Γεώργιος Δροσίνης

Γεννήθηκε στις 9 Δεκέμβρη 1859 σε ένα αρχοντικό της πλάκας και πέθανε σε βαθύ γήρας το 1951.

Ανήκει στη Γενιά του 1880 που έφερε την καθιέρωση της δημοτικής στην ποίηση. Εμφανίστηκε στα γράμματα στα 1878. Στον πεζό λόγο βασίλευε η καθαρεύουσα και στην ποίηση ήταν διάχυτη η αντιγνωμία για το αν της ταιριάζει η απλούστερη γλώσσα.

Ενώ οι πρώτοι του στίχοι γράφτηκαν στη δημοτική τα πρώτα του πεζογραφήματα δε ξέφυγαν από την επίδραση της καθαρολογίας. Με την εμφάνιση του Ψυχάρη (1888) εκτιμά την επαναστατική του άποψη, δε γίνεται όμως οπαδός του. Στο γλωσσικό στάθηκε συντηρητικός δημοτικιστής. Δεν ήταν ηρωική ιδιοσυγκρασία. Δεν ήθελε να βρεθεί απέναντι στα από τους πολλούς καθιερωμένα και αναγνωρισμένα. Στο περιοδικό «Εστία» που διηύθυνε από το 1891 επεδίωξε συνεργασίες  με τον Ψυχάρη, τον Πολυλά, τον Εφταλιώτη και άλλους δημοτικιστές.

«Ο κύκλος της Εστίας». Από αριστερά, όρθιοι: Γιάννης Ψυχάρης, Δημήτριος Κακλαμάνος, Γεώργιος Κασδόνης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Κωστής Παλαμάς, Γεώργιος Δροσίνης, Γρηγόριος Ξενόπουλος. Καθιστοί: Θεόδωρος Βελλιανίτης, Πέρρης, Νικόλαος Γ. Πολίτης, Στέφανος Στεφάνου, Μίκιος Λάμπρος, Γεώργιος Σουρής, Εμμανουήλ Ροΐδης.

Γράφει ο Κ. Βάρναλης:

«Ο αιωνόβιος Γεώργιος Δροσίνης, ο ερημίτης του θαλερού προαστίου της Κηφισιάς, θαλερός ως τα τελευταία του, ρομαντικός, ωραιόπαθος, καλοσυνάτος, ο ποιητής της γαλήνης, ζώντας μακριά από τον ταραγμένο κόσμο των άλλων ανθρώπων, στο δικό του ανθισμένο κόσμο της φαντασίας και του ωραίου, πέθανε γεμάτος χρόνια και τιμές. Είναι ο τελευταίος της γενεάς του μετά τον Πολέμη, τον Προβελέγγιο και τον Παλαμά, που φεύγει από τη ζωή, αφού την είχε αφιερώσει ολόκληρη στην ποίηση, στην πεζογραφία, στην παιδεία – και στη μόρφωση του λαού.

Ήτανε από τους πρώτους εργάτες της εθνικής μας γλώσσας (…)

Ο Δροσίνης έμειν’ ένας συναισθηματικός ποιητής και πεζογράφος, ένας ειδυλλιακός λάτρης της Φύσης και της γυναίκας, που δε γνιάστηκε για κανένα από τα γενικότερα προβλήματα του καιρού του, μα στάθηκε πάντα του απομονωμένος στον εαυτό του και πάντοτες ερημίτης, χωρίς αυτή η απομόνωση να του εμποδίσει σ’ άλλα πεδία μια δράση αποδοτική και φιλοπρόοδη.

Η «Ανθισμένη αμυγδαλιά» του είναι από τα τραγούδια, που δεν θα ξεχαστούν. Οι πρώτες στροφές του «ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Σολωμού, η «Ανεμώνη» του Βιζυηνού κ’ η «Αμυγδαλιά» του Δροσίνη γίνανε χτήμα του λαού – όχι μονάχα για τη μουσική τους».

Το ποίημα αυτό, «Ανθισμένη αμυγδαλιά»,  ο Γεώργιος Δροσίνης το έγραψε σε νεαρή ηλικία όταν ακόμη δημοσίευε τους στίχους του με το ψευδώνυμο Αράχνη για μιας χαριτωμένης μαθήτρια του Αρσακείου, εξαδέλφη του, τη Δροσίνα Δροσίνη. Ο Γιώργος Δροσίνης φιλοξενούμενος στο σπίτι της, ένα πρωί άνοιξε το παράθυρο του δωματίου του να μπει φως και είδε την ξαδέλφη του να κάθεται στον κήπο κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο, το οποίο ήταν όμως νεραντζιά. Η κοπέλα κούνησε την ανθισμένη νεραντζιά του κήπου και έπεσαν τα άνθη επάνω της. Αυτή η σκηνή ενέπνευσε τον ποιητή.

Όπως γράφεται στο διαδίκτυο συνθέτης του τραγουδιού «ήταν ο Γεώργιος (Τζώρτζης) Κωστής (1871–1959), ράπτης το επάγγελμα που πέθανε λησμονημένος στο Άργος, μετά τους σεισμούς της Ζακύνθου. Εκείνο που ίσως έχει και κάποια ιστορική αξία είναι το γεγονός ότι ο άσημος συνθέτης του, το μελοποίησε κατά τη διάρκεια της επιστράτευσης του 1885 με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα να διαδοθεί από τους στρατιώτες σε όλη την Ελλάδα

Ηρακλής Κακαβάνης