Ο ένοχος είναι γνωστός

Μερικές ώρες έντονης βροχής ήταν αρκετές για να παραλύσει και χτες όλη η Αττική, να μπλοκάρουν δρόμοι, να φρακάρουν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Να ταλαιπωρηθούν εκατομμύρια εργαζόμενοι, που από το πρωί καθηλώθηκαν στο δρόμο μεταξύ σπιτιού και δουλειάς, ενώ σε πολλές περιπτώσεις χρειάστηκε να πάρουν τα παιδιά τους από τα πλημμυρισμένα σχολεία.

Μια κατάσταση που μετέτρεψε σε εφιάλτη και την πιο απλή μετακίνηση, πρόσθεσε νέες αγωνίες και ανησυχίες στη δύσκολη μάχη της καθημερινότητας, με τις ευθύνες του κράτους να αναδύονται από τα λασπόνερα και να δείχνουν πόσο εχθρικό είναι απέναντι στον λαό και στις ανάγκες του.

Είναι η δεύτερη φορά σε λίγο διάστημα που η Αττική, το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας, αποδεικνύεται ανοχύρωτο απέναντι σε καιρικά φαινόμενα, τα οποία γίνονται «ακραία» ακριβώς επειδή είναι ανύπαρκτες οι υποδομές για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού.

Θυμίζουμε ότι και στις καταστροφικές πυρκαγιές της Βαρυμπόμπης, από τύχη δεν καταστράφηκαν κρίσιμες υποδομές για ολόκληρο το Λεκανοπέδιο, ενώ είχαν ως αποτέλεσμα τη διακοπή της υδροδότησης σε ένα από τα κύρια αντλιοστάσια της Αττικής.

«Χωρίς άνεμο καήκαμε, με μια βροχή θα πνιγούμε», λένε - κι έχουν δίκιο - οι κάτοικοι στη Βόρεια Εύβοια, όπου κι εκεί αναμετρούνται ξανά με τις επιπτώσεις από την «ακραία» πολιτική «κόστους - οφέλους», που πνίγει κάθε δυνατότητα ουσιαστικής προστασίας από τα καιρικά φαινόμενα. Το ίδιο συνέβη και σε πολλές ακόμα περιοχές της χώρας, με τεράστιες καταστροφές από τις νεροποντές και ανθρώπους να κινδυνεύουν, όπως στην Κέρκυρα.

Τι κάνει όμως η κυβέρνηση γι' αυτήν την τραγική κατάσταση; Ρίχνει το σύνθημα «καλυφθείτε», στέλνοντας «έκτακτα μηνύματα» με το 112, για να αποφευχθούν «άσκοπες μετακινήσεις». Λες κι ο εργατόκοσμος, μια μέρα σαν τη χτεσινή, δεν είχε κάτι άλλο να κάνει από το να περιφέρεται εγκλωβισμένος σε δρόμους - ποτάμια!

Το μήνυμα του κράτους είναι «εμείς προειδοποιήσαμε, δική σας είναι τώρα η ευθύνη να σωθείτε», ενώ καταφεύγει πάλι στο γνωστό «καταφύγιο» της κλιματικής αλλαγής, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και προπάντων την παντελή απουσία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας της Αττικής και γενικά των μεγάλων πόλεων. Αυτά τα έργα, επειδή δεν είναι άμεσα ανταποδοτικά για το κεφάλαιο, δεν βρίσκουν «χώρο» μέσα στα προγράμματα των δισεκατομμυρίων ευρώ από τα επενδυτικά πακέτα, είτε πρόκειται για το ΕΣΠΑ είτε για το Ταμείο Ανάκαμψης.

Η γύμνια του κράτους είναι λοιπόν ο ένοχος για τις εικόνες ντροπής, με τα δεκάδες παιδιά να σκαρφαλώνουν σε θρανία για να αποδράσουν από αίθουσα - κοντέινερ σε πλημμυρισμένη σχολική αυλή.

Για τις κοίτες σε αστικά ρέματα και ποτάμια, όπως ο Κηφισός, όπου δεν έχει γίνει καμιά παρέμβαση τα τελευταία πολλά χρόνια και τα νερά φουσκώνουν επικίνδυνα σε κάθε βροχή.

Για τα φρεάτια, που χτες ξεχείλισαν από το πρώτο μισάωρο βροχής, μετατρέποντας τους δρόμους σε χειμάρρους. Για τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, που κόπηκε στα δύο.

Για τους πλημμυρισμένους δρόμους, που έβαλαν σε κίνδυνο εκατοντάδες ανθρώπους, όπως αυτούς που εγκατέλειψαν την τελευταία στιγμή το «βυθισμένο» λεωφορείο στην Ποσειδώνος για να σωθούν.

Οσο «αποτελεσματικό» είναι το κράτος για τη διευκόλυνση επενδυτικών σχεδίων μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, τόσο επιλεκτικά ανίκανο είναι να προστατέψει τον λαό ακόμη κι από τα καιρικά φαινόμενα.

Οσα «αντανακλαστικά» επιδεικνύει ο κρατικός μηχανισμός για να βγάζει αγωνιστικές κινητοποιήσεις παράνομες, για να καταστέλλει απεργίες, τόσο δυσκίνητος είναι όταν πρέπει να γίνουν έργα θωράκισης από πλημμύρες, σεισμούς, πυρκαγιές.

Ετσι φτάσαμε το 2021 να θεωρούνται «κανονικότητα» οι ανυπολόγιστες καταστροφές που συμβαίνουν κάθε τόσο, οι αρνητικές επιπτώσεις να μεγεθύνονται αντί να αντιμετωπίζονται με καλύτερους όρους, σύμφωνα δηλαδή με τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Τώρα που οι εργαζόμενοι βλέπουν ξανά κράτος και κυβέρνηση να σηκώνουν «ψηλά τα χέρια», το σύνθημα γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο: «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής». Με αλληλεγγύη, οργάνωση και διεκδίκηση, που θα στοχεύει στον πραγματικό ένοχο, την ίδια τη λειτουργία του συστήματος με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, που αφήνει τους εργαζόμενους ανυπεράσπιστους σε φυσικά φαινόμενα και καταστροφές.