Αγώνας ζωής και θανάτου

Την Τρίτη 11 Απρίλη ένας ακόμα εργάτης έπεφτε νεκρός την ώρα της δουλειάς, αυτήν τη φορά στο εργοστάσιο EMFI (πρώην «ΕΒΓΑ»). Ηταν από αυτούς που δουλεύουν για καιρό εξαντλητικά 12ωρα, σε δύσκολες συνθήκες, αφού και στο συγκεκριμένο εργοστάσιο μια χούφτα προσωπικό βγάζει τη δουλειά που θα έπρεπε να βγάζει τουλάχιστον διπλάσιος αριθμός εργαζομένων. Οπως όμως έλεγαν χαρακτηριστικά και οι εργάτες τη μέρα της απεργίας στο εργοστάσιο, για τα αφεντικά το κριτήριο είναι ένα: «Οσο πιο λίγοι, τόσο πιο πολλά τα κέρδη».

Λίγες μέρες πριν έπεφτε νεκρός άλλος εργαζόμενος, σε υποκατάστημα του «Σκλαβενίτη» στη Χαλκίδα, από πτώση και τραυματισμό στο κεφάλι. Χθες, ναυτεργάτης σκοτώθηκε κάνοντας βουτιά θανάτου από τα 12 μέτρα, στην «εμβληματική επένδυση» του Νεωρίου της Σύρου. Αυτό που οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ παρουσίασαν ως «μοντέλο επανεκκίνησης» της ναυπηγοεπισκευής, αφού το ίδιο «παράδειγμα» ακολούθησαν σε Σκαραμαγκά και Ελευσίνα. Τραγική ειρωνεία: Η συγκεκριμένη επένδυση είχε χθες την ...τιμητική της στην κυβερνητική φιέστα με θέμα την «ανάπτυξη για όλους», στα Ναυπηγεία Ελευσίνας.

* * *

Σε μια βδομάδα τρεις ακόμα εργάτες έπεσαν θύματα της ασυδοσίας των εργοδοτών και της διαχρονικής ασυλίας που απολαμβάνουν από κράτος και κυβερνήσεις. Η στατιστική αυτή του θανάτου αποτελεί κανόνα και όχι εξαίρεση για την εργατική τάξη, όπως δείχνουν και τα επίσημα στοιχεία της Επιθεώρησης Εργασίας, αν και δίνονται με το σταγονόμετρο. Για παράδειγμα, το 2020, σε συνθήκες εκτεταμένου lockdown, είχαμε έναν νεκρό εργάτη κάθε 5 μέρες! Σε μια χρονιά δηλαδή με «παγωμένη» τη μισή σχεδόν παραγωγική δραστηριότητα, με εκτεταμένη τηλεργασία και υποαπασχόληση, στους χώρους δουλειάς συνεχιζόταν η «πανδημία» των εργατικών «ατυχημάτων», με την εργατική τάξη να θρηνεί 66 νεκρούς.

Αλλά και σήμερα οι καταγγελίες που πέφτουν βροχή από εργατικά σωματεία, για την κατάσταση στους χώρους δουλειάς, φανερώνουν ότι η εντατικοποίηση μετά την πανδημία «χτυπάει κόκκινο», με το προσωπικό να υπολείπεται των αναγκών και τα μέτρα προστασίας να είναι σχεδόν ανύπαρκτα, επειδή λογαριάζονται ως κόστος. Στο εγκληματικό αυτό τοπίο, τη δική τους μεγάλη «συνεισφορά» έχουν οι σχέσεις εργασίας - λάστιχο και η γενικευμένη εργολαβοποίηση του προσωπικού, με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες εργάτες να μη στεριώνουν σε ένα πόστο και να στερούνται την αναγκαία πείρα.

* * *

Αυτήν τη βαρβαρότητα, που στο έδαφός της οι χώροι δουλειάς μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου και «ατυχημάτων» για τους εργαζόμενους, τη στηρίζουν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις. Η διάλυση του σταθερού εργάσιμου χρόνου, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η τεράστια ανακύκλωση του προσωπικού με βάση τις ανάγκες των αφεντικών, η κάλυψη της εργοδοτικής αυθαιρεσίας με τους νόμους ενάντια στη συνδικαλιστική δράση και στις απεργίες, έχουν τη σφραγίδα όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Οπως τη σφραγίδα των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχει και η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας. Για παράδειγμα, η υποστελέχωσή της έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που προκειμένου να ελεγχθούν όλες οι επιχειρήσεις της χώρας για ζητήματα υγείας και ασφάλειας, θα χρειάζονταν 13 ολόκληρα χρόνια!

Είναι χαρακτηριστικό ότι 7 μέρες μετά τον θάνατο του εργάτη στην EMFI, η Επιθεώρηση Εργασίας δεν είχε επισκεφτεί τον χώρο για να ελέγξει τις συνθήκες, την ώρα που σε «χρόνο dt» η κυβέρνηση κινητοποίησε δεκάδες άντρες των ΜΑΤ για να χτυπήσει την απεργία. Και δεν είναι μόνο αυτά: Η πολιτική στήριξης όλων των κυβερνήσεων στα κέρδη της εργοδοσίας αποτυπώνεται στην οδηγία που έδωσε πριν λίγους μήνες ο διοικητής της «Ανεξάρτητης Αρχής Επιθεώρησης Εργασίας» να μη συντάσσονται εκθέσεις για «ήσσονος σημασίας ατυχήματα», που θα μπορούσαν να χτυπήσουν καμπανάκι για άλλα σοβαρότερα, ακόμα και θανατηφόρα.

* * *

Κανένας συμβιβασμός δεν μπορεί να υπάρχει λοιπόν με αυτήν την αθλιότητα, να φεύγει ο εργαζόμενος για το μεροκάματο και να μην ξέρει αν θα επιστρέψει σώος στο σπίτι του. Να υπάρχουν σήμερα όλα τα μέσα (τεχνολογικά και άλλα) για τον μέγιστο βαθμό πρόληψης και προστασίας σε όλα τα επαγγέλματα και να μην αξιοποιούνται, επειδή θεωρούνται «κόστος» από κράτος και εργοδοσία. Αντίθετα, με ταχύτατους ρυθμούς ενσωματώνονται τα επιτεύγματα της τεχνολογίας όταν είναι να αυξήσουν την παραγωγικότητα, να ελέγξουν τους εργαζόμενους (βλέπε τηλεργασία) ή και να ανοίξουν τον δρόμο για νέες ανατροπές. Οπως με τη λεγόμενη «ψηφιακή κάρτα εργασίας», που καμία σχέση δεν έχει με τον «έλεγχο της εργοδοσίας», όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά στρώνει τον δρόμο για νέες μορφές «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου και άλλες αντεργατικές ανατροπές.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, ο αγώνας για μέτρα υγείας και ασφάλειας αποκτά πλέον ζωτική σημασία για τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς. Ειδικά μπροστά στην Πρωτομαγιά, που η μάχη για να μην απειλείται η ζωή του εργάτη αναδεικνύεται σε βασικό μέτωπο πάλης. Είναι ταυτόχρονα κριτήριο ψήφου το άθλιο και επικίνδυνο εργασιακό καθεστώς που διαμορφώνουν με τους νόμους τους ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, κερδίζοντας τα «μπράβο» της εργοδοσίας. Στον αγώνα για μέτρα υγείας και ασφάλειας, για να γυρνάνε σώοι στα σπίτια και στις οικογένειές τους, οι εργαζόμενοι έχουν συμφέρον και ανάγκη από ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ την επόμενη μέρα, που όποιος κι αν γίνει κυβέρνηση θα συνεχίσει την ίδια εγκληματική πολιτική.

Χ. Μ.