Με τον Μπάιντεν και την Κομισιόν... στη μάχη για το 8ωρο

...και άλλες ΣΥΡΙΖΑίικες ιστορίες

 

«Ενώ σε όλο τον κόσμο η πανδημία οδηγεί τις κυβερνήσεις να συνειδητοποιήσουν ότι οι ανάγκες του ανθρώπου, η ανθρώπινη ζωή, είναι πάνω από τα κέρδη, στην Ελλάδα η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση».

Η δήλωση αυτή του προέδρου του Αλ. Τσίπρα, την Πέμπτη, ανήμερα της πανεργατικής απεργίας, δεν θα μπορούσε να συνοψίζει καλύτερα την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα και να εμφανίσει την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ ως κάτι αντίθετο απ' αυτά που συμβαίνουν διεθνώς στο καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτή η διαστρέβλωση είναι πολύ χρήσιμη για τον ίδιο και την επιδίωξή του να διεκδικήσει το κυβερνητικό χρίσμα...

Γιατί βέβαια, αν είναι έτσι όπως τα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, οι εργαζόμενοι, ο λαός, δεν χρειάζεται ούτε να οργανωθούν και να δώσουν έναν σκληρό αγώνα για τις ανάγκες τους για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, ούτε τη στρατηγική του κεφαλαίου να βάλουν στο στόχαστρο, ούτε την κερδοφορία και την «ανταγωνιστικότητά» του να θίξουν, ούτε την ΕΕ και τις Οδηγίες της να ακουμπήσουν και όλο το αντεργατικό πλέγμα που «θωρακίζει» τα παραπάνω και που ενισχύουν η μία πίσω από την άλλη όλες οι αστικές κυβερνήσεις: Αρκεί απλά να «καταθέσουν» τους αγώνες τους στο «ταμείο» του ΣΥΡΙΖΑ, για μια άλλη κυβέρνηση που «ακολουθώντας το ρεύμα» παγκοσμίως «θα βάλει τον άνθρωπο πάνω απ' τα κέρδη». Και ως τότε... το πολύ πολύ «να κάνουν φασαρία στα κοινωνικά δίκτυα και στον δημόσιο χώρο», όπως έγραφε την ίδια μέρα η «Αυγή»...

«Κρίκος»...

Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε λέξη του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από το αντεργατικό τερατούργημα έχει σκοπό να κρύψει ότι το νομοσχέδιο δεν ήρθε «ουρανοκατέβατο», αλλά αποτελεί το επόμενο «μεγάλο» βήμα στη σκυταλοδρομία όλων των αστικών κυβερνήσεων - και της δικιάς του - ανεξαρτήτως «προσήμου», στην πολιτική που θωρακίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου, φορτώνοντας τα βάρη στους εργαζόμενους, εντείνοντας την εκμετάλλευση.

«Πράγματα που ως σήμερα δίσταζαν να τα ακουμπήσουν, όπως το 8ωρο και οι συλλογικές συμβάσεις, τα καταργούν και τυπικά», έγραφε η «Αυγή» τη μέρα της απεργίας.

Αλήθεια, όμως, είναι τώρα πρώτη φορά που μια κυβέρνηση «αγγίζει» τον σταθερό εργάσιμο χρόνο; Οι ίδιοι δεν ξέρουν τίποτα για τις σχετικές Οδηγίες της ΕΕ που εφάρμοσαν μέχρι κεραίας, για τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων που έκαναν νόμους;

Γιατί αν εκείνοι δεν θυμούνται, τη μνήμη μπορούν να τους φρεσκάρουν:

-- Οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο που επί ΣΥΡΙΖΑ καθιερώθηκε να δουλεύουν 32 Κυριακές το χρόνο,

-- οι γιατροί που δοκίμασαν επί ημερών του πρώτοι εκείνοι τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» της 12ωρης δουλειάς, με βάση την πλήρη ενσωμάτωση της ευρωενωσιακής Οδηγίας 2003/88/ΕΚ,

-- οι εργαζόμενοι στα τρένα με τις 9 μέρες δουλειάς χωρίς ρεπό,

-- οι ξενοδοχοϋπάλληλοι των (επίσημων) 10ωρων και των 14 διαφορετικών ελαστικών σχέσεων εργασίας,

-- οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που είδαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοεφαρμόζει τον νόμο Βρούτση για την κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και να απορρίπτει την πρόταση νόμου πάνω από 500 σωματείων για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων,

-- οι νέοι και οι νέες που είδαν τις συμβάσεις ελαστικής απασχόλησης να σπάνε όλα τα ρεκόρ,

-- οι εργαζόμενοι που βρήκαν και νέα εμπόδια στη συλλογική οργάνωση και δράση τους, με την αυξημένη πλειοψηφία για την προκήρυξη απεργίας στους χώρους δουλειάς που καθιέρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ολα αυτά «γράφουν και δεν ξεγράφουν», όσα φιλεργατικά προσωπεία κι αν φορέσει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ για να θολώσει τη σύμπλευσή του με τη στρατηγική του κεφαλαίου, για να «ανανεώσει» την ικανότητά του να εγκλωβίζει εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Στις ίδιες παγίδες...

Γιατί το ζήτημα δεν είναι μόνο τα όσα έκανε στο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκείνο που πασχίζει να κρύψει για το σήμερα: Οτι δηλαδή η γενίκευση της ευελιξίας, η ένταση της εκμετάλλευσης, η καθήλωση του μέσου μισθού, το χτύπημα της συλλογικής οργάνωσης και δράσης και όλα τα υπόλοιπα είναι «προαπαιτούμενα» για την καπιταλιστική κερδοφορία. Οτι τα κέρδη του κεφαλαίου και οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων δεν συμβιβάζονται. Οτι δεν υπάρχει σχέδιο που να ικανοποιεί ταυτόχρονα και τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και αυτές των εργαζομένων.

Αυτά επιχειρεί να κρύψει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να σύρει ξανά δεμένους χειροπόδαρα τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα κάτω από τις «νέες» σημαίες του κεφαλαίου, όταν λέει:

• Για «πολιτική που βάζει πλάτη στους απατεώνες, σε αυτούς που έχουν μάθει να κλέβουν στο μισθό, να μην πληρώνουν υπερωρίες, να μην ελέγχονται από την Επιθεώρηση Εργασίας» (Ν. Ηλιόπουλος). Παρουσιάζοντας δηλαδή ότι το πρόβλημα για τους εργαζόμενους είναι μόνο οι «κακοί» και «απατεώνες» εργοδότες, που δεν αρκούνται στις προβλέψεις της σημερινής νομοθεσίας για το ξεχαρβάλωμα του ημερήσιου χρόνου εργασίας και κάνουν «παρανομίες», τις οποίες η κυβέρνηση έρχεται να νομιμοποιήσει. Προφανώς, αν όλοι «έσφαζαν» τους εργαζόμενους με το «γάντι» των νόμων για τη διευθέτηση που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις, μεταξύ αυτών και του ΣΥΡΙΖΑ, τότε «ούτε γάτα, ούτε ζημιά».
• Οτι η πολιτική αυτή είναι «αντιπαραγωγική» και ότι στην κυβέρνηση «δεν γνωρίζουν ούτε τα βασικά οικονομικά, θέλουν να μας πάνε πίσω από τη βιομηχανική επανάσταση, όταν κατάλαβε το κεφάλαιο ότι δεν μπορεί να αναπαραχθεί όταν δεν έχεις τους εργαζόμενους ευχαριστημένους ή τουλάχιστον να μπορούν να επιβιώνουν» (Στο «Κόκκινο», Πέμπτη 6/5)! Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά στην κυβέρνηση με τα δικά της «επιχειρήματα», με τα οποία πλασάρει τα αντεργατικά μέτρα στους εργαζόμενους, για το ότι δηλαδή «δεν υπάρχουν κερδοφόρες επιχειρήσεις χωρίς ευχαριστημένους εργάτες». Ομως για τον ΣΥΡΙΖΑ οι κυβερνώντες είναι άσχετοι, δεν ξέρουν από βασικά οικονομικά και έτσι δεν μπορούν να υπηρετήσουν αυτόν το στόχο!! Είναι προφανές ότι πουλάει φιλολαϊκά φούμαρα, «κλείνοντας το μάτι» στους επιχειρηματικούς ομίλους πως για τη δική του παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, εκείνος ως κυβέρνηση μπορεί καλύτερα να αξιοποιήσει το «καρότο» της ενσωμάτωσης. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι λογικό όποιες κατακτήσεις πέτυχαν οι εργαζόμενοι με ποτάμια αίματος, να είναι απλώς αποτέλεσμα μιας γενναιοδωρίας του κεφαλαίου που κάποια στιγμή κατάλαβε ότι χρειάζεται ευχαριστημένους εργαζόμενους!!
• Οτι «το κυβερνητικό σχέδιο για το Ταμείο Ανάκαμψης (...) αναφέρει το εργασιακό νομοσχέδιο ως βασική "μεταρρύθμιση", επιχειρώντας να το καταστήσει προαπαιτούμενο για τη μελλοντική χρηματοδότηση. Η κυβέρνηση της ΝΔ με δική της αυθαίρετη και μονομερή απόφαση καθιστά τις αντεργατικές επιλογές της οιονεί "μνημονιακές" υποχρεώσεις της χώρας» (Μ. Ξενογιαννακοπούλου, «Αυγή»). Οτι δηλαδή το σχέδιο για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, όπως αυτό πηγάζει από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, όλους τους βασικούς στόχους του οποίου προσυπογράφουν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα, μπορεί να υπάρξει και χωρίς «το άλλο του μισό», το παραπέρα χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων, την ένταση της εκμετάλλευσης, το «μνημόνιο 5.0» για τον λαό. Ετοιμάζοντας βέβαια με τέτοιες διατυπώσεις και το δρόμο για τα... «δεμένα χέρια» που θα είχε μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τις «μνημονιακές υποχρεώσεις» που αναλαμβάνει η σημερινή κυβέρνηση, το γνωστό «έργο» που έχουν δει ξανά και ξανά οι εργαζόμενοι με τη «σκυταλοδρομία» των αστικών κυβερνήσεων.

...για το «νέο ντιλ» του κεφαλαίου

Μήπως όμως όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν και η κυβέρνηση ΝΔ πηγαίνει, όπως έλεγε η «Αυγή», «με συνταγές Θάτσερ ηλικίας μισού αιώνα (...) σε ευθεία αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν πλέον σε χώρες αναφοράς για τον Μητσοτάκη και λοιπούς νεοφιλελεύθερους», όπως στις ΗΠΑ του Μπάιντεν, την ώρα που η πανδημία, το «πράσινο» «New Deal» και η λεγόμενη «4η βιομηχανική επανάσταση» δείχνουν άλλο δρόμο;

Μήπως με τις «νεοφιλελεύθερες εμμονές» της και τα μέτρα αυτά «η κυβέρνηση θέλει να καταστήσει τη χώρα μια ειδική οικονομική ζώνη», την ώρα που «στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ οι ηγεσίες συζητάνε πώς θα αναθεωρήσουμε προοδευτικά την εργασιακή νομοθεσία» («Στο Κόκκινο», 6/5);

Στην πραγματικότητα, και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει στους εργαζόμενους «ολόισια» το δρόμο για τις νέες παγίδες.

Ο εργασιακός μεσαίωνας όχι μόνο δεν «ξηλώνεται» από τα μέτρα μεγαλύτερης κρατικής παρέμβασης που εφαρμόζουν λίγο πολύ ενιαία σοσιαλδημοκρατικές και «φιλελεύθερες» κυβερνήσεις σε όλη την ΕΕ και τις ΗΠΑ, στην προσπάθειά τους να θωρακίσουν την καπιταλιστική κερδοφορία και τα συμφέροντά τους απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά αντίθετα ενισχύεται με μέτρα που στο όνομα της προστασίας της εργασίας απαλλάσσουν παραπέρα την εργοδοσία από το μισθολογικό και ασφαλιστικό «κόστος», έρχονται να «ρυθμίσουν» μονιμοποιώντας τις νέες μορφές ελαστικής εργασίας όπως η τηλεργασία, «προσαρμόζουν» τον εργάσιμο χρόνο και συνολικά τις εργασιακές σχέσεις όχι στις σημερινές δυνατότητες για γενικευμένη μείωσή του και δουλειά με πλήρη δικαιώματα για όλους, αλλά στις «ανάγκες» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όπως π.χ. με τις προσωρινές και ελαστικές θέσεις δουλειάς στα «πράσινα» και «ψηφιακά» πρότζεκτ των επιχειρηματικών ομίλων και τη γενικευμένη ανεργία από την απαξίωση άλλων (π.χ. «απολιγνιτοποίηση»). Και βέβαια τίποτα από αυτά δεν αλλάζουν και ορισμένα ψίχουλα - σταγόνα στον ωκεανό των αντιλαϊκών μέτρων, με βασικό στόχο να διασφαλίζεται η «κοινωνική συνοχή», σε συνθήκες που, όπως προαναγγέλλουν τα αστικά επιτελεία, η καπιταλιστική κρίση και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί προμηνύουν και νέες κοινωνικές «θύελλες».

Αυτό είναι και το υποτιθέμενο «νέο» «κοινωνικό συμβόλαιο» για το οποίο μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας τον λαό να «δώσει μάχη» ώστε να γίνει εκείνος κυβέρνηση για να το υλοποιήσει, επειδή «το πιστεύει περισσότερο» από τη ΝΔ, και «κλείνοντας» το μάτι στο κεφάλαιο ότι εκείνος μπορεί αποτελεσματικότερα να υλοποιήσει τους στόχους του, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την «κοινωνική ειρήνη».

Τα συμφέροντα των εργαζομένων καμία σχέση δεν έχουν με τις «μάχες» αυτές για το ποιος θα γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ούτε με την προσπάθεια να κάνουν τον αγώνα τους «ντεκόρ» της κυβερνητικής εναλλαγής, μετρώντας συνεχώς και νέες απώλειες.

Αντίθετα, απέναντι στην ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου που υπηρετούν από κοινού όλα τα αστικά κόμματα, έχουν να αντιτάξουν μόνο τον δικό τους αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες τους. Μόνο σε αυτόν τον δρόμο μπορούν να αποτρέψουν και τα νέα εγκλήματα σε βάρος τους, να αχρηστεύσουν τις παγίδες εγκλωβισμού τους, να έχουν νίκες, να δημιουργούν προϋποθέσεις για ριζικές αλλαγές προς όφελός τους.