Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, μετά την απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας, συνεχίζεται. Η σύγκρουση των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ με την καπιταλιστική Ρωσία εγκυμονεί κινδύνους γενίκευσης και η Ελλάδα είναι χωμένη “μέχρι το λαιμό” στο πλευρό του ευρωατλαντισμού. Η κυβέρνηση, με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, έχει μετατρέψει τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο. Χρησιμοποιούνται οι αμερικάνικες βάσεις, για τις οποίες ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις. Ελληνικά στρατιωτικά τμήματα και οπλισμός στέλνονται στο “ανατολικό μέτωπο”. Αυτή η πολιτική αναβαθμίζει μεν το ρόλο του ελληνικού κεφαλαίου (οι εφοπλιστές θα θησαυρίσουν απ’ την μεταφορά του αμερικανικού LNG), όμως στρέφεται κατά άλλων λαών και μετατρέπει τη χώρα σε στόχο αντιποίνων, βάζοντας τον ίδιο τον ελληνικό λαό σε μεγάλους κινδύνους.
Στις συνθήκες αυτές έχουν μεγάλη σημασία οι πρωτοβουλίες του ΚΚΕ και ο αγώνας κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της εμπλοκής της χώρας σ’ αυτόν. Η πάλη ενάντια σε κάθε ομάδα ιμπεριαλιστών που ληστεύουν τους λαούς, είναι η “σωστή πλευρά της Ιστορίας”. Η ντροπή των αστικών κομμάτων, που χειροκρότησαν στη βουλή τον Ζελένκσι και τους φασίστες του Αζόφ, δεν ξεπλένεται, ενώ η απήχηση της περήφανης στάσης του ΚΚΕ είναι μεγάλη.
Τα προσχήματα που χρησιμοποιούνται για τη δικαιολόγηση της εμπλοκής στον πόλεμο είναι διάτρητα και τα ερωτήματα αμείλικτα: Τι σχέση έχει με την εδαφική ακεραιότητα της χώρας η αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στο μέτωπο της Ουκρανίας, στον Περσικό Κόλπο ή το Σαχέλ; Ο ισχυρισμός ότι με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η χώρα μπορεί να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα δεν έχει κόκκο αλήθειας.
Τα γεγονότα αδιαμφισβήτητα:
Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν “πρόκοψαν”.
Ο λαός πληρώνει δεκάδες δισεκατομμύρια για τους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς.
Η Τουρκία αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ αυξάνονται οι υπερπτήσεις.
Με την παρέμβαση των ΗΠΑ και ΕΕ έχει στηθεί “παζάρι” για τη συνεκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο.
Το ΝΑΤΟ δεν αποδέχεται εθνικά σύνορα και μιλάει για “ΝΑΤΟϊκό έδαφος”, ενώ έχει ως προτεραιότητα τον ανταγωνισμό με Ρωσία και Κίνα και θα κάνει τα πάντα για να τραβήξει την Τουρκία στο “δυτικό στρατόπεδο”, να ενισχυθεί η Νοτιοανατολική πτέρυγα της “συμμαχίας”.
Μόλις προχθές ο υπουργός Εθνικής Άμυνας δήλωσε στη Βουλή ότι “δεν είναι η καλύτερη εποχή να μιλάς εναντίον της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ”.
Η Κύπρος, μέλος της ΕΕ, με βρετανικές βάσεις, υποφέρει για 48 χρόνια από την τουρκική κατοχή και το νησί διχοτομείται. Όσοι “έπεσαν απ’ τα σύννεφα” με την απουσία κάθε αναφοράς στο Κυπριακό, στις ομιλίες Ζελένσκι σε Ελλάδα και Κύπρο, παραβλέπουν ότι η ίδια η ΕΕ χαρακτηρίζει την τουρκική εισβολή και κατοχή “ανεπίλυτη σύγκρουση”!!!
Οι αστικές κυβερνήσεις και τα κόμματα, που μιλούν για την γεωπολιτική ή ενεργειακή αναβάθμιση της χώρας, διαφημίζουν τις σχέσεις με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Η.Α. Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία, κάθε είδους αντιδραστικά καθεστώτα, κρύβοντας ότι ανεβαίνει επίπεδο η συμμετοχή της χώρας σεεπικίνδυνους σχεδιασμούς. Επιπλέον, η τουρκική ηγεσία, που αναβαθμίζει την παρουσία της στην περιοχή, παρεμβαίνει και προκαλεί ρήγματα σ’ αυτές τις συμμαχίες. Οι απολογητές της ευρωατλαντικής πολιτικής έχουν εκτεθεί.
Σε πλήρη αντιστοιχία με τα λαϊκά συμφέροντα βρίσκεται η κοινή δήλωση του ΚΚΕ και του ΚΚ Τουρκίας, η οποία μεταξύ των άλλων αναφέρει: “Τα δύο κόμματα, “κάτω από την κοινή σημαία μας, τον Προλεταριακό Διεθνισμό, τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών μας, καλούμε την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία με την επέμβαση της καπιταλιστικής Ρωσίας, ενάντια στο ΝΑΤΟ και γενικότερα στους σχεδιασμούς των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων που σέρνουν τους λαούς στο σφαγείο του πολέμου με τη εμπλοκή των χωρών μας”.
Αυτός είναι ο αναγκαίος δρόμος για όλους τους λαούς.
- Του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτή του ΚΚΕ Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής»
TRASH17 Απριλίου 2022 - 9:56 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Εβαλντ:
Δεν ξέρω με ποιά λογική θα έπρεπε οποιοσδήποτε κομμουνιστής να υποστηρίξει την διάλυση της Συρίας από τον ISIS και το ΝΑΤΟ, μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση της δεν ήταν αρκετά αρεστή στο τελευταίο. Πολύ δε περισσότερο που στην προς ανατροπή συσριακή κυβέρνηση συμμετέχουν και 2 ΚΚ.
Οπότε δεν βλέπω να "διολισθαίνει" το ΚΕΚΡ κάπου. Άλλοι διολισθαίνουν σε θέσεις σαφούς υποστήριξης του ΝΑΤΟ.http://fadomduck2.blogspot.com/2022/04/blog-post_4.html......... Και στην Συρία Ιμπεριαλιστικό πόλεμο έχουμε και συμμετέχουν σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού τα δύο ...Κ.Κ. Ακριβώς το ίδιο ισχύει με το ...ΚΕΚΡ και τον Ρώσικο Ιμπεριαλισμό. Το ΚΚΕ δεν διαλέγει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο μένοντας πιστό στον ΛΕΝΙΝ και τους Μπολσεβίκους. Ολα αυτά τελείωσαν το 1991. Δεν κάνουμε βήμα πίσω. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η στρατηγική του ΚΚΕ αρχικά στηρίχτηκε στη λαθεμένη ανάλυση του Κόμματος, αναφορικά με τη σχετική καθυστέρηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα, στην αντίληψη ότι η εθνική ανεξαρτησία (απαλλαγή της Ελλάδας από την ξένη εξάρτηση) αποτελούσε προϋπόθεση για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, την ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων για το πέρασμα στον σοσιαλισμό.
ΔιαγραφήΘεωρούσε ως ενδοτισμό μέρους των αστικών πολιτικών δυνάμεων και της βασιλείας τη διαχρονική συμμαχία της αστικής τάξης με την Αγγλία, την πολιτική προσέλκυσης ξένων επενδύσεων και συμμετοχής σε μια ευρύτερη αγορά.
Εκτιμούσε ότι οι ξένες επενδύσεις ήταν αποτέλεσμα της εξάρτησης της χώρας, και μάλιστα παράγοντας καθυστέρησης στην ανάπτυξη του καπιταλισμού. Χαρακτήριζε ως υποτέλεια τη στάση της αστικής τάξης και όχι ως στρατηγική συμμαχιών της σε συνθήκες ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Εξαιτίας όλων των παραπάνω και στη συνέχεια και της στρατηγικής του αντιφασιστικού μετώπου, η ταξική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας υποτάχτηκε στην «εθνική ενότητα».
Το ΚΚΕ δεν αντιμετώπισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, αλλά αποσυνέδεσε την πάλη ενάντια στους κατακτητές από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Ανεξάρτητα από την ονομασία που έδινε στο λεγόμενο «μεταβατικό στάδιο» προς τον σοσιαλισμό (λαϊκή δημοκρατία ή λαοκρατία) ή στη λεγόμενη μεταβατική κυβέρνηση (αντιφασιστική, δημοκρατική), εξ αντικειμένου εγκλώβιζε τη λαϊκή πάλη σε μια μορφή της αστικής εξουσίας, έστω της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας.
Στην περίοδο 1941 - 1944 υπήρξε ξένη κατοχή, αναστολή της εθνοκρατικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Το ζήτημα της ανεξαρτησίας αφορούσε και την εργατιά - αγροτιά, αλλά και την αστική τάξη και το Παλάτι, από τη σκοπιά της θέσης που είχαν στη νομή της αστικής εξουσίας.
Η δράση κατά της ξένης κατοχής ήταν συνυφασμένη με το ταξικό συμφέρον κάθε κοινωνικής δύναμης. Ο απελευθερωτικός αγώνας ή θα συνδεόταν με τον αγώνα κατάκτησης - εδραίωσης της εργατικής εξουσίας και των συμμάχων της, οπότε θα καταργούνταν γενικά οι σχέσεις ανισοτιμίας και εξάρτησης, ή θα οδηγούσε στην εδραίωση της αστικής εξουσίας με νέους, καλύτερους ή χειρότερους όρους, όσον αφορά τη θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Ο πόλεμος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν πόλεμος ταξικός. Η εθνικοαπελευθερωτική χροιά που προσλάμβανε, εξαιτίας της κοινής δράσης των ταγματασφαλιτών με τη γερμανική διοίκηση, δεν ακύρωνε τα ταξικά χαρακτηριστικά του. Τον ίδιο ταξικό χαρακτήρα είχε και η ένοπλη σύγκρουση με τις μη γερμανόφιλες αστικές δυνάμεις, τον ΕΔΕΣ, την ΕΚΚΑ κ.ά.
Ωστόσο, όσες φορές το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει τις τελευταίες ένοπλα (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ κ.ά.), το έκανε με κεντρικό άξονα τις παρασπονδίες τους στον αντικατοχικό αγώνα. Δεν τις αντιμετώπισε ως αντίπαλες ταξικές δυνάμεις με τη στήριξη της Βρετανίας.
Το ΚΚΕ, και στη συνέχεια οι λαϊκές δυνάμεις, δεν ήταν προετοιμασμένο για ν' αξιοποιήσει την επαναστατική κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα τις μέρες της Απελευθέρωσης. Παρά το γεγονός ότι ο λαός ήταν οπλισμένος, έγινε ουρά των εξελίξεων που το άρμα τους έσυραν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ