Οι εργαζόμενοι έχουν την πείρα για να «κάψουν» τα αντιλαϊκά σενάρια, να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές!

«Τι θα γίνει τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται, πώς θα τα καταφέρουμε;»: Οσο περνάνε οι μέρες, όλο και περισσότερο το ερώτημα αυτό βασανίζει τα εργατικά - λαϊκά στρώματα που αντιμετωπίζουν τον Αρμαγεδδώνα των ανατιμήσεων, της ακρίβειας, της εκτόξευσης του κόστους της Ενέργειας, της έντασης των ανταγωνισμών και όσων άλλων φορτώνει στον λαό ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

Μάλιστα η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, τα επιτελεία των επιχειρηματικών ομίλων καλλιεργούν τη λογική του «σοκ και δέος», προειδοποιούν ότι «ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα», κάνουν λόγο για το «τέλος της ευημερίας» που πλησιάζει, στοχεύοντας στην παράλυση και την παραίτηση από τη διεκδίκηση, στο να επικρατήσει το «μη χειρότερα».

Να «πάρει μπόι» η οργάνωση, η διεκδίκηση και η αλληλεγγύη

Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, αν κάτι πρέπει να «πάρει μπόι» στη σκέψη των εργαζομένων είναι η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, η ένταση της αλληλεγγύης, η διεκδίκηση. Να βρεθούν στο επίκεντρο της πάλης οι αυξήσεις στους μισθούς για τους εργαζόμενους, η προστασία των μικρών αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών αγροτών, να πληρώσει η μεγαλοεργοδοσία και όχι ο λαός.

Μέσα από την ανυποχώρητη πάλη να τσακιστούν οι επιδιώξεις να μένει ο λαός θεατής στα διάφορα σενάρια που είναι σε εξέλιξη στο πολιτικό σκηνικό, με «ειδικό σκοπό» την εξασφάλιση της συναίνεσης στο τσάκισμα δικαιωμάτων μπροστά στη νέα οικονομική κρίση και την εκτόξευση του πληθωρισμού, τον συμβιβασμό με τα ψίχουλα των pass και των voucher, για να μένει άθικτο το καρβέλι των κερδών επιχειρηματικών ομίλων.

Να τσακιστεί κάθε επιδίωξη εξασφάλισης της λαϊκής ανοχής στους κάθε λογής μηχανισμούς παρακολουθήσεων και φακελώματος, που αποτελούν συμπλήρωμα της καταστολής, αφήνοντας στο απυρόβλητο το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει όλες οι κυβερνήσεις.

Με όπλο την πλούσια αγωνιστική πείρα

Οι εργαζόμενοι την τελευταία χρονιά έχουν αποκτήσει νέα πείρα που αποδεικνύει ότι όταν δεν το βάζουν κάτω, όταν οργανώνονται, όταν γίνονται μια γροθιά στα σωματεία τους, όταν διεκδικούν από την εργοδοσία, τότε γεννιέται και η ελπίδα, παίρνουν ανάσες, κερδίζουν χρόνο, ώστε από καλύτερες θέσεις να αντιπαλέψουν αρνητικές εξελίξεις.

Τέτοιο είναι το παράδειγμα των εργαζομένων στα Λιπάσματα Καβάλας, που αντί να παραιτηθούν από το δικαίωμά τους στη δουλειά, έδωσαν με ψηλά το κεφάλι έναν πολύμηνο αγώνα ενάντια στις απολύσεις. Τώρα, η δικαστική απόφαση που κρίνει άκυρες αυτές τις 133 ομαδικές απολύσεις, τις πρώτες που έγιναν με τον εκτρωματικό νόμο Χατζηδάκη, πριν από έναν χρόνο, τους δίνει μια ανάσα για να συνεχίσουν, να δώσουν από καλύτερες θέσεις τη μάχη για το μεροκάματό τους.

Τέτοια ήταν τα παραδείγματα των εργαζομένων στην COSCO και των Οικοδόμων, που αντί να μένουν θεατές της απίστευτης κερδοφορίας των κατασκευαστικών ομίλων και του μονοπωλίου της COSCO στον Πειραιά, αντί να λένε «πάλι καλά που είμαστε ζωντανοί από τα εργατικά ατυχήματα», έδωσαν σκληρές απεργιακές μάχες και κατάφεραν να υπογράψουν ΣΣΕ, κατοχυρώνοντας αυξήσεις και σημαντικές κατακτήσεις.

Αντίστοιχα, οι εργαζόμενοι της «e-food» με τις μεγαλειώδεις απεργιακές τους κινητοποιήσεις κατάφεραν ένα σοβαρό πλήγμα στις εργοδοτικές επιδιώξεις να δουλεύουν σαν σκλάβοι, ενώ πλέον είναι οργανωμένοι στα επιχειρησιακά σωματεία που συγκρότησαν και είναι σε διαρκείς κινητοποιήσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις.

Σε εξέλιξη είναι επίσης ο μεγάλος απεργιακός αγώνας στη «Μαλαματίνα», που μέσα στο κατακαλόκαιρο έχει προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα.

Υπάρχει το παράδειγμα των εργαζομένων σε Τουρισμό και Εστίαση στη Σαντορίνη, όπου το σωματείο υπέγραψε τοπική κλαδική ΣΣΕ, με σημαντικές αυξήσεις, βάζοντας εμπόδιο στα ωράρια - λάστιχο, στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας κ.ο.κ., ακυρώνοντας στην πράξη τις υπογραφές της συνδικαλιστικής ηγεσίας της Ομοσπονδίας που έδιναν «πράσινο φως» ακόμα και στην απλήρωτη δουλειά.

Παραδείγματα όπως τα παραπάνω δείχνουν πώς γίνονται κουρελόχαρτα στην πράξη αντεργατικές διατάξεις και νόμοι, όπως και οι σχεδιασμοί για σάρωμα συνδικαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας κ.ο.κ.

Εχει σημασία, μπροστά στην κλιμάκωση της επίθεσης που είναι σε εξέλιξη, να αναλογιστεί ο καθένας τι «δεν έκαναν» οι εργαζόμενοι σε χώρους δουλειάς όπως οι παραπάνω. Μέσα από τα σωματεία τους «δεν έκατσαν στα αυγά τους», δεν δέχτηκαν ως «γραφτό τους» τις απολύσεις, τα εργατικά «ατυχήματα», τα μεροκάματα στον πάτο. Δεν δέχτηκαν ως «θέσφατο» τους άδικους νόμους όλων των κυβερνήσεων, που θωρακίζουν τα κέρδη του κεφαλαίου, όπως ο νόμος Χατζηδάκη - για τον οποίο άλλωστε από την πρώτη στιγμή το ταξικό κίνημα ξεκαθάρισε ότι θα μείνει στα χαρτιά.

Δεν «ανέβαλαν για αργότερα» τον αγώνα τους, δεν επέλεξαν να «αναμένουν» την κυβερνητική εναλλαγή, δηλαδή τη νέα απογοήτευση και νέες διαψεύσεις των προσδοκιών τους.

Δεν έσκυψαν το κεφάλι στην καταστολή, δεν «συμμορφώθηκαν» με τους αντιδραστικούς νόμους που τορπιλίζουν τη συνδικαλιστική δράση και τη διεκδίκηση.

Αντίθετα, ενίσχυσαν τα σωματεία τους, οργανώθηκαν και πάλεψαν με την εργοδοσία και τις διαδοχικές κυβερνήσεις, κόντρα σε ένα ασφυκτικό νομοθετικό πλαίσιο που όλες μαζί έχουν διαμορφώσει. Αξιοποίησαν το όπλο της αλληλεγγύης, αποδεικνύοντας ότι μόνο έτσι οι εργαζόμενοι, εκείνοι που παράγουν τα πάντα, μπορούν να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις και να αποσπούν ορισμένες κατακτήσεις, διαμορφώνοντας εφαλτήρια για το «βήμα παραπέρα».

Τέτοια αγωνιστικά παραδείγματα δείχνουν τον δρόμο, δείχνουν ότι τα «καλά μαντάτα» για την εργατική τάξη, ό,τι θετικό μπορεί να προκύψει, θα γίνει μόνο μέσα από την οργανωμένη δράση για τα δικαιώματά της και όχι από την αναζήτηση επόμενων «σωτήρων».

Και το επόμενο διάστημα θα είναι «πεδίο δόξης» για το ξεδίπλωμα της δράσης των σωματείων, για να ενταχθούν στην οργανωμένη συλλογική πάλη νέοι εργαζόμενοι, να περάσει η σπίθα της πάλης σε περισσότερους χώρους δουλειάς και νεολαίας.

«Εκτακτη ανάγκη» η ορμητική είσοδος στην πάλη, η συμπόρευση με το ΚΚΕ

Οσο λοιπόν «έκτακτες» είναι οι συνθήκες για τον λαό, άλλο τόσο «έκτακτη» ανάγκη είναι να κάψει κάθε σενάριο που του σακατεύει τη ζωή, να γράψει το δικό του σενάριο, βάζοντας στο προσκήνιο τις ανάγκες του. Και σε αυτόν τον αγώνα δεν θα βρει άλλο στήριγμα, άλλο αποκούμπι από ένα ισχυρό ΚΚΕ. Αυτό έδειξαν οι μεγάλες μάχες του προηγούμενου διαστήματος: Οποτε οι εργαζόμενοι συστρατεύτηκαν με τους κομμουνιστές σε χώρους δουλειάς και κλάδους, εκεί ανακάλυψαν την αστείρευτη δύναμη της πάλης τους για το δικό τους δίκιο. Οποτε έβγαλαν ενισχυμένα τα ψηφοδέλτια που συγκροτούν οι κομμουνιστές πήραν ανάσες αισιοδοξίας, ένιωσαν πιο σίγουροι ότι ο αγώνας τους μπορεί να πάει μέχρι τέλους.

Εκεί βρίσκονται τα υλικά για να φτιαχτεί η πραγματική ασπίδα για το σήμερα, η πραγματική ελπίδα για το αύριο: Στην οργάνωση της αντεπίθεσης, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες! Εκεί βρίσκονται οι απαντήσεις στον προβληματισμό των εργαζομένων, στο «κάτι πρέπει να γίνει» που όλο και περισσότεροι λένε, αναζητώντας διέξοδο από τον ζόφο.

Στην προοπτική που με τον λαό στην εξουσία μπορεί να βγάλει από τη μέση την πηγή της κακοδαιμονίας της εργατικής τάξης, το καπιταλιστικό κέρδος που της στερεί κάθε δυνατότητα να ζει με βάση τον πλούτο που παράγει και την καταδικάζει στη βαρβαρότητα.