Νέα προσπάθεια εγκλωβισμού του λαού σε κάλπικα διλήμματα

Δεκέμβρης 2018, κεντρική Γαλλία: Από την «αντιμετώπιση» μαθητών που αντιδρούσαν στα προβλήματα των σχολείων τους, επί «δημοκράτη» Μακρόν

ΓΑΛΛΙΑ - ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

 Μακρόν και Λεπέν κονταροχτυπιούνται ενώ «τρέχει» συνολικά η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού

 Καθώς πλησιάζει ο β' γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, όπου θα αναμετρηθούν - όπως και το 2017 - ο «κεντρώος» νυν Πρόεδρος Εμ. Μακρόν και η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, δυναμώνει η προσπάθεια να εγκλωβιστεί ο λαός σε κάλπικα διλήμματα, να επιλέξει το δήθεν «μικρότερο κακό» μεταξύ δυνάμεων που διαγκωνίζονται για το πώς θα υπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Σ' αυτό το πλαίσιο, φουντώνει ξανά το κάλεσμα για ένα «μέτωπο για τη δημοκρατία» και επανεκλογή του Μακρόν απέναντι στην ακροδεξιά. Ο Μακρόν είχε εκλεγεί το 2017, λίγο μετά την ίδρυση του κόμματος «La Republique en Marche!» (LREM), αναλαμβάνοντας καίριο ρόλο στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού της χώρας (με «παραδοσιακά» αστικά κόμματα εξουσίας, όπως το Σοσιαλιστικό, να φυλλορροούν), με «πυξίδα» την υπεράσπιση των συμφερόντων του γαλλικού κεφαλαίου σε ένα διεθνές πλαίσιο εντεινόμενων ανταγωνισμών και ανακατατάξεων.

Το κατά πόσο τέτοια πολυφορεμένα «μέτωπα υπεράσπισης της δημοκρατίας» - που τα λανσάρουν ξανά, με αφορμή τις γαλλικές εκλογές, και διάφορα επιτελεία στη χώρα μας - είναι αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση της αποκρουστικής ακροδεξιάς φάνηκε για άλλη μια φορά στα αποτελέσματα του α' γύρου των εκλογών. Στη Γαλλία, όπου τέτοια «δημοκρατικά μέτωπα» εφαρμόζονται εδώ και 20 χρόνια (από το «Σιράκ ή Ζαν - Μαρί Λεπέν» το 2002), η ακροδεξιά, από το 16,9% που πήρε ο πατέρας Λεπέν στον α' γύρο το 2002, πήγε στο 21,3% της κόρης Λεπέν το 2017 και στο 23,15% που πήρε η ίδια στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής. Το δε άθροισμα των τριών ακροδεξιών υποψηφίων έφτασε στο 32%...

Από κει και πέρα, το πόσο «ωφέλιμο» είναι για τον λαό αυτό το «μέτωπο για τη δημοκρατία» το αποδεικνύουν τα αντιλαϊκά έργα της προεδρίας Μακρόν και οι εξαγγελίες του για τη συνέχεια. Μεταξύ άλλων ξεκαθάρισε ότι προτεραιότητά του είναι η νέα αντιασφαλιστική επίθεση, με νέα αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ενώ διαπραγματεύεται μόνο την κλιμάκωση των νέων ανατροπών...

«Εργα και ημέρες» της αντιλαϊκής κυβέρνησης Μακρόν

Αλλωστε, από την πρώτη στιγμή το LREM επιβεβαίωσε για ποια ταξικά συμφέροντα μοχθεί:

Το φθινόπωρο του 2017, λίγους μήνες μετά την εκλογή του, ο «οραματιστής» Μακρόν, επισκεπτόμενος την Αθήνα, έκλινε σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη «ανάκτησης της κυριαρχίας μας», μιλώντας για την ανάγκη στην Ευρώπη «να οικοδομήσουμε μια οικονομία ισχυρή, να είμαστε μια οικονομία ισχυρή σε έναν κόσμο που αλλάζει. Και όχι να υφιστάμεθα τον νόμο των πιο ισχυρών, σήμερα των Αμερικανών και αύριο των Κινέζων, αλλά όχι των δικών μας (...) Πώς θα κάνουμε την Ευρωζώνη μια οικονομική δύναμη που θα μπορέσει να αντέξει απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα;».

Την ίδια περίοδο το κυβερνητικό του επιτελείο ανακοίνωνε μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων από το 33% στο 25% και διάφορα «πακέτα» μεταρρυθμίσεων, φοροαπαλλαγών και άλλων «αναπτυξιακών κινήτρων».

Παράλληλα, καθώς όλα αυτά συνεπάγονται πάντα κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης, παρουσιάζονταν τα πρώτα διατάγματα για την αναθεώρηση του Εργατικού Κώδικα, με νέα υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων, «εξυγίανση» της επιδοματικής πολιτικής (αυστηρότερα κριτήρια στήριξης των ανέργων, με μικρότερες παροχές) και σαρωτική αναμόρφωση του συστήματος μαθητείας (διασφαλίζοντας στα μονοπώλια φτηνά εργατικά χέρια).

Τέλη του 2018 ο Μακρόν κήρυξε την έναρξη των «Συζητήσεων με πολίτες» (όπου «πολίτες», πρώτα απ' όλα επιχειρηματίες), υπό τον τίτλο «Επιστροφή της Μεγάλης Πορείας για την Ευρώπη», με ζητούμενο την ανάγκη «βελτίωσης της οικονομικής κατάστασης», αντιμετώπισης «των οικολογικών και κλιματικών προκλήσεων», «σύγκλισης μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών έτσι ώστε να δημιουργηθούν νέα εργαλεία (...) έναντι άλλων παγκόσμιων δυνάμεων». Ζητούμενο ήταν η «οικολογική μετάβαση», δηλαδή η διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας για τα γαλλικά μονοπώλια μέσα από «πράσινες» μπίζνες.

Σε διαγγέλματά του ξεκαθάριζε ότι νέες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο (π.χ. κατάργηση του φόρου μεγάλης περιουσίας ISF) δεν πρόκειται να αναιρεθούν. Γι' αυτό και η Ενωση των μεγαλοβιομηχάνων, MEDEF, εξέφραζε ικανοποίηση που «δεν ποινικοποιείται η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων».

Από τη μεριά τους μια σειρά συνδικάτα και μαζικοί φορείς, παρά τον υπονομευτικό ρόλο συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, οργάνωναν κινητοποιήσεις ενάντια στις μεγάλες ανατιμήσεις στα καύσιμα και στις συνέπειες της «εξοικονόμησης δαπανών». Ξεχωρίζουν οι πολύμηνες απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, τέλη του 2019 και αρχές του 2020, ενάντια στην αντιασφαλιστική «μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης Μακρόν, που προωθούσε νέα χτυπήματα στις συντάξεις και παραπέρα τζογάρισμα των εισφορών και των αποθεματικών. Εκπαιδευτικοί και μαθητές διαδήλωναν επίσης για μέρες σε δεκάδες πόλεις, καταγγέλλοντας «μεταρρυθμίσεις» που δυνάμωναν τους ταξικούς φραγμούς στην Παιδεία, μεθοδεύοντας κατάργηση του εθνικού χαρακτήρα του απολυτηρίου Λυκείου, μεγαλώνοντας ανισότητες σε βάρος των παιδιών των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Ενδεικτική του «δημοκράτη Μακρόν» ήταν η αντίδραση της κυβέρνησής του στις λαϊκές κινητοποιήσεις: Ενάντια στις διαδηλώσεις για την Παιδεία κινητοποίησε σχεδόν 90.000 άτομα διαφόρων δυνάμεων καταστολής, βγάζοντας στους δρόμους ακόμα και έφιππη αστυνομία. Αντλίες νερού, πλαστικές σφαίρες, «όργανα της τάξης» ...χωρίς στολές, που με κάποια περιβραχιόνια ως διακριτικά συνελάμβαναν σωρηδόν διαδηλωτές κάθε ηλικίας, σε εφαρμογή εξάλλου και του φρέσκου «αντιτρομοκρατικού» νόμου που είχε ψηφιστεί έναν χρόνο πριν. Τον γύρο του κόσμου έκαναν τα πλάνα από λύκειο στη Μαντ-Λα-Ζολί της κεντρικής Γαλλίας, με συλληφθέντες μαθητές, ακόμα και 12χρονους, να είναι γονατισμένοι ή με το πρόσωπο στραμμένο στον τοίχο, με τα χέρια στο κεφάλι, περιτριγυρισμένοι από πάνοπλους αστυνομικούς, σαν κρατούμενοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης...

Η προεδρία Μακρόν φρόντισε δε να ενισχύσει και το οπλοστάσιο της καταστολής, μεταξύ άλλων με τον νόμο για τη λεγόμενη «καθολική ασφάλεια».

Παράλληλα, με κριτήριο τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου, πρωτοστατεί στα σχέδια παραπέρα στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, ενισχύει τη γαλλική ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Σαχέλ και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε άλλους επικίνδυνους σχεδιασμούς.

Με κοινή «πυξίδα» τα συμφέροντα των γαλλικών μονοπωλίων

Αυτήν την εχθρική για τον λαό πολιτική, συνέχεια και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, επιχειρούν να «ξεπλύνουν» και τώρα μέσα από καλέσματα για «δημοκρατική πανστρατιά» και «υπεράσπιση των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών».

Στο πλαίσιο συνολικότερων διεθνών ανακατατάξεων, εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι ο Μακρόν έχει λάβει συγχαρητήρια για προτάσεις του από ομοϊδεάτες της Λεπέν. Την άνοιξη του 2019, το «σχέδιο για την Ευρώπη» που παρουσίασε ο Μακρόν για την ολόπλευρη ισχυροποίηση της λυκοσυμμαχίας κέρδισε τα εύσημα και από τους αντιδραστικούς Β. Ορμπαν (Ουγγαρία) και Μ. Μοραβιέτσκι (Πολωνία), που μιλούσαν για «έναρξη μιας σοβαρής ευρωπαϊκής συζήτησης».

Σε αυτό το σχέδιο ο Μακρόν πρότεινε ενιαία και ισχυρότερη αστυνόμευση των ευρωπαϊκών συνόρων, ώστε τελικά οι ροές των κατατρεγμένων να προσαρμόζονται στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων. Ζητούσε και τότε «αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, ρήτρα αμοιβαίας άμυνας με διασφαλισμένη αποτελεσματικότητα, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ασφαλείας».

Αλλά και στον οικονομικό τομέα, «να αναμορφώσουμε την εμπορική πολιτική μας: Τιμωρώντας ή απαγορεύοντας στην Ευρώπη τις επιχειρήσεις που θίγουν τα στρατηγικά μας συμφέροντα και τις θεμελιώδεις αξίες μας». Ενώ για τις στρατηγικές βιομηχανίες και τις δημόσιες προμήθειες πρέπει «να προτιμάμε τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, όπως κάνουν οι Αμερικανοί και οι Κινέζοι ανταγωνιστές μας», έλεγε.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, με δεδομένη την κοινή «πυξίδα» ανεξάρτητα από αποχρώσεις, και η Λεπέν προτείνει αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής, μείωση της συνεισφοράς της Γαλλίας στον προϋπολογισμό της ΕΕ, «επαναπροσανατολισμό της οικονομίας» με ένα «τοπικό» και «πατριωτικό» όραμα, προκειμένου να διασφαλίσουν τα γαλλικά μονοπώλια πλεονεκτήματα στη γαλλική αγορά και διεθνώς.

Επίσης, καθόλου τυχαίες δεν είναι και συγκλίσεις σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, αφού αποτελεί κοινή αγωνία η αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της Γαλλίας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Η στάση της Λεπέν απέναντι σε ΕΕ και ΝΑΤΟ συνδέεται με διαπιστώσεις ότι «δεν θέλουμε να μετατραπούμε σε ένα αμερικανικό προτεκτοράτο», ενώ τη «στρατηγική προσέγγισης μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας» τη συνδέει με την αποτροπή «μιας στενής σινο-ρωσικής σχέσης».

Αναμόρφωση για να θωρακιστεί το κεφάλαιο

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του β' γύρου των προεδρικών εκλογών, το αστικό πολιτικό σκηνικό συνεχίζει να αναμορφώνεται.

Είναι ενδεικτικές οι δημόσιες επισημάνσεις για τις «ιδιαίτερες συνθήκες» που επικρατούν μετά και τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά και την «πλατιά συναίνεση» που απαιτείται «προς στήριξη μιας εξωτερικής πολιτικής ικανής» να απαντήσει στις «αναταραχές στο διεθνές σύστημα», που περιλάμβανε επιστολή δεκάδων στελεχών των Ρεπουμπλικάνων.

Παράλληλα «τρέχουν» κυοφορούμενες αλλαγές σε μια σειρά αστικά κόμματα, όπου επισπεύδονται εξελίξεις ενόψει και των βουλευτικών εκλογών του Ιούνη: Ο Μακρόν έχει ήδη δηλώσει έτοιμος να συνεργαστεί με άλλες δυνάμεις, ενώ στην επιφάνεια έρχονται και σημαντικές διαφωνίες στους Ρεπουμπλικάνους (LR). Η δημόσια τοποθέτηση του (πρώην ηγέτη της «παραδοσιακής» δεξιάς παράταξης) Ν. Σαρκοζί υπέρ του Μακρόν για τον β' γύρο (ενώ δεν είχε τοποθετηθεί δημόσια υπέρ της υποψήφιας των LR στον α' γύρο), προκάλεσε αντιδράσεις σε στελέχη των LR, που δήλωσαν ότι «η ανοικοδόμηση του κόμματός μας θα περάσει εκτός του στρατοπέδου του Μακρόν» και ανήγγειλαν διαιρέσεις στη «ρεπουμπλικανική δεξιά».

Την ίδια ώρα, το οπορτουνιστικό μόρφωμα «Ανυπότακτη Γαλλία» (France Insoumise - FI) και ο υποψήφιός του Ζαν - Λικ Μελανσόν, που αναδείχθηκε ξανά 3ος, με 21,95%, διεκδικούν εδώ και καιρό κομβικό ρόλο στην αναμόρφωση της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας.

Μετά τον α' γύρο, στελέχη του Μελανσόν έσπευσαν να τονίσουν ότι αν ο Μακρόν «θέλει πράγματι να απευθυνθεί στους ψηφοφόρους μας, πρέπει να δεσμευτεί ξεκάθαρα». Αν και απέφυγε να καλέσει ανοιχτά σε στήριξη Μακρόν, ο Μελανσόν έδωσε σήμα για «καμία ψήφο στην Λεπέν». Δέχτηκε επίσης επαινετικά σχόλια από στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος (η υποψήφια του οποίου «πάτωσε», με λιγότερο από 2%), όπως η Σεγκολέν Ρουαγιάλ (που στήριξε τον Μελανσόν στον α' γύρο), ότι αν είχαν συμπαραταχθεί μαζί του Σοσιαλιστές, το «μεταλλαγμένο» Γαλλικό ΚΚ, οικολόγοι κ.λπ., θα ήταν αυτός στον β' γύρο.

Οσον αφορά όμως και τις «αριστερές εναλλακτικές» τύπου Μελανσόν, ξανά η πραγματικότητα είναι συγκεκριμένη. Οι θέσεις της FI καθορίζονται από ανάγκες σημαντικών τμημάτων του γαλλικού κεφαλαίου: Μεταξύ άλλων αντιδρά στον «γαλλογερμανικό άξονα», με το σκεπτικό ότι «απομονώνει τη Γαλλία από τη φυσική της οικογένεια στον Νότο», προσθέτοντας ότι «δεν έχουμε να φοβόμαστε τους Ρώσους, αυτοί είναι εταίροι». Ζητά επίσης «η Γερμανία να δεχτεί να πληρώσει το τίμημα του ευρώ, μειώνοντας ή μοιραζόμενη τα εμπορικά και χρηματιστικά πλεονάσματά της με άλλες χώρες». Τάσσεται «ενάντια στη νομισματική ηγεμονία των ΗΠΑ» και υποστηρίζει τη «δράση για ένα κοινό παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα με τους BRICS».

Χαρακτηριστική των επιλογών της FI ήταν και η στάση της επικεφαλής της ευρωομάδας της, Μανόν Ομπρί (που είναι και συμπρόεδρος της «Αριστεράς» στο Ευρωκοινοβούλιο), στη συζήτηση για την άρση ασυλίας του φασίστα Λαγού που ζητούσαν οι ελληνικές εισαγγελικές αρχές. Η Ομπρί υπερψήφισε έκθεση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Νομικών Υποθέσεων, που εισηγήθηκε στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου άρνηση της άρσης της ασυλίας του Λαγού!

Οι εξελίξεις και στη Γαλλία, σε πλήρη αντίθεση με τις διάφορες αποπροσανατολιστικές «αναγνώσεις» που επιχειρούν ξανά και στη χώρα μας μια σειρά επιτελεία, επιβεβαιώνουν την ανάγκη για ένα ισχυρό εργατικό - λαϊκό κίνημα, με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, το οποίο δεν θα εγκλωβίζεται στα κάλπικα διλήμματα που αναπαράγουν τα αδιέξοδα για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.