Η ζωή στα στρατόπεδα

 

Το να υπηρετείς στην παραμεθόριο αποτελεί πρόκληση αλλά και προσφορά από κάθε νέο στρατευμένο που βρίσκεται δεκάδες μίλια ή χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, την οικογένειά του, τους φίλους του.

Οπως λέει και το γνωστό τραγούδι, τα σύνορα είναι τιμή, δεν είναι τιμωρία... Ομως πέρα από τα ρομαντικά που ακούμε κατά τη μετάβαση στις συγκεκριμένες Μονάδες, η πραγματικότητα δεν μπορεί να γυρίσει ανάποδα.

Το πρόβλημα της υποστελέχωσης, των μη προβλεπόμενων μεταθέσεων κάθε τόσο, διαμορφώνει μια σκληρή καθημερινότητα για τους δεκάδες στρατιωτών που υπηρετούν σε ακριτικές περιοχές.

Ατελείωτες υπηρεσίες για ολόκληρες βδομάδες, συνεχόμενες χωρίς λεπτό ξεκούρασης και ανάσας. Η εμπλοκή όπως συνηθίζουμε να λέμε στην αργκό του στρατού σε συνδυασμό με την κούραση και τα εξαντλητικά ωράρια μάς οδηγεί στα όρια της κατάρρευσης. Υπάρχουν περίοδοι που για μέρες δεν βρισκόμαστε μεταξύ μας οι στρατιώτες.

Ολα αυτά δεν αποτελούν ούτε γκρίνια, όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν ορισμένοι, ούτε αδυναμία όπως θέλουν άλλοι να μας προκαλέσουν.

Γιατί, στην πραγματικότητα όλη αυτήν την περίοδο, έλαμψε μπρος στα μάτια όλων μας που ψάχναμε τι να κάνουμε, η δύναμη της αλληλεγγύης, της προσφοράς και της συλλογικότητας ανάμεσα στους στρατιώτες. Το μοίρασμα των δουλειών, η κάλυψη όσων δεν άντεχαν στις υπηρεσίες, η απαίτηση και διεκδίκηση για ξεκούραση, εξόδους μέσα από τις καθημερινές αναφορές, το να δίνουμε νόημα και περιεχόμενο όλοι μαζί οι στρατιώτες στον ελεύθερο χρόνο μας με ευφάνταστους τρόπους όχι για να περάσει η ώρα απλά, αλλά γιατί μας συνδέουν τόσα πολλά εκτός από την παραλλαγή. Οι στρατιώτες έχουμε δικαιώματα που πρέπει να διεκδικούμε, δεν είμαστε μόνοι μας, η λύση δεν βρίσκεται στον ατομικό δρόμο, στον συμβιβασμό.

Για να έχουμε μια θητεία με αξιοπρέπεια, πρέπει να απαιτούμε ό,τι αποτελεί ανάγκη και δικαίωμά μας. Η λογική «έτσι είναι ο στρατός» είναι η αρχή ώστε κάθε μέρα να προστίθενται νέα βάρη στους νέους στρατευμένους.

Για παράδειγμα, ένα ακόμη μεγάλο ζήτημα που απασχολεί, είναι η τεράστια οικονομική πληγή της θητείας για κάθε νέο και τις οικογένειές μας. Και τα έξοδα δεν σταματούν την πρώτη βδομάδα ούτε καν κατά την κατάταξή μας. Για να είσαι «προβλεπέ» πρέπει να βάζεις βαθιά το χέρι στην τσέπη, που με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα η κοροϊδία της οικονομικής βοήθειας στους στρατιώτες συνεχίζεται.

Το τελευταίο διάστημα, λόγω και των εξελίξεων στο Αφγανιστάν, ανοίγει, με δηλητηριώδη τρόπο, μια συζήτηση για τους πρόσφυγες από διάφορες εθνικιστικές και μισαλλόδοξες φωνές μέσα τις Μονάδες. Να κοπούν μαχαίρι με σθένος και αποφασιστικότητα από κάθε νέο που διαχρονικά μπορεί να δει τον πόνο και τα βάσανα των ξεριζωμένων λαών από τις «ειρηνευτικές» αποστολές του ΝΑΤΟ, που συμμετέχει και η χώρα μας αλλά που κανείς δεν αναφέρει. Τις δεκάδες αποστολές «μαχητών της ελευθερίας και της δημοκρατίας», που έχουν οδηγήσει σε καραβάνια ξεριζωμένων, θαλασσοπνιγμένους στο Αιγαίο και αλλού. Οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών εδώ και δεκαετίες για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, έλεγχος νέων σφαιρών επιρροής, το κυνήγι του κέρδους ήταν πάντα η αιτία για τον ξεριζωμό και την προσφυγιά. Οι νέοι των εργατικών - λαϊκών οικογενειών δίνουμε το χέρι μας σε κάθε κατατρεγμένο, λέμε όχι στην αποστολή στρατευμάτων και στρατιωτικής τεχνολογίας έξω από τα σύνορα.

Την ίδια στιγμή, με τη Συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας και την κούρσα των εξοπλισμών που υπηρετούν σχέδια των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και θα χρυσοπληρώσει ο ελληνικός λαός, αναβαθμίζονται οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις επομένως και οι κίνδυνοι για τον λαό της χώρας μας.

Οι δολοφονικές επιθέσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα 1 χρόνο μετά την καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής επιβεβαιώνουν πως ο λαός και η νεολαία πρέπει να επαγρυπνούν και με τον αγώνα τους να απομονώνουν παντού τους φασίστες και τη δράση τους.

Καταδρομέας Ανδρέας ΚΟΡΑΚΗΣ