Θανατηφόρα κωλοτούμπα

Αυτή δεν είναι απλή κωλοτούμπα! Είναι θανατηφόρα! Δεν αντιμετωπίζεται ούτε με αποκλεισμό πόλεων και καραντίνες σαν τον κορονοϊό, καθώς είναι από μόνη της δηλητηριώδης για το σύνολο του σώματος της κοινωνίας και διαλυτική για τον πολυσυζητημένο και ταξικά κυριολεκτικά φτυμένο, περιλάλητο κοινωνικό ιστό. Όχι, δεν αναφέρομαι σε τίποτα από τα θηλυκά τρέχοντα, μα τη Λιβύη, μα την Πρόεδρο, αλλά σ’ ένα άλλο, τυχαία θηλυκό ζήτημα που χάθηκε, όπως δεν όφειλε, στο καλλιεργημένα φιτιλιάρικο εμπόλεμο κλίμα των μικροπολιτικών μας ημερών.

Αναφέρομαι στην απαράδεκτη πρόταση της εισαγγελέως στην κακοφορμισμένη μακρότατη δίκη της Χρυσής Αυγής, που δεν σήκωσε πέτρες αλλά διαπέρασε σα βαθιά ανατριχίλα του άθλιου συστήματος και το τελευταίο κύτταρο στο πετσί της πλειονότητας των πολιτών. Αυτών των πολιτών που έφαγαν μια εφταετία κοινοβουλευτικού κανιβαλισμού στη μάπα, για να συνειδητοποιήσουν με ποιους είχαν να κάνουν και πως η ΧΑ δεν ήταν κόμμα, ήταν κάμα μαχαιριού που έσφαξε, έδειρε, προπηλάκισε, ξεφτέλισε και κυρίως εκμαύλισε ανθρώπους.

Κι όμως, έστω και με πραγματικά ιστορική καθυστέρηση, ο ελληνικός λαός, ακόμα και τα αλλοτριωμένα απ’ την ανάγκη και την κρίση μικροαστικά στρώματά του, την είχαν εξοβελίσει από τις κάλπες και της είχαν στερήσει εκείνον τον ναζιστικής έμπνευσης προνομιακό κοινοβουλευτικό μανδύα, αφήνοντάς την έξω ακόμα κι απ’ αυτή που οι ίδιοι επιθυμούσαν και αλύχταγαν «να καεί το μπορντέλο η Βουλή».

Κι επειδή πολύς λόγος έγινε περί θηλυκού αρώματος στην αστική ιεραρχία της εξουσίας, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν γυναίκες που να θεωρούν ότι είναι αντάξια του φύλου τους μια τέτοια προφανώς ιδεολογικά φορτισμένη εισαγγελέας, ως τάχα μου δήθεν αντιπαρατιθέμενη στη θηλυκότητα και της προέδρου του δικαστηρίου, και της προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, που τώρα θα ηγείται και της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

Η δηλητηριώδης κωλοτούμπα λοιπόν συνίσταται στη διασπορά της αμφιβολίας περί την έννοια αυτή καθαυτή της δικαιοσύνης, που φοβάμαι ότι θα διατηρηθεί, όποια και να είναι η απόφαση που θα εκδοθεί, όπως λένε κάπου εκεί στα μέσα της άνοιξης, όταν αθώα αυξάνονται, και κάθετα οι απειλές, κι οι πιθανότητες για όξυνση των γεωπολιτικών αντιθέσεων κι ένα θερμό επεισόδιο.

Και το λέω γιατί είναι καιρός ν’ αναλογιστούμε, κυριολεκτικά εδώ και τώρα, για το αν αυτή η πρόταση ήρθε και καλλιέργησε σα δαιμονικό θερμοκήπιο την εμφάνιση των νέων τύπου εθνικο-πατριωτικών «αγανακτισμένων», μονοσήμαντα αντιμεταναστευτικών και δυστυχώς με κάλυψη θεσμικών παραγόντων, που κανείς δεν απαγορεύεται να σκεφτεί ότι εκμεταλλεύονται επικίνδυνα λαϊκίστικα τις επιπτώσεις που έχει στη ζωή τοπικών κοινωνιών η συσσώρευση εξαθλιωμένων πακτωμένων αλλοδαπών.

Κι έτσι εντελώς σχηματικά, ανάμεσα σε δυο θεσμικές γυναικείες φιγούρες, κάποιοι προσπαθούν να φτιάξουν μια Ελλάδα που θα φαίνεται όχι τόσο αλληλέγγυα, για παράδειγμα σε πρόσφυγες και κέντρα απεξάρτησης, όσο σφόδρα φιλόξενη για στρατιωτικές βάσεις με ελικόπτερα και ντρόουνς, νταβραντισμένη φανταρία, μαζί με τα συμπαρομαρτούντα κάθε κατοχικής φιλοξενίας, λαθρέμπορους, διακινητές ουσιών και οίκους ανοχής αλλοδαπής ευκαιρίας.

Κι όλα αυτά λίγους μήνες πριν απ’ την γκλαμουράτη αναγωγή του κρασιού του ’21 σε σαμπάνια εμφιαλωμένη σε κουτάκια φθηνής μπίρας. Έτσι, ένας λαός φορτωμένος και χρεωμένος ιστορικά με αγωνιστική παράδοση και ακριβοπληρωμένες απαντήσεις στο δίλημμα ελευθερία ή θάνατος, έρχεται και συμπιέζει σε τεχνητές αντιφάσεις, καλοσχεδιασμένες επικοινωνιακές χειραγωγήσεις με το άλλοθι ότι αρχίζει επιτέλους να μοιάζει με τους Ευρωπαίους, τους Αμερικάνους, τους δυτικούς βρε αδερφέ, στους οποίους κολακεύεται να του λένε ότι τους φώτισε τόσο ώστε να στραβωθεί ο ίδιος, και να γλιστράει σε μια χαύνωση όπου δεν ξεχωρίζει το εισιτήριο από το κουπόνι.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 25-26/01/2020