράκια μου» προβάλλεται ως το απόλυτο μέτρο προστασίας της ζωής από τις φωτιές, μεταθέτοντας κι εδώ την ευθύνη στον λαό, αφού το κράτος ουδεμία ευθύνη αναλαμβάνει αν κάποιος αγνοήσει το 112. «Εγώ σου το 'πα, εσύ δεν έφυγες, οπότε πρόβλημά σου», είναι η πεμπτουσία της κρατικής διαχείρισης των φυσικών και όχι μόνο καταστροφών.

... η ανθρώπινη ζωή

Αναρωτιόμαστε όμως: Αφού η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ' όλα, γιατί το κράτος, η κυβέρνηση την εκθέτει σε τόσο μεγάλο κίνδυνο, με το να κρατάει υποστελεχωμένα τα νοσοκομεία μέσα στην πανδημία, να στοιβάζει αρρώστους σε ράντζα ή να τους πετάει εκτός του συστήματος Υγείας της μιας νόσου, να μη φτιάχνει τις αναγκαίες ΜΕΘ για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες, να μην επιτάσσει τον ιδιωτικό τομέα; Δεν έχει την ίδια αξία η ζωή ενός ασθενούς με Covid, που η υγεία του επιδεινώνεται και τελικά μπορεί και να πεθάνει επειδή δεν υπάρχει κρεβάτι ΜΕΘ; `Η ενός ασθενούς με άλλο σοβαρό νόσημα, που η υγεία του χειροτερεύει, ακόμα και με μοιραία κατάληξη, επειδή κλείνουν κλινικές λόγω Covid και σε λίγο θα κλείσουν και νοσοκομεία, με το σχέδιο για το «νέο ΕΣΥ»; Ας αφήσει λοιπόν η κυβέρνηση τις δακρύβρεκτες ιστορίες. Οπως και όλα τα υπόλοιπα σ' αυτό το σάπιο σύστημα, έτσι και η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στο ζύγι του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο. Κι εκεί που «συμφέρει» να σωθεί, γίνεται «επιχειρησιακό δόγμα» και «επιτυχία του κρατικού μηχανισμού». Αλλά εκεί που δεν συμφέρει, επειδή κοστίζει, βαφτίζεται «αναπόδραστο γεγονός» και «παράπλευρη απώλεια»...