Επιλογή γλώσσας

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2019

Νίκος Μπελογιάννης: «Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα. Με την καρδιά μας και με το αίμα μας»


Γεννήθηκε, στις 22/12/1915, o ηγέτης της αντίστασης και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Μπελογιάννης

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Γι' αυτό το σκοπό αν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας».

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Γνώριμος της Κρατικής Ασφάλειας από τα παιδικά του - σχεδόν - χρόνια, ο Νίκος Μπελογιάννης αποκαλύπτεται μέσα από τους φακέλους της ίδιας της Ασφάλειας ως μόνιμος μπελάς για την αστική τάξη. 

Οντας οργανωμένος από τη γυμνασιακή ακόμα ηλικία και έχοντας ήδη στο ενεργητικό του μια εξορία στην Ιο το 1936, λίγο μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά, παραμένει στο στόχαστρο των χωροφυλάκων της εποχής, οι οποίοι περιχαρείς στις 18 Απρίλη 1938 ανακοινώνουν στους ανωτέρους τους: «Σύλληψις καταδιωκομένου επικινδύνου κομ/στου Μπελογιάννη Νικολάου του Γεωργίου εξ Αμαλιάδος». Οπως αναφέρει η σχετική υπηρεσία, «ούτος υποβληθείς εις μακράν και εξαντλητικήν ανάκρισην ωμολόγησεν ότι είναι ο δράστης της συντάξεως και κυκλοφορίας της ριφθείσας προκήρύξεως ως και συντάκτης και διανεμητής του κομ/κου παρ αυτού εκδιδομένου εντύπου "Αγωνιστής" πλην παρ' όλας τας προσπαθείας της υπηρεσίας μας και παρά την εξαντλητικήν εξέτασιν, εις ην υπεβλήθη παρά της υπηρεσίας μου δεν ομολόγησε μέχρι σήμερον τα πρόσωπα μεθ' ων ήρχετο εις επαφήν και συνεργάζετο προς διάθεσιν των κομ/ων αρχών εν Πελοποννήσω».

Η σχετική αναφορά καταγράφει διάφορες ευτράπελες υποθέσεις των αστυνομικών οργάνων, όπως ότι αυτός δεν είχε γίνει νωρίτερα αντιληπτός γιατί «πραγματοποιών ως φαίνεται εκδρομάς πεζή εις τα διάφορα χωρία της Επαρχίας Ολυμπίας Ηλείας», ενώ «κατά τας ημέρας δε εκρύπτετο επιμελώς κυκλοφορών μόνον κατά τας νύκτας και εις ωρισμένα απόκεντρα μέρη».

Το ενδιαφέρον εντοπίζεται στην εκτίμηση ότι καθώς «επ' αυτού ευρέθη επιστολή συνθηματικού περιεχομένου (...) και ήτις φαίνεται μεν ότι πραγματεύεται περί οικογενειακών ζητημάτων, κατ' ουσίαν όμως το περιεχόμενόν της αφορά κομ/κας ενέργειας, πληροφορίας και οδηγίας», τις οποίες το αστυνομικό όργανο εκτιμά ότι «άς λαμβάνει ούτος παρ' άλλων κομ/κων παραγόντων ή οργάνων του». 

Και προς λύπην του το αστυνομικό όργανο ομολογεί ότι «το πρόσωπον όπερ του απέστειλε την επιστολήν ταύτην δεν κατονόμασεν, παρ όλας τας πιέσεις της υπηρεσίας μου». Από τα παραπάνω, η υπηρεσία εκτιμά ότι αυτός τον οποίο κρύβει ο Μπελογιάννης δεν μπορεί παρά να «πρόκειται περί σοβαρού τινός παράγοντος του Κομ/κου Κόμματος διαμένοντος εις Πάτρας και πιθανόν διευθύνοντος τας εν Πελοποννήσω κινήσεις και ενεργείας των λοιπών πρακτόρων κομ/στων».

Καθώς τα επόμενα χρόνια κινείται μεταξύ φυλακής και εξορίας, με τα διαλείμματα να είναι στο βουνό μεσούσης της Κατοχής, η Ασφάλεια χάνει μεν τα ίχνη του, δεν παύει όμως να συγκεντρώνει πληροφορίες, τις οποίες τελικά βρίσκουμε σ' ένα συγκεντρωτικό σημείωμα, στο οποίο συνοπτικά αναφέρεται ότι ο Μπελογιάννης «εις τον κομμουνισμόν εμυήθη το έτος 1932, διήλθε διάφορα στάδια κομματικής δράσεως και το έτος 1937 ανέλαβε την Γραμματείαν της Περιφ. Επιτροπής Πελ/νήσου - Επτανήσου και Δυτ. Ελλάδος του ΚΚΕ. Το έτος 1936 κατεδικάσθη υπό του Εφετείου Πατρών ερήμην εις φυλάκισιν 2 ετών και χρηματικήν ποινήν 5.000 δρχ. επί παραβάσει του Ν. 4229 "περί μέτρων ασφαλείας, του Κοινωνικού Καθεστώτος". Συλληφθείς το έτος 1938 δυνάμει της ως άνω αποφάσεως εκρατήθη εις τας φυλακάς και εν συνεχεία εις Ακροναυπλίαν. Κατά την κατοχήν της χώρας έδρασεν ως μέλος του Κομματικού Γραφείου Περιοχής Πελ/νήσου μετά δε την Συμφωνίαν της Βάρκιζας μετέβη εις Περιοχήν Αρκαδίας και επεδόθη εις την οργάνωσιν του συμμοριτισμού. Το έτος 1947 ενετάχθη εις τα συμμοριακά τμήματα Βορ. Ελλάδος, ένθα έδρασεν ως διοικητής της Δ/σεως Λαϊκής Πολιτοφυλακής του Αρχηγείου των συμμοριτών επί κεφαλής συμμοριακού τμήματος».

 
Τμήμα από την πρώτη σελίδα ενός από τους φακέλους
που διατηρούσε η Ασφάλεια για τον Νίκο Μπελογιάννη
Τα ίχνη του Νίκου Μπελογιάννη χάνονται για την Ασφάλεια εντελώς μέσα στη φωτιά των μαχών, ώσπου περιχαρής ξανά η Ασφάλεια διαπιστώνει ότι:
«Ούτος τον Ιούλιον του έτους 1950 προερχόμενος εκ των εχθρικών προς την Ελλάδα χωρών, αφίχθηκε ενταύθα ένθα εντολή του δρώντος εν τω εξωτερικώ Πολ. Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ ανέλαβε μέλος του εν Αθήναις Κλιμακίου αυτού και καθοδηγητικόν όργανον του ανακαλυφθέντος δικτύου κατασκοπείας. 

Ούτω από του ως άνω χρόνου μέχρι της 20 Δ/βρίου 1950 ημέραν της συλλήψεώς του καθοδηγεί τον μεθ' ού διατελεί εν επικοινωνία υπεύθυνον επί των διαβιβάσεων του δικτύου κατασκοπείας, δίδων εις αυτόν εντολάς και οδηγίας σχέσιν έχουσαν με την συγκέντρωσιν και διαβίβασιν εις εχθρικάς χώρας και οργανώσεις πληροφοριών στρατιωτικής και πολιτικής σημασίας επαγρυπνών άμα δια την πιστήν υπ' αυτού εκτέλεσιν των εντολών του τούτων. Κατά τον αυτόν ως άνω χρόνον και υπό την ανωτέρω ιδιότητά του ενδιαφερόμενος δια την διαβίβασιν όσον οίον τε περισσοτέρων τοιούτων στοιχείων εις εχθρικάς χώρας και οργανώσεις, συλλέγει δια των ειδικών ασχολουμένων υπό την καθοδήγησίν του πρακτόρων μυστικάς πληροφορίας στρατιωτικής και πολιτικής σημασίας άς παραδίδει εις τον υπεύθυνον επί των διαβιβάσεων του δικτύου κατασκοπείας και ούτος δια των εις την διάθεσίν του συσκευών διαβιβάσεων διαβιβάζει αυτάς εις τας εν λόγω χώρας και οργανώσεις».

Εχοντας ονομάσει από το 1938 «πράκτορα» τον Μπελογιάννη και στο σύνολό τους τους κομμουνιστές, η Ασφάλεια καταλήγει στο 1952 να ολοκληρώσει την κατασκευή, μιλώντας πλέον για «κατασκόπους» ξένης δύναμης και με αυτήν την κατασκευή να εκτελέσει τελικά τον Μπελογιάννη, για να σπείρει τον τρόμο σ' ένα κίνημα που μόλις τρία χρόνια μετά τη στρατιωτική του υποχώρηση, σήκωνε ήδη ξανά κεφάλι ρωμαλέο...
 
Το τμήμα του χειρογράφου του Νίκου Μπελογιάννη που περιέχει τη φράση
 «Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα. Με την καρδιά μας και με το αίμα μας»

Η αποστολή του Μπελογιάννη στην Ελλάδα


Μετά την ήττα του ΔΣΕ στον εμφύλιο πόλεμο, στα τέλη Αυγούστου του 1949, οι δυνάμεις του πέρασαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες και την ΕΣΣΔ. Το ΚΚΕ μετέφερε το κέντρο βάρους της δουλειάς του από τον ένοπλο αγώνα στη μαζική πολιτική δράση. Ετσι αποφασίζεται από την ΚΕ του ΚΚΕ η αποστολή στελεχών της στην Ελλάδα για την οργάνωση της δράσης του παράνομου ΚΚΕ και της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής πάλης. Πρώτη αποστολή είναι αυτή του Ν. Μπελογιάννη, τότε αναπληρωματικού μέλους της ΚΕ του Κόμματος.



Στις 7 Ιούνη 1950, ο Νίκος Μπελογιάννης έφτασε παράνομα στην Ελλάδα, με αποστολή την αναδιοργάνωση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων που είχαν δεχτεί συντριπτικά χτυπήματα απ' τους διωκτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους και είχαν ελάχιστα μέλη.

Ταυτόχρονα, οι συνεχείς συλλήψεις και η διάδοση προβοκατόρικων φημών από την πλευρά της Ασφάλειας δημιουργούσαν σύγχυση και καχυποψία στις κομματικές δυνάμεις, διαμόρφωναν το έδαφος για υποψίες και τη διατύπωση άδικων κατηγοριών σε βάρος στελεχών του Κόμματος.

Οταν ο Μπελογιάννης ήρθε στην Ελλάδα, ήδη αρκετά στελέχη του Κόμματος που δρούσαν στη χώρα, θεωρούσαν τον Νίκο Πλουμπίδη, που είχε την ευθύνη της καθοδήγησης των παράνομων Οργανώσεων, ύποπτο, κάτι που υιοθετούσε και η καθοδήγηση του ΚΚΕ. Γι' αυτό και ο Νίκος Μπελογιάννης είχε λάβει εντολή να μην έρθει σε επαφή με τον παράνομο μηχανισμό που δρούσε στην Ελλάδα, αλλά παραβίασε την εντολή.

Ο Μπελογιάννης έδωσε όλες τις δυνάμεις του για την ανάπτυξη των Κομματικών Οργανώσεων και για τον συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση, ενεργώντας ορισμένες φορές παράτολμα, στην προσπάθεια να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που εκτιμούσε ότι ήταν μεγάλες. Ωστόσο, η δράση του δεν διήρκεσε πολύ. Εξήμισι περίπου μήνες μετά την άφιξή του στην Ελλάδα (20-12-1950) συνελήφθη.


Η πρώτη δίκη


Από τη σύλληψή του και για δέκα μήνες ο Νίκος Μπελογιάννης κρατήθηκε στην απομόνωση. Καθ' όλη τη διάρκεια της κράτησής του στάθηκε ανυποχώρητος, απέρριψε όλες τις δελεαστικές προτάσεις που του έγιναν για να σώσει τη ζωή του και να εξασφαλίσει μια λαμπρή καριέρα στο σύστημα.

Στο ίδιο διάστημα, ιδρύθηκε η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) με βάση τη σχετική κατεύθυνση της 6ης Ολομέλειας (Οκτώβρης 1949) για τη δημιουργία πλατιού δημοκρατικού συνασπισμού και έγιναν και εθνικές εκλογές. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είχε αποφασίσει ο Μπελογιάννης και ο Πλουμπίδης να είναι υποψήφιοι βουλευτές, μαζί με άλλους εξόριστους και φυλακισμένους, με στόχο η εκλογή τους, όσον αφορά τον Μπελογιάννη, να δημιουργήσει πρόσθετα εμπόδια στην εκτέλεση της αναμενόμενης θανατικής καταδίκης του και να ισχυροποιήσει την πολιτική πίεση για γενική πολιτική αμνηστία. Ωστόσο, ορισμένοι απ' τους μετέχοντες στην ΕΔΑ αντέδρασαν έντονα (Μιχάλης Κύρκος, Γιάννης Πασαλίδης, Ανδρέας Ζάκκας, Σταμάτης Χατζήμπεης, Γιάννης Κοκορέλης κ.ά.). Τελικά επήλθε συμφωνία, με βάση την οποία συμμετείχαν στα ψηφοδέλτια φυλακισμένοι και εξόριστοι, όχι όμως οι Πλουμπίδης - Μπελογιάννης.
Στις 19 Οκτώβρη 1951, ξεκίνησε η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και άλλων 93 μελών και στελεχών του ΚΚΕ. Η δίκη διεξήχθη στο Εκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών με βασική κατηγορία την παράβαση του Αναγκαστικού Νόμου 509/1947, με τον οποίο είχε κηρυχθεί παράνομο το ΚΚΕ και οι «παραφυάδες» του.

Ο Νίκος Μπελογιάννης, απολογούμενος, υπερασπίστηκε με σθένος την πολιτική και τη δράση του ΚΚΕ. Είπε ανάμεσα σε άλλα:

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτήν δικάζομαι. (...) Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ. Αυτά που θα πω δεν έχουν σκοπό να αναιρέσουν την ενοχή μου, αλλά να υποστηρίξουν την πολιτική γραμμή του Κόμματος και να υπερασπίσουν τη ζωή μου και αυτά που πιστεύω. (...) Το ΚΚΕ έχει ρίζες στο λαό, ποτισμένες με αίμα. Και δεν εξοντώνεται, ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Το ΚΚΕ ζητάει την ειρήνευση του τόπου, τη δημιουργική ανασυγκρότησή του και τη δημοκρατική του ανάπλαση (...) Γι' αυτή μας την πολιτική με δικάζετε. Και γι' αυτό τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Και γι' αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Θα δεχτώ με περηφάνεια και στωικότητα την καταδίκη μου και θαρραλέα θ' αντιμετωπίσω ακόμα και το εκτελεστικό σας απόσπασμα».

Στις 16 Νοέμβρη 1951, εκδόθηκε η απόφαση του Στρατοδικείου. Δώδεκα κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε θάνατο, τρεις σε ισόβια και δώδεκα σε ειρκτή ή φυλάκιση. Οι υπόλοιποι καταδικάστηκαν σε μικρότερες ποινές ή αθωωθήκαν.



Η δεύτερη δίκη και η εκτέλεση

Μια μέρα πριν εκδοθεί η απόφαση του Στρατοδικείου για τον Ν. Μπελογιάννη και τους άλλους 93 κατηγορούμενους, δημοσιεύτηκε στον Τύπο η ανακάλυψη απ' την Ασφάλεια ασυρμάτων του παράνομου κομματικού μηχανισμού που λειτουργούσαν στη Γλυφάδα και την Καλλιθέα. Η εφημερίδα «Εμπρός», στη διαπασών του αντικομμουνισμού, έγραφε για «ευρύτατον δίκτυον κατασκοπείας εις βάρος της ασφάλειας του κράτους» και για «πράκτορες» του ΚΚΕ που μετέδιδαν «πληροφορίας κυρίως στρατιωτικής φύσεως εις Βουλγαρία».

Τα «στοιχεία» που συγκεντρώθηκαν απ' την ανακάλυψη των ασυρμάτων χρησιμοποιήθηκαν ώστε να μεθοδευτεί νέα δίκη, αυτήν τη φορά σε Τακτικό Στρατοδικείο, με βασική κατηγορία την παράβαση του ΑΝ 375/1936 «περί κατασκοπείας», που «εξασφάλιζε» την εκτέλεση των καταδικαζόμενων σε θάνατο.

Ετσι «ξεπεράστηκαν» τα εμπόδια της διεθνούς κατακραυγής εναντίον των εκτελέσεων, αλλά και η «δέσμευση» του πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα για την κατάργηση των Εκτακτων Στρατοδικείων και την παραπομπή των κατηγορούμενων ως παραβατών του ΑΝ 509/1947 στο Πενταμελές Εφετείο.

Η δεύτερη δίκη ξεκίνησε στις 15 Φλεβάρη 1952 και μαζί με τον Μπελογιάννη κατηγορούμενοι ήταν ακόμα 28 κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

Για άλλη μια φορά, ο Νίκος Μπελογιάννης στάθηκε ακλόνητος, κατέρριψε όλες τις κατηγορίες, υπερασπίστηκε θαρραλέα, ηρωικά το Κόμμα του:
«(...) Κατατέθηκε εδώ πέρα ότι κάθε κομμουνιστής είναι κατάσκοπος, ότι οι κομμουνιστές δεν είναι Ελληνες, ότι το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό. Νομίζω ότι ο πατριωτισμός ενός κόμματος δεν κρίνεται απ' τα λόγια, (...) ο πατριωτισμός ενός κόμματος ή και ατόμων ακόμα κρίνεται όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία, η ελευθερία και η ακεραιότητα της Πατρίδας μας. (...) Και αν θελήσει κανείς με τέτια κριτήρια να κρίνει το ΚΚΕ, θα δει ότι δεν είναι κόμμα προδοτικό, αλλά αντίθετα είναι καθαρά ελληνικό και πατριωτικό (...). Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας. Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας, είναι να γίνει αυτή η θεωρία πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο (...). Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. (...) Ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο (...) και, όταν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

Την 1η του Μάρτη εκδόθηκε η απόφαση του Στρατοδικείου. Ο Νίκος Μπελογιάννης και ο Ηλίας Αργυριάδης καταδικάστηκαν δύο φορές σε θάνατο. Οι Δημήτρης Μπάτσης, Ελλη Ιωαννίδου, Τάκης Λαζαρίδης, Νίκος Καλούμενος, Χαράλαμπος Τουλιάτος και Μιλτιάδης Μπισμπιάνος καταδικάστηκαν σε θάνατο. Τέσσερις καταδικάστηκαν σε ισόβια, δύο σε 20 χρόνια κάθειρξη, τέσσερις σε 15 χρόνια κάθειρξη, δύο σε ειρκτή 10 χρόνων, δύο σε φυλάκιση 1 χρόνου και 7 απαλλάχτηκαν.

Στις 28 Μάρτη το Συμβούλιο Χαρίτων έκανε δεκτές τις αιτήσεις των τεσσάρων απ' τους οκτώ που καταδικάστηκαν σε θάνατο και απέρριψε τις άλλες. Πάρα τις διεθνείς αντιδράσεις που εκφράστηκαν από εκατομμύρια εργαζομένων, συνδικάτων, επιστημονικών φορέων, κομμάτων αλλά και επιφανών προσωπικοτήτων (Πικάσο, Πωλ Ελυάρ, Λουί Αραγκόν, Πάμπλο Νερούδα, Τσάρλι Τσάπλιν, Ναζίμ Χικμέτ κ.ά.), η κυβέρνηση Πλαστήρα προχώρησε στην εκτέλεση των τεσσάρων.

Στις 30 Μάρτη 1952, 4 παρά 10 το πρωί, μέρα Κυριακή - που δεν εκτελούσαν ούτε οι ναζιστές - εκτελέστηκαν στου Γουδή οι Νίκος Μπελογιάννης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος και Δημήτρης Μπάτσης.

«Η ζωή μου συνδέεται με την Ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του»

Για την «υπόθεση» Μπελογιάννη πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί απ' την πλευρά της αστικής τάξης και του οπορτουνιστικού - σοσιαλδημοκρατικού χώρου.

Απ' τη μια μεριά έχουμε την προσπάθεια να δικαιολογηθεί η εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη και κατ' επέκταση χιλιάδων ακόμα κομμουνιστών με το επιχείρημα της «παράνομης» δράσης τους, ότι όσα έκαναν στρέφονταν ενάντια στο «νόμο».
Σε τούτο έχει ήδη απαντήσει ο Νίκος Μπελογιάννης στην απολογία του στη δεύτερη δίκη:
«(...) Είναι κοινό μυστικό ότι το ΚΚΕ έχει παράνομο μηχανισμό. (...) Ο παράνομος μηχανισμός είναι μια κατάσταση νόμιμης άμυνας, όταν υπάρχουν νόμοι 509 και άλλα, για να μπορέσει να διατηρηθεί το Κόμμα που βρίσκεται στην παρανομία. Το ΚΚΕ εδώ στην Ελλάδα είναι από το 1925 στην παρανομία, από τον καιρό του Πάγκαλου (...)».

Προσθέτουμε, επίσης, ότι το τι είναι «δίκαιο» σε τελική ανάλυση δεν το καθορίζει η όποια νομοθεσία της κυρίαρχης τάξης. Στην Ιστορία της ανθρωπότητας είναι πολλές οι πράξεις που στρεφόμενες ενάντια στη «νομιμότητα» υπηρετούσαν ταυτόχρονα το δίκαιο των πολλών. Τέτοιες πράξεις ήταν ο ΕΑΜικός αγώνας ενάντια στους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, ήταν η αντιδικτατορική πάλη κατά τα χρόνια 1967 - '74, αλλά και αυτή η ίδια η Γαλλική αστική Επανάσταση του 1789.

Ο Ν. Μπελογιάννης, στις σημειώσεις που κρατούσε μέχρι και πριν λίγο αντικρίσει το εκτελεστικό απόσπασμα, υπερασπιζόμενος μέχρι τέλους την ανάγκη ύπαρξης και ενδυνάμωσης του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, έγραψε ακόμα:
«(...) Λένε: 1. Παράνομος μηχανισμός. Από το 1903 ο Λένιν, συνδυασμός νόμιμης και παράνομης δουλειάς. Γλαύκα στην Αθήνα; Νόμιμη άμυνα. Το ΚΚΕ από το 1925 στην παρανομία. Σκοπός: το μεγάλωμα της επιρροής μας για να καταχτήσουμε την πλειοψηφία. Πώς θα το πετύχουμε; Δίνοντας εξετάσεις και αποδείχνοντας ότι είμαστε κόμμα του λαού και της Ελλάδας. Αυτό γίνεται με τις νόμιμες οργανώσεις. Και το πετυχαίνεις μόνον όταν διατηρείς και φυλάς την παράνομη οργάνωση. 

Γι' αυτό και η μάχη κατά των παράνομων οργανώσεων. Γι' αυτό και η δίκη, ένας σκοπός της είναι να τρομοκρατήσει όσους βοηθάνε την παράνομη οργάνωση».
Τα παραπάνω λόγια, γραμμένα την «ύστατη» ώρα, αποτελούν την πιο αποστομωτική μαρτυρία σε όσους κατά καιρούς έχουν γράψει ότι δήθεν ο Μπελογιάννης δεν συμφωνούσε με τη «σεχταριστική», όπως την χαρακτηρίζουν, παράνομη δράση.

Απ' την πλευρά του οπορτουνιστικού - σοσιαλδημοκρατικού χώρου, γίνεται χρόνια τώρα προσπάθεια να διαστρεβλωθεί η Ιστορία, να φέρουν τον Ν. Μπελογιάννη στα δικά τους μέτρα και ταυτόχρονα αξιοποιώντας το θυμικό (όπως πρωτοδίδαξε το ΠΑΣΟΚ) να πλασάρουν τον συμβιβασμό και την αντιλαϊκή πολιτική τους ως «συνέχεια» των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας.

Και σε αυτούς έχει ήδη απαντήσει ο Μπελογιάννης:

«(...) Η ζωή μου συνδέεται με την Ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του (...) Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα τον δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Η πραγματική τιμή στη θυσία του Ν. Μπελογιάννη, στον αγώνα των χιλιάδων «Μπελογιάννηδων», είναι να βαδίζουμε στα δικά τους βήματα δίχως καμία επιφύλαξη, κόντρα στον συμβιβασμό και την υποταγή, χωρίς να υποτασσόμαστε στον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, για να βρουν δικαίωση τα όνειρα, να αναζωογονηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να ξημερώσουν καλύτερες μέρες, ν' ανθίσει το γαρύφαλλο της νιότης και της ελπίδας.
 
Τα τιμημένα όπλα του Νίκου Μπελογιάννη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου