Η ιστορία, οι φαντασιώσεις, οι επιθυμίες…

Τι φαντάζεται, ένας ιστορικός της δεξιάς ότι ήταν η μάχη της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944; Τι νομίζει ότι ήταν, τι επιθυμεί να ήταν, τι, τέλος πάντων, γράφει ότι ήταν; Το ερώτημα ίσως απασχολήσει κάποτε τους ειδικευόμενους στην πορεία της ελληνικής ιστοριογραφίας φοιτητές. Το σημείωμα του ιστορικού Γιάννη Στεφανίδη στον ιστότοπο Liberal, της 3^ης Δεκεμβρίου, απαντά συνοπτικά στις παραπάνω εύλογες απορίες και θα χρησιμοποιηθεί εύλογα στις έρευνες του μέλλοντος.

Γράφει λοιπόν στο εν λόγω σημείωμα. «Η Αριστερά μέμφεται τους Άγγλους, οι οποίοι επενέβησαν και ματαίωσαν την επικράτηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, και μέσω αυτού, του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας». Προφανώς λοιπόν οι ισχυρές, σύμφωνα με τις αξίες του (δεξιού συνάγουμε ως εκ της συνεχούς του αναφοράς σε αριστερά και αριστερούς ιστορικούς) ιστορικού, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν αυτονόητα το δικαίωμα να επεμβαίνουν με το στρατό τους κάθε φορά που οι χώρες και οι λαοί κινδυνεύουν να «ξεστρατίσουν» σε μη αποδεκτές από τους ισχυρούς επιλογές. Ας το κρατήσουμε αυτό.

Το «ορθόδοξο ΚΚΕ» συνεχίζει, «Επιλέγει να αποσιωπά τον ρόλο του Στάλιν, ο οποίος στις 9 Οκτωβρίου, στη Μόσχα, συμφώνησε με τον Τσώρτσιλ να σεβαστεί την βρετανική πρωτοκαθεδρία στην Ελλάδα». Φυσικά εδώ η τεκμηρίωση του γεγονότος προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από την μαρτυρία του ίδιου του Τσώρτσιλ και από την κατάθεση του πρόχειρου χαρτιού της συμφωνίας. Το χαρτί αυτό δεν είναι επίσημο, δεν φέρει υπογραφές, έχει γραφεί από τον Τσώρτσιλ τον ίδιο και φέρει ένα «τσεκ» το οποίο ισχυρίζεται ο Τσώρτσιλ ότι αποτελεί την απόδειξη αποδοχής των «ποσοστών» από τον Στάλιν. Η σοβιετική ιστοριογραφία δεν τα λέει καθόλου έτσι τα πράγματα ενώ άλλες πολύ επίσημες ιστορίες της βρετανικής διπλωματίες έχουν διαφορετικές αφηγήσεις σχετικά με τους ισχυρισμούς του Τσώρτσιλ. Αυτό δεν σημαίνει ότι από την αρχή του 1944 η Βρετανία δεν διαμήνυε επίσημα και κατηγορηματικά προς όλους ότι η απόσπαση της Ελλάδας από τη σφαίρα της δικής της (ιμπεριαλιστικής αν θέλετε) επιρροής θα ήταν αιτία διάσπασης της αντιφασιστικής συμμαχίας. Όλα αυτά ο δεξιός ιστορικός τα βλέπει ως «συναίνεση του Στάλιν» (ή «ευλογίες του Στάλιν») στην βρετανική εκστρατεία.

Οι δεξιοί ιστορικοί έχουν παιδιόθεν ένα αξιοσημείωτο κουσούρι. Ό,τι λένε και γράφουν οι αγαπημένοι τους ήρωες είναι (οφείλει να είναι) «αντικειμενική αλήθεια». Όλοι οι υπόλοιποι αδυνατούν να εκφράσουν την όποια αλήθεια καθότι είναι «στρατευμένοι».

Πάμε παρακάτω. Γράφει ο (δεξιός) ιστορικός ότι το αφήγημα «των αριστερών» ότι η μάχη της Αθήνας ήταν μια «αναμέτρηση μεταξύ των «λαϊκών δυνάμεων» του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και των Άγγλων με την προσθήκη κάποιων κυβερνητικών δυνάμεων ή/και δωσιλόγων» είναι μύθος. Το αποδεικνύει δε με το επιχείρημα ότι «από τις 4 έως τις 16 Δεκεμβρίου η μάχη της Αθήνας διεξήχθη μεταξύ Ελλήνων». Δηλαδή απέναντι στον ΕΛΑΣ πολεμούσαν μόνο η 3^η Ορεινή Ταξιαρχία και το Σύνταγμα Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη.

Να υποθέσουμε ότι η επικείμενη σύγκρουση «μεταξύ Ελλήνων» τράβηξε πλήθη θεατών από τη Μεγάλη Βρετανία για να παρακολουθήσουν «αμέτοχοι» -όπως αρμόζει σε θεατές- τον αγώνα; Γιατί, όλως τυχαίως, στην Αθήνα βρίσκονταν η 2^η βρετανική ταξιαρχία αλεξιπτωτιστών, η 23^η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία –με 36 άρματα Sherman των 35 τόνων-, η 139^η Ταξιαρχία πεζικού και πλήθος άλλων μάχιμων και μη σχηματισμών, συν δύο τάγματα της 46^ης Βρετανικής Μεραρχίας που έφτασαν ακριβώς τις παραμονές του κτυπήματος στο Σύνταγμα. Σύνολο 5.000 πάνοπλοι Βρετανοί στις 4 Δεκεμβρίου συν 10.000 και πλέον «βοηθητικοί». Αυτοί κρατούσαν όλα τα στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας. Αυτοί τις επόμενες ημέρες διέσωζαν με έγκαιρες παρεμβάσεις τους απειλούμενους στο Γουδί ή στου Μακρυγιάννη. Και αυτοί βομβάρδιζαν με πλοία και αεροπλάνα τις συνοικίες της πόλης. Στις 6 Δεκεμβρίου οι Βρετανοί έθαψαν τους πρώτους τους νεκρούς, στις 12 προς 13 Δεκεμβρίου στην επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του βρετανικού στρατοπέδου στα Παραπήγματα (Μέγαρο Μουσικής σήμερα) οι Βρετανοί είχαν 150 εκτός μάχης –νεκρούς, τραυματίες αιχμαλώτους… 

Παρόλα αυτά ο (δεξιός) ιστορικός φαντάζεται ή του αρέσει να φαντάζεται ότι οι συγκρούσεις ως τις 16 Δεκεμβρίου ήταν γενικώς «μεταξύ Ελλήνων». Προφανώς ούτε έναν περίπατο ως το βρετανικό στρατιωτικό νεκροταφείο στο Καλαμάκι δεν καταδέχτηκε να κάνει –έτσι για να δει με τα μάτια του αυτό που η φαντασία του του απαγορεύει να δει.

Είπαμε όμως. Οι δεξιοί ιστορικοί είναι κατά κανόνα επιστήμονες και αντικειμενικοί. Για το λόγο αυτό η φαντασία τους και η επιθυμία τους να αφηγηθούν τα πράγματα όπως τους βολεύει είναι η ΜΙΑ και ΜΟΝΗ αλήθεια –η δια της φαντασίωσης αλήθεια-, αλλά αυτό μάλλον δεν τους απασχολεί.

Τι άλλαξε λοιπόν κατά τον δεξιό ιστορικό στις 16 Δεκεμβρίου και –πάντοτε κατά την φαντασία του- επενέβησαν οι Άγγλοι; Υποθέτουμε (άντε τώρα να ψάξεις τα ενδότερα μιας δεξιάς φαντασίωσης) ότι υπονοεί την μεγάλη συγκροτημένη στρατιωτική βρετανική επίθεση ενάντια στον λαό της Αθήνας η οποία, πάλι κάνει λάθος στις ημερομηνίες, ξεκίνησε στις 14 Δεκεμβρίου. Την ημέρα αυτή το Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα περιλάμβανε επιπλέον των προηγούμενων μονάδων την 4^η Βρετανική Μεραρχία Πεζικού, την 46^η Βρετανική Μεραρχία Πεζικού και την 4^η Ινδική Μεραρχία, και άφθονες μονάδες «ειδικών δυνάμεων» -ως τον Ιανουάριο περίπου 80.000 στρατιώτες.

Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, οι ιταλικές δυνάμεις που εισέβαλαν τον Οκτώβριο του 1940 στην Ελλάδα αριθμούσαν περίπου 70.000 στρατιώτες ενώ το εκστρατευτικό σώμα που έστειλαν στην Ελλάδα οι Βρετανοί την άνοιξη του 1941 για να «αντιμετωπίσουν» την γερμανική εισβολή (ή μάλλον για να εγγράψουν υποθήκες ιδιοκτησίας επί της Ελλάδος μετά τον πόλεμο) δεν ήταν ούτε 55.000 στρατιώτες. Εντάξει, δεν θα μιλήσουμε για βρετανική εισβολή καθότι κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε τον δεξιό ιστορικό. Ας περιοριστούμε λοιπόν στην προφανή διαπίστωση ότι η Βρετανία έδωσε τη μάχη της Αθήνας με όσο το δυνατό περισσότερες δυνάμεις μπορούσε να διαθέσει. Ποιον πολέμησε; Μάλλον τον λαό της Αθήνας και τον λαό της Ελλάδας στο σύνολό του. Καμία «κομματική συνωμοσία», ούτε αυτή του «συνωμοτικού» ΚΚΕ, δεν προκάλεσε την μαζική εισβολή τέτοιου θηριώδους σε όγκο εκστρατευτικού σώματος.

Ας έρθουμε στην τελική θέση του δεξιού ιστορικού. «Η Αριστερά» γράφει, «βολεύεται στον μύθο ότι η επίθεση του ΕΛΑΣ εναντίον κυβερνητικών θέσεων στην Αθήνα στις 4 Δεκεμβρίου ήρθε ως απάντηση στα αιματηρά γεγονότα της προηγούμενης ημέρας» (εννοεί τις δολοφονίες διαδηλωτών από την Αστυνομία στο Σύνταγμα στις 3 Δεκεμβρίου). Όμως «τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι η ηγεσία του ΚΚΕ (…) είχε τεθεί σε τροχιά σύγκρουσης με την κυβέρνηση Παπανδρέου» και με σειρά αποφάσεων προκάλεσε τα γεγονότα. Αξίζει μάλλον να ακολουθήσουμε τα ίχνη ετούτης της σύνθετης φαντασίωσης με μοναδικό εφόδιο την κοινή λογική. Έχουμε λοιπόν και λέμε: η ηγεσία του ΚΚΕ προφανώς επηρέασε –η και υπαγόρευσε- τις αποφάσεις του Βρετανικού Στρατηγείου και του στρατηγού Σκόμπι προσωπικά οι οποίοι και ζήτησαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου να επιβάλει τελεσιγραφικά την μονομερή διάλυση του ΕΛΑΣ και της Πολιτοφυλακής και την άμεση παράδοση του οπλισμού τους. Αυτό την ώρα που ο όρος για πλήρη αφοπλισμό και εγκλεισμό των Ταγμάτων Ασφαλείας και των «Εθνικών Οργανώσεων» (ναζιστικών οργάνων του καθεστώτος της Ελληνικής Πολιτείας) εμφανώς δεν είχε τηρηθεί (η ένοπλη δράση τους στα ξενοδοχεία όπου είχαν εγκλειστεί είχε ήδη προκαλέσει δεκάδες θύματα μετά την Απελευθέρωση). Δηλαδή η ηγεσία του ΚΚΕ υπαγόρευσε την Βρετανική αξίωση για παράδοση των αόπλων πλέον αντιστασιακών στους συνεργάτες των Γερμανών…. Πάμε παρακάτω.

Κατά την φαντασίωση πάντα του δεξιού ιστορικού, το ΚΚΕ ήταν εκείνο που έβαλε ανθρώπους του –προφανώς είχε διεισδύσει στην Αστυνομία του Άγγελου Έβερτ- να πυροβολήσουν τους διαδηλωτές στο Σύνταγμα στις 3 Δεκεμβρίου και να σκοτώσουν και άλλους στις κηδείες των θυμάτων στις 4 Δεκεμβρίου! Έτσι λοιπόν το ΚΚΕ ενορχήστρωσε και προκάλεσε τα Δεκεμβριανά. Εδώ δεν μιλάμε πλέον για απλή φαντασίωση, μιλούμε για κάτι άλλο. Παράκρουση ίσως;

Το δε τελικό επιχείρημα του (δεξιού) ιστορικού είναι ότι ο Δημήτρης Γληνός –ο οποίος είχε πεθάνει στις 26 Δεκεμβρίου του 1943- είχε πει κάποτε στον Γιάννη Ιωαννίδη όπως αναφέρει ο τελευταίος στην συνέντευξή του στον Παπαπαναγιώτου –πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα- ότι την ώρα της επανάστασης «θα πιάσουμε 5-6 χιλιάδες ανθρώπους στην Αθήνα και στον Πειραιά (…) Και αυτοί που θα μείνουν, (…) θα χώσουν το κεφάλι τους στο καβούκι και δεν θα κινηθούν…». Αυτό πλέον για τον δεξιό ιστορικό είναι η υπέρτατη ΑΠΟΔΕΙΞΗ. Να ποιοι είναι οι κομμουνιστές – τύραννοι – θα κάνουν συλλήψεις!!!

Στην φαντασίωση ενός δεξιού ιστορικού το Κράτος είναι ΕΝΑ, το ΔΕΞΙΟ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟ, ΔΩΣΙΛΟΓΟ κράτος. Είναι κράτος κατά του λαού, κατά της πατρίδας, πάντοτε πρόθυμο να συντρέξει τους ισχυρούς του πλούτου ή τους όποιους ξένους «προστάτες» – ιμπεριαλιστές. Κράτος που πουλά την πατρίδα όποτε οι πλούσιοι ή οι ξένοι το θελήσουν, κράτος πάντοτε έτοιμο να δουλώσει ή να σφαγιάσει τον ίδιο τον λαό, να παραδώσει την ίδια του την πατρίδα. Η όποια αντίσταση ή αντίδραση στο κράτος αυτό –ενάντια στην κοινωνική και πολιτική τάξη που αντιπροσωπεύει- αποτελεί αυτονόητα ύψιστο έγκλημα. Το πνεύμα του Γ’ Ψηφίσματος του 1946 είναι μάλλον εδώ… Η δεξιά βλέπετε έχει ιστορία…

Την σύλληψη 5-6 χιλιάδων ανθρώπων στην Απελευθέρωση (ούτε καν στην επανάσταση) θα έπρεπε να την κάνει το ίδιο το μεταπολεμικό κράτος. Τα στελέχη της ναζιστικής Ελληνικής Πολιτείας, οι χιτλεροντυμένοι των Ταγμάτων Ασφαλείας, οι συμμορίτες της Χ, όσοι δολοφόνησαν ανθρώπους στην Κατοχή στο πλευρό των κατακτητών, όσοι πλούτισαν σε βάρος του λαού και της πατρίδας, όσοι συντάχθηκαν πίσω από τα λάβαρα και τα σχέδια του ναζισμού, όσοι συνέδραμαν τον ναζισμό στην εξόντωση των Εβραίων συμπολιτών μας, θα έπρεπε όντως να συλληφθούν, να δικαστούν και να τιμωρηθούν για τα εγκλήματα που διέπραξαν. Μια που μας αρέσει να λεγόμαστε Ευρωπαίοι, ας σημειώσουμε ότι σε όλη την Ευρώπη έτσι έκαναν οι κυβερνήσεις και οι λαοί στην απελευθέρωση. 

Πολλές χιλιάδες εγκληματίες τιμωρήθηκαν με την εσχάτη των ποινών σε κάθε χώρα της Ευρώπης, ανατολικής και δυτικής, βόρειας και νότιας. Μόνο στην Ελλάδα οι δωσίλογοι έγιναν κράτος και καθεστώς. Και όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν αλλά και κυβέρνησαν και πολλές από τις τότε εκτεθειμένες οικογένειες βρίσκονται ακόμα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Να θυμίσουμε μόνο ότι ο Γεώργιος Ράλλης, μετέπειτα συνιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας, γιος του Πρωθυπουργού της Ελληνικής Πολιτείας Ιωάννη Ράλλη, έδωσε το σύνθημα της «συμφιλίωσης» δωσιλόγων και πραιτωριανών εντασσόμενος ως «εθελοντής» στην 3^η Ορεινή Ταξιαρχία στις παραμονές των Δεκεμβριανών. Να θυμίσουμε ότι ο Μιλτιάδης Έβερτ, έτερος συνιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν παρά ο γιος του Άγγελου Έβερτ, διοικητή της Αστυνομίας που έδωσε την εντολή για το λουτρό αίματος στο Σύνταγμα στις 3 Δεκεμβρίου του 1944;

Αυτά και άλλα πολλά, πάρα πολλά, έχει η πραγματικότητα να μας πει. Πραγματικότητα που τεκμηριώνεται με όγκους υλικού και πλήθος δημοσιευμάτων. Και μια συμβουλή στον (δεξιό) ιστορικό. Ποτέ μα ποτέ η «φαντασίωση» και η στρέβλωση γεγονότων και ιστορίας δεν μπόρεσε να αλλάξει την πραγματικότητα και την αλήθεια. Τα υποπροϊόντα του τυφλού φανατισμού και του μίσους γενικώς δεν πάνε πολύ μακριά ως «επιστημονικές» θέσεις. Ας το έχει αυτό υπόψη του.

 Γιώργος Μαργαρίτης