Η επέκταση της περιβόητης Σσυμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) με την Ελλάδα «για μια περίοδο πέντε ετών», που θα προβλέπει «βαθύτερες εταιρικές σχέσεις σε ελληνικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις σε ολόκληρη τη χώρα», ήταν από τα βασικά ζητήματα στις επαφές που είχε με την κυβέρνηση ο επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Μενέντεζ, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα την περασμένη βδομάδα.
Οπως επιβεβαιώθηκε, η νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις θα υπογραφεί τις επόμενες βδομάδες και εκτός από την αναβάθμιση της Σούδας θα περιλαμβάνει και νέες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, καθώς στο τραπέζι βρίσκονται πάνω από 20 πιθανές περιοχές και υποδομές. Με την ολοκλήρωση και αυτής της συμφωνίας, η Ελλάδα θα δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του «πολεμικού ορμητηρίου», με δεκάδες στρατιωτικές εγκαταστάσεις και στρατηγικής σημασίας υποδομές να εντάσσονται πλέον στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό.
Σε όσους με αυτήν την αφορμή μιλάνε με θράσος για «εμβάθυνση» τάχα της σταθερότητας και της ασφάλειας στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή, όπως κάνουν η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου, την απάντηση δίνει η ιστορική και πιο σύγχρονη πείρα από τη λειτουργία αμερικανικών βάσεων στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τα όσα παρουσιάζονται πιο κάτω, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα και τον λαό.
Σήμερα, ο στρατός των ΗΠΑ διατηρεί περίπου 750 στρατιωτικές βάσεις σε 80 κράτη. Συγκριτικά, Ρωσία, Βρετανία και Γαλλία διατηρούν λιγότερες από 20 η καθεμιά, ενώ η Κίνα 4. Σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, οι αμερικανικές βάσεις είναι λιγότερες σε αριθμό, αλλά σε περισσότερα σημεία του πλανήτη, με τις ΗΠΑ να δαπανούν περίπου 150 δισ. δολάρια τον χρόνο για τις εγκαταστάσεις και το προσωπικό τους.
Μόνο από τις αρχές του 1990 έως το τέλος της κυβέρνησης Μπους, οι «συμφωνίες πρόσβασης» που υπέγραψαν οι ΗΠΑ για να χρησιμοποιούν αεροδρόμια, λιμάνια και βάσεις στο εξωτερικό, υπερδιπλασιάστηκαν από 45 σε πάνω από 90.
Στα τέλη του 2003, ενώ εξελίσσονταν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοίνωσε σχέδια για «επανευθυγράμμιση της παγκόσμιας θέσης» του στρατού, με στόχο «να τοποθετήσουμε τις κατάλληλες δυνατότητες στις καταλληλότερες τοποθεσίες για την καλύτερη αντιμετώπιση των απειλών ασφαλείας».
Σύμφωνα με τη «δεξαμενή σκέψης» «American Enterprise Institute», ο στόχος αυτής της νέας διάταξης ήταν «να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο δίκτυο συνοριακών οχυρών», με τον αμερικανικό στρατό να αποτελεί «το "παγκόσμιο ιππικό" του 21ου αιώνα».
Εκτοτε, ο σχεδιασμός προσαρμόστηκε στην ανάπτυξη μικρότερων και πιο ευέλικτων βάσεων σε περισσότερα σημεία του πλανήτη. Σήμερα, για παράδειγμα, συναντάει κανείς αμερικανικές βάσεις μέσα σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις των κρατών υποδοχής ή στις παρυφές πολιτικών αεροδρομίων.
Αυτό συμβαίνει και στην Αλεξανδρούπολη, όπου τυπικά δεν υπάρχει αμερικανική βάση. Οι στρατιώτες διαμένουν και ασκούνται σε στρατόπεδα του ελληνικού στρατού, δεν υπάρχει αμερικανική σημαία, ούτε Αμερικανός σκοπός στις πύλες, ενώ το λιμάνι, το αεροδρόμιο και άλλες υποδομές χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά στρατευμάτων στο πλαίσιο της γιγαντιαίας άσκησης «Defender 2021» στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία.
Μπορεί λοιπόν η πλειοψηφία των σημερινών βάσεων να μη θυμίζει τις αμερικανικές πολιτείες που χτίζονταν από τα τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και έπειτα, ο ρόλος τους όμως δεν άλλαξε, ούτε βέβαια οι κίνδυνοι για τις «σύμμαχες» χώρες που τις φιλοξενούν.
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, κυρίως ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και Κίνα και Ρωσία, μετατρέπει σε στόχους πρώτης γραμμής τις χώρες όπου λειτουργούν αμερικανικές βάσεις, ενώ το αρνητικό αποτύπωμα για τον λαό επεκτείνεται και σε πολλούς ακόμα τομείς.
Οι βάσεις και οι χώρες που τις φιλοξενούν αποτελούν στρατιωτικούς στόχους από αντίπαλες δυνάμεις και αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες. Ενας Αμερικανός ανθρωπολόγος, ο Ντέιβιντ Βάιν, στην έρευνά του με τίτλο «Base Nation: How US Military Bases Abroad Harm America and the World» («Πώς οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό βλάπτουν την Αμερική και τον κόσμο»), αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με τον βαθμό στον οποίο οι βάσεις αυξάνουν πραγματικά την ασφάλεια των χωρών υποδοχής. Η παρουσία αμερικανικών βάσεων μπορεί να μετατρέψει μια χώρα σε στόχο ξένων δυνάμεων».
Τονίζει μάλιστα πως αυτές είναι «γενικά επιθετικής φύσης, καθιστώντας πολύ εύκολη την έναρξη πολέμων», που «αντί να σταθεροποιούν επικίνδυνες περιοχές, συχνά αυξάνουν τις στρατιωτικές εντάσεις (...)Για παράδειγμα, η τοποθέτηση αμερικανικών βάσεων κοντά στα σύνορα χωρών όπως η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν, αυξάνει τις απειλές για την ασφάλειά τους και τις ενθαρρύνει να ανταποκριθούν, ενισχύοντας τις δικές τους στρατιωτικές δαπάνες».
Τις εκτιμήσεις αυτές επιβεβαιώνει η ίδια η πραγματικότητα. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του Ρώσου υπουργού Αμυνας, Σεργκέι Σόιγκου, για τα σχέδια εγκατάστασης μόνιμης αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στην Πολωνία, ότι «θα επηρεάσουν την περιφερειακή σταθερότητα και θα πυροδοτήσουν ρωσική απάντηση».
`Η του Βλαντιμίρ Πούτιν, για την ανάπτυξη αμερικανικών πυραύλων στην Ευρώπη, ότι «οι ευρωπαϊκές χώρες που συμφωνούν με αυτό θα πρέπει να αντιληφθούν ότι εκτίθενται σε απειλή πιθανού ανταποδοτικού χτυπήματος. Είναι προφανές!».
Και, βέβαια, η απόσταση δεν αποτελεί παράγοντα ασφάλειας. Αρθρο του αμερικανικού «Foreign Policy» προειδοποιούσε το 2019 πως «οι νέες τεχνολογίες επιτρέπουν στη Ρωσία και την Κίνα να καταστρέψουν τις αμερικανικές βάσεις και τα δίκτυα εφοδιασμού, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων στις ΗΠΑ».
Η μακρά λίστα με τις συνέπειες από τη λειτουργία των βάσεων στις χώρες υποδοχής περιλαμβάνει από στρατιωτικά ατυχήματα και συχνές τριβές με τον ντόπιο πληθυσμό, μέχρι εκτοπίσεις, αύξηση της πορνείας, ακόμα και σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον, αφού ο στρατός των ΗΠΑ εκπέμπει περισσότερα αέρια θερμοκηπίου και παράγει άλλες μορφές ρύπανσης από σχεδόν οποιονδήποτε άλλον οργανισμό, εταιρεία ή οντότητα στον κόσμο. Ενδεικτικά:
- Το 1998, ένα αμερικανικό αεροσκάφος που πετούσε πολύ χαμηλά, έκοψε το καλώδιο ενός τελεφερίκ στο Καβαλέζε των ιταλικών Αλπεων, προκαλώντας τον θάνατο 20 ανθρώπων, με τους πιλότους να κρίνονται αθώοι από αμερικανικό στρατιωτικό δικαστήριο.
- Στη Νότια Κορέα, σύμφωνα με καταγγελίες που δημοσίευσαν οι «New York Times», «η κυβέρνηση ήταν ένας μεγάλος νταβατζής για τον αμερικανικό στρατό».Στη χώρα καταγράφηκε αύξηση του εμπορίου λευκής σαρκός και της πορνείας, εξαιτίας και της διαμονής χιλιάδων στρατιωτών στις αμερικανικές βάσεις. Σύμφωνα μάλιστα με μαρτυρίες, αξιωματούχοι προσέφεραν μαθήματα Αγγλικών για να ενθαρρύνουν τις γυναίκες να πωλούν τον εαυτό τους πιο αποτελεσματικά στους Αμερικανούς στρατιώτες και να κερδίζουν περισσότερα χρήματα.
- Τη δεκαετία του 1960, όταν οι ΗΠΑ απέκτησαν τον έλεγχο από τη Βρετανία ενός μικρού αλλά στρατηγικού νησιού στη μέση του Ινδικού Ωκεανού, του Ντιέγκο Γκαρσία, προκειμένου να κατασκευάσουν στρατιωτική βάση, αποφάσισαν πως στο νησί ζούσε ένας «αμελητέος γηγενής πληθυσμός» περίπου 1.500 ανθρώπων, τον οποίο εκτόπισαν ολοκληρωτικά. Αλλά και πιο πρόσφατα, το 2006, στη Νότια Κορέα, μετά από αίτημα του αμερικανικού στρατού, η κυβέρνηση εκτόπισε βίαια 1.372 κατοίκους χωριών κοντά στην πόλη Πιονγκέκ, προκειμένου να επεκταθεί το στρατόπεδο «Χάμφρεϊς».
- Με βάση τα παραπάνω, ακόμα και η μακρά ιστορία της συνεργασίας με την ιταλική Μαφία δεν προκαλεί εντύπωση. Οι ρίζες της βρίσκονται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν, σύμφωνα με τον πρώην υψηλόβαθμο αξιωματούχο της CIA, Βίκτορ Μαρκέτι, «λόγω του αντικομμουνιστικού χαρακτήρα της», η Μαφία υπήρξε «ένα από τα στοιχεία που χρησιμοποίησε η CIA για να ελέγξει την Ιταλία». Μάλιστα, τον Νοέμβρη του 2008, όπως κατέγραψε η αμερικανική στρατιωτική εφημερίδα «Stars and Stripes», οι ιταλικές αρχές πραγματοποίησαν έρευνα για έξι σπίτια που μίσθωνε το Ναυτικό των ΗΠΑ, αποκαλύπτοντας πως αυτά ανήκαν σε μέλη της Καμόρα. Στη συνέχεια, το Ναυτικό αρνήθηκε να παράσχει πρόσβαση σε ολόκληρη τη βάση δεδομένων των μισθωμένων κατοικιών στη Νάπολη. Αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ κατηγορήθηκαν ότι μίσθωναν τις κατοικίες γνωρίζοντας πως ανήκουν σε ιδιοκτήτες που συσχετίζονται με τη Μαφία, πληρώνοντας μάλιστα δύο ή τρεις φορές πάνω από τις τιμές της αγοράς, για τις «υπηρεσίες» που προσφέρονταν μαζί με τα σπίτια.
«Από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ έχουν υποστηρίξει αντιδημοκρατικούς και αυταρχικούς οικοδεσπότες βάσεων σε Αφγανιστάν, Μπαχρέιν, Τζιμπουτί, Ελλάδα, Ιράκ, Κουβέιτ, Κιργιζία, Μαρόκο, Πακιστάν, Παναμά, Φιλιππίνες, Πορτογαλία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Νότια Κορέα, Ισπανία, Ταϊλάνδη, Τουρκία και Ουζμπεκιστάν, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς».
Με αυτά τα λόγια η καθηγήτρια Ανθρωπολογίας και πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Εθνολογικής Εταιρείας Κάθριν Λουτζ επιβεβαιώνει αυτό που «ο κόσμος έχει τούμπανο», την αξιοποίηση δηλαδή των στρατιωτικών βάσεων από τις ΗΠΑ για τη στήριξη ωμών επεμβάσεων στα εσωτερικά ζητήματα των χωρών που τις φιλοξενούν, ώστε να ευθυγραμμίζονται καλύτερα με τα αμερικανικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς.
Αλλη έρευνα, του καθηγητή του Πανεπιστημίου του «Johns Hopkins» Κεντ Κάλντερ, διαπιστώνει ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες τείνουν να υποστηρίζουν δικτάτορες σε κράτη όπου φιλοξενούνται στρατιωτικές εγκαταστάσεις».
Στην περίπτωση του Ισπανού δικτάτορα Φράνκο, μια έρευνα της Γερουσίας των ΗΠΑ το 1969 - '70 ανακάλυψε ότι οι ετήσιες αμερικανο-ισπανικές στρατιωτικές ασκήσεις σχεδιάστηκαν για να προετοιμάσουν μια στρατιωτική απάντηση σε ενδεχόμενη εξέγερση και να διατηρήσουν το καθεστώς του στην εξουσία.
Η πρακτική αυτή συνεχίζεται και στον 21ο αιώνα. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 2009 στην Ονδούρα, η κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε επίσημα τη διακοπή των σχέσεων, αλλά η στενή συνεργασία με το νέο καθεστώς συνεχίστηκε, ιδιαίτερα στη βάση του Σότο Κάνο, όπου φιλοξενούνταν αμερικανικά στρατεύματα.
Σε ό,τι αφορά, τέλος, το επιχείρημα του «οικονομικού οφέλους» για τις περιοχές που φιλοξενούν αμερικανικές βάσεις, κι εδώ τα στοιχεία δείχνουν πως οι λαοί περιλαμβάνονται διαρκώς στους χαμένους. Κερδισμένοι είναι κατά κανόνα οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι εργολάβοι που κάνουν μπίζνες με τις βάσεις. Οπως η κατασκευαστική «Brown & Root», που έχτισε 34 βάσεις μόνο στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90, αναλαμβάνοντας συμβόλαιο ύψους 1 δισ. δολαρίων για κατασκευαστικές εργασίες και λογιστική υποστήριξη των αμερικανικών δυνάμεων στο Κόσοβο.
Είναι μια από τις πολλές εταιρείες που από το 2001 έως και το 2013 μοιράστηκαν πάνω από 385 δισ. δολάρια, όσο είναι το κόστος των συμβολαίων που υπέγραψε το Πεντάγωνο των ΗΠΑ για εργολαβίες στις βάσεις των ΗΠΑ στο εξωτερικό...
Δ. Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου