Η υποκρισία της κυβέρνησης και η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ

Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι παραδέχονται πλέον πως οι κινητοποιήσεις με την μαζική συμμετοχή μαθητών, αλλά και γονέων και εκπαιδευτικών, γίνονται με κύριο αίτημα να είναι τα σχολεία ασφαλή και ανοιχτά. Αυτό μεταφράζεται σε προσλήψεις καθηγητών, περισσότερες αίθουσες, περισσότερο προσωπικό καθαριότητας, λιγότερους μαθητές ανά τάξη.

Από την μεριά όσων κινητοποιούνται ξεχειλίζει η δικαιολογημένη ανησυχία. Από την κυβέρνηση ξεχειλίζει η υποκρισία. Η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι θέλει «ανοιχτά σχολεία». Οι παρεμβάσεις της όμως αποδεικνύουν ότι θέλει το αντίθετο. Αντί να εξαγγείλει τρόπους ικανοποίησης των λογικών αιτημάτων των μαθητών εξήγγειλε μέτρα εκβιασμού & τιμωρίας, επαναφέροντας το ζήτημα της διαγωγής και αποκλείοντας όσους μαθητές συμμετέχουν στις καταλήψεις από την εκπαιδευτική διαδικασία! Κίνδυνο για την εκπαίδευση  αποτελεί το ντόμινο κλειστών τμημάτων και σχολείων λόγω κρουσμάτων κορωνοϊού. Μάλιστα κανείς δεν ξέρει τη διασπορά του, αφού το διαγνωστικό τεστ δεν είναι υποχρεωτικό και δωρεάν για όσους είχανε επαφή με κρούσμα σε σχολείο ή σε τμήμα. Κίνδυνο αποτελούν τα κενά σε καθηγητές. Φυσικά αυτά τα κενά είναι διαχρονικά με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων. Φέτος όμως τα κενά είναι πολύ περισσότερα, την στιγμή μάλιστα που υπάρχει ανάγκη για περισσότερα τμήματα με λιγότερους μαθητές. Ποιος να πάρει στα σοβαρά τον ισχυρισμό της κυβέρνησης ότι θέλει «ανοιχτά σχολεία» όταν η ίδια αρνείται πεισματικά να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να ανοίξουν τα πανεπιστήμια;

Η κυβέρνηση επιστρατεύει τα περί «υποκινούμενων μαθητών». Από μόνος του ο χαρακτηρισμός είναι προσβλητικός. Λες και οι μαθητές δεν μπορούν να κρίνουν. Η κυβέρνηση φιγουράρει πρώτη στην λίστα των «υποκινητών». Αυτή έπρεπε να διασφαλίσει την υγεία και τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και δεν το κάνει. Τα περί «υποκινούμενων» απευθύνονται στους 17χρονους που, σωστά, έχουν δικαίωμα ψήφου; Όταν προεκλογικά ξεδιπλώνονται -από τα κόμματα που σήμερα τους χαρακτηρίζουν «υποκινούμενους»- καμπάνιες εκατομμυρίων στα ΜΚΔ δεν βλέπουμε παρόμοιο άγχος. Ούτε ασφαλώς όταν συζητιέται η υποχρεωτική στράτευση στα 18. Ενώ, ας μην αναρωτηθούμε καν ποιος είναι ο υποκινητής της καταστολής, των δήθεν «αγανακτισμένων» γονιών και της στρατιάς των υβριστών με δημόσιο λόγο που καθημερινά "στολίζουν" παιδιά που παλεύουν για να είναι το σχολείο τους ασφαλές.

Δίπλα στην κυβερνητική υποκρισία ξεχωρίζει η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ. Στην αρχή μέσω της «Αυγής» έβλεπε κινητοποιήσεις «αρνητών της μάσκας» βάζοντας το χέρι του στην συκοφάντηση. Πλέον κάνοντας την ανάγκη… φιλοτιμία ψελλίζει κάποια περί στήριξης των κινητοποιήσεων. Η “στήριξη” βέβαια εξαντλείται σε ό,τι είναι αναγκαίο για έναν βαρετό δικομματικό καυγά σε ένα πάνελ. Η ΝΔ σπεύδει με ζήλο να παρουσιάζει τις κινητοποιήσεις «υιοθετημένες» από τον ΣΥΡΙΖΑ, ευελπιστώντας να κολλήσει σε αυτές την ρετσινιά του…

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ από την αρχή στήριξαν τα αιτήματα των μαθητών, των γονέων και των εκπαιδευτικών. Είναι δίκαια και αναγκαία για να μην υπάρχει δεύτερη χαμένη χρονιά. Γι’ αυτό είναι και απολύτως ρεαλιστικά. Κάποιοι βάφτισαν τις κινητοποιήσεις «χαβαλέ». Ο «χαβαλές» όμως με τον πρώτο εκβιασμό εξανεμίζεται. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει τώρα, μετά την σειρά τρομοκρατικών εκβιασμών του Υπ. Παιδείας. Αυτό δείχνει και την υποστήριξη στα αιτήματα των μαθητών, όχι μόνο από τους μαθητές, αλλά από μεγάλα τμήματα του λαού μας.

Από τα όσα απίστευτα έχουμε διαβάσει για τις μαθητικές κινητοποιήσεις ενστερνιζόμαστε ένα ερώτημα: «μα για περισσότερους καθηγητές συζητάμε μέσα στην πανδημία»; Όντως! Δεν θα έπρεπε να συζητάμε τα αυτονόητα. Το 2020 θα έπρεπε να συζητάμε για το αν υπάρχει σχολείο χωρίς γιατρό ή νοσηλευτή, για το αν διασφαλίζεται και στο τελευταίο σχολείο επάρκεια σε τεστ ή για την ομαλή σύνδεση σχολικών μονάδων με την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Όμως ό,τι δε διασφαλίζεται σήμερα αποτελεί ένα ακόμα σύμπτωμα του πραγματικού «ιού» που λέγεται καπιταλισμός.

*ο Νίκος Αμπατιέλος είναι Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ

Αναδημοσίευση από την Κυριακάτικη «Καθημερινή».