Οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια

 
Οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια!!!

Για χρόνια και χρόνια η αντικομμουνιστική προπαγάνδα έσπερνε το φόβο στους εργαζόμενους ότι αν επικρατήσει ο κομμουνισμός θα χάσουν τα σπίτια τους.

 

Η πραγματικότητα σήμερα, στην Ελλάδα της καπιταλιστικής οικονομίας, αποδεικνύει ότι οι εργαζόμενοι κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από τις τράπεζες.

Η αντιμετώπιση της λαϊκής κατοικίας

Το πρόβλημα της στέγης είναι ένα από τα πιο οξυμένα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας. Δυστυχώς, σε καμιά χώρα δε λύθηκε οριστικά. Αντίθετα, γίνεται κρίσιμο και επιδεινώνεται από χρόνο σε χρόνο. Σύμφωνα με παλιότερα στοιχεία του ΟΗΕ, χρειάζονταν 200 εκατομμύρια διαμερίσματα για να ικανοποιηθούν οι στεγαστικές ανάγκες του πληθυσμού της γης και δεν κτίζονταν παρά 10 εκατομμύρια. Αν πάρουμε υπόψη τη δημογραφική ανάπτυξη σήμερα, θα πρέπει να μιλούμε για κάτι παραπάνω από διπλάσιο αριθμό διαμερισμάτων για να μπει τέρμα στη στεγαστική κρίση της ανθρωπότητας.

Αναζητώντας λύση στο πρόβλημα της κατοικίας ενδιαφέρον είναι να δούμε αν λύθηκε και πώς λύθηκε το πρόβλημα αυτό στις σοσιαλιστικές χώρες και πρώτα απ' όλα στην πρώην Σοβιετική Ενωση.

Η σοβιετική εξουσία κληρονόμησε από την προεπαναστατική Ρωσία μια πραγματικά άθλια κατάσταση. Από τα 180 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα κατοικήσιμης επιφάνειας στις πόλεις, τα 80% ήταν μονώροφες παράγκες χωρίς στοιχειώδεις ανέσεις και κατοικούνταν από εργάτες.

Από τα σπίτια μόνο το 9% είχαν εγκατάσταση νερού, 2% υπονόμους, 1% κεντρική θέρμανση και 5% ηλεκτρικό ρεύμα.

Γι' αυτό ο Β. Ι. Λένιν έγραφε ότι παντού «δίπλα στα πολυτελή σπίτια των πλουσίων (ή στα περίχωρα των πόλεων) πλήθαιναν τα χαμόσπιτα των εργατών, που αναγκάζονταν να ζουν σε υπόγεια, σε υπερπλήρη υγρά και κρύα διαμερίσματα, κάποτε και σε πραγματικές τρώγλες γύρω στις νέες βιομηχανικές επιχειρήσεις» ⁽¹⁵⁾.

Η Ρωσία ξεπερνούσε όλα τα ρεκόρ στην Ευρώπη, έχοντας ένα μέσο όρο κατοικήσιμης επιφάνειας 2-2,5 τ.μ. κατ' άτομο στις εργατικές συνοικίες. Το Παρίσι είχε 270 ενοίκους σε 100 διαμερίσματα, το Βερολίνο και η Βιέννη περίπου 400, η Μόσχα 800 και η Πετρούπολη 900. Να, γιατί σχετικά με την πυκνοκατοίκηση των εργατικών κατοικιών η τσαρική Ρωσία κατείχε την πρώτη θέση στην Ευρώπη και βρισκόταν στο επίπεδο των πιο καθυστερημένων αποικιακών χωρών.

Τις βασικές αρχές και κατευθύνσεις της στεγαστικής πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος επεξεργάστηκε ο Β. Ι. Λένιν πριν τη νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

«Μόνο η εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας γης - υπογράμμιζε ο Λένιν - και η οικοδόμηση φτηνών και υγιεινών κατοικιών μπορεί να λύσει το ζήτημα της στέγης» ⁽¹⁶⁾, ότι «το προλεταριακό κράτος χρειάζεται να εγκαταστήσει με τη βία μια φτωχή οικογένεια στο σπίτι κάποιου πλουσίου» ⁽¹⁷⁾ και ότι οι εργαζόμενοι «μπορούν και πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι τη δίκαιη, αυστηρότατα ρυθμισμένη, οργανωμένη κατανομή (...) των σπιτιών (...) προς το συμφέρον της φτωχολογιάς ⁽¹⁸⁾.

Στην περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, έγραφε ο Λένιν, «η διάθεση με νοίκι σε ξεχωριστές οικογένειες των κατοικιών που ανήκουν σε όλο το λαό, προϋποθέτει και την είσπραξη αυτού του ενοικίου και έναν ορισμένο έλεγχο και ορισμένη αναλογία στην κατανομή των κατοικιών» και μόνο στον κομμουνισμό «θα μπορεί να παραχωρούνται δωρεάν οι "κατοικίες", στη χρήση κάθε οικογένειας ⁽¹⁹⁾.

Το πρόβλημα της στέγης δεν πρέπει να εξαρτάται από το οικονομικό επίπεδο των ανθρώπων. Αυτή η αρχή ίσχυε πάντα στη Σοβιετική Ενωση, τόσο στην εποχή που η κρίση της στέγης ήταν ιδιαίτερα αισθητή, όσο και στα τελευταία χρόνια πριν τη διάλυσή της, που η κατάσταση λίγο - πολύ είχε σταθεροποιηθεί, αλλά δεν είχε λυθεί ακόμα ολοκληρωτικά το στεγαστικό πρόβλημα.

Πραγματικά, η ΕΣΣΔ, είχε κινητοποιήσει όλους τους πόρους που μπορούσε για να αντιμετωπίσει το στεγαστικό πρόβλημα. Γι' αυτό κάθε χρόνο μεγάλωναν οι πιστώσεις για την κατασκευή κατοικιών. Είχε εγκαινιάσει βιομηχανικές μεθόδους, που εξασφάλιζαν, χωρίς προηγούμενο, ρυθμούς παράδοσης άνετων διαμερισμάτων: 2.200.000 το χρόνο. Ο αριθμός αυτός ήταν ανώτερος από αυτόν που έδιναν όλες οι χώρες της ΕΟΚ μαζί, καθώς και οι ΗΠΑ.

Παρ' όλα αυτά, ο αριθμός αυτός ήταν πολύ μικρός για να είχε η κάθε οικογένεια ένα δικό της διαμέρισμα, όπως προβλεπόταν στα πεντάχρονα πλάνα.

Αυτή η σοβιετική αρχιτεκτονική κυκλικής μορφής είχε εμπνευστές τους αρχιτέκτονες Evgeny Stamo και Alexander Markelov.

Τις τελευταίες δεκαετίες πριν τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οι ρυθμοί αύξησης των κατοικιών υπερέβαιναν κατά πολύ τους ρυθμούς αύξησης του αστικού πληθυσμού. Είχε φτάσει στο σημείο, όπου σε μικρότερο χρονικό διάστημα του ενός μήνα να παραδίνονται για χρήση τόσα σπίτια, που έφταναν να ζήσουν οι κάτοικοι μιας πόλης μισού εκατομμυρίου ανθρώπων. Κάθε χρόνο βελτιώνονταν οι συνθήκες κατοικίας περίπου 11 εκατομμυρίων ανθρώπων. Ως προς τις διαστάσεις της οικοδόμησης κατοικιών η Σοβιετική Ενωση κατείχε την πρώτη θέση στον κόσμο.

Στα τέλη του 1980 οι κατοικίες στις πόλεις και στους οικισμούς ήταν όλες εξηλεκτρισμένες, κατά 89% εξασφαλισμένες με υδραυλικές εγκαταστάσεις, κατά 86% με κεντρική θέρμανση, κατά 87% με αποχέτευση, κατά 55% με ζεστό νερό και κατά 79% με φυσικό αέριο. Στα χωριά κτίζονταν κυρίως σπίτια με ένα ή δύο διαμερίσματα με βοηθητικούς χώρους και με κτίσματα στην αυλή.

Το Σύνταγμα της ΕΣΣΔ εξασφάλιζε το δικαίωμα της κατοικίας με χαμηλό ενοίκιο και χαμηλή πληρωμή για τις υπηρεσίες κοινωνικής ωφέλειας.

Το ενοίκιο είχε μείνει σταθερό από το 1928 και αποτελούσε μαζί με την πληρωμή για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν τα δημοτικά όργανα, κατά μέσο όρο το 3% περίπου του οικογενειακού προϋπολογισμού του εργάτη ή του υπάλληλου ⁽²⁰⁾.

Ολα τα παραπάνω καθόλου δε σημαίνουν ότι το πρόβλημα της στέγης είχε λυθεί στην πρώην ΕΣΣΔ. Απεναντίας, συνέχιζε να είναι ένα σοβαρό πρόβλημα για λύση.

 Η ... κόπρος των δανείων