Είναι ο κόσμος που η χτεσινή συμμαχία μετατρέπεται αύριο σε λυκοσυμμαχία και ο σημερινός πόλεμος σε μελλοντικό σφιχταγκάλιασμα, ανάλογα με την μια και μοναδική πυξίδα που κανοναρχεί και κατευθύνει τον καπιταλιστή: Το συμφέρον. Το συμφέρον το οικονομικό, της πολιτικής και κοινωνικής επιρροής, της ατομικής και επιχειρηματικής επικράτησης, της προσωπικής υπεροχής.
Ο Ολυμπιακός για εμάς τους Ολυμπιακούς (όπως αντίστοιχα ισχύει για τους Παναθηναϊκούς, τους Αεκτζήδες, τους ΠΑΟΚτσήδες με τις ομάδες τους) και φυσικά μιλώ για όσους από εμάς δεν στοιχιζόμαστε πίσω από μετοχές, πίσω από ισολογισμούς, πίσω από ιδιοκτησίες και προεδρίες, Ολυμπιακός είναι άλλο πράγμα.
Είναι ο Δεληκάρης, ο Υβ και ο Καραπιάλης, είναι ο Τζιοβάνι, ο Τζόρτζεβιτς και ο Φορτούνης, είναι ο μύθος του Δαρίβα, του Μπέμπη, του Μποτίνου, των Ανδριανοπουλαίων και του «Μιζούρι», είναι η πίκρα που χάσαμε το κύπελλο εκείνο το βράδυ από τον Χατζηπαναγή και η «νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι», είναι η καζούρα όταν φάγαμε τα 7 από την Γιουβέντους και η τρέλα όταν ρίξαμε τα 6 στην Λεβερκούζεν, είναι τα παιδικά μας χρόνια που ξαναζωντανεύουν κάθε Κυριακή στο κοίταγμα της κόκκινης φανέλας, είναι η αγάπη μας για το ποδόσφαιρο, είναι οι πλάκες που κάνουμε στους φίλους μας και οι φίλοι σε μας, είναι χιλιάδες στιγμές, γέλια, κλάματα, ζητωκραυγές, πανηγυρισμοί, μαλώματα, αγωνίες, συναπαντήματα, γι’ αυτό το «σημαντικότερο από όλα τα δευτερεύοντα πράγματα σε αυτή τη ζωή»: την μπάλα.
Ο δικός μας Ολυμπιακός δεν χρειάζεται διαγγέλματα «ολυμπιακοφροσύνης» για να ξέρει ότι στιγμές – στιγμές νιώθουμε ότι η σχέση μας μαζί του δεν είναι δα και κανένα «ζήτημα ζωής ή θανάτου, είναι κάτι πολύ… περισσότερο»!
Προφανώς και δεν είμαστε τόσο μαλάκες ώστε να αγνοούμε τι σημαίνει «αγορά», «εμπόριο», «χρήμα», «δύναμη», «επιρροή» και τι τελικά σημαίνει ποδόσφαιρο ως «μπίσνα» και ως δραστηριότητα τον καιρό των ΠΑΕ, των πολυεθνικών και της ολιγαρχίας του πλούτου.
Μα απέναντι σε φαινόμενα όπως αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ Μαρινάκη – Κόκκαλη, τι είναι προσφορά και προστασία για τον Ολυμπιακό, τι είναι στάση ευθύνης, εκδήλωση αγάπης και τι είναι, τελικά, πραγματικός ρεαλισμός; Επειδή «η μπάλα είναι θρησκεία» να στοιχίζεσαι πίσω από τον δήθεν «ρεαλισμό» ότι «θεός της είναι ο πρόεδρος της ΠΑΕ» ή να κρατάς ανέγγιχτο στην ψυχή και το μυαλό σου ότι «ο Θρύλος ανήκει στον λαό του και όχι στον (πρώην, τον νυν και τον εκάστοτε) πρόεδρό του»;
Στην κερκίδα της άδολης αγάπης για τον Ολυμπιακό υπάρχουν, σίγουρα, κι εκείνοι που δεν συμμερίζονται την γνώμη μας. Κάποιοι πάλι ίσως και να ενοχληθούν με την άποψή μας. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η δική μας άποψη δεν προκαλεί καμία ζημιά στον Ολυμπιακό. Μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για άλλες απόψεις και συμπεριφορές; Ας μας αφήσουν, λοιπόν, ήσυχους, σε όποια θύρα κι αν βρίσκονται, σε όποιο πόστο κι να κάθονται, εμείς να είμαστε Ολυμπιακοί όπως εμείς θέλουμε, αποδίδοντας το σεβασμό μας εκεί που εμείς αναγνωρίζουμε ότι αρμόζει, στον παντοτινό αρχηγό του Ολυμπιακού: Τον έφηβο με το δάφνινο στεφάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου