Οι στρατοί που γεννιούνται μέσα σε επαναστάσεις έχουν ένα πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους τους. Είναι μαζικοί και ενθουσιώδεις, διότι η δυναμική των επαναστατικών ημερών, η ιδεολογία και η πίστη που απορρέουν από αυτή, φέρνει άφθονο ανθρώπινο δυναμικό στα πεδία των μαχών και του προσδίδει, αν όχι στο τεχνικό επίπεδο, μαχητική αξία, που διαμορφώνει ένα είδος πολέμου, όχι αυτόν που διεξάγεται από επαγγελματίες του πολέμου.
Στην Γαλλική Επανάσταση οι εθελοντές στρατιώτες του “έτους 2” έπεφταν με ορμή πάνω στην εχθρική παράταξη, διασπώντας θεαματικά τις γραμμές των επαγγελματιών του πολέμου, των μαχητών του παλαιού καθεστώτος, διαλύοντας τους στρατούς των αριστοκρατών και των βασιλέων. Ο Ναπολέοντας στηριγμένος στη Levee en Masse, στην γενική επιστράτευση, κέρδιζε τους πολέμους επειδή, πολύ απλά, είχε άφθονο πλεόνασμα ανθρώπινων πόρων, αναλώσιμους δηλαδή στρατιώτες.
Το ίδιο έγινε, πολλά χρόνια αργότερα, με τον Κόκκινο Στρατό της Ρωσικής Επανάστασης. Στον πολυετή Εμφύλιο (1918-1922) οι Κόκκινοι νικούσαν εύκολα τα αντίπαλα στρατεύματα των “Λευκών” και των ξένων εισβολέων, καθώς τροφοδοτούνταν συνεχώς με εκατομμύρια πρόθυμων πολεμιστών, που ο επαναστατικός ενθουσιασμός ήταν η κυριότερη στρατιωτική τους παιδεία.
Συνέχεια στο SLpress.gr
Πολύ καλό άρθρο που πρέπει όλοι να το διαβάσουν όλο
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΣΕ
Οι ευστοχότατες επισημάνσεις του Γιώργου Μαργαρίτη που είναι σήμερα, πέραν των άλλων, ίσως ο επιφανέστερος Έλληνας μαρξιστής στρατιωτικός ιστορικός, παρουσιάζουν ανάγλυφα το κομβικό σημείο, στο οποίο βρίσκεται αυτήν την στιγμή ο πόλεμος στην Ουκρανία με τα «διλήμματα» που εξ αντικειμένου αντιμετωπίζουν κι οι δυο (κι εδώ δεν εννοώ μόνο την Ρωσία και την Ουκρανία) εμπλεκόμενες πλευρές. Το άρθρο δεν είναι βέβαια εκτενές και λείπει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένας αποθησαυρισμός θα έλεγα των εμπειριών του Κλαούζεβιτς την εποχή των Ναπολεοντείων Πολέμων, όταν χρημάτισε διοικητής μονάδων του τσαρικού ρωσικού στρατού (ναι, του ρωσικού!). Πρώσος στρατιωτικός καριέρας ο ίδιος μη θέλοντας για λόγους συνείδησης να ακολουθήσει την πατρίδα του την Πρωσία στην συμμαχία της με τον Ναπολέοντα κατά της Ρωσίας, πέρασε στις γραμμές του εχθρού καταφεύγοντας στην Ρωσία και πολεμώντας στο πλευρό της κατά του Ναπολέοντα, πράξη, για τον οποία «τιμωρήθηκε» από τον Πρώσο βασιλιά ύστερα από την ήττα του Ναπολέοντα στην Ρωσία. Ο Πρώσος βασιλιάς είχε μεν ήδη αλλάξει στρατόπεδο μετά την συντριβή της Ναπολεόντειας «Μεγάλης Στρατιάς», αλλά δεν μπορούσε να ανεχθεί με κανένα τρόπο την παλιά «παρασπονδία» και «λιποταξία» (αυτοκράτορας ο Ναπολέοντας, βασιλιάς της Πρωσίας ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ΄ ― το αίμα νερό δεν γίνεται) του υπηκόου του Κλαούζεβιτς: μετά την επιστροφή του Κλαούζεβιτς στην Πρωσία, ο βασιλιάς δεν τον δέχτηκε πίσω στον πρωσικό στρατό υποβιβάζοντάς τον αρχικά σε επιτελική θέση σε ξένο στρατό (τον διόρισε επιτελάρχη ενός ρωσικού σώματος στρατού για να μην διοικεί καμιά πρωσική στρατιωτική μονάδα) και τοποθετώντας τον τελικά (μετά από αρκετές άνευ σημασίας μεταθέσεις σε διάφορες μη καίριες θέσεις του στρατεύματος) διοικητή φρουράς (!!!) μιας σχετικά μικρής πρωσικής πόλης όπου λίγα χρόνια αργότερα ο κορυφαίος στρατιωτικός θεωρητικός πέθανε από χολέρα. Οι εμπειρίες του Κλαούζεβιτς από την εποχή του 1812 (του Κουτούζοφ) έχουν ενσωματωθεί στο κλασικό του έργο «Για τον πόλεμο», αλλά και σε άλλα μικρότερα γραφτά του κι είναι σε κάθε περίπτωση πολύτιμες (κι άγνωστες στην Ελλάδα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓραμματικός