Ο λαός πρωταγωνιστής στην πάλη για σύγχρονα δικαιώματα, όχι κομπάρσος στο θέατρο της κυβερνητικής εναλλαγής

Ο απροστάτευτος από την πανδημία λαός, η ακρίβεια που σαρώνει το λαϊκό εισόδημα, οι μισθοί πείνας που συμπιέζονται ακόμα περισσότερο από την απογείωση των τιμών στο ρεύμα και σε βασικά αγαθά, και σ' αυτό το φόντο τα 250 και πλέον αντιλαϊκά νομοσχέδια που πέρασε η κυβέρνηση τα τελευταία δυόμισι χρόνια, οι νόμοι της «πράσινης ανάπτυξης» και τα κρατικά πακέτα στήριξης στα μονοπώλια, δεν είναι απλώς μια εικόνα της στιγμής, ούτε μια «ατυχής συγκυρία».

Είναι στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι η πολιτική στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων περνάει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες. Αυτή είναι η «φωτογραφία» του καπιταλιστικού συστήματος, των αντιφάσεων και της παρακμής του. Δεν είναι οι «στρεβλώσεις», αλλά η «κανονικότητα».

Η πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί

• Τα ξεχαρβαλωμένα συστήματα Υγείας σε όλο τον κόσμο, που καταρρέουν σε συνθήκες πανδημίας, δεν προέκυψαν από το πουθενά. Είναι το αποτέλεσμα της στρατηγικής εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης στην Υγεία, της μετατροπής της Υγείας και της Ασφάλισης, δηλαδή μιας κοινωνικής ανάγκης, σε ατομική υπόθεση. Σ' αυτό το έδαφος, είναι το αποτέλεσμα της χρόνιας υποχρηματοδότησης των δημόσιων συστημάτων Υγείας ώστε να μειώνεται το κόστος για την εργοδοσία και το κράτος, να αυξάνεται ο δημοσιονομικός χώρος για παροχές στα μονοπώλια από τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Για να αξιοποιούνται οι λαϊκές ανάγκες στην Υγεία ως κερδοφόρο πεδίο για επιχειρηματικούς ομίλους του κλάδου. Να γιατί σήμερα, ενώ υπάρχουν όλες οι επιστημονικές και τεχνολογικές προϋποθέσεις, δεν μπορεί να προστατευτεί ο λαός από την πανδημία. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά από καμία κυβέρνηση που υπηρετεί την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική, όσο κι αν προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κοροϊδέψει τον λαό ότι αυτός θα τα κατάφερνε καλύτερα.
• Η ακρίβεια για τα λαϊκά νοικοκυριά είναι η άλλη όψη των κρατικών πακέτων στήριξης στους ομίλους για να βγουν αλώβητοι από την τελευταία κρίση. Είναι αποτέλεσμα της «πράσινης μετάβασης», που σημαίνει ακριβότερη Ενέργεια για τα λαϊκά στρώματα και νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο (βλέπε αναλυτικά στις σελίδες 6 - 7). Και μόνο την κατανομή των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης να δει κανείς, είναι αρκετό για να βγάλει συμπεράσματα: Τα νοσοκομεία στενάζουν από την πανδημία, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι ανύπαρκτη, από τα σχολεία λείπουν δάσκαλοι και καθηγητές στο μέσο της χρονιάς, λείπουν αναγκαίες υποδομές για την αραίωση των μαθητών. Αλλά για όλα αυτά δεν περισσεύει ούτε σεντ από το φαγοπότι που στήνεται για το κεφάλαιο, με ευθύνη όλων των αστικών κομμάτων, μεταξύ αυτών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, που στηρίζουν το Ταμείο Ανάκαμψης. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι τα περίφημα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης είναι «συστημένα», δεν είναι για όλους. Θα «πέσουν» αποκλειστικά εκεί που θέλουν να θησαυρίσουν τα μονοπώλια, ενώ σέρνουν πίσω τους μεγάλες αντεργατικές δεσμεύσεις, που θα φορτωθούν στις πλάτες των εργαζομένων... για να πιάσουν τόπο οι επενδύσεις!
• Τα υγειονομικά πρωτόκολλα σε όλες τις φάσεις της πανδημίας και τα άλλα μέτρα για τη διαχείρισή της είχαν και έχουν ως κριτήριο την προστασία των κερδών και των επιχειρηματικών συμφερόντων, όχι της υγείας και της ζωής του λαού. Αποκορύφωμα είναι η πρόσφατη τροπολογία του υπουργείου Εργασίας που βάζει τους νοσούντες εργαζόμενους να δουλεύουν με τηλεργασία (!) αντί να αναρρώνουν, και τιμωρεί με περικοπή μισθού και πετσοκομμένες άδειες τους εργαζόμενους γονείς που τα παιδιά τους νόσησαν από κορονοϊό, αντί να εξασφαλίζει όλους τους αναγκαίους όρους για τη φροντίδα τους, όσο χρόνο χρειαστεί. Η αθλιότητα σε όλο της το μεγαλείο!
• Η ακρίβεια «εξανεμίζει» τους ήδη τσακισμένους μισθούς των εργαζομένων, το πενιχρό εισόδημα των βιοπαλαιστών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών. Η μεγάλη συμπίεση των μισθών όλη την προηγούμενη δεκαετία, με την κατάργηση των ΣΣΕ, τον κατάπτυστο νόμο για τον κατώτατο μισθό, τη νομοθεσία για τη γενίκευση της «ευελιξίας», προβλήθηκε ως προϋπόθεση για να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της η ελληνική οικονομία. Το ίδιο συνεχίζεται και σήμερα, με τη διατήρηση αυτού του αντεργατικού πλαισίου, που έχει τη σφραγίδα των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, και την επέκτασή του με νέους αντιλαϊκούς νόμους, με επίκεντρο τις εργασιακές σχέσεις και τον χρόνο εργασίας, που αυξάνουν το απλήρωτο μέρος του, απογειώνοντας την εκμετάλλευση.

Εκεί βρίσκεται λοιπόν η αιτία για την όξυνση των κοινωνικών - ταξικών αντιθέσεων στις συνθήκες της κρίσης και της πανδημίας, που αξιοποιήθηκαν ως ευκαιρία για νέα αντιλαϊκά μέτρα, για βάθεμα των αντιλαϊκών - αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Σε κάθε πτυχή της ζωής των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, επιδεινώθηκαν ακόμα περισσότερο οι όροι ζωής, μεγάλωσε η ψαλίδα ανάμεσα στο πώς ζει ο λαός και τις πραγματικές ανάγκες του, που καθορίζονται από το σημερινό υψηλό επίπεδο αύξησης της παραγωγικότητας, της επιστήμης, της τεχνολογίας.

Η πλούσια αγωνιστική δράση γεννά δυνατότητες

Η κατάσταση θα ήταν ακόμα χειρότερη για τους εργαζόμενους και τον λαό αν δεν υπήρχαν οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, κόντρα στην προσπάθεια κυβέρνησης και εργοδοσίας να βάλουν στον «γύψο» τη συλλογική διεκδίκηση και δράση, με πρόσχημα την πανδημία. Κόντρα στα κελεύσματα της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων για «εθνικά υπεύθυνη στάση» απέναντι στην κρίση και στην πανδημία.

Κόντρα όμως και στην πονηρή λογική «θα λογαριαστούμε μετά», με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε χωρίς επιτυχία να υπονομεύσει κάθε λαϊκή αντίδραση στην κρίσιμη πρώτη φάση της πανδημίας, βάζοντας πλάτη σε κυβέρνηση και εργοδοσία, ενώ σήμερα, με τον ίδιο στόχο, πλασάρει πιο έντονα ότι «δικαίωση στη σημερινή αγανάκτηση και διαμαρτυρία θα δώσει η ψήφος για να φύγουν».

Η πολύμορφη δράση εκατοντάδων σωματείων και φορέων σε όλη τη χώρα, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές, για μέτρα προστασίας της υγείας, αυξήσεις στους μισθούς, υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια και κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, γεννά δυνατότητες.

Συνεχίζεται και κλιμακώνεται, με κλαδικές και άλλες κινητοποιήσεις, αλλά και με το μεγάλο συλλαλητήριο που σχεδιάζουν τον Φλεβάρη τα σωματεία της Αττικής, απευθύνοντας κάλεσμα σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να πάρουν αποφάσεις συμμετοχής.

Η πρωτοβουλία αυτή συντονίζει αγώνες σε μέτωπα πάλης και διεκδικήσεις που αναπτύχθηκαν τους τελευταίους μήνες, σε χώρους δουλειάς, στην Υγεία, στην Παιδεία, και που αφορούν συνολικά τους όρους που ζει και δουλεύει ο λαός.

Προβάλλει αιτήματα που διαμορφώθηκαν μέσα από τη συλλογική δράση του προηγούμενου διαστήματος, κυρίως την περίοδο της τελευταίας κρίσης και της πανδημίας, σε αντιπαράθεση με την πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και των κομμάτων του, με κριτήριο το τι έχουν πραγματικά ανάγκη οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα για να μπορούν να ζουν καλύτερα και όχι τι χωράει στις «αντοχές της οικονομίας».

Ο λαός να σφραγίσει τις εξελίξεις

Από τις ίδιες τις εξελίξεις και τα αδιέξοδα που ανακυκλώνονται για τον λαό σε οικονομική ανάπτυξη και κρίση, με επεκτατική ή περιοριστική πολιτική, με τους μύθους για έναν άλλο, πιο «δίκαιο» τάχα καπιταλισμό να καταρρέουν, προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη για πολιτική αλλαγή. Αυτή όμως δεν περνάει μέσα από την κυβερνητική εναλλαγή των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, όπως το παρουσιάζουν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά από τη συνειδητοποίηση ότι η λύση για τον λαό δεν μπορεί να έρθει από τα πάνω, ούτε έξω από τους αγώνες του, και ότι ο ίδιος έχει τη δύναμη να σφραγίσει τις εξελίξεις αν συγκρουστεί με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, με τα κόμματα που την υπηρετούν.

Πραγματική πολιτική αλλαγή σημαίνει να ζει ο λαός με βάση τις διευρυμένες ανάγκες του και τις δυνατότητες που προσφέρει η εποχή μας. Σημαίνει να έχει ο ίδιος στα χέρια του την εξουσία και μ' αυτό το κριτήριο να αναπτύσσει σχεδιασμένα την οικονομία. Η πραγματική πολιτική αλλαγή βρίσκεται στην αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ, στην οργάνωση του αγώνα για σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά και στη ζωή, στην πάλη για τον σοσιαλισμό.