Πεθαίνει, 23/9/2004, η συγγραφέας Διδώ
Σωτηρίου. Στη διάρκεια της Κατοχής, μαζί με άλλες σπουδαίες αγωνίστριες -
όπως την Μέλπω Αξιώτη, την Λιούντα Μάντακα, την Μ. Μαστρακά - δημοσιογραφούσε
στα παράνομα ΕΑΜικά έντυπα και μετά την απελευθέρωση, για ένα διάστημα, στα
χρόνια 1946-1947, δημοσιογραφούσε στο «Ριζοσπάστη».
Αργότερα,
όταν εκδόθηκε η εφημερίδα «Αυγή», συνεργάστηκε με άρθρα και χρονογραφήματα.
Επίσης, δημοσίευσε ποικίλα θέματα στο περιοδικό «Επιθεώρηση της Τέχνης». «Για
μένα συγγραφέας είναι ο πρώτος σύμμαχος του λαού», έλεγε η Δ. Σωτηρίου στο
«Ρ», σημειώνοντας πως «λογοτεχνία είναι να υπηρετείς την ιστορία και τη ζωή.
Να βάλεις να κατοικήσει μέσα στο βιβλίο η ζωή».
Αυτή η φωτογραφία πρέπει να κάνει το γύρο του
διαδικτύου..Αυτές είναι οι κομμουνίστριες κουβαλάνε στην πλάτη τους την
ιστορική τους πορεία στο κομμουνιστικό κίνημα..διδάσκόντας ταπεινότητα, ήθος
και αξιοπρεπεια...
Το μήνυμα ότι «Με τους αγώνες, τα όνειρα, τη δύναμή μας... "θα
χτίσουμε έναν κόσμο λέφτερο, ανοιχτό, γεμάτο ελπίδα..." (Ν. Χικμέτ), τον
Σοσιαλισμό», αυτό το μήνυμα του 45ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» αντηχεί για
τρίτη μέρα από το Πάρκο «Αντ. Τρίτσης» όπου χιλιάδες κόσμου συρρέουν από νωρίς
το απόγευμα του Σαββάτου.
Από τις φυλακές Ιτζεδίν Κρήτης μάς έρχεται το καταπληκτικότερο ντοκουμέντο
απ’ όσα είδαν μάτια ελληνικά τα τελευταία δίσεκτα χρόνια του εμφυλίου πολέμου
και της εθνικής συμφοράς. Είναι τόσο απίθανα, τόσο φοβερά, αυτά που θα
διαβάσετε παρακάτω, ώστε δίκαια μπορεί να διερωτηθεί κανείς, αν όλα αυτά έγιναν
εδώ, στην πολιτισμένη και ήρεμη χώρα μας κι όχι σε καμιά πρωτόγονη ακτή της Αμερικής
που κατοικείται από κανίβαλους και υπανθρώπους.
«Δεν είμ’ εγώ σπορά της τύχης