Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ - «Δημοκρατία της... βαρβαρότητας»

 Ο τρόπος λειτουργίας ενός κόμματος είναι προφανώς υπόθεση των μελών του. Ωστόσο δεν είναι ένα ζήτημα υπεράνω συζήτησης, αντιπαράθεσης και κριτικής. Οι αρχές λειτουργίας ενός κόμματος είναι βαθιά πολιτικό ζήτημα, που σχετίζεται ακριβώς με τον χαρακτήρα και τους στόχους του. Υπό αυτό το πρίσμα, έχουν αξία ορισμένα από όσα είδαμε να συμβαίνουν στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που διεξήχθη με απόσταση δύο χρόνων από την αρχική πρόβλεψη. Όπως επίσης και ότι καταγράφηκαν διάφορα πρωτάκουστα, όπως το να μην συμμετάσχει περίπου το 1/5 των συνέδρων σε κρίσιμες ψηφοφορίες ή το γεγονός ότι το προεδρείο έψαχνε ποιοι θα είναι εφορευτική επιτροπή, ζήτημα το οποίο δεν τίθεται σαν πρόβλημα ούτε στις εκλογές για τα μαθητικά 15μελή.

Ας σταθούμε, όμως, στα βασικά του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προκλητικό να παρουσιάζεται η «εκλογή από τη βάση» τόσο ως «νέα πρόταση», όσο και ως «απαύγασμα δημοκρατίας». Αφενός γιατί τέτοιες λειτουργίες έχουν ήδη σοσιαλδημοκρατικά και «νεοφιλελεύθερα» κόμματα (ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ΝΔ για να μιλήσουμε μόνο για εντός συνόρων), αφετέρου γιατί -αν και πλασάρεται ως τρόπος εκλογής που παρακάμπτει τους μηχανισμούς- λειτουργεί αποκλειστικά για τη δημιουργία μηχανισμών. Αν και πλασάρεται ως «περισσότερη δημοκρατία», στην ουσία πρόκειται για την μετατροπή κομμάτων σε αρχηγικούς μηχανισμούς, ξένους με τη συλλογικότητα, τη συμμετοχή, τη δημοκρατία στη λήψη και υλοποίηση αποφάσεων. Ακόμα χειρότερα, η ηλεκτρονική εγγραφή και συμμετοχή κάποιου σε ένα κόμμα είναι τόσο «προχωρημένη δημοκρατία», που μπορεί ο οποιοσδήποτε να μετέχει χωρίς καμία απολύτως άλλη δέσμευση... Θυμόμαστε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν σχετική συζήτηση για τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Τότε που -όχι λίγοι- έγραφαν για ψηφοφόρους ή μέλη άλλων κομμάτων που συμμετείχαν, με στόχο να στηρίξουν τον υποψήφιο της αρεσκείας του κόμματος που εκπροσωπούσαν! Τόση δημοκρατία...

Με αυτόν τον «δημοκρατικό» τρόπο και την ενίσχυση της «ψηφιακής λειτουργίας», ουσιαστικά αποκόπτεται το μέλος του κόμματος ή ενός μαζικού φορέα από την ουσιαστική συμμετοχή στη συζήτηση, τη λήψη αποφάσεων, την υγιή πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση. Έτσι τα μέλη του κόμματος μετατρέπονται σε ένα απλό στατιστικό.

Την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει αυτές τις λειτουργίες ως την αποθέωση της κομματικής λειτουργίας τον 21ο αιώνα, υπάρχει και ένας Χατζηδάκης, υπουργός Εργασίας της «χειρότερης κυβέρνησης τη χειρότερη στιγμή», που ακριβώς τον ίδιο τρόπο έχει νομοθετήσει για τη λειτουργία των σωματείων, έχοντας βρει προς το παρόν τείχος στην εφαρμογή, λόγω των αντιδράσεων των συνδικάτων. Όση δημοκρατία προμηνύει το νομοθετικό τερατούργημα της ΝΔ, άλλη τόση δημοκρατία προμηνύουν και οι αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν επεκτείνει κανείς τον προβληματισμό, θα κληθεί να απαντήσει και στο εξής ερώτημα: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί -μόνος ή με παρέα- σε κυβέρνηση, θα καταργήσει τον νόμο Χατζηδάκη, τη στιγμή μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει στο κόμμα «μοντέλο Χατζηδάκη»; Ρητορικό το ερώτημα...

Η μετατροπή των κομμάτων σε «star system» ή σε μία ηλεκτρονική πλατφόρμα υπαρκτών, βαλτών και/ή ανύπαρκτων «ακολούθων» δεν αποτελεί «πρόοδο». Δείχνει βαθιά συντηρητικοποίηση, απέχθεια για τις συλλογικές διαδικασίες και κυρίως δείχνει ακόμα μεγαλύτερη ευθυγράμμιση με τους «ευγενείς» σκοπούς αυτών των κομμάτων, που με κανέναν τρόπο δεν συνδέονται με τον «σοσιαλισμό» -που επικαλέστηκε ο κ. Τσίπρας ως άλλος Γ. Παπανδρέου- αλλά με πολλούς τρόπους συνδέονται με τη «βαρβαρότητα». Ούτως ή άλλως, με το ένα ή το άλλο σενάριο, όλοι για μία συγκυβέρνηση καίγονται... Γιατί οι συγκυβερνώντες να προκύπτουν από διαφορετικές διαδικασίες;

Το ΚΚΕ πάντως δεν ονειρεύεται «δημοκρατία» με ντεκόρ τον λαό, αλλά με τον λαό να συμμετέχει ενεργά, να αποφασίζει για τη ζωή του, να ανακαλεί όποιον δεν ανταποκρίνεται σε αυτά για τα οποία έχει εκλεγεί και βέβαια να προστατεύει τη δική του δημοκρατία.

*Ο Νίκος Ρεμπάπης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ (το άρθρο αναδημοσιεύεται από το «ieidiseis.gr»)