Γιώργος Κατσαρός - Θεολογίτης Με τις τσέπες αδειανές

Με τις τσέπες αδειανές 

 Σύνθεση το Γιώργου Κατσαρού.

Το ερμηνεύει ο ίδιος και παίζει και την κιθάρα.

Ηχογραφήθηκε στη Ν. Υόρκη το 1934. 

Δίσκος Columbia USA 56345-F. GIORGOS KATSAROS, ME TIS TSEPES ADIANES

Με τις τσέπες αδειανές

Τι θα κάνουμε, βρε φίλοι, στην κατάστασιν αυτήν
που χαμένοι πάμε όλοι εδώ στην Αμερική.

Όπου φτώχεια έχει πέσει και δε βρίσκομε δουλειά
και τα έξοδα δε βγαίνουν και τραβούμε συμφορά.

Πώς θυμάμαι τις ημέρες που `χαμε τα τάλιρα
που ετρώγαμε μπριτζόλες και τώρα τρώμε λάχανα.

Που πηγαίναμε στους γάμους κι ηφωνάζαμε “τεξί”
τώρα πάμε με τα πόδια, έξω εις την εξοχή.

Που πηγαίναμε στο θέατρο κι ηφωνάζαμε “τεξί”
τώρα πάμε με τα πόδια, έξω εις την εξοχή.

Με τα μούτρα κρεμασμένα, με τις τσέπες αδειανές
περπατούμε μες σττους δρόμους, μα με σκέψεις, συλλογές.

Πώς θυμάμαι τις ημέρες που `χαμε τα τάλιρα
που ετρώγαμε μπριτζόλες, τώρα τρώμε λάχανα.

Που πηγαίναμε στους γάμους κι ηφωνάζαμε “τεξί”
τώρα πάμε με τα πόδια, έξω εις την εξοχή.

Που πηγαίναμε στο θέατρο κι ηφωνάζαμε “τεξί”
τώρα πάμε με τα πόδια, έξω εις την εξοχή.

Με τα μούτρα κρεμασμένα, με τις τσέπες αδειανές
περπατούμε μες στους δρόμους, μα με σκέψεις, συλλογές.

Με τα μούτρα κρεμασμένα, με τις τσέπες αδειανές
περπατούμε μες στους δρόμους, Χούβερ, τι μας έκανες.

Γιώργος Κατσαρός - Θεολογίτης

Ο Γιώργος Θεολογίτης γεννιέται στην Αμοργό το Δεκέμβρη του 1888 σε μια από τις πιο ευκατάστατες οικογένειες του νησιού. Στα 9 του χρόνια, ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα του, φέρνει οικονομικά προβλήματα και έτσι οι αρχές του αιώνα βρίσκουν τη μητέρα του Άννα, το Γιώργο και την αδερφή του, επίσης Άννα, να ζουν στην Αθήνα, στα ανάκτορα του βασιλέως Γεωργίου Α’, όπου η πρώτη εργάζεται ως οικονόμος. Στα εφηβικά του χρόνια ο Γιώργος τριγυρίζει στους δρόμους της Αθήνας και ακούει χορωδίες και μαντολινάτες αλλά και του Πειραιά, όπου έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του ρεμπέτικου. Ήδη επηρεασμένος από τον παππού του, που ήταν τραγουδιστής και έχοντας πιάσει από μικρός την κιθάρα δεν αργεί, να εγκλιματιστεί και στα 1905, στα 17 του δηλαδή χρόνια να ξεκινήσει να τραγουδάει και να παίζει επαγγελματικά σε στέκια της Αθήνας και του Πειραιά. Ως το 1911…

Είναι η χρονιά, που μπαίνει μαζί με τόσους άλλους στο πλοίο «Πατρίς» για την Αμερική. «Ναι, θέλω να πάω σ’ αυτόν τον άλλο κόσμο, να δω την Αμερική, εκεί είναι το πλούτος…στο Μανχάταν». Το 1914 παίζει εθελοντικά στην ορχήστρα του Στρατού της Σωτηρίας, για να εξασφαλίσει τα προς το ζειν, ενώ ταυτόχρονα τριγυρίζει και γνωρίζει τους σπουδαιότερους Έλληνες μουσικούς και τραγουδιστές της Νέας Υόρκης. Τα πλούσια κατσαρά μαλλιά του αλλάζουν το όνομά του και το 1918 τον βρίσκουμε να παίζει σε γνωστό κέντρο Ελλήνων μεταναστών στη Φιλαδέλφεια. Εκεί τον ακούει ένα βράδυ ένας από τους υπεύθυνους ξένου ρεπερτορίου της RCA Victor και το 1919 υπογράφει το πρώτο του συμβόλαιο με τη δισκογραφική και κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο με τα τραγούδια «Α! Κακούργα Έλλη» και «Ελληνική απόλαυσις» («Άντε σαν πεθάνω στο καράβι»). Ο δρόμος για τη διεθνή αναγνώριση στις απανταχού ελληνικές κοινότητες έχει ανοίξει και τα τηλεγραφήματα, που του ζητούν εμφανίσεις πέφτουν βροχή.

Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1988 και πραγματοποιεί δύο συναυλίες. Μία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και μία στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη μαζί με τους «Χειμερινούς Κολυμβητές» και τη «Μπάντα της Φλώρινας».  Η τελευταία του επίσκεψη είναι το 1995 στην έναρξη του Παγκόσμιου Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού στη Θεσσαλονίκη. Είναι  107 χρόνων, παίζει την κιθάρα του και τραγουδά ζωντανά. Ακόμα… Την ίδια χρονιά ξανασυναντιέται με τους «Χειμερινούς Κολυμβητές» και δίνουν μαζί δύο συναυλίες στην παλιά «Αίγλη» της Θεσσαλονίκης και δύο στο «Θέατρο Μίνωα» στην Αθήνα.

Ο Γιώργος Κατσαρός, ο υπεραιωνόβιος ρεμπέτης, φεύγει από τη ζωή στις 23 Ιουνίου του 1997.

Ο Παναγιώτης Κουνάδης, στον οποίο χρωστάμε τις σπουδαίες αφηγήσεις,  που μας έχει αφήσει ο Κατσαρός γράφει: «Για τη δε υγεία και τη μακροζωία του, μάλλον δεν υπάρχουν πολλά μυστικά. Εκτός ίσως από ένα, το σημαντικότερο: Αγάπησε με πάθος τη ζωή και τους ανθρώπους. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δίδαγμα που μας χάρισε ο υπεραιωνόβιος αυτός έφηβος».