Το σκληρό παιχνίδι της αμείλικτης πραγματικότητας και της πολιτικής τακτικής και στρατηγικής της αντιμετώπισης, έχει εσχάτως μπουκώσει από την κατάχρηση του όρου ατομική ευθύνη. Περασμένη από τα διαστρεβλωτικά κάτοπτρα της ταξικής ωφέλειας και την κακοήθεια της καθωσπρεπίστικης επικράτησης ενός άκρατου ατομικισμού - που φόρεσε τη λεοντή της ελευθερίας σκέψης και πράξεων, για να δίνει άλλοθι στο «ο θάνατός σου η ζωή μου» - η ατομική ευθύνη μετατράπηκε σε ιδεολογικό όπλο.