MVP ο Γιάννης

 Γιατί χαίρονται και χαμογελούν οι ρατσιστές πατέρα;

Ο Γιάννης πήρε το βραβείο του MVP για την κανονική περίοδο, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν αναφέρθηκε στο μακαρίτη πατέρα του και την οικογένειά του, και έκανε πολλούς εδώ στην Ελλάδα να δακρύσουν με τη χαρά του αλλά κυρίως με το χαρακτήρα και την ανθρωπιά του.

Ακόμα και με το σακάκι με την Ακρόπολη στη φόδρα -όχι ως στιλιστικό έγκλημα, αλλά για το συμβολισμό του πράγματος.

Κι ας ήταν αναμενόμενο, σα χρονικό ενός προαναγγελθέντος βραβείου MVP -μόνο ο Χάρντεν θα μπορούσε να το διεκδικήσει με αξιώσεις, αλλά θα ήταν μάλλον άδικο να του το πάρει. Κάθε άλλο παρά στρωμένος δεν ήταν όμως ο δρόμος ως την κορυφή. Έξι χρόνια πριν, έπαιζε ακόμα στο Φιλαθλητικό και τα αλώνια της Α2, με νωπή την ανάμνηση πως πήγαινε με τα πόδια από τα Σεπόλια στου Ζωγράφου κι ανάποδα, γιατί δεν είχε λεφτά για εισιτήριο.

Μπορεί το βραβείο να ανακοινώνεται πλέον, κατόπιν εορτής, και να μετριάζεται η χαρά από τον αποκλεισμό στους τελικούς της Ανατολής από τους μετέπειτα πρωταθλητές Ράπτορς. Μπορεί να σκέφτεται μέσα του πως φέτος ήταν χρυσή ευκαιρία για το πρώτο δαχτυλίδι, με τόσα προβλήματα που είχαν οι Warriors, και κάποιοι να λένε πως πρέπει να αλλάξει περιβάλλον και ομάδα, για να γίνει σοβαρός διεκδικητής του τίτλου. Αλλά αυτό δε μειώνει τα μεγάλα βήματα που έκανε φέτος ο “Ελαφιακός” του Μιλγουόκι, που είχε το καλύτερο ρεκόρ στο ΝΒΑ, αλλά και πάνω από μια δεκαετία να κερδίσει σειρά στα πλέι-οφ -και φέτος πήρε δύο.

Ο Γιάννης ξέρει ότι πρέπει να παίξει καλύτερο μπάσκετ, να βελτιώσει δικά του ατομικά χαρακτηριστικά και το παιχνίδι της ομάδας του, τις δικές του ηγετικές ικανότητες. Αλλά το πιο τρομακτικό είναι πως έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης σε μια σειρά τομείς, και δε φαίνεται να έχει πλησιάσει καν το ταβάνι του. Και πως για κάποιο λόγο, συνεχίζει να αγαπάει την Ελλάδα, επιστρέφει κάθε καλοκαίρι -πχ για τον αγώνα δρόμου Antetokoubros- και θέλει να παίξει με την Εθνική στο Μουντομπάσκετ. Κι ας έχουμε κάνει πολλά να τον πείσουμε για το αντίθετο.

Τώρα υποκλίνονται και τον χειροκροτούν όλοι. Αυτοί που τον χρησιμοποιούν ως βιτρίνα, για να κρύψουν πίσω από τη λάμψη του, την τύχη που έχουν άλλοι μετανάστες στη χώρα μας, την ίδια ακριβώς που θα είχε και ο ίδιος, αν δε γνώριζε καλό μπάσκετ, για να πάρει υπηκοότητα. Τον εκθειάζουν -με τη λογική της αριστείας- κι αυτοί που δεν ήξεραν καλά-καλά το όνομα του, και τον βάφτιζαν “Ακενοτούμπο” – πες το και έτσι. Τον παινεύουν ακόμα κι αυτοί που ψηφίζουν τη συμμορία που τον αποκαλούσε χιμπατζή, για το χρώμα του δέρματός του, και φοβόταν πως θα αλλοιώσει τον πολιτισμό μας και την εθνική μας ομάδα.

Πανηγυρίζουν ακόμα κι αυτοί που θέλουν επιδόματα μόνο για Έλληνες -λες και οι τσιγγάνοι έχουν άλλη υπηκοότητα. Γιατί όχι και αθλητικές διακρίσεις μόνο για Έλληνες; Και γιατί να μην το επεκτείνουμε αυτό στη λογική του ΝΒΑ; Εκεί που πήρε το MVP ένας Έλληνας με ρίζες από τη Νιγηρία, το βραβείο του ρούκι ένας Σλοβένος, το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη ένας Καμερουνέζος, και του καλύτερου αμυντικού ένας Γάλλος. Χώρια το πρωτάθλημα που το πήραν οι Καναδοί. Μα επιτέλους τι κάνει ο Τραμπ; Και πού είναι ο Κυρανάκης να του εξηγήσει τι πρέπει να κάνει;

Ο Γιάννης έβαλε το κοστούμι με την Ακρόπολη, οι Έλληνες φίλαθλοι -που αγαπούν τις νίκες- χαίρονται και πιστεύουν ότι ο τίτλος αυτός έχει κάτι από Ελλάδα κι αντανακλά ένα δικό μας κομμάτι. Μπορεί να είναι αστείο να νιώθουμε εθνική περηφάνια για αθλητικές διακρίσεις, αλλά έχουν δίκιο, κατά μία έννοια: αυτός ο τίλος αντανακλά κάτι από την Ελλάδα, και αυτό που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα πολλοί μετανάστες στη χώρα μας. Όχι γιατί τους βοηθάμε να αναδείξουν τις κλίσεις και τα ταλέντα τους, αλλά γιατί αν βγεις νικητής στο παιχνίδι της επιβίωσης, με τόσα εμπόδια και κινδύνους, δεν υπάρχει τίποτα, κανείς αντίπαλος να μπορεί να σε φοβίσει μες στο παρκέ. Έχεις σκληραγωγηθεί τόσο, που έχεις μάθει να αντιμετωπίζεις τα πάντα. Ακόμα και αυτούς που ντύνονται φίλοι, ενώ αν δεν ήξερες καλό μπάσκετ, θα σε θεωρούσαν αιτία για τα δεινά της χώρας…

Κι αν τελικά ζούσε ο πατέρας του Αντετοκούμπο, στον οποίο αφιέρωσε το βραβείο και συγκινήθηκε, θα μπορούσε να τον ρωτήσει ο Γιάννης: γιατί χαίρονται και χαμογελούν οι ρατσιστές, πατέρα;

 Βασίλης Κρίτσας

Δεν θα πεθάνει μόνος Κάρφωσέ τον