Να ζεις στην Ευρυτανία το Σωτήριον Έτος 2020

Για την Πανδημία στην Ευρυτανία

Άρθρο - παρέμβαση του Γιώργου Μ. - Καρπενήσι

στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή;

Η απάντηση που θα έδινε κάθε λογικός άνθρωπος θα έπρεπε να είναι: η αξία κάθε ανθρώπινης ζωής είναι ανεκτίμητη. 

Αν όμως απευθυνόσουν σε ένα αστό οικονομολόγο πχ από αυτούς που συνέταξαν την έκθεση Πισσαρίδη, και ΑΝ ήταν ειλικρινής, θα σου απαντούσε τελείως διαφορετικά: η ανθρώπινη ζωή κοστίζει, όσο μπορεί να πληρώσει αυτός που την έχει για να τη διατηρήσει.

Αυτή είναι η κυρίαρχη ιδεολογία (αυτός είναι ο καπιταλισμός, θα έλεγε κάποιος άλλος) και με αυτή οδηγό ασκείται η πολιτική στο χώρο της υγείας. Είτε στο Μπουένος Άιρες, είτε στο Μπέργκαμο, είτε στη Μπουρκίνα Φάσο είτε στο Καρπενήσι η ζωή σου αξίζει αν έχεις να πληρώσεις γι’ αυτή.

Αυτή η βασική αρχή, η μετατροπή της υγείας και της ζωής σε εμπόρευμα, εξηγεί πολλά από τα «ακαταλαβίστικα», πολλά από τα «λάθη» και τις «παραλείψεις» της κυβέρνησης την περίοδο της πανδημίας. Πολύ απλά γιατί δεν είναι ούτε «λάθη» ούτε «παραλείψεις» ούτε τόσο «ακαταλαβίστικα». Συνειδητά, για να κερδοφορήσουν οι καπιταλιστικοί όμιλοι, γέμισαν 100% αεροπλάνα και βαπόρια το καλοκαίρι, συνειδητά αύξησαν τα νοσήλεια στις ιδιωτικές κλινικές, συνειδητά δεν προμηθεύουν μοριακούς αναλυτές στα νοσοκομεία για να δουλεύει ο ιδιωτικός τομέας κ.ο.κ

Έτσι, λοιπόν και στην Ευρυτανία, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα: είναι απλά λάθος και σφάλμα το ότι ο πληθυσμός της υπαίθρου έχει αφεθεί στο έλεος; Και συμβαίνει μόνο τώρα αυτό; και οι προηγούμενοι τι έκαναν; πριν την πανδημία δεν πεθαίναμε εγκαταλειμμένοι; Θυμάστε το περιστατικό πέρυσι στο Λιθοχώρι; Πέντε ώρες έκανε να πάει το ΕΚΑΒ κι ο άνθρωπος πέθανε… Πόσα τέτοια ξέρουμε; Πόσες τέτοιες τραγικές ιστορίες κουβαλάει τούτος ο τόπος;

Η πανδημία στην Ευρυτανία

Για αρκετούς μήνες η Ευρυτανία ήταν συνώνυμο της κατά Μητσοτάκη-Τσιόδρα και Σία επιτυχημένης διαχείρισης της πανδημίας. Ντόπιοι άρχοντες (sic) επιδαψίλευαν δάφνες στους εαυτούς τους και καμάρωναν για την covid free Ευρυτανία. Ο καθένας είχε την δική του ερμηνεία: άλλος έλεγε για την Προυσσιώτισσα, άλλος για το τσίπουρο, άλλος για το ευρυτανικό DNA…

Εκείνη την πρώτη περίοδο, που όλοι ήταν μέσα στα μέλια, όσοι υποδείκνυαν τα στραβά, ήταν εκτός κλίματος, ξινοί που στενοχωριούνται για τις επιτυχίες της σοφής μας κυβέρνησης. Και ξινότεροι όλων οι κουκουέδες που ζητούσαν μέτρα για τη θωράκιση των δομών υγείας και πρόνοιας του Νομού. Παρ’ όλα αυτά, τις ανησυχίες μας τις συμμερίζονταν αρκετοί, αρκετοί άκουγαν προσεκτικά. Άλλωστε ήταν και αρκετοί που είχαν αρχίσει να βιώνουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης.

Οι συμβολικές κινητοποιήσεις την ημέρα δράσης για την υγεία και στην πρωτομαγιά αν και είχαν μια απήχηση δεν μπορούσαν αντικειμενικά να διαταράξουν το κλίμα ευδαιμονίας των ντόπιων εκπροσώπων της κυρίαρχης πολιτικής. Δεν ίδρωνε το αυτί τους για τίποτα. Κουβέντα για το Νοσοκομείο, τσιμουδιά για το Θεραπευτήριο, άκρα του τάφου σιωπή για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Κι ας μην υπήρχε γάντι, μάσκα, στολή προστασίας ούτε για δείγμα.

Το καλοκαίρι όλοι ήταν ανακουφισμένοι και οι κάτοικοι του Καρπενησίου και των χωριών προσπαθούσαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Όλοι οι μεροκαματιάρηδες του Νομού προσπαθούσαν να σώσουν ό,τι σώζεται. Να επιβιώσουν για να γυρίσουν σε μια «κανονικότητα». Όχι «κανονικότητα» σαν αυτή που έταζε ο Μητσοτάκης με φόντο το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης. Κανονικότητα οι άνθρωποι εννοούν μεροκάματο, ψωμί στο τραπέζι, να μπορούν να σπουδάσουν παιδιά, να στείλουν λεφτά στο φαντάρο, να μην χρωστάνε τα φάρμακα του γέροντα.

Πάλι σφαλιάρες: τα παιδιά που θα έφευγαν για σεζόν στα νησιά να βιώνουν τον εκβιασμό του ξενοδόχου, οι κτηνοτρόφοι να βιώνουν τον εκβιασμό του έμπορα και τις επιπτώσεις του καταρροϊκού πυρετού, οι επαγγελματίες την αναδουλειά.

Όλο αυτό το διάστημα φυσικά τίποτε δεν έγινε για να πούμε ότι έχουμε νοσοκομείο για να νοσηλευτούμε αν κολλήσουμε. Μοναδική διαφορά η πρόσληψη μερικών επικουρικών νοσοκόμων και μια καλύτερη διευθέτηση. Για να βγουν οι εφημερίες επιστρατεύονταν το φιλότιμο των ελάχιστων ειδικών γιατρών και οι αγροτικοί γιατροί.

Το να φτιαχτεί και να επανδρωθεί μονάδα ΜΕΘ στο Καρπενήσι θεωρούνταν (και θεωρείται) «πεταμένα λεφτά». Ο Πέτσας απλώς, με τον κυνισμό που τον διακρίνει, ομολόγησε αυτά που οι υπόλοιποι ντρεπόντουσαν να ξεστομίσουν.

Γιατροί για να μας γιατρέψουν; Δύο ειδικοί παθολόγοι, όλοι κι όλοι και ένας πνευμονολόγος που όταν ήρθε, στήθηκαν πανηγύρια. Πανηγύρια στον 21 ο αιώνα για τα αυτονόητα, αυτά που θα έπρεπε να είναι λυμένα εδώ και δεκαετίες. Όταν όμως η κυρίαρχη αντίληψη θέλει το νοσοκομείο μιας πρωτεύουσας νομού απλό πολυϊατρείο που θα έχει ένα γιατρό από κάθε ειδικότητα, ε τότε ναι ο δεύτερος γιατρός περισσεύει…

Τι κι αν φωνάζαμε; Οι «αρμόδιοι» κάνανε βαρκάδες στη Λίμνη, αγκαζέ νεοδημοκράτες και συριζαίοι.

Η προσδοκία να ανοίξουν τα σχολεία με όρους ασφάλειας γρήγορα αντικαταστάθηκε με την ανησυχία γονέων, μαθητών, εκπαιδευτικών. Σε μια περιοδεία στα σχολεία με τον δημοτικό σύμβουλο της Λαϊκής Συσπείρωσης, διαπιστώσαμε ότι σε όλες τις βαθμίδες υπήρχαν τμήματα ακόμα και με 25 ή 27 μαθητές, ελλείψεις εκπαιδευτικών, ελλείψεις σε καθαρίστριες. Ήταν φανερό ότι τα σχολεία σε ενδεχόμενο ξέσπασμα επιδημίας εύκολα θα μετατρέπονταν σε εστία υπερμετάδοσης. Κι αυτό όταν ήδη τα κρούσματα πανελλαδικά είχαν πάρει την ανηφόρα και φαινόταν ότι ήταν θέμα χρόνου να χαθεί ο έλεγχος.

Στις 15 Οκτώβρη, με την επίμονη δουλειά των κομμουνιστών, αλλά και άλλων αγωνιστών εργαζομένων, πέντε εργατικά σωματεία και ο Αγροτοκτηνοτροφικός Σύλλογος Αγράφων οργάνωσαν συγκέντρωση για την υγεία όπου μπήκε συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης. Στο κοινό ψήφισμα που υιοθετήθηκε αναφέρονταν:

«… τα «ήξεις αφίξεις» της κυβέρνησης όσον αφορά τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας, τα ελλιπή μέτρα και πρωτόκολλα στα σχολεία, και οι τεράστιες ελλείψεις στο Σύστημα Υγείας εντείνουν την ανησυχία για τις εξελίξεις του επόμενου διαστήματος».

Αυτή η κινητοποίηση -που ενόχλησε πολύ- μπορεί και πρέπει να αποτελέσει καμπή για το εργατικό κίνημα στο Καρπενήσι. Γιατί πέρα από τη μαζικότητα ήταν η πρώτη φορά μετά από δεκαετίες που έγινε κατορθωτή μια συσπείρωση σωματείων σε ταξική βάση και σε αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική.

Εν τω μεταξύ την 28 η Οκτωβρίου το Καρπενήσι πλημμύρισε τουρίστες από Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Ήταν πια θέμα χρόνου να επέλθει το ξέσπασμα.

Τα πρώτα κρούσματα συνέπεσαν με τα λοκ ντάουν. Επισήμαινε τότε η Κομ. Οργάνωση Ευρυτανίας του ΚΚΕ: «… Δεν θα χρειαζόταν λοκντάουν αν υπήρχαν σοβαρά πρωτόκολλα στα σχολεία, στα Μέσα Μεταφοράς, αν δεν παιζόταν «η κολοκυθιά» με τις μάσκες… Άλλες θα ήταν οι δυνατότητες προστασίας της υγείας του λαού αν είχαν φτιαχτεί οι 3500 ΜΕΘ, αν είχε προσληφθεί το απαραίτητο αναγκαίο προσωπικό που έχει ανάγκη η χώρα βάσει της έκθεσης του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας…».

Γρήγορα, η κατάσταση πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας. Ο κόσμος κλείστηκε στα σπίτια του, όμως τα κρούσματα συνέχισαν να πληθαίνουν. Μπορεί οι μοριακοί έλεγχοι που γίνονταν να ήταν κάμποσοι, όμως δεν γίνονταν δειγματοληπτικά και σταθμισμένα στον πληθυσμό, αλλά όπου εμφανιζόταν κάποιο κρούσμα…... Το χειρότερο όμως ήταν ότι τα αποτελέσματα των ελέγχων πολλές φορές καθυστερούσαν να βγουν με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σαφής και έγκαιρη επιδημιολογική εικόνα, ενώ και η ιχνηλάτηση παρουσίαζε αδυναμίες, όπως και ο έλεγχος της καραντίνας όσων ήταν θετικοί και των στενών τους επαφών.

Την ίδια στιγμή, οι διάφοροι μηχανισμοί κατέγραφαν λαμπρές επιδόσεις σε πολλά σπορ: στην στοχοποίηση («αυτός μας έφερε τον ιό, έχει παιδί στη Θεσσαλονίκη), στην καταστολή μέσω προστίμων, στις «πατρικές» νουθεσίες («να φυλάγεστε») στον καταλογισμό όλων των ευθυνών στους κατοίκους («τι θέλετε; καμιά δεκαριά χιλιάδες ΜΕΘ;» ή «όποιος κολλήσει θα φταίει ο ίδιος» κ.α). Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, η επίθεση στις «ψεκασμένες αντιλήψεις» και στους «αρνητές του ιού», ξεχνώντας όμως ότι αυτές τις αντιλήψεις οι ίδιοι τις καλλιέργησαν με την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους, ενώ ανοιχτά και οι ίδιοι φλέρταραν με τους φορείς αυτών των αντιλήψεων όταν ήμασταν …covid free. Τώρα οι «ψεκασμένοι» είναι ο βολικός εχθρός για να κρύψουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Πραγματικά, η υποκρισία τους σπάει κόκκαλα. Αυτοί που καταλογίζουν δεξιά και αριστερά ατομικές ευθύνες, ποτέ δεν διανοήθηκαν να αναλάβουν τις δικές τους ατομικές και συλλογικές ευθύνες για το πώς φτάσαμε ως εδώ.

Τώρα πια, η εικόνα είναι πολύ δύσκολη. Υπάρχει μεγάλη διασπορά του ιού που απ’ ότι φαίνεται μετατοπίζεται προς την Δυτ. Ευρυτανία, η οποία σε ένα βαθμό σώζεται επειδή είναι αραιοκατοικημένη. Το παράδειγμα του Ραπτόπουλου είναι χαρακτηριστικό: ενώ υπάρχουν διασωληνωμένοι από την προηγούμενη εβδομάδα, οι μοριακοί έλεγχοι δεν έγιναν κατευθείαν, αλλά με καθυστέρηση. Άλλωστε, όταν υπάρχει μόνο ένα συνεργείο του ΕΟΔΥ που να πρωτοπάει; Φυσικά δεν υπήρξε καθυστέρηση στη… συκοφαντία αφού οι ασθενείς κατηγορήθηκαν ότι γλεντούσαν σε κάποια γιορτή (αλήθεια, ποιος άγιος γιόρταζε;). Και μπορεί η κατηγορία να διαψεύστηκε, ωστόσο η ρετσινιά έμεινε.

Σήμερα, μετράμε τρεις νεκρούς, έξι διασωληνωμένους και πολλές δεκάδες ενεργά κρούσματα. Στην κλινική covid του νοσοκομείου νοσηλεύονται περίπου 15 ασθενείς, ενώ ο πνευμονολόγος και ο ένας ειδικός παθολόγος είναι εκτός επειδή νόσησαν. Μένει ένας (!) παθολόγος να τα βγάλει πέρα με 10-12 μέρες συνεχή εφημερία, ενώ ταυτόχρονα το νοσηλευτικό προσωπικό παλεύει για να μην νοσήσει γιατί τότε θα κλείσει το νοσοκομείο. Οι εργαζόμενοι έχουν φτάσει στα όρια της κατάρρευσης ενώ κλήθηκε γιατρός που νοσούσε από covid να διασωληνώσει 32χρονο ασθενή! Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ καβγαδίζουν για το ποιος από τους δυο βούλιαξε περισσότερο το νοσοκομείο!

Μάλιστα ο βουλευτής της ΝΔ το πάει ένα βήμα παραπέρα: μαλώνει όποιον κάνει κριτική ότι δήθεν επιδιώκει «μικροπολιτικά οφέλη». Πόσο θράσος χρειάζεται για να το εκστομίζει αυτό ειδικά ο συγκεκριμένος άνθρωπος;

Σήμερα, 12 Δεκέμβρη, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου είναι κλεισμένη μέσα.

Βασιλεύει ο φόβος και η οργή.

ΤΩΡΑ όμως, κι όχι μετά, ΤΩΡΑ είναι η ώρα ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματα του και να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Κανένας δεν θα μας σώσει, μόνοι μας έχουμε το χρέος να σηκωθούμε από τον λάκκο που μας έχουν ρίξει.

Και σίγουρα δεν θα μας σώσουν όλοι εκείνοι που τόσα χρόνια μας παράτησαν στην τύχη μας, εκμαύλισαν συνειδήσεις, εξανδραπόδισαν τους κτηνοτρόφους, έκλεισαν τα εργοστάσια, λεηλάτησαν τον πλούτο του τόπο μας, περιθωριοποίησαν τους «ενοχλητικούς».

Η πανδημία κάποια στιγμή θα τελειώσει, όμως τα βάσανα που περνάμε τώρα δεν πρέπει να ξεχαστούν. Αν μη τι άλλο, αυτή την περίοδο φάνηκε τι αξία έχει ο καθένας:

Ποια αξία έχει ο γιατρός κι ο νοσοκόμος, ποια αξία έχει ο δάσκαλος, ποια αξία έχει ο εργάτης καθαριότητας, ο υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ, ο ντελιβεράς, ο κτηνοτρόφος και τόσοι άλλοι.«Είναι οι φτωχοί, οι δικοί μας, οι δυνατοί, είναι οι ξωμάχοι κι οι προλετάριοι…» που λέει κι ο ποιητής. Χωρίς αυτούς, χωρίς τον εργαζόμενο λαό δεν επιβιώνουμε ούτε μια μέρα.

Χωρίς τους άλλους, μεγαλοσχήμονες που καταβροχθίζουν εκατομμύρια θα περνούσαμε μια χαρά!

Μπορούμε λοιπόν!. Έχουμε τη δύναμη να βαδίσουμε μαζί, να ζητήσουμε ζωή κι όχι απλά επιβίωση. Έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε με αξιοπρέπεια στα αγαπημένα μας βουνά και όχι μια χαμοζωή γεμάτη βάσανα και αγωνία!

Άρθρο - παρέμβαση του Γιώργου Μ. - Καρπενήσι

στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"