Τέτοιο κόμμα... τέτοια και δημοκρατία!

Δεύτερη μέρα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.

"Άδεια η πόλη...που πήγαν όλοι...";!

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το πώς λειτουργεί ένα κόμμα, με ποιες αρχές λειτουργίας, με τι διαδικασίες κλπ. είναι ένα θέμα που αφορά αποκλειστικά τα μέλη του συγκεκριμένου κόμματος.

Ωστόσο, αυτά τα στοιχεία δεν είναι αποκομμένα από το «πού το πάει» το κάθε κόμμα. Ίσα-ίσα που οι αρχές λειτουργίας δείχνουν πολλά περισσότερα από τυπικές διαδικασίες. Δεν είναι τυχαίο ποιες πολιτικές δυνάμεις «πρωτοπόρησαν» σε δήθεν πιο δημοκρατικές διαδικασίες, όπως η εκλογή αρχηγού από τη βάση. Την αρχή έκανε το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, ακολούθησε η ΝΔ και πλέον στη λίστα μπαίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιες διαδικασίες αξιοποιούνται για τη διαμόρφωση ακόμα πιο προσωποπαγών σχηματισμών. Τα κόμματα του συστήματος με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν όντως αυξημένη συμμετοχή. Όσο πιο πολλοί συμμετέχουν τόσο πιο πολλοί θα λογαριάζονται ως συνένοχοι από την ηγεσία του κόμματος στην πολιτική που ασκεί, είτε από θέσεις αντιπολίτευσης είτε από θέσεις κυβέρνησης. Οι «εκλέκτορες από τη βάση» μπορεί ποτέ να μη μετράνε πραγματικά για τη διαμόρφωση της θέσης ενός κόμματος σε ένα ζήτημα, ωστόσο πάντα θα είναι το απαραίτητο καταφύγιο για να προσφύγει ο εκάστοτε αρχηγός και να δικαιολογήσει τη μία ή την άλλη επιλογή που συνδέεται με την άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Οι «εσωκομματικές διαδικασίες» είναι μέσο προώθησης των στόχων του κάθε κόμματος. Για τα αστικά κόμματα συνδέονται με την υλοποίηση της αντιλαϊκής τους στρατηγικής.

Αυτές οι εσωκομματικές διαδικασίες, αν και διαφημίζονται ως «πιο δημοκρατικές», μάλλον δεν είναι και τόσο αν σκεφτεί κανείς τα εξής:

- Θα ψηφίζεις για πρόεδρο χωρίς ο πρόεδρος να δεσμεύεται για συγκεκριμένα ζητήματα απέναντί σου, ούτε εσύ απέναντι στο κόμμα και τον πρόεδρό του. Βέβαια έτσι κι αλλιώς και ο «πρόεδρος» και «το κόμμα σου» δεν δεσμεύονται σε εσένα ούτε για εσένα... αλλά στα συμφέροντα των αφεντικών που άλλωστε εκφράζουν...

- Θα ψηφίζεις για τον πρόεδρο ενός κόμματος, το οποίο δεν ψηφίζεις. Ακόμα κι αν είσαι μέλος άλλου κόμματος! Μικρό βέβαια το κακό αφού ούτως ή άλλως «στρατηγικές» διαφορές δεν υπάρχουν...

- Εκλέγεις τον πρόεδρο του κόμματος και αυτός κάνει άλλα από αυτά για τα οποία τον ψήφισες για πρόεδρο. Ε και; Ακόμα και κυβέρνηση να γίνει «το κόμμα σου» και πρωθυπουργός «ο πρόεδρος που ψήφισες», πάλι άλλα θα κάνει από αυτά για τα οποία εκλέχτηκε...

- Θα μπορείς να γίνει μέλος ενός κόμματος ή μαζικού φορέα χωρίς το κόμμα ή ο μαζικός φορέας να μπορεί να διαπιστώσει ούτε ποιος είσαι ούτε με ποιο κριτήριο θέλεις να ενταχθείς στο κόμμα ή τον μαζικό φορέα. Και πάλι μικρό το «κακό» θα πεις! Ούτως ή άλλως θεατή σε θέλει, ψηφοφόρο, εντολοδόχο και... επικυρωτή των έτσι και αλλιώς αποφασισμένων αντιλαϊκών πολιτικών που εκφράζει!

- Θα εκλέγεσαι να εκπροσωπήσεις στο συνέδριο του κόμματος την οργάνωση του κόμματος στην οποία ανήκεις, χωρίς κανένας να σε δεσμεύει και χωρίς ο ίδιος να δεσμεύεσαι να συμμετέχεις σε κρίσιμες ψηφοφορίες του συνεδρίου στο οποίο σε έστειλε σύνεδρο η οργάνωση του κόμματος στην οποία ανήκεις.

- Θα μπορείς να συμμετέχεις στις διαδικασίες του κόμματος στο οποίο έχεις ενταχθεί χωρίς ούτε να ξέρεις αυτούς με τους οποίους βρίσκεσαι στο ίδιο κόμμα και χωρίς καν να υποχρεώνεσαι (ή να δικαιούσαι) να συμμετέχεις με τη γνώμη σου σε πραγματικές, δημοκρατικές λειτουργίες. Γιατί χρειάζεται να τους ξέρεις άλλωστε... αφού τίποτα δεν σε «ενώνει» ουσιαστικά μαζί τους, δεν παλεύεις να αλλάξεις κάτι... σε αστικό κόμμα είσαι μην ξεχνιέσαι!

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα εννοείται δεν μας ήρθαν τυχαία στο μυαλό. Το γεγονός ότι στη θέση της λέξης «κόμμα» στα παραπάνω ερωτήματα, μπορεί -και με το δίκιο του- ο καθένας να βάλει όποιο κόμμα θέλει, εκτός του ΚΚΕ, ας προβληματίσει... Ιδιαίτερα όσους ψάχνουν αγωνιωδώς για διαφορές ανάμεσα στα αστικά κόμματα και κάθε φορά διαψεύδονται. Άλλο η εσωκομματική δημοκρατία, άλλο το ροντέο «να πας στο σωματείο σου» που ξετυλίχτηκε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ...