Άρθρο από το 8σέλιδο αφιέρωμα στον μεγάλο μας μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, που περιλαμβάνεται στο τεύχος Σεπτεμβρίου του "Οδηγητή", το οποίο κυκλοφορεί
«Τέχνη του λαού-αγωνιστή, του λαού ποιητή»: Αυτός ήταν ο τίτλος άρθρου στο ξεκίνημα του αφιερώματος του «Οδηγητή» με αφορμή διαγωνισμό έντεχνου και λαϊκού τραγουδιού στα πλαίσια του 8ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-«Οδηγητή» το 1982, στον οποίο ο Μίκης ήταν στην κριτική επιτροπή μαζί με τον Γιάννη Ρίτσο και άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες. Αυτήν την τέχνη εξύψωσε ο Μίκης Θεοδωράκης με ένα έργο που έκανε όσους «προσμένουν την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση», να παίρνουν δύναμη και κουράγιο.
Αλίμονο αν μέσα σε λίγες γραμμές μπορούσαμε να αποτυπώσουμε τον πλούτο του έργου του, το τι μας έχει προσφέρει. Σε αυτό το κείμενο προσπαθήσαμε να αναφέρουμε λίγες στιγμές από τη σχέση του με το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», τις πρώτες σκέψεις που κάναμε για το πώς τον «γνωρίσαμε», το πώς έχουμε την ευθύνη να συνεχίσουμε να τον «τραγουδάμε»...
Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ μέσα από τα δικά του λόγια
Σε μια περίοδο που όπως γραφόταν «πρέπει να ξεφύγουμε από τα τραγούδια που μιλάνε για σφιγμένες γροθιές», ο Μίκης με τις συμμετοχές του στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ συνέχισε να μιλά στην καρδιά και τον νου του λαού. Σταθερά συμμετείχε στις εκδηλώσεις του και μας «μάθαινε» μέσα από το συγκλονιστικό του έργο πως «αυτό το χαμόγελο και αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να μας τον πάρουν».
Σε δήλωσή του στον «Οδηγητή» μπροστά στο 4ο Φεστιβάλ, το 1978, που συνέπιπτε με τα 10 χρόνια από την ίδρυση της ΚΝΕ, έγραφε χαρακτηριστικά για τη σημασία κατοχύρωσης του θεσμού του Φεστιβάλ: «Χαίρομαι γιατί σήμερα η νεολαία μπορεί επιτέλους να πραγματοποιήσει τους στόχους της επαναστατικής νεολαίας του παρελθόντος. Χαίρομαι που έχει γίνει πραγματικότητα ο παλιός στόχος της Δ.Ν Λαμπράκη να πραγματοποιήσει ένα Φεστιβάλ… Δεν θα πρέπει- δεν το λέω αυτό σα φωνή ηττοπάθειας το λέω σαν προειδοποίηση- να μην είμαστε πάντα σίγουροι για το τι μας περιμένει… μας περιμένουν μεγάλες δοκιμασίες. Πρέπει να είμαστε σίγουροι -και από τους νέους ιδιαίτερα οι Κνίτες- πως όσο πιο γρήγορα ετοιμαστούμε τότε για άλλη μια φορά ο αντίπαλος θα σπάσει τα μούτρα του...».
Ο Μίκης είχε γνήσιο ενδιαφέρον για το Φεστιβάλ, τα χαρακτηριστικά που έπρεπε να έχει, το πώς πραγματικά θα συντελούσε στην προσπάθεια να αναπτυχθεί μια πρωτότυπη καλλιτεχνική δημιουργία, έτσι που «ο καλλιτέχνης θα φτιάξει πραγματική τέχνη. Μια τέχνη που θα ανήκει πραγματικά στο λαό», όπως ο ίδιος σημείωνε. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από συνέντευξη που έδωσε τον Σεπτέμβρη του 1978 στον Ριζοσπάστη, απαντώντας σε σχετική ερώτηση για το Φεστιβάλ: «… Στα πλαίσια του Φεστιβάλ μπορούν να γίνουν διαγωνισμοί χορωδιών και άλλων καλλιτεχνικών συγκροτημάτων. Επίσης οι καλλιτέχνες να δίνουν εκεί τις πρώτες εκτελέσεις των έργων τους. Να φιλοδοξήσουν οι νέοι όπως αυτό το Φεστιβάλ για να γίνει ένας σταθμός μέσα στην πνευματική πορείου του λαού».
Στις εκδηλώσεις του 8ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-«Οδηγητή» στον Πειραιά, απευθυνόμενος στα μέλη της ΚΝΕ έλεγε: «…Σήμερα εσείς-νέοι κομμουνιστές έχετε την μεγάλη τιμή και την βαριά ευθύνη να κρατάτε στα χέρια σας τη σκυτάλη που τόσο ψηλά κράτησαν οι ΕΠΟΝίτες του Υμηττού, ο Σωτήρης Πέτρουλας, οι νεκροί του Πολυτεχνείου. Ωστόσο τα βλέμματά σας, τα βλέμματά μας στρέφονται σταθερά προς το μέλλον. Γιατί είναι αύριο και μεθαύριο που πιθανόν όλοι μαζί, όμως σίγουρα εσείς οι νεολαίοι θα χτίσετε τη νέα κοινωνία -την κοινωνία της δικαιοσύνης και της ελευθερίας- την κοινωνία του σοσιαλισμού, την κοινωνία του κομμουνισμού…».
Τα μέλη της ΚΝΕ, χιλιάδες νέοι και νέες της χώρας μας έμαθαν και θα συνεχίζουν να «γνωρίζουν» τον Μίκη σε όλες τις στιγμές που «θα γράφουν ποίηση με την ζωή τους».
Γιατί θα συνεχίσουμε να ξεκινάμε πορείες και μεγάλες πολιτικές εκδηλώσεις με το «ωστικό κύμα» των «δέντρων που δεν κάμπτονται» του Canto General. Οι μαθητές θα τραγουδάνε στις εκδηλώσεις που θα κάνουν για την εξέγερση του Πολυτεχνείου «ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί» και τόσα άλλα. Γιατί όταν θα δίνουμε τη μάχη για να μην ξεχαστεί η ναζιστική θηριωδία και το μεγαλείο της ύπαρξης όσων αναμετρήθηκαν με το τέρας του φασισμού, θα έχουμε «συνοδοιπόρο» τον «Αντώνη» και τις «γυναίκες του Άουσβιτς». Όταν θα αντλούμε δύναμη στην αναμέτρηση με τις δυσκολίες του αγώνα, θα μας βοηθά «στων φρουρών το πείσμα να σταθούμε ορθοί».
Το έργο του θα μας συντροφεύει τις «νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα» σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Όταν ερωτευόμαστε με την «όμορφη πόλη» και όταν χορεύουμε για τα «μικρά και ανήλιαγα στενά» δίνοντας υπόσχεση πως «εμείς θα ζήσουμε και ας είμαστε φτωχοί».
Ο Μίκης θα είναι πάντα μαζί μας όταν θα σφίγγουμε το χέρι και θα κάνουμε τον ήλιο να μοιάζει βέβαιος για τον κόσμο.
Kυκλοφόρησε ο «Οδηγητής», με 8σέλιδοαφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου