Οι λαοί βιώνουν έναν ακόμα οδυνηρό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία συνεχίζεται και έχει οδηγήσει στην κατάληψη ενός σημαντικού μέρους της χώρας.
«Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα αλλάζουν». Αυτό ακριβώς τονίζουν η σύγκρουση των αστικών τάξεων, ο ανταγωνισμός των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ με τη Ρωσία στο ουκρανικό έδαφος και την ευρύτερη περιοχή που οδήγησε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο οποίος προετοιμάστηκε από αρκετά χρόνια πριν. Επιβεβαιώνοντας πως ανεξάρτητα από τις φάσεις που περνούν οι στρατιωτικο-πολιτικοί σχεδιασμοί, οι ελιγμοί, η επιστράτευση προσχημάτων από τη μια και την άλλη πλευρά, αυτό που έβαλε τη σφραγίδα στις εξελίξεις είναι οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που σημαδεύουν το καπιταλιστικό σύστημα.
Τώρα δεν χωράει αναμονή. Στην ημερήσια διάταξη έχει τεθεί το καθήκον της βαθύτερης συνειδητοποίησης των καταστροφικών συνεπειών της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Σοβιετική Ενωση και στα άλλα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που έφερε κράτη και λαούς που ζούσαν αρμονικά, με ισότιμες σχέσεις στο πλαίσιο του πολυεθνικού κράτους της ΕΣΣΔ, στη δίνη ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου που είναι σε εξέλιξη με ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Τώρα είναι ανάγκη να καταγραφεί στις λαϊκές συνειδήσεις ότι η Ουκρανία τέθηκε στο κέντρο της σύγκρουσης των μονοπωλίων και των καπιταλιστικών κρατών δύο ισχυρών ιμπεριαλιστικών «μπλοκ», των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ από τη μια πλευρά και της Ρωσίας από την άλλη, για τον έλεγχο της χώρας, των πρώτων υλών, της Ενέργειας και των αγωγών, σημαντικών θαλάσσιων και στεριανών δρόμων, με προεκτάσεις στην ευρύτερη περιοχή. Ως μέρος ενός πολύ επικίνδυνου πλέγματος αντιθέσεων σε όλη την υδρόγειο που συνδυάζονται και αλληλοτροφοδοτούνται με ιδιαίτερη θέση τον ανταγωνισμό ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ προώθησαν μεθοδικά τη στρατηγική του ελέγχου της Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και της περιοχής που κάλυπτε η ΕΣΣΔ. Προώθησαν τα οικονομικά συμφέροντα των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων, εγκατέστησαν στρατιωτικές βάσεις, στήριξαν με όλα τα μέσα τις νεοσύστατες αστικές τάξεις και εξόπλισαν τα νέα καπιταλιστικά κράτη στην Ανατολική Ευρώπη.
Το 1999, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, στην Ουάσιγκτον, αποφασίστηκε η ένταξη σε αυτό των Πολωνίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας. Το 2004, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη, αποφασίστηκε η ένταξη των Βουλγαρίας, Εσθονίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Ρουμανίας, Σλοβακίας και Σλοβενίας.
Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός έβαλε γερές βάσεις, η Ουκρανία εντάχθηκε στον ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», οργανώθηκε η πραξικοπηματική ανατροπή της αστικής κυβέρνησης Γιανουκόβιτς το 2013 που η αστική τάξη βρέθηκε διασπασμένη, για να αποσπάσουν την Ουκρανία από την επιρροή της Ρωσίας, να ματαιώσουν την ένταξή της στην «Ευρασιατική Ενωση». Εκπαίδευσαν και στήριξαν φασιστικές, εθνικιστικές δυνάμεις που κατέφυγαν σε αγριότητες, επιβλήθηκε ο αντικομμουνισμός ως επίσημη ιδεολογία, οργανώθηκαν εγκληματικές διώξεις κατά των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών που αντιτάχθηκαν σ' αυτήν την κατάσταση.
Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ δούλεψαν στοχευμένα για να διατηρήσουν και να επεκτείνουν τις θέσεις τους, προετοιμάστηκαν για την αναμενόμενη όξυνση του ανταγωνισμού με τη Ρωσία. Εκαναν συστηματικά επίδειξη δύναμης με μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις χρησιμοποιώντας (και) ελληνικό έδαφος, τη στρατιωτική βάση της Αλεξανδρούπολης, για την περικύκλωση της Ρωσίας, πραγματικά «πρόβα πολέμου», όπως σημείωσε εύστοχα το ΚΚΕ.
Αυτά τα αναμφισβήτητα στοιχεία προσπαθούν να θάψουν οι απολογητές του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα, γιατί ως κυβερνήσεις υπηρέτησαν με όλα τα μέσα αυτά τα σχέδια. Χαιρέτισαν το φιλοφασιστικό καθεστώς της Ουκρανίας και οι ευθύνες τους είναι μεγάλες. Το 2017, ο κ. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, επισκέφτηκε το Κίεβο και συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Ποροσένκο, την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη η δίκη - παρωδία για την απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας, που γκρεμίζονταν σοβιετικά, αντιφασιστικά μνημεία και οι συνεργάτες των ναζί εκθειάζονταν ως «πατριώτες». Στήριξε ένα καθεστώς που δίωξε τους πολιτικούς του αντιπάλους και κατέταξε στις λίστες των ανεπιθύμητων, των «τρομοκρατών» έναν βουλευτή, έναν ευρωβουλευτή και ένα άλλο στέλεχος του ΚΚΕ επειδή επισκέφτηκαν την ανατολική Ουκρανία και εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον ουκρανικό λαό, που αιματοκυλίστηκε στην περιοχή του Ντονμπάς.
Από την άλλη πλευρά, από την πλευρά της Ρωσίας, υπάρχουν σημαντικά γεγονότα στην καπιταλιστική της πορεία που μαρτυρούν τις ταξικές επιλογές της αστικής της τάξης, η οποία στα πρώτα βήματα για τη σταθεροποίηση της εξουσίας της ακούμπησε στο ΝΑΤΟ και στήριξε αυτόν τον δολοφονικό μηχανισμό. Αυτό είναι βασικό ζήτημα. Το 1994, η Ρωσία εντάχθηκε στον ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», ενώ το 1997 υπογράφηκε από τους Κλίντον και Γέλτσιν η «ιδρυτική πράξη» συνεργασίας. Το 2002, επί Πούτιν, συγκροτήθηκε το «Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ρωσίας», η ρωσική ηγεσία στήριξε τα ΝΑΤΟικά προσχήματα και έδωσε διευκολύνσεις στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στο Αφγανιστάν.
Ο ανταγωνισμός μπήκε σε τροχιά όξυνσης στον βαθμό που η ρωσική αστική τάξη στάθηκε στα πόδια της, ισχυροποιήθηκε, τα μονοπώλια επέκτειναν τη δράση τους, συσσώρευσαν κεφάλαια μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, την αξιοποίηση των ενεργειακών και άλλων πηγών, εκσυγχρονίστηκε το στρατιωτικό και συμβατικό οπλοστάσιο της χώρας, αξιοποιήθηκε η συγκρότηση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως ο «Οργανισμός Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας» και η «Ευρασιατική Ενωση».
Μέσα σ' αυτόν τον δρόμο εκδηλώθηκε η σύγκρουση με τη Γεωργία το 2008, όπου η ρωσική αστική τάξη «έδειξε τα δόντια της» και στήριξε την απόσχιση της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας από τα γεωργιανά εδάφη και στη συνέχεια προχώρησε, το 2014, στην προσάρτηση της Κριμαίας, στρατηγικής σημασίας περιοχή, ετοιμάζοντας τα επόμενα βήματα, για την επανακατάκτηση χαμένων θέσεων και τον έλεγχο της περιοχής της πρώην ΕΣΣΔ.
Οι επιδιώξεις της αστικής τάξης της Ρωσίας πρόβαλαν καθαρά στην επέμβαση του «Οργανισμού Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας» στο Καζακστάν για τη θωράκιση της εξουσίας της αστικής τάξης, τον περασμένο Γενάρη, ενάντια στη λαϊκή εξέγερση στην κεντροασιατική αυτή χώρα.
Μέσα από αυτές τις κινήσεις των δύο αντίπαλων μπλοκ γίνεται φανερή η πορεία της συγκέντρωσης «καύσιμης ύλης» που τροφοδότησε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σήμερα.
Τα περί προστασίας της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας που χρησιμοποιούν οι δυνάμεις του ευρωατλαντισμού είναι εργαλεία χειραγώγησης των λαών και δικαιολόγησης των σχεδιασμών τους και δεν μπορούν να ξεχαστούν τα εγκλήματα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, που καταπάτησαν την κυριαρχία της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Συρίας και της Λιβύης, δολοφόνησαν τους λαούς.
Το ίδιο ισχύει και για τα προσχήματα της Ρωσίας. Τα περί «αποστρατικοποίησης» και «αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας είναι το προπέτασμα καπνού για να καλυφθούν οι στρατηγικές επιδιώξεις της. Τα προσχήματα αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την εισβολή, την καταπάτηση της εδαφικής ακεραιότητας, την κατάληψη μεγάλου μέρους της Ουκρανίας, ακολουθώντας τον δρόμο που άνοιξαν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ τα προηγούμενα χρόνια, ανοίγοντας την όρεξη σε επίδοξους «σωτήρες».
Ο «αντιφασισμός» της ρωσικής ηγεσίας είναι προσχηματικός, γιατί υπερασπίζεται, διαχειρίζεται τον καπιταλισμό που γεννάει τον φασισμό, συνεργάζεται με ακροδεξιά κόμματα σε όλη την Ευρώπη, προβάλλει τις θέσεις φασιστών «φιλοσόφων», καταπατά τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, ενοχοποιεί τους εργατικούς, λαϊκούς αγώνες. Ο υποκριτικός «αντιφασισμός» αποκαλύφθηκε από το πρόσφατο αντικομμουνιστικό παραλήρημα του Βλ. Πούτιν, ο οποίος εκδήλωσε το ταξικό μίσος της αστικής τάξης για τον Λένιν, τους μπολσεβίκους, τον σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ, στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης στόχευσης: Την «απονομιμοποίηση» της κρατικής ουκρανικής οντότητας για να υλοποιήσει το σχέδιο της στρατιωτικής επέμβασης.
Κάθε βήμα προετοίμαζε το επόμενο. Η αναγνώριση των λεγόμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ άνοιξε τον δρόμο για συμφωνίες «φιλίας και συνεργασίας», στρατιωτική συνδρομή και εισβολή στην Ουκρανία. Το επιχειρησιακό σχέδιο στοχεύει στον έλεγχο της ανατολικής Ουκρανίας, με σύνορο τον Δνείπερο ή και πέραν αυτού προς τα δυτικά, με την κατάληψη της πρωτεύουσας, Κιέβου. Στον έλεγχο του παράκτιου μετώπου, της Αζοφικής και της Μαύρης Θάλασσας, αξιοποιώντας την ήδη προσαρτημένη Κριμαία, την κατάληψη της Οδησσού και την προσάρτηση της Υπερδνειστερίας που ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Μολδαβία. Στην πράξη θα κριθεί αν αυτός ο σχεδιασμός θα ολοκληρωθεί, αλλά σε κάθε περίπτωση, η πληγή θα παραμείνει ανοιχτή και τα επόμενα χρόνια, σε βάρος των δύο λαών, σε βάρος συνολικά των λαών.
Οι δυνάμεις στην Ουκρανία και διεθνώς, που υπολόγισαν τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως εγγυητές της κυριαρχίας της χώρας, καλλιέργησαν αυταπάτες, διαψεύστηκαν οικτρά και αυτό το συμπέρασμα έχει γενικότερη σημασία, αφορά άμεσα τον ελληνικό λαό.
Σωτήρες ούτε υπήρξαν ούτε υπάρχουν. Οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες είναι εχθροί των λαών, κινούνται με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Η στάση τους στην Ουκρανία πήρε υπόψη τη «μεγάλη εικόνα», το κρίσιμο μέτωπο του ανταγωνισμού ΗΠΑ - Κίνας στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού που έχει μεγάλες απαιτήσεις. Αλλά οι σχεδιασμοί αλλάζουν, οι επιλογές προσαρμόζονται κι αυτές τις μέρες εντείνεται η στρατιωτική παρουσία στις Βαλτικές χώρες, στην Πολωνία, στη Ρουμανία, σε όλα τα ΝΑΤΟικά κράτη. Στην Ουκρανία στέλνεται μεγάλος όγκος οπλισμού. Στη Λετονία ψηφίστηκε νόμος για την αποστολή εθελοντών στο πολεμικό μέτωπο κι αυτό επιχειρείται να γενικευτεί. Στο τραπέζι έχει τεθεί η διεύρυνση του ΝΑΤΟ με τη Σουηδία και τη Φινλανδία.
Ηδη, ενεργοποιήθηκε η ΝΑΤΟική Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης που μπορεί να κινητοποιήσει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες με σύγχρονα μέσα. Στη Ρουμανία εγκαταστάθηκαν τα πρώτα τμήματα. Ενώ, παράλληλα με διαταγή του Προέδρου Πούτιν τέθηκαν οι πυρηνικές δυνάμεις αποτροπής του ρωσικού στρατού σε ειδική κατάσταση μάχης.
Υπάρχει μια νέα κατάσταση. Οι συνέπειες του πολέμου και οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας θα επιδεινώσουν τη ζωή των λαών, η ακρίβεια, η φτώχεια, η προσφυγιά θα πάρουν μεγάλες διαστάσεις. Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και η κούρσα των εξοπλισμών θα ενταθούν.
Η πολιτική της εμπλοκής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς είναι άκρως επικίνδυνη, είναι εγκληματική. Αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα που επιβεβαιώνει τη σημασία της πολύχρονης πάλης του ΚΚΕ, της σύγκρουσης με όλες τις κυβερνήσεις, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, για τη συμμετοχή τους στα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ηδη η Ελλάδα είναι μέσα στον κυκλώνα. Οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στη Σούδα, στην Αλεξανδρούπολη, στο Στεφανοβίκειο, στη Λάρισα χρησιμοποιούνται για την πολεμική προετοιμασία και οι ρωσικές προειδοποιήσεις είναι πραγματικότητα.
Η κυβέρνηση κλιμακώνει την εμπλοκή με την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού και πιθανώς και στρατιωτικών δυνάμεων στο πολεμικό μέτωπο. Η επίκληση των «συμβατικών υποχρεώσεων» απέναντι στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που χρησιμοποιούν ξεδιάντροπα η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ είναι το μέσον για συνεχώς και πιο βαθιά εμπλοκή της χώρας.
Η ευρω-λαγνεία του ΣΥΡΙΖΑ με τη στήριξη της «ενωμένης Ευρώπης» και οι ψεύτικες προσδοκίες που καλλιεργεί με τη λεγόμενη «στρατηγική αυτονομία», για να γίνει πιο αποτελεσματική η ΕΕ στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ξεπερνούν σκοπίμως τον ταξικό χαρακτήρα της στην υπηρεσία των μονοπωλίων, το γεγονός ότι είναι συνένοχη, μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και ευθύνεται για όλους τους προηγούμενους πολέμους, οργανώνει σήμερα 17 ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό.
Η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οι στρατηγικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, έχουν δοκιμαστεί, με οδυνηρά αποτελέσματα. Ο ισχυρισμός που παρουσιάζει τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό ως προστάτη της κυριαρχίας της χώρας, απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, έχει καταρρεύσει. Μέσα στο ΝΑΤΟ, ανάμεσα σε δύο συμμάχους, δημιουργήθηκαν οι όροι των κρίσεων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και έφτασαν οι δύο χώρες στα πρόθυρα πολέμου. Μέσα στο ΝΑΤΟ παραμένει το casus belli (αιτία πολέμου) από το 1995 και ενισχύονται οι διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης.
Η πρόσφατη έκθεση της ΕΕ για την πρόοδο της ενταξιακής διαδικασίας για την Τουρκία είναι χαρακτηριστική. Υποστηρίζει τη μόνιμη θέση της ότι «η Τουρκία είναι βασικός εταίρος της ΕΕ, σε σχέση με την οικονομία, το εμπόριο και τη μετανάστευση, στρατηγικός εταίρος, για τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής και σύμμαχος με τον οποίο η ΕΕ επιθυμεί τις καλύτερες δυνατές σχέσεις». Αυτά υποστηρίζει η ΕΕ παρά το γεγονός ότι η τουρκική αστική τάξη αμφισβητεί την κυριαρχία των νησιών, αυξάνει επικίνδυνα τις υπερπτήσεις σε ελληνικό έδαφος, την ώρα που η τουρκική ηγεσία προχωρά στο άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου, των Βαρωσίων, ενώ στη θέση της εισβολής και κατοχής του 37% του κυπριακού εδάφους, η ευρωενωσιακή έκθεση μιλάει για «ανεπίλυτη σύγκρουση στην Κύπρο», ως «μείζον εμπόδιο στις σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας».
Σήμερα, που η Τουρκία, λόγω των εξελίξεων, αναβαθμίζεται στον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό θα καταβληθούν πρόσθετες προσπάθειες για να τραβηχθεί από τη ρωσική επιρροή, να εκπληρώσει ειδικό ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με βαριά ανταλλάγματα, σε βάρος της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και της Κύπρου.
Τα παραπάνω παραδείγματα δείχνουν πόσο παραπλανητική και ανιστόρητη είναι η θέση που προβάλλεται αυτές τις μέρες, ότι «για να πάρεις βοήθεια όταν την χρειαστείς, πρέπει να συμμετέχεις στα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ».
Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της παρουσιάζουν την καταστροφική εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως επιλογή στήριξης των «δημοκρατικών» έναντι των «αυταρχικών» καθεστώτων, μιλούν για την προστασία του λεγόμενου «ελεύθερου κόσμου», ψαρεύουν σε θολά νερά. Ο κόσμος τους είναι ο καπιταλισμός, της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της φτώχειας, των δεκάδων πολέμων, που σέρνει σήμερα στο πολεμικό σφαγείο τους λαούς για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η δημοκρατία τους σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, στη «Δύση» και στη Ρωσία, καταπατά τα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα, είναι ταυτισμένη με την καταστολή, είναι η δικτατορία των μονοπωλίων.
Το σύστημα έχει σαπίσει, δεν παίρνει μερεμέτια, οι ανταγωνισμοί, οι αντιθέσεις του δεν χαλιναγωγούνται και οι προτάσεις των αστικών κομμάτων, όπως αυτές του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, του ΜέΡΑ25, τα ευχολόγια για την «ιμπεριαλιστική» ειρήνη και τη λεγόμενη «νέα παγκόσμια ή ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική», είναι εργαλεία χειραγώγησης του λαού, κάλυψης της βάρβαρης φύσης του καπιταλισμού.
Η πείρα από τις οδυνηρές εξελίξεις είναι πολύτιμη και η εργατική τάξη, ο λαός μας, όπως και οι άλλοι λαοί, επιβάλλεται να βγάλουν συμπεράσματα, να μη δείξουν ποτέ εμπιστοσύνη στις αστικές τάξεις, στις κυβερνήσεις, στις συμμαχίες τους, να πιστέψουν στη δύναμή τους και να πάρουν μέρος στην αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη, για τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία που μπορεί να βάλει θεμέλια για να ζήσει ο λαός όπως του αξίζει, με αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους άλλους λαούς.
Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ΗΠΑ ή Ρωσία, ΕΕ ή Ρωσία, ΝΑΤΟ ή Ρωσία. Ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί έχουν τα δικά τους συμφέροντα κι αυτά καλούνται να υπερασπιστούν ενάντια σε κάθε ληστή, ιμπεριαλιστή. Η εργατική - λαϊκή πάλη πρέπει να χαράξει αυτοτελή, ανεξάρτητη γραμμή, μακριά από όλα τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Η αγωνία, ο προβληματισμός του λαού, η απέχθεια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μπορούν να εκφραστούν στον δρόμο της συμπόρευσης με την πολιτική αρχών του ΚΚΕ, στη δραστήρια συμμετοχή στον αγώνα για καμία εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία ή αλλού με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε πρόσχημα. Κανένα ελληνικό στρατιωτικό σώμα να μη σταλεί στην Ουκρανία, σε χώρες που συνορεύουν με αυτήν ή σε άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές. Να κλείσουν τώρα όλες οι στρατιωτικές βάσεις που αξιοποιούνται ως ορμητήρια πολέμου, να αποδεσμευτεί η χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ με τον λαό στο τιμόνι της εξουσίας.
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
....Αυτό στα καθ’ ημάς σημαίνει ελληνοτουρκική αναμέτρηση (θα επανέλθουμε σε αυτό το ζήτημα). Εδώ είναι και το σημείο στο οποίο ιδιαίτερα το ΚΚΕ φαίνεται να σιωπά. Γεγονός που καθιστά τη γραμμή του επικίνδυνη. Γιατί φαινομενικά πάνω στο ζήτημα θα έλεγε κανείς πως δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο ΚΚΕ και την αντικαπιταλιστική αριστερά. Αυτό με ιδιαίτερη ένταση άλλωστε, διακινούν και τα μέλη και οι φίλοι του.Η άρνηση της υποστήριξης ενός εκ των δύο εμπόλεμων στρατοπέδων, που συνδυάζεται με την πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ στην περιοχή μας, δε συνοδεύεται με την αντίστοιχη πολιτική δέσμευση, πως εάν μια ελληνοτουρκική αναμέτρηση θα είναι υποσύνολο μιας ενδοκαπιταλιστικής διαμάχης για το ξαναμοίρασμα των αγορών και το ξεπέρασμα της κρίσης, θα είναι αντικειμενικά αντιδραστική. Κατά συνέπεια το εργατικό κίνημα πρέπει από τώρα να δίνει τη διπλή μάχη άρνησης της συμμετοχής στον πόλεμο και στο ενδεχόμενο ελληνοτουρκικής σύρραξης. Αντίθετα σε συνδυασμό με προηγούμενες τοποθετήσεις του, τελευταία με αφορμή την παραγγελία των Rafale, το ΚΚΕ δείχνει να ανησυχεί για την εθνική άμυνα, την τουρκική προκλητικότητα, και αναζητά στρατιωτικό εξοπλισμό αυθεντικής εθνικής υποστήριξης! Η τωρινή γραμμή του, και με το δεδομένο ότι στο εργατικό κίνημα δεν είναι με τη λογική της κλιμάκωσης και του συντονισμού των αγώνων, τελικά το τοποθετεί στις δυνάμεις διατήρησης της τάξης. Είναι χαρακτηριστικές μάλιστα και οι καταγγελίες περί καθυστέρησης της Ελλάδας σε σχέση με την Τουρκία, τόσο σε όσα αφορούν τη σχέση τους με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όσο και στο μεταξύ τους ανταγωνισμό.https://prin.gr/2022/03/antipolemikes-grammes-pelekoudas/...................... Οι προβοκάτσιες των Σοσιαλσωβινιστών του οπορτουνιστικού συρφετού σε βάρος των κομμουνιστών δεν πιάνει. Σε κάθε χώρα υπάρχουν δύο πατρίδες μία της αστικής τάξης και μία της εργατικής τάξης και του λαού. Ετσι λοιπόν σε περίπτωση ιμπεριαλιστικού πολέμου οι Κομμουνιστές επικεφαλής του λαού κάτω απο την δική μας ταξική σημαία με γραμμή κοινωνική συμμαχία ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΣ θα υπερασπίσουμε την δική μας πατρίδα αντιμετωπίζοντας ντόπια και ξένη αστική τάξη σαν εισβολέα με έξοδο απο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και νίκη της εργατικής λαικής εξουσία. Κάνουν πως δεν την καταλαβαίνουν τα οπορτουνιστικά καρακόλια του καπιταλισμού που θέλουν το ΚΚΕ εγκλωβισμένο ώστε όταν παρουσιαστούν επαναστατικές συνθήκες να μη διεκδικήσουμε την εξουσία. Οπως ακριβώς έγινε την δεκαετία του 1940 που το ΚΚΕ δεν είχε στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό και γραμμή κοινωνική συμμαχία Σοσιαλφασισμός με αποτέλεσμα το ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ να μη διεκδικήσει την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 καταστρέφοντας τα πάντα. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή