Η οργή και η αγανάκτηση να γίνουν δύναμη διεκδίκησης, σύγκρουσης με το σάπιο σύστημα και όσους το υπηρετούν

Εν έτει 2022, με έναν αναμενόμενο χιονιά, χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβίστηκαν για πάνω από 24 ώρες στην Αττική Οδό, με κίνδυνο της ζωής τους. Εκατοντάδες χιλιάδες καθηλώθηκαν στα σπίτια τους, παγιδευμένοι, χωρίς θέρμανση. Δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν για πολλές μέρες, να εμβολιαστούν, να προμηθευτούν είδη πρώτης ανάγκης, να νοσηλευτούν. Εν έτει 2022, για 5 ολόκληρες μέρες, περιοχές που βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, περιοχές στις οποίες έχουν γίνει μια σειρά μεγάλα οδικά και συγκοινωνιακά έργα, βρίσκονταν χωρίς ρεύμα, σε πρωτόγονες συνθήκες.

Ο λαός βρίσκεται «στο ίδιο έργο θεατής», με τις προκλητικές δικαιολογίες και τις υποκριτικές «συγγνώμες» της κυβέρνησης, των περιφερειαρχών και δημάρχων, τις επιτροπές διερεύνησης - ουσιαστικά κουκουλώματος - των ευθυνών, τα δικομματικά «καβγαδάκια» για τους «ικανούς» και τους «άχρηστους», με στόχο να «θαφτεί στο χιόνι» η δίκαιη οργή και αγανάκτησή του, να βγει «λάδι» ο πραγματικός ένοχος.

Με ένα στόμα όλοι μαζί, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν, λένε ότι χρειάζεται ένας καλύτερος συντονισμός ανάμεσα στους διάφορους «κρίκους» και τις υπηρεσίες, ένα «αποτελεσματικότερο» σχέδιο για έκτακτες καταστάσεις. Και ότι το πάθημα θα γίνει μάθημα, για να μην επαναληφθούν τα ίδια.

Κάθε φορά όμως που το επαναλαμβάνουν - ακριβώς το ίδιο μετά από κάθε τέτοια καταστροφή - το ερώτημα γίνεται όλο και πιο αμείλικτο: Γιατί τόσα χρόνια δεν έχει «βγει» ούτε μια φορά ο «σχεδιασμός» του αστικού κράτους; Γιατί όλες οι κυβερνήσεις αποδείχθηκαν «ανίκανες» να προστατεύσουν τον λαό, σε πλημμύρες, φωτιές, χιονιά, σεισμούς, γιατί ούτε μια φορά δεν «συντονίστηκαν» οι φορείς και οι υπηρεσίες τους;

Γιατί, πολύ απλά, το αστικό κράτος υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και γι' αυτό είναι εχθρικό απέναντι στον λαό και τις ανάγκες του.

Γι' αυτό είναι επιλεκτικά «ανίκανο», «δυσκίνητο» και «ασυντόνιστο» όταν πρόκειται για την προστασία της υγείας, της ζωής, της περιουσίας του λαού, τα οποία αντιμετωπίζει ως κόστος ή ως ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Το ίδιο κράτος όμως είναι «αστραπιαίο» και «επιτελικό» όταν πρόκειται να περάσει πάνω από 250 αντιλαϊκούς νόμους τα τελευταία μόνο χρόνια, όταν πρόκειται να μοιράσει πάνω από 10 δισ. στους επιχειρηματικούς ομίλους για τις «πράσινες» και «ψηφιακές» μπίζνες, να τρέξει με «fast track» διαδικασίες τα «επενδυτικά πρότζεκτ» αλλά και τους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, όταν πρόκειται να καταστείλει τις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Γιατί η κρατική υποχρηματοδότηση των αναγκαίων υπηρεσιών και της στελέχωσής τους, προκειμένου να υπάρξει πρόληψη και προστασία από τις φυσικές καταστροφές, είναι η άλλη όψη των «πακέτων» που δίνονται αφειδώς στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Γιατί ο τεμαχισμός των αρμοδιοτήτων και η πολυδιάσπασή τους σε δήμους, Περιφέρειες, υπηρεσίες δεν «έτυχε», αλλά είναι αποτέλεσμα των διαδοχικών νόμων που έχουν περάσει ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό την παραπέρα εμπορευματοποίηση και την παράδοσή τους σε ιδιώτες, την απαλλαγή του κράτους από τις ευθύνες, μεταξύ άλλων και με το «παιχνιδάκι» της μετάθεσής τους.

Για την κατάσταση αυτή πλήρως συνυπεύθυνες είναι οι δημοτικές και περιφερειακές αρχές των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, καθώς στηρίζουν και προωθούν ως τμήμα του κράτους την πολιτική που σταθερά αποδυναμώνει τις υπηρεσίες, φορτώνει τα βάρη στους δημότες και ανοίγει την πόρτα στους ιδιώτες. Την ίδια ώρα που δεν υπάρχουν εκχιονιστικά και προσωπικό ούτε για δείγμα, διαθέτουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ για «πράσινα» πρότζεκτ και «αναπλάσεις», έργα που αφορούν τις προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων.

Σε αυτήν την «αλυσίδα», λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι - όπως λέει η κυβέρνηση - ότι «σπάνε κρίκοι» στις δύσκολες ώρες, αλλά ότι όλοι οι «κρίκοι», από τους δήμους και τις Περιφέρειες μέχρι την κεντρική διοίκηση, αποτελούν «μπάλα στο πόδι» του λαού και των αναγκών του. Το πρόβλημα δεν είναι - όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ - ότι «η ΝΔ δεν πιστεύει στο κράτος και στον ρόλο του», αλλά ότι αυτό το κράτος, που υπηρετεί κι ο ίδιος με την πολιτική του, είναι από τη φύση του εχθρικό απέναντι στον λαό και ο ρόλος του είναι να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

* * *

Γι' αυτό κανένα «σχέδιο» του αστικού κράτους για την προστασία του λαού δεν έχει «βγει» και δεν πρόκειται να «βγει», ούτε σε πλημμύρα, ούτε σε πυρκαγιά, ούτε στα χιόνια. Αντίθετα, η κατάσταση θα γίνεται όλο και χειρότερη. Γιατί η καπιταλιστική ανάπτυξη και ο σχεδιασμός για τις ανάγκες του λαού είναι πράγματα εντελώς ασύμβατα.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει λαϊκά προβλήματα, αλλά συνεχώς τα οξύνει. Σε αυτό το έδαφος φυτρώνουν και υπαρκτές διαχειριστικές ανεπάρκειες του κρατικού μηχανισμού σε έκτακτες συνθήκες, που επαναλαμβάνονται από καταστροφή σε καταστροφή.

Κανένας σχεδιασμός προς όφελος του λαού δεν μπορεί να γίνει σε ένα σύστημα που κάθε του βήμα καθορίζεται από το κυνήγι του κέρδους. Οταν:

-- Από τον σχεδιασμό έως την υλοποίηση, τα όποια τεχνικά έργα γίνονται με κριτήριο το «κόστος - όφελος» για την καπιταλιστική κερδοφορία, τους ανταγωνισμούς μεταξύ των ομίλων για την κατανομή της «πίτας», την «εξοικονόμηση» πόρων για τους ομίλους, καθιστώντας αδύνατη την ιεράρχηση των έργων υποδομής γα την προστασία του λαού και τον σχεδιασμό τους σε μεγάλη κλίμακα, με κριτήριο το σύνολο των αναγκών.

-- Η λειτουργία των δήμων και Περιφερειών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών τους, ανοίγουν «τρύπες» από παντού στα «σχέδια επί χάρτου», με χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Περιφέρειας Αττικής, που για να υλοποιήσει τον υποτιθέμενο σχεδιασμό της έχει τρία εκχιονιστικά και τα υπόλοιπα τα νοικιάζει από ιδιώτες και εργολάβους, που τις κρίσιμες ώρες «εξαφανίζονται».

-- Τα σχέδια έκτακτης ανάγκης για τους οδικούς άξονες ή τις βασικές υποδομές της χώρας, το πότε και αν αυτά θα ενεργοποιηθούν, εξαρτώνται... από τους ισολογισμούς των εταιρειών, όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Αττικής Οδού. Μάλιστα, σε όλους τους τελευταίους «αναπτυξιακούς» και λοιπούς «επενδυτικούς» νόμους που ψηφίζουν μαζί ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, οι επιχειρηματικοί όμιλοι ανάγονται σε... ελεγκτές του εαυτού τους για το αν τηρούν ακόμα και στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας.

-- Για τους καπιταλιστές και το κράτος τους η διακοπή της εργασίας, ακόμα κι όταν η συνέχισή της είναι επικίνδυνη για τους εργαζόμενους, είναι «θανάσιμο αμάρτημα». Τα εργοστάσια δεν κλείνουν ακόμα κι όταν η μετακίνηση από και προς αυτά ενέχει αυξημένο κίνδυνο για τους εργαζόμενους, όταν χιονίζει ή όταν βρέχει καταρρακτωδώς, ενώ οι εργαζόμενοι στέλνονται να δουλέψουν ακόμα και στις πιο ακραίες συνθήκες, όπως έγινε την περασμένη Δευτέρα.

Αλλά κι όταν η διακοπή της είναι μονόδρομος, πάλι σπεύδει το αστικό κράτος να «ξαλαφρώσει» την εργοδοσία από ασφαλιστικές εισφορές και μεροκάματα, κάτι αποκαλυπτικό του ότι σε κανονικές και έκτακτες συνθήκες το μόνο «σχέδιο προστασίας» είναι αυτό που αφορά τα κέρδη της.

Ολα αυτά είναι «σήμα κατατεθέν» της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ταυτόχρονα άλλη μια απόδειξη για το πόσο μεγάλο και επικίνδυνο ψέμα είναι ότι αυτή μπορεί να ικανοποιεί ταυτόχρονα και τις λαϊκές ανάγκες: Είτε με έναν «αποτελεσματικότερο» σχεδιασμό, όπως λέει η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, είτε όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζοντας τον «μηχανοδηγό» στην αμαξοστοιχία, που όμως θα συνεχίσει «καρφωμένη» στις ίδιες ράγες.

* * *

Ο πραγματικός ένοχος, το καπιταλιστικό κέρδος και η στρατηγική του κεφαλαίου που από κοινού υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα, βρίσκεται κάτω από όποια πέτρα κι αν σηκώσει κανείς, με αφορμή τα όσα έζησε ξανά ο λαός:

-- Τα «εμβληματικά έργα» του κεφαλαίου πάνε χέρι χέρι με μέτρα κρατικής στήριξης και συμβάσεις παραχώρησης στους επιχειρηματικούς ομίλους, που μετατρέπουν τους μεγάλους οδικούς άξονες σε πανάκριβο εμπόρευμα για τον λαό. Αυτός πληρώνει την κατασκευή και στη συνέχεια την κερδοφόρα λειτουργία τους, με φόρους, διόδια και επιδοτήσεις για «διαφυγόντα κέρδη» όταν έχουν μειωμένη κίνηση. Την ίδια ώρα, το αστικό κράτος αποποιείται την ευθύνη για προστασία του λαού, παραχωρώντας την σε επιχειρηματικούς ομίλους, που την κόβουν και τη ράβουν στα μέτρα της κερδοφορίας τους, με νόμους του κράτους!

-- Η παραπέρα «απελευθέρωση» των συγκοινωνιών, με τελευταίο κρίκο στη μακρά αυτή πορεία την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ επί ΣΥΡΙΖΑ, είναι ασύμβατη με την ασφάλεια των επιβατών, γιατί η τελευταία σημαίνει «ανεπίτρεπτο κόστος» για εφεδρικό προσωπικό και εφεδρικές μηχανές, συγκρούεται με τον στόχο της συνεχούς αύξησης της κερδοφορίας του μονοπωλίου που την ελέγχει. Και ενώ αφήνει αμανάτι τους επιβάτες στην Οινόη και στη Λιβαδειά, η εταιρεία επιδοτείται κι από πάνω με 50 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, από την τσέπη του ελληνικού λαού, για τις υποτιθέμενες «άγονες γραμμές».

-- Η «απελευθέρωση» της Ενέργειας και τα νέα πεδία κερδοφορίας για τους ομίλους σημαίνουν ενεργειακή φτώχεια, ξεπαγιασμένα σπίτια από το πανάκριβο ρεύμα και τα απλησίαστα καύσιμα, αλλά και διακοπές ρεύματος και συνεχή προβλήματα για τον λαό εξαιτίας των παμπάλαιων δικτύων, των «αποδεκατισμένων» συνεργείων του ΔΕΔΔΗΕ, με την εντατικοποίηση, τις ελαστικές σχέσεις δουλειάς, την κυριαρχία των εργολαβιών.

Ακόμα και οι «αποζημιώσεις» που διαφημίζει η κυβέρνηση - εν είδει «εξωδικαστικού συμβιβασμού», για να προστατέψει τους ομίλους - στην πραγματικότητα δείχνουν ότι οι εταιρείες και το αστικό κράτος έχουν μόνιμα τις λαϊκές ανάγκες στο ζύγι του «κόστους - οφέλους» για τα κέρδη: Ακολουθείται το γνωστό «μότο» της ΕΕ ότι είναι προτιμότερο τα λαϊκά στρώματα να αποζημιώνονται με τα ελάχιστα, κατόπιν εορτής, παρά το κράτος να δημιουργεί «κοστοβόρες» υποδομές πρόληψης, προστασίας της ζωής και της περιουσίας του λαού από τα φυσικά φαινόμενα.

Με τα ίδια κριτήρια γίνεται και η «αναδιοργάνωση και αναπροσαρμογή» της Πολιτικής Προστασίας για την οποία μιλάει η κυβέρνηση, συνιστώντας και αυτή, όπως και η προηγούμενη, «υπομονή» για να αντιμετωπιστούν οι «διαχρονικές παθογένειες».

Ομως μόνο χειρότερα έχει να περιμένει ο λαός από την εξέλιξη αυτή: Στόχος είναι η μεγαλύτερη εμπλοκή των επιχειρηματικών ομίλων και των ΜΚΟ, ενώ την ίδια στιγμή στο όνομα των «δημοσιονομικών προσαρμογών» αποψιλώνονται υπηρεσίες, απομακρύνονται εργαζόμενοι, μειώνονται τα κονδύλια προς τις δημόσιες δομές, παροπλίζονται υποδομές και μέσα, με τους διάφορους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς να λειτουργούν ως άλλοθι για την απουσία τους.

* * *

Μόνο από τη δική του πάλη λοιπόν έχει να ελπίζει ο λαός, σε σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, και όχι από τους εναλλάξ «σωτήρες» που την υλοποιούν. Αυτό φάνηκε και πάλι στις δύσκολες στιγμές. Οταν το αστικό κράτος και οι εταιρείες άφηναν τον λαό στο έλεος μίας ακόμα κακοκαιρίας, «έλαμπαν» η αλληλεγγύη και η διεκδίκηση.

Το «δεν πάει άλλο!» θα ακουστεί το Σάββατο στο μεγάλο συλλαλητήριο που οργανώνουν σωματεία και φορείς στο Σύνταγμα, για υποδομές και μέτρα προστασίας της ζωής του.

Γιατί σήμερα, στην εποχή της πολυδιαφημιζόμενης 4ης βιομηχανικής επανάστασης και της ψηφιοποίησης, δεν είναι μοιραίο να καιγόμαστε το καλοκαίρι και να παγώνουμε στο χιόνι. Γιατί σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες που προσφέρουν η επιστήμη, η τεχνολογία και η ανθρώπινη εργασία για τη ριζική βελτίωση της ζωής του λαού και την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων, μεταξύ τους και των φυσικών φαινομένων.

Από παντού αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της εργατικής εξουσίας, του ολοκληρωμένου επιστημονικού σχεδιασμού που θα έχει στο επίκεντρο τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων, που μπαίνουν εμπόδιο στην κοινωνική ευημερία.

«Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής και οικοδομώντας τη δική του κοινωνική οργάνωση, για τις δικές του ανάγκες, κόντρα στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.