Το παρόν αφιερώνεται στον Γιώργο Κωνστάντζο,
στενότατο συνεργάτη και καρδιακό φίλο
του Θωμά Ταμβάκου,
που πρόσφατα «έφυγε» από τη ζωή.
Για το τι την ώθησε να επανακυκλοφορήσει τα τραγούδια του Στράτου Παγιουμτζή η ίδια απαντά: «Πρώτα απ’ όλα, η αγάπη για τον παππού μου και κορυφαίο του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως κωμικός σε stand up commedy, ενώ το αμερικανικό κοινό τον πρωτογνώρισε ως εξωγήινο Μορκ το 1974 σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς «Happy Days» - ρόλο που μετά μετέφερε σε δικό του σίριαλ, το «Mork and Mindy» (1978-1982).
Ο τίτλος του άρθρου είναι λίγο παραπλανητικός. Δεν επιλέξαμε να αναφερθούμε στην ταινία του Σέιν Μέντοουζ, που κυκλοφόρησε το 2006, λόγω του καλοκαιριού. Όπως επίσης, δεν προτείνουμε την συγκεκριμένη ταινία στη στήλη «Πάμε Γυμνάσιο» του «Οδηγητή» επειδή έχει αναφορά στο καλοκαίρι που έζησε ένα 12χρονο παιδί στην Αγγλία, τον Ιούλη του 1983.
Το σε ποιόν δεν δίνουν το Ηρώδειο. Και εδώ το “με γειά τους με χαρά τους” πάει περίπατο, μαζί με το θράσος όσων το επικαλούνται, χίλιες φορές. Θυμίζω, λοιπόν, όσον αφορά στους ταγούς μας:
Συγκαταλέγεται στους πρωτοπόρους του σύγχρονου κινηματογράφου και στη γενιά των κινηματογραφιστών που χρησιμοποίησαν την κάμερα ως «ανατομικό νυστέρι» στο «σώμα» - ή μήπως «πτώμα»; - των παρακμασμένων αξιών της αστικής τάξης, αναδεικνύοντας τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της.
Βάζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να πει δυο λόγια για τις πυρκαγιές και κάνει ερωτήσεις ενός ανθέλληνα.
Ο Πωλ Ελυάρ της ποίησης, της αγάπης, του αγώνα. Ο ποιητής που μάχεται στο κατεχόμενο Παρίσι, στην Γκερνίκα που σπαράζεται από τον φασισμό, στην Ελλάδα που αντιστέκεται στην Καισαριανή, τον Υμηττό και τον Γράμμο. Ο καλλιτέχνης του ντανταϊσμού και του σουρεαλισμού.
Hoa Hakananai'a, British Museum, 1935, ασπρόμαυρη φωτογραφία, gelatin silver printing
'Μοντέρνα' Εργα και Σύγχρονη Βαρβαρότητα στο Βρετανικό Μουσείο
Ιούνιος 1939, ο Νίκος Καζαντζάκης καταφτάνει στο Λονδίνο και επισκέπτεται το ΒΜ. Εκεί τον υποδέχεται αρχικά ένας άλλος εξωτικός γίγαντας, ο αλλόκοτος θυρωρός του μουσείου, ο «Χόα-Χάκα-Νάνα-Για» [sic] [Hoa Hakananai'a] από τα Νησιά του Πάσχα.
Το κομμάτι μιλάει για τον δήθεν ελεύθερο κόσμο του καπιταλισμού, έναν κόσμο πνιγμένο στην αδικία, της αντιθέσεις και τον παραλογισμό, έναν κόσμο που βαφτίσαν ελεύθερο όλοι εκείνοι που βλέπουν τους λαους σαν φθηνό εργατικό δυναμικό και τις ανάγκες τους σαν κόστος.
Ανάπτυξη στον καπιταλισμό σημαίνει θάνατος, καταστροφή περιβάλλοντος και τίποτα άλλο
Ζούμε σε μια πρεζευομένη μπατσοπαπαδοκρατία, όπου έχουμε την πιο φτηνή πρέζα και φτηνό εργατικό δυναμικό με φτηνή ζωή, αλλά δε γίνεται να τα έχουμε όλα φτηνά -πχ τα ακτοπλοϊκά.
Όπου υπάρχει ακόμα και άγιος που προστατεύει τους ξενοδόχους -οι υπάλληλοι ας φτιάξουν σωματείο, αν θέλουν το δικό τους καλό.
Η Δέσπω Διαμαντίδου γεννήθηκε το 1916, στον Πειραιά, από καλλιεργημένους γονείς, ρωσικής καταγωγής. Εβγαλε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής. Σε συνέντευξή της, στην εφημερίδα «Τα Νέα», έλεγε: «Δεν πήγα ποτέ σε σχολείο ελληνικό. Ο,τι έμαθα, το έμαθα με ιδιαίτερα μαθήματα. Αλλά μιλώ και γράφω, πιστεύω, ωραία ελληνικά, έχω κάνει και μεταφράσεις. Οσον αφορά τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση, πήγα κατευθείαν στο Γερμανικό Σχολείο». Η Δ. Διαμαντίδου θυμόταν ότι έγινε «πρωταθλήτρια Ελλάδος, παιδικής κατηγορίας», με τη βοήθεια του Εβραίου δασκάλου της στη Γυμναστική, τον οποίο έκαψαν οι ναζί στους φούρνους του Νταχάου.
