Σπύρος Τσικλητήρας

Στις 13/5/1945, παρακρατικοί βασάνισαν άγρια το Μέραρχο του ΕΛΑΣ Σπύρο Τσικλητήρα, παρατώντας τον μισοπεθαμένο σε δρόμο της Καλαμάτας.

 Σπύρος Τσικλητήρας  

Το 1920 τελείωσε τη Σχολή Ευελπίδων και ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού. Το 1932 αποστρατεύτηκε, με δική του αίτηση, με το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Στον πόλεμο της Αλβανίας πήρε μέρος στην πρώτη γραμμή του μετώπου. 

Στις αρχές της Γερμανικής Κατοχής προσχώρησε στο ΕΑΜ και το καλοκαίρι του 1943 εντάχθηκε στο μόνιμο ΕΛΑΣ, στο 9ο Σύνταγμα.

Στο βουνό τον ακολούθησαν και τα μέλη της οικογένειάς του, η σύζυγος και τα τρία ανήλικα παιδιά του. Στα τέλη του 1943, ανέλαβε στρατιωτικός διοικητής του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ(Λακωνίας) με Καπετάνιο τον Χριστόφορο Κώνστα.

Έπειτα στα Δεκεμβριανά ήταν στρατιωτικός διοικητής του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ.

Τέλος, στην απαρχή της δημιουργίας του ΔΣΕ, ανέλαβε στρατιωτικός διοικητής της 8^ης Ταξιαρχίας της 3^ης  Μεραρχίας του ΕΛΑΣ (Πελοποννήσου). 

Το Δεκέμβρη του 1944, στη "Μάχη της Αθήνας", ο Τσικλητήρας διηύθυνε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ, μόνιμου και εφεδρικού, στο μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Αθήνας. Στη διάρκεια της σκληρής αυτής μάχης βρισκόταν πάντα στο κρίσιμο σημείο του μετώπου, ντυμένος άλλοτε με στρατιωτικά και άλλοτε με πολιτικά και τραγιάσκα. 

Ακούραστος, προσεκτικός σ' όλες τις στρατιωτικές του δραστηριότητες, διορατικός, δραστήριος, αποφασιστικός, με το σπινθηροβόλο βλέμμα του, το άσβεστο χαμόγελό του και το χαρακτηριστικό χιούμορ του, ενέπνεε σ' όλους τη σιγουριά για την πραγματοποίηση των αποστολών που τους ανέθετε. Γι' αυτό και είχε καταξιωθεί ως λαϊκός στρατιωτικός ηγέτης και δικαιολογημένα ακουγόταν τ' όνομά του σ' όλο το δυτικό τομέα του μετώπου, από το Περιστέρι και το Μπαρουτάδικο (Αιγάλεω) έως τα Σφαγεία και την Κοκκινιά... 

Την εποχή του «μονόπλευρου εμφυλίου» που ακολούθησε, ο τίμιος αυτός Έλληνας ανώτερος αξιωματικός, χτυπήθηκε, βασανίστηκε από Χίτες και Ταγματασφαλίτες και ρίχτηκε ετοιμοθάνατος σ’ένα χαντάκι! 

Όμως κατάφερε να επιβιώσει. Μερικά χρόνια αργότερα, λίγο πριν πεθάνει, δήλωσε : "Το καλύτερο και το πιο τιμητικό παράσημο καταξίωσης της πολιτικής και στρατιωτικής μου σταδιοδρομίας είναι η μεταλλική μικρή ράβδος, με την οποία οι γιατροί μου συνέδεσαν το κόκκαλο αυτού του χεριού μου, που το είχαν σπάσει σε δυο μεριές οι Ταγματασφαλίτες. ...

Είμαι περήφανος που πολέμησα τους κατακτητές από τις γραμμές του ΕΛΑΣ, δίπλα στους Κομμουνιστές..."! (Από το βιβλίο του Αρίστου Καμαρινού "Ο Εμφύλιος πόλεμος στην Πελοπόννησο", εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”).

   

 Την ίδια μέρα, 13/5/1945, διαμαρτυρία της ΚΕ του ΚΚΕ, στην οποία τονίζεται: «Ο ελληνικός λαός πήρε ολόψυχα μέρος στη χαρά ολόκληρης της φιλελεύθερης ανθρωπότητας για τη μεγάλη νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων κατά του φασισμού [«Αντιφασιστική Νίκη των Λαών», 9 Μάη]. 

Όμως τη χαρά του λαού προσπάθησαν να επισκιάσουν οι φασιστικές ένοπλες οργανώσεις, που αποτελούν κράτος εν κράτει…»