Κανένα έθνος, καμιά πατρίδα, καμιά ομάδα, όσο κι αν πονέσει, δεν θα φτάσει ποτέ την οδύνη της μάνας, του γονιού που χάνει το παιδί του μες στο παράλογο, το κτηνώδες και αναίτιο. Αυτό το πένθος το προσωπικό δεν το φτάνει και δεν το απαλύνει ούτε η συλλογική ενοχή, ούτε οι πρόσκαιρες μαζικές τύψεις. Γιατί το έδαφος της κερκίδας με τα ζιζάνια του πάθους, της συσσωρευμένης αγωνίας, της διογκούμενης μάζας τεστοστερόνης που παραδίνεται σε ρυθμούς σχεδόν αμόκ, είτε επί νίκης είτε επί ήττας, μετά ή άνευ ουσιών και αλκοόλ, η ομάδα που παίζει στο γήπεδο είναι το άλλοθι της αγέλης που τη στηρίζει. Κι όταν το κτήνος μέσα μας απελευθερωθεί και φύγει κι απ' το μυαλό κι απ' τα κάγκελα και ξεχυθεί στους δρόμους, τότε η αγέλη συγκροτείται εύκολα σε τάγμα εφόδου.