Περι των διαδηλώσεων ο λόγος

Μειοψηφίες

Βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης, που κυριάρχησε και στη Βουλή, στη συζήτηση του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις, ήταν αυτό περί «ταλαιπωρίας της πλειοψηφίας από τις μειοψηφίες». 

Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν νομοθετούσε τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος. 

Η αντιστροφή της πραγματικότητας είναι εμφανής. 

Οι βιομήχανοι, οι κλινικάρχες, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, η αστική τάξη δηλαδή, είναι η πραγματική μειοψηφία, που ζει παρασιτικά από τον πλούτο που παράγει η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία, οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία, στις μεταφορές, στα σούπερ μάρκετ. Τα εκατομμύρια εργατικά χέρια, και όχι τα κεφάλαια των επενδυτών, είναι αυτά που δίνουν ζωή στις μηχανές, στα εργοστάσια, στα καράβια, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Οπως έδειξε και η πανδημία, χωρίς αυτούς δεν κινείται κυριολεκτικά τίποτα. 

Κι όμως, την ίδια στιγμή οι εργατοϋπάλληλοι γνωρίζουν την απογείωση της εκμετάλλευσης και την ανασφάλεια, καταδικάζονται σε νέες θυσίες. Αυτή η πραγματική μειοψηφία, λοιπόν, τρέμει στην ιδέα ότι η πλειοψηφία θα συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή τη δύναμή της και θα τους πάρει αμπάριζα. Γι' αυτό παίρνουν μέτρα απαγορεύσεων και καταστολής, συκοφάντησης και χτυπήματος του κινήματος ακόμα και με προβοκάτσιες. 

Το σύνθημα όμως της μεγάλης κινητοποίησης των συνδικάτων στο Σύνταγμα, την περασμένη Πέμπτη, δεν χωράει καμία αμφισβήτηση: «Τέρμα πια στη σύγχρονη σκλαβιά, κι αυτός ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά»!

Δύο στα δύο

Σε ραδιοφωνική συνέντευξη ανήμερα της ψήφισης του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις, ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ έσταξε χολή για το οργανωμένο ταξικό κίνημα, δίνοντας τροφή στην κυβέρνηση, που βάζει στο στόχαστρο τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, αξιοποιώντας και τους διάφορους προβοκατόρικους μηχανισμούς για να επιβάλει νέους περιορισμούς και απαγορεύσεις στις διαδηλώσεις. 

Στην επισήμανση του δημοσιογράφου ότι «δεν θα γίνουν μπράβοι οι εργαζόμενοι» στις πορείες, ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ απάντησε: «Συμφωνώ! Μπορεί ορισμένες οργανώσεις, μπορώ να πω πολιτικοσυνδικαλιστικές, κομματικές μάλλον, να είχαν τη δυνατότητα περιφρούρησης, έχοντας ορισμένα - έτσι που λέμε - τορναρισμένα κοντόξυλα κ.ο.κ. Εμείς δεν χρησιμοποιούμε ποτέ τέτοιες μεθόδους και ήμασταν εντελώς στο έλεος των τυχόν μπαχαλάκηδων». Ολη η βρωμιά σε πέντε λέξεις... 

Ζωντανές συνδικαλιστικές οργανώσεις, με χιλιάδες μέλη και καθημερινή δράση για τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των εργαζόμενων, βαφτίζονται από τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ «κομματικές», για να τις απαξιώσει και να τις συκοφαντήσει. Τους προσδίδει μάλιστα και χαρακτηριστικά «μπράβων», με «μεθόδους» ξένες προς το συνδικαλιστικό κίνημα. Πραγματικά, η κυβέρνηση θα πρέπει να αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση, επειδή σ' αυτήν τη δύσκολη συγκυρία, όπου η κατακραυγή για τον νόμο ενάντια στις διαδηλώσεις είναι καθολική, έχει στο πλευρό της τους προέδρους των δύο τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, να σιγοντάρουν τις άθλιες μεθοδεύσεις της: Ο μεν της ΓΣΕΕ να ζητάει επέκταση του αντιδραστικού νόμου και στα εσωτερικά του συνδικαλιστικού κινήματος, ο δε της ΑΔΕΔΥ να πετάει λάσπη στο οργανωμένο ταξικό κίνημα, ενάντια στο οποίο στρέφεται κι αυτός ο νόμος.

Τεχνάσματα...

Για να υπερασπιστούν τον νόμο για τις διαδηλώσεις, στελέχη της ΝΔ πέρασαν σε άλλα επίπεδα αντικομμουνισμού. Αναρωτιούνται, τάχα «αθώα», τι θα γινόταν αν κάποιος διαδήλωνε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. 

Σε μια εφημερίδα μάλιστα του χώρου, γράφτηκε ότι οι Σοβιετικοί αντιμετώπισαν με καταστολή τις «λαϊκές διαδηλώσεις» σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία», το 1956 και το 1968, αντίστοιχα, κι ότι με τις σημερινές αναλογίες θα ήταν σαν η ελληνική κυβέρνηση να ζητάει την επέμβαση του ΝΑΤΟ για να καταστείλει τον λαό, πράγμα που δεν το κάνει, οπότε και ευχαριστημένοι να είμαστε! Πρόκειται για προπαγανδιστικό τέχνασμα... 

Κατ' αρχάς, όταν προσπάθησε η ελληνική αστική τάξη να αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα από το 1944 μέχρι το 1949, χρειάστηκε την υπέρογκη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια των συμμάχων της Βρετανών και Αμερικανών, αλλά και την άμεση στρατιωτική επέμβασή τους για να τη «βγάλει καθαρή». Ας μη μιλάνε λοιπόν. 

Δεύτερον, στην Τσεχοσλοβακία, στην Ουγγαρία και όπου αλλού, ήταν η ταξική πάλη - την οποία η κυβέρνηση θέλει με νόμο να περιορίσει ή και να καταργήσει - που διεξαγόταν και μάλιστα σκληρά. Κρινόταν το προς τα πού θα πάνε αυτές οι χώρες, αν θα γυρίσουν στον καπιταλισμό, ή θα συνεχίσουν προς το δρόμο του σοσιαλισμού. Λαϊκή κινητοποίηση υπήρξε και μάλιστα μαζική και από όσους πάλεψαν για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής εξουσίας και συγκρούστηκαν με αυτούς που επιδίωκαν την επιστροφή στον καπιταλισμό. 

Σε αυτήν τη σύγκρουση οι δυνάμεις που πάλευαν για την αντεπανάσταση στηρίχτηκαν ολόπλευρα στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά από ΗΠΑ, Δυτική Γερμανία, ΝΑΤΟ κ.λπ. και όσοι υπεράσπιζαν τη σοσιαλιστική εξουσία από ΕΣΣΔ και Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Απλά και καθαρά πράγματα...