Η φιέστα που έστησε η κυβέρνηση στη Τανάγρα, κατά την πρώτη προσγείωση των Rafale σε ελληνικό έδαφος, αποτέλεσε το επιστέγασμα των πανηγυρισμών διαρκείας που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, με την προμήθεια φρεγατών, τορπιλών, αναβαθμίσεων των F-16, κλπ. Όμως το “θέαμα”, ελλείψει μάλιστα “άρτου”, αδυνατεί να κρύψει την τραγική ένδεια που διαμορφώνουν η πανδημία, η ακρίβεια, η φτώχεια που βιώνει ο λαός μας. Επίσης, σύντομα θα φανεί πιο καθαρά ότι αυτού του είδους οι εξοπλισμοί, με ευθύνη της κυβέρνησης και όλων των άλλων κομμάτων που τα ψήφισαν, υπηρετούν κυρίως την εμπλοκή της χώρας στα επιθετικά σχέδια των ευρωατλαντικών συμμαχιών της άρχουσας τάξης.
Για να γίνει κατανοητή η παραπάνω θέση, αρκεί κάποιος καλόπιστα να συσχετίσει, απ’ τη μια τα κυβερνητικά βήματα στην εξωτερική πολιτική κι απ’ την άλλη την -με άμετρη κομπορρημοσύνη εκ μέρους της κυβέρνησης- προβολή της αποκτώμενης “ισχύος των όπλων”, μέσω των εξοπλισμών που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Ας αναρωτηθεί ο καθένας, ποιός θα μπορούσε να είναι ο ρόλος της “αποκτώμενης μαχητικής ισχύος”, για παράδειγμα μέσω της αγοράς των Rafale, όταν την ίδια στιγμή αποκαλύπτεται ότι η ελληνική κυβέρνηση “αποφασίζει” να ρίξει στο τραπέζι των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία, την πρόταση της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 10 αντί στα 12 ναυτικά μίλια, προκειμένου να υπάρξει συμβιβασμός και να “ξεκολλήσει” η διαπραγμάτευση που διακαώς “σπρώχνουν” ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, και ΕΕ; Η απάντηση είναι καμία.
Το ίδιο ισχύει για τις υπό προμήθεια πανάκριβες φρεγάτες “Belharra” που και επιχειρησιακά “κουμπώνουν” στις διάφορες επιθετικού χαρακτήρα αποστολές της Γαλλίας κι άλλων ΝΑΤΟϊκών χωρών στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο. Τι θα μπορούσαν να προσφέρουν όλα αυτά, όταν οι συζητήσεις “διευθέτησης” των Ελληνοτουρκικών και του Κυπριακού, εξελίσσονται στο πλαίσιο ενός καθαρά ΝΑΤΟϊκής έμπνευσης σχεδίου, με όχημα τις ΝΑΤΟϊκές “πλατφόρμες συνεννόησης”, που καμιά σχέση δεν θα έχει με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού;
Τέλος, αναιρείται κάθε ευοίωνη προοπτική για το λαό μας, αφού το μέλλον του είναι ασφυκτικά εγκλωβισμένο στο πλαίσιο που οριοθετούν οι -κατά την περιγραφή του ΥΠΕΞ της Ελλάδας Δένδια- “πέντε σημαντικοί ομόκεντροι κύκλοι” της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, με “άξονα” τους ΝΑΤΟϊκούς επιθετικούς σχεδιασμούς. Δηλαδή, η συμβολή της χώρας στην παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, η “συμβολή” σε μέτωπα όπως η Ουκρανία, η Γεωργία κοκ, η συμμετοχή στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια και στις στρατιωτικές συμφωνίες στη Μέση Ανατολή, η στήριξη της “ευρωπαϊκής προοπτικής” των Δυτ. Βαλκανίων και βέβαια η επένδυση “στην ειδική, πλέον, σχέση με τις ΗΠΑ, που έχει περάσει σε μια νέα, μοναδική εποχή μετά και την πρόσφατη Συμφωνία”.
Απ’ τα παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η αποκτώμενη πανάκριβη στρατιωτική ισχύς, ελάχιστη έως μηδενική συμμετοχή μπορεί να έχει στην προάσπιση των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, γιατί ενσωματωμένη στην πολιτική της πρόσδεσης της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, υπηρετεί τελικά τους δικούς τους σχεδιασμούς. Αντίστοιχα, ενισχύει δραματικά, με τον ιδρώτα του Έλληνα εργαζόμενου, την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, πολύτιμο ζητούμενο στις παρούσες εξελίξεις ειδικά, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και την Κίνα.
Οι μύθοι που καλλιεργεί η κυβερνητική προπαγάνδα σύντομα θα αποκαλυφθούν, ελπίζουμε όχι με τραγικό τρόπο για τον ελληνικό λαό. Άλλωστε ένας ακόμη τέτοιος μύθος αποκαλύφθηκε πρόσφατα, με την ακύρωση του σχεδίου για τον αγωγό East Med, στον οποίο είχαν “ακουμπήσει” πολλές προσδοκίες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Και τι αποδείχθηκε; Ό,τι τέτοιου είδους σχέδια εκπονούνται και ακυρώνονται ανάλογα με τα συμφέροντα και τις συμμαχίες των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, εν προκειμένω των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και του “παζαριού” τους με την Τουρκία για την πιο ενεργή συμμετοχή της τελευταίας στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.
Η πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και των υπόλοιπων κομμάτων, που επί της ουσίας την στηρίζουν, με πρώτο και κύριο τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν τεράστιες ευθύνες για τη μεθοδευμένη προσπάθεια παραπλάνησης του ελληνικού λαού. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να τους αποκαλύπτει. Μόνη διέξοδο, και δεν μπορεί να είναι άλλη, αποτελεί η πάλη των εργαζομένων και του λαού για απεμπλοκή από τα σχέδια και τις συμμαχίες της άρχουσας τάξης, με το λαό στο τιμόνι της εξουσίας και με τη διαμόρφωση διεθνών σχέσεων αμοιβαίου οφέλους για τους λαούς.
Αρθρο του Νίκου Παπαναστάση, βουλευτής του ΚΚΕ και & αντισυνταγματάρχης ε.α., δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Παρόν της Κυριακής»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου