Αυτές τις μέρες, τις κυριολεκτικά εκτροχιασμένες, κυριαρχεί το αααα... του πόνου και της στέρησης. Το άλφα του αχ! και το άλφα το στερητικό. Αυτό που βρίσκεις στην ατέλεια, αλλά και στην αλήθεια. Αυτό που βρίσκεις στην άνοια και στην ανοησία. Στην ακηδεία, που σημαίνει έλλειψη φροντίδας, και στην ακήδευτη νεαρή επιβάτιδα απ' την οποία δεν έμεινε ούτε σταγόνα της ύπαρξής της. Είναι το άλφα του αβάσταχτου πόνου. Και η ασχήμια αυτού της αμορφωσιάς. Αλλά κυρίως το φωνήεν στο αν που τραγικοποιείται, γιατί παραμένει στις τραγωδίες δυστυχώς ανίκανο να γυρίσει τον χρόνο πίσω. Και μένει ο νους ακάθιστος, αφού η ζωή δεν είναι ποτέ από τη φύση της αδιατάρακτη σκυταλοδρομία.