Οι επικίνδυνες εξελίξεις απαιτούν ριζοσπαστική δράση με προοπτική!

Σε μια περίοδο που το φιτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου ανάβει για τα καλά στην περιοχή μας και η τουρκική προκλητικότητα κλιμακώνεται, είναι κρίσιμο ζήτημα η σωστή ανάγνωση των εξελίξεων και η αντίστοιχη οργάνωση της απάντησης του λαού και της νεολαίας.
Αναδημοσιεύουμε από τον «Οδηγητή» που κυκλοφορεί τη συζήτηση με τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:


«Οδηγητής»: Ποια είναι τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν τις εξελίξεις στην περιοχή μας και ποια η βάση της κλιμάκωσης της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης;

Γιώργος Μαρίνος: Πρέπει να σημειώσουμε πως στον καπιταλισμό η εξουσία και τα μέσα παραγωγής (τα οικονομικά εργαλεία) είναι στα χέρια των μονοπωλίων. Κυριαρχεί το κυνήγι του κέρδους και εκδηλώνονται ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των αγορών που προκαλούν συγκρούσεις - πολέμους και συνεπώς δεινά στους λαούς, ισχυρές προσφυγικές ροές.
Αν υπολογίσουμε ως μια ενότητα την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική, τον Περσικό Κόλπο, την Ερυθρά Θάλασσα και τα Βαλκάνια, περιοχές στρατηγικής σημασίας, θα διαπιστώσουμε έντονη παρέμβαση ισχυρών και ανταγωνιζόμενων καπιταλιστικών κρατών και συμμαχιών, συγκέντρωση τεράστιας δύναμης πυρός. Μιλάμε για το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τη Ρωσία και την Κίνα, με τη συμμετοχή πολλών κρατών της περιοχής όπως η Τουρκία, η Ελλάδα, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία κ.ά. Προϊόν αυτής της κατάστασης είναι ο πόλεμος στη Συρία και τη Λιβύη που άναψε ο αμερικανοΝΑΤΟικός ιμπεριαλισμός ή ο πόλεμος στην Υεμένη με πρωταγωνιστή τη Σαουδική Αραβία και οι θερμές εστίες που φουντώνουν, όπως δείχνει η νέα εγκληματική επίθεση των ΗΠΑ στο έδαφος του Ιράκ, η δολοφονία του Ιρανού στρατηγού και Ιρακινών αξιωματούχων σε συνθήκες που στο Ιράκ έχει τεθεί το θέμα της απομάκρυνσης των Αμερικανικών δυνάμεων.

Η Τουρκία ως ΝΑΤΟική δύναμη διατηρεί την κατοχή στην Κύπρο και πραγματοποιεί γεωτρήσεις καταπατώντας την κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Εισέβαλε τρεις φορές στη Συρία, παρεμβαίνει στρατιωτικά στη Λιβύη, κατέχει βάσεις στο Κατάρ, το Ιράκ, τη Σομαλία κ.ά. και η επιθετικότητα κλιμακώνεται στο Αιγαίο με αμφισβήτηση και παραβίαση ελληνικών συνόρων. Στο περιβάλλον αυτό υπεγράφη η πρόσφατη Τουρκο-Λιβυκή συμφωνία (με τη δοτή κυβέρνηση Σαράτζ) για τον αυθαίρετο καθορισμό θαλάσσιων ζωνών στην Αν. Μεσόγειο η οποία «αγνοεί» την ύπαρξη της Δωδεκανήσου και της Κρήτης.

Τα γεγονότα τεκμηριώνουν πως το τουρκικό κράτος και η κυβέρνηση Ερντογάν προωθούν τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης για να επεκτείνει το πεδίο δράσης της, να κατακτήσει νέα εδάφη, να αλλάξει τα σύνορα και να αναβαθμιστεί στον ανταγωνισμό με την ελληνική αστική τάξη, στον διεθνή ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Αυτό είναι βασικό ζήτημα και είναι εκτός πραγματικότητας τόσο οι θέσεις που μειώνουν τη σημασία της τουρκικής επιθετικότητας, όσο και η ανάλυση που την αποδίδει σε λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.
Συνολικά, μπορούμε να πούμε πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκρηκτική κατάσταση που περικλείει κινδύνους για γενίκευση των πολεμικών συγκρούσεων και οι αστικές τάξεις προωθούν τα δικά τους συμφέροντα.

«Ο»: Οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι άμοιρες ευθυνών;

Γ.Μ.: Η ελληνική αστική τάξη ακολουθεί επιθετική στρατηγική κυρίως μέσω της συμμετοχής της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, και τις στενές σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Η ευθύνη του αστικού κράτους και των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαχρονικές. Ιδιαίτερα επιθετικές ενέργειες είναι: Η συμμετοχή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων σε ευρωατλαντικές αποστολές στο εξωτερικό. Η χρησιμοποίηση της αμερικανοΝΑΤΟικής βάσης της Σούδας ως ισχυρού εργαλείου των ιμπεριαλιστικών πολέμων, π.χ. κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας κι ενώ σήμερα η Σούδα εκπληρώνει ρόλο σημαντικού κρίκου στην πολεμική προετοιμασία των ΗΠΑ κατά του Ιράν.
Στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς εντάσσονται επίσης οι βάσεις στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο, στην Αλεξανδρούπολη ή και άλλες περιοχές που προστίθενται με την κατάπτυστη «ΕλληνοΑμερικανική Συμφωνία» την οποία διαμόρφωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η ΝΔ.
Ενώ, γίνεται προετοιμασία για εγκατάσταση πυρηνικών βομβών στον Άραξο. Η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο Τράμπ οδηγεί σε νέες, πιο προωθημένες και επικίνδυνες δεσμεύσεις για τη χώρα μας για να αποδειχθεί στην πράξη πως η «Ελλάδα είναι ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος των ΗΠΑ», όπως λένε κυβερνητικοί παράγοντες. Οι προκλήσεις είναι μεγάλες και επιβάλλεται να σημάνει συναγερμός. Ο λαός, η νεολαία καλούνται να δώσουν αποφασιστικές μάχες κατά των βάσεων και των πυρηνικών, κατά της χρησιμοποίησης της χώρας ως πολεμικό ορμητήριο.

«Ο»: Πως κρίνετε τις εξελίξεις με τον αγωγό «East Med»;

Γ.Μ.: Η εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ενισχύεται με τη συμφωνία Ελλάδας - Ισραήλ - Κύπρου (με την εποπτεία των ΗΠΑ) για τον αγωγό «East Med» ο οποίος εντάσσεται στα σχέδια μείωσης της ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ και των Δυτικών Βαλκανίων απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο, στον «ενεργειακό πόλεμο» των ΗΠΑ με τη Ρωσία και τη Γερμανία. Οι κυβερνητικές ενέργειες, που γίνονται στο όνομα της αντιμετώπισης των απαράδεκτων διεκδικήσεων της Τουρκίας στην Αν. Μεσόγειο, περιπλέκουν την ήδη τεταμένη κατάσταση.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στους ενεργειακούς αγωγούς, για λογαριασμό μεγάλων οικονομικών ομίλων και γεωστρατηγικών επιδιώξεων, ούτε απέφερε, ούτε θα αποφέρει οφέλη για τους εργαζόμενους, όπως απέδειξε και η συμμετοχή στον αγωγό TAP. Ο λαός θα συνεχίσει να βιώνει την ενεργειακή φτώχεια, να πληρώνει ακριβά για τις ανάγκες του, αντιμετωπίζοντας συνεχώς μεγαλύτερους κινδύνους.

«Ο»: Υπάρχει ένας καταιγισμός ειδήσεων περί στήριξης της ΕΕ στην Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία ή ότι γαλλικές φρεγάτες έρχονται να μας «προστατέψουν». Τι συμπεράσματα βγαίνουν από τη στάση των «συμμάχων» ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ;

Γ.Μ.: Η κυρίαρχη προπαγάνδα κρύβει πως η Ελλάδα ως τμήμα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, σε συνεργασία π.χ. με το Ισραήλ που δολοφονεί τον παλαιστινιακό λαό, γίνεται μέρος των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών με βαριές συνέπειες για τον λαό μας.
Η πολιτική των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι ισχυρή πηγή προβλημάτων. Οι κινήσεις τους στη διεθνή σκηνή καθορίζονται από τα συμφέροντα των αμερικανικών και Ευρωπαϊκών μονοπωλίων που έχουν ανεπτυγμένες σχέσεις με την Τουρκία και προσβλέπουν στην ενίσχυσή τους.

Επιπλέον, θέλουν την Τουρκία στο ΝΑΤΟ και δίνουν ανταλλάγματα για να αποδυναμώσουν τις σχέσεις Ρωσίας - Τουρκίας. Στη βάση αυτή κι ενώ κλιμακώνεται η τουρκική επιθετικότητα οι φραστικές δηλώσεις π.χ. περί τήρησης του διεθνούς δικαίου έχουν τυπικό χαρακτήρα και εξαερώνονται γιατί την ίδια στιγμή πάνω και κάτω από το τραπέζι είναι σε εξέλιξη «παζάρια» με την Τουρκία που την υπολογίζουν ως στρατηγικό εταίρο. Πρόκειται για συνηθισμένη πρακτική στη διεθνή ιμπεριαλιστική σκακιέρα.
Η Γαλλία επιχειρεί να αναβαθμίσει τη θέση της στην Αν. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή υπηρετώντας τον στόχο της ενίσχυσης του αυτοτελούς ρόλου της ΕΕ έναντι του ΝΑΤΟ. Μέσα στις λυκοσυμμαχίες δεν υπάρχει έδαφος για πραγματικές φιλίες και αλληλεγγύη. Κάθε απόφαση υπηρετεί συμφέροντα, σκοπιμότητες και οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα.

Δεν ξεχνάμε! Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν διαχρονικά εγκληματικές ευθύνες για τη στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα το 1967, το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή - κατοχή στην Κύπρο το 1974. Η ΕΕ στήριξε το σχέδιο Ανάν το 2004 για τη διχοτόμηση του νησιού και τώρα δουλεύονται παρόμοιες λύσεις. Η πείρα αναδεικνύει πως παρά τις «κριτικές παρατηρήσεις» για τις εισβολές της Τουρκίας στη Συρία, οι ΗΠΑ και η Ρωσία συμφώνησαν με τον Ερντογάν και οι Κούρδοι, ως σύμμαχοι των Αμερικανών, βρέθηκαν μόνοι τους, στο έλεος των εξελίξεων.

«Ο»: Η αστική προπαγάνδα υποστηρίζει ότι για να εξασφαλιστεί η ειρήνη στην περιοχή θα ήταν καλύτερο Ελλάδα και Τουρκία να «κάτσουν στο τραπέζι» της διαπραγμάτευσης και να λύσουν τις διαφορές τους, να συνεκμεταλλευτούν τον πλούτο που υπάρχει. Μπορεί αυτό να αποτελέσει λύση προς όφελος των λαών;

Γ.Μ.: Το ΚΚΕ δίνει βάρος στην κοινή πάλη των λαών, είναι υπέρ των σχέσεων καλής γειτονίας και της αποφυγής συγκρούσεων με σεβασμό των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Οι κυβερνήσεις των δύο κρατών διαπραγματεύονται για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, συμφωνούν για μπίζνες, για κέρδη, αλλά παράλληλα εκδηλώνονται ανταγωνισμοί με αιχμή τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση. Επιδρά ο συσχετισμός δύναμης. Παρ’ ότι έχουν γίνει εκατοντάδες συναντήσεις και έχουν χρησιμοποιηθεί Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), δεν μπορεί να βρεθεί λύση π.χ. για τον καθορισμό της Υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο.
Στο έδαφος αυτό, με την παρέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ προετοιμάζονται πολύ επικίνδυνες «λύσεις», όπως αυτή για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου ή θαλάσσιων ζωνών της Αν. Μεσογείου.  

Το δίλημμα «Συμβιβασμός, Συνεκμετάλλευση ή Πόλεμος» είναι ψεύτικο. Συνεκμετάλλευση σημαίνει μοιρασιά μεταξύ αστικών τάξεων, με πρωταγωνιστικό τον ρόλο των ενεργειακών ομίλων, όπως της «ExxonMobil», «Total», «Eni» κ.ά, με τη σφραγίδα του ισχυρότερου, ακυρώνοντας κάθε περίπτωση δίκαιης οριοθέτησης Υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ κι αυτό θα αναπαράγει τα προβλήματα.
Το ίδιο ισχύει και για το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στις αποφάσεις του οποίου επιδρούν πολιτικοί γεωστρατηγικοί παράγοντες και παρεμβάσεις. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Τουρκίας μπορούν να εισαχθούν στα υπό κρίση ζητήματα, στο «συνυποσχετικό» των δύο πλευρών, διεκδικήσεις που αμφισβητούν τα σύνορα (Γκρίζες Ζώνες) ή παραβλέπουν τα δικαιώματα των νησιών τα οποία είναι συνέχεια της ηπειρωτικής Ελλάδας, αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής επικράτειας.

«Ο»: ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα υποστηρίζουν ότι όταν θίγονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας πρέπει να υπάρχει «εθνική σύμπνοια». Ποια είναι η άποψη του ΚΚΕ;

Γ.Μ.: Η θέση αυτή είναι στρατηγικής σημασίας για την αστική τάξη και τα κόμματα της γι’ αυτό την αναμασούν όλα τα χρόνια. Είναι μέσο χειραγώγησης και υποταγής γιατί αποσκοπεί να μπει η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και τα παιδιά τους κάτω από τη σημαία των εκμεταλλευτών τους, να νομιμοποιήσει ο λαός τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τους σχεδιασμούς τους και να συρθεί ακόμα και σε πολεμικά σφαγεία με «δεμένα τα χέρια».

Το ΚΚΕ αντιπαλεύει αυτή τη μεθόδευση και αγωνίζεται για την ενότητα της εργατικής τάξης, τη συμμαχία της με την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης για να παλέψουν συντονισμένα σε όλες τις συνθήκες κατά του κοινού τους αντιπάλου, ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του.
Να πούμε κάτι ακόμα. Τα αστικά κόμματα μιλούν συχνά για «κυριαρχία» αλλά επιμελώς κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Πρόσφατα στην αναθεώρηση του συντάγματος συμφώνησαν με άρθρα που εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα σε ξένα κέντρα (ΝΑΤΟ, ΕΕ), για τη διάθεση εγκαταστάσεων και τη διέλευση ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων από την Ελλάδα κ.ά.

«Ο»: Από την άλλη υπάρχουν δυνάμεις που δηλώνουν «αριστερές» που ονομάζουν εθνικισμό την πάλη για τα κυριαρχικά δικαιώματα και εγκαλούν το ΚΚΕ για τις θέσεις του. Πως έχει το θέμα;

Γ.Μ.: Το ΚΚΕ έχει ολοκληρωμένες θέσεις και δυνάμεις που του δίνουν το πλεονέκτημα να πρωταγωνιστεί καθημερινά στη πάλη για τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, για το ξήλωμα των στρατιωτικών βάσεων, την αποδέσμευση από τις λυκοσυμμαχίες, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Το κόμμα μας συγκεντρώνει την προσοχή του στην οργάνωση και την προετοιμασία της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Από αυτή τη σκοπιά οξύνει την αντιπαράθεση με αστικές και οπορτουνιστικές θέσεις, με τον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου.
Συκοφαντικές απόπειρες που προσπαθούν να λερώσουν το κόμμα μας με βρομιές περί εθνικισμού είναι ανυπόστατες και αποπνέουν την αντί-ΚΚΕ εμπάθεια των ηγεσιών αυτών των ομάδων που είναι αποσπασμένες από την πραγματικότητα και προσπαθούν με ψευτο-επαναστατικά συνθήματα να επιζήσουν, υποτιμώντας τη νοημοσύνη των μελών τους.

Η ταξική πάλη είναι σύνθετη και η αποσπασματική ανάλυση οδηγεί σε αδιέξοδα. Γιατί στον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων πρέπει να διακρίνεις κινήσεις που οξύνουν προβλήματα και προκαλούν κινδύνους για πολεμικές συγκρούσεις, ώστε να προετοιμάζεται έγκαιρα ο λαός, να παρεμβαίνει και να υπερασπίζεται τα δικά του συμφέροντα σε όλες τις συνθήκες.

Η εργατική τάξη, οι λαϊκές δυνάμεις και συνεπώς το ΚΚΕ ενδιαφέρονται για τη μη αλλαγή των συνόρων, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας στην οποία ζει και αγωνίζεται ο λαός μας. Η εργατική τάξη έχει τη δική της πατρίδα. Τα κυριαρχικά δικαιώματα δεν είναι «χωράφι» της αστικής τάξης. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν λόγο και το ΚΚΕ δίνει την αναγκαία προσοχή στις θαλάσσιες ζώνες που δικαιούται η χώρα γιατί παλεύει να γίνουν πραγματικά περιουσία του λαού, να τις εκμεταλλευτεί προς όφελος του, σε συνεργασία με άλλους λαούς.

Ο διεθνισμός του ΚΚΕ έχει δοκιμαστεί στον αγώνα ενός αιώνα κι αυτό του έχει δώσει κύρος στο διεθνές κίνημα. Σ’ αυτές τις αρχές στηρίζονται οι άριστες σχέσεις του ΚΚΕ με το ΚΚ Τουρκίας, στην αντιπαράθεση με τις αστικές τάξεις και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αξιοποιώντας δυνατότητες για κοινή δράση των ΚΚ, των λαών και των λαϊκών κινημάτων των γειτονικών χωρών.

«Ο»: Ποια στάση και ποιες συμμαχίες μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο για την ευημερία του ελληνικού λαού και την εξασφάλιση σχέσεων καλής γειτονίας;

ΓΜ: Ο ελληνικός, ο τουρκικός λαός, οι λαοί της περιοχής μπορούν να ζήσουν ειρηνικά και απαιτείται να δυναμώσει ο αγώνας για να διαμορφωθούν οι απαιτούμενοι κοινωνικοί - πολιτικοί όροι, ώστε το πρόσταγμα να το έχουν οι παραγωγοί του πλούτου. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αποκτούν δύναμη στον βαθμό που αντιστέκονται στις σειρήνες των «εθνικών συμφερόντων», δεν δείχνουν εμπιστοσύνη στην αστική τάξη και στα κόμματα της και υπερασπίζονται αυτοτελώς τα δικά τους συμφέροντα.

Η «ιμπεριαλιστική ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών που αξιοποιούν οι εκμεταλλευτές, γεννάει τις προϋποθέσεις για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και η επιλογή που αντιστοιχεί στην κοινωνική πρόοδο είναι να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, να εξαλειφθούν οι αιτίες των πολέμων και των προβλημάτων που βιώνουν οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες.

Σ’ αυτό το κρίσιμο ζήτημα απαντά η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την κοινωνική συμμαχία, για να δυναμώσει ο αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός αγώνας, για την εργατική εξουσία, τον Σοσιαλισμό, ώστε να καταργηθεί η εκμετάλλευση, να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες, να τεθούν τα θεμέλια για την ανάπτυξη αμοιβαία επωφελών σχέσεων με άλλα κράτη και λαούς. Η προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης, του Σοσιαλισμού, στην πάλη των λαών κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων είναι αναμφισβήτητης αξίας και δεν μπορεί να διαγραφεί από τα λάθη που έγιναν και την αντεπανάσταση.

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα δείχνει τα δόντια της. Η αναγκαιότητα και επικαιρότητα της σοσιαλιστικής κοινωνίας προβάλλει μέσα από τις οδυνηρές συνέπειες που βιώνουν οι λαοί. Η ανησυχία που προκαλούν οι εξελίξεις μπορεί να μετατραπεί σε ριζοσπαστική δράση με προοπτική. Οι νέοι και οι νέες έχουν σημαντική θέση σ’ αυτόν τον αγώνα και η ΚΝΕ είναι στην πρώτη γραμμή.