Τι κοινό έχουν οι κραυγές της καταστολής, τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», με τα κλαψουρίσματα της «συναίνεσης» και με όσους με «πόνο ψυχής» καλούν το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα να «νιώσουν την κρισιμότητα» των στιγμών; Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την ανάγκη να σημάνει «γενικό σιωπητήριο» στον λαό, μπροστά στα ακόμα πιο δύσκολα που είναι μπροστά, και στο κάλεσμα «με το καλό ή το άγριο» ο λαός να αναβάλει για κάποιο μακρινό και αόριστο μέλλον τις διεκδικήσεις του για την υγεία, τη ζωή, τα δικαιώματά του. Κι όσο γι' αυτά διδακτικά είναι τα όσα έγιναν πριν και μετά το όργιο καταστολής στις 17 Νοέμβρη.
