«Άμα ζήσεις να γράψεις δυο
λέξεις για τον Άη Στράτη…»
Προχωράμε με
καλπασμό στο κέντρο της κόλασης. Οι στρόβιλοί της μας παρασέρνουν με γληγοράδα
και απειλούν να μας καταπιούν όλους μαζί. Περάσαμε το δεύτερο δεκαήμερο του
Φλεβάρη και μπαίνουμε στο τρίτο. Ο Μπάμπης βρίσκεται στα στερνά του. Πεθαίνει
ήρεμα, ήσυχα, χωρίς φασαρίες και νεύρα, πεθαίνει ηρωικά, ακριβώς όπως και
έζησε.
Ήταν μια
όμορφη μέρα. Μια αχτίδα περνώντας απ’ το φεγγίτη της πόρτας έπαιξε με τις
σκόνες του θαλάμου. Ο Μπάμπης την είδε.
― Είναι
καλός καιρός όξω, μου είπε. Θα ’θελα να μου κάνεις μια χάρη. Θα ’ναι η
τελευταία.