Καρμανιόλα

Την αντιλαϊκή επίθεση που κλιμακώνεται, σε συνθήκες γενικευμένης ακρίβειας και ενεργειακής φτώχειας, αποτυπώνει το σχέδιο του προϋπολογισμού - καρμανιόλα που δόθηκε στη δημοσιότητα. Οι έμμεσοι και άμεσοι φόροι, που η συντριπτική πλειοψηφία τους φορτώνεται στις πλάτες του λαού, είναι αυξημένοι για άλλη μια χρονιά και φτάνουν συνολικά τα 50 - 60 δισ. ευρώ.

Την ίδια ώρα, δαπάνες που αφορούν και τις πιο στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, συνεχίζουν να κατρακυλούν στα τάρταρα της «δημοσιονομικής σταθερότητας» και των «αντοχών της οικονομίας».

Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, η κυβέρνηση πανηγυρίζει προκλητικά για τον «πρώτο κρατικό προϋπολογισμό τα τελευταία 12 χρόνια, που καταρτίζεται εκτός του πλαισίου μνημονιακής επιτήρησης ή ενισχυμένης εποπτείας»! Αν κάτι επιβεβαιώνουν όμως οι πανηγυρισμοί της, είναι ότι με μνημόνια ή χωρίς, σε ανάπτυξη ή κρίση της οικονομίας, τον λογαριασμό τον πληρώνει πάντα ο λαός.

Κι ότι η ταξική αντιλαϊκή πολιτική που αποτυπώνουν όλοι διαχρονικά οι κρατικοί προϋπολογισμοί, έχει στον παρονομαστή της το μνημόνιο των μνημονίων, δηλαδή τη στρατηγική που υπηρετεί τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου, σε βάρος των δικαιωμάτων και των αναγκών του λαού.

Αυτοί που πανηγυρίζουν επίσης είναι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Γιατί ο προϋπολογισμός του 2023 προβλέπει 14 δισ. ευρώ για τη στήριξη των επενδυτικών τους σχεδίων από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, αλλά και από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.

Η κυβέρνηση ταυτόχρονα διαφημίζει ένα κονδύλι περίπου 3 δισ. για δήθεν «μέτρα στήριξης» από τις συνέπειες της ακρίβειας και της ενεργειακής φτώχειας.

Και μόνο έτσι ομολογεί ότι οι υψηλές τιμές στην Ενέργεια και τα βασικά αγαθά «ήρθαν για να μείνουν», παρά το γεγονός ότι προχωράνε η ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία και η συμμετοχή των ΑΠΕ στο ενεργειακό μείγμα, που - κατά την κυβέρνηση - θα οδηγούσαν τάχα σε φθηνότερο ρεύμα.

Σε κάθε περίπτωση, τα λεφτά αυτά δεν επαρκούν ούτε στο ελάχιστο για να καλύψουν τις τεράστιες απώλειες στο λαϊκό εισόδημα. Είναι χρήματα που πληρώνει από την τσέπη του ο λαός με τους έμμεσους και άμεσους φόρους, οι όποιοι έχουν εκτοξευτεί, όπως έδειξαν οι αλλεπάλληλες υπερβάσεις των στόχων για τα έσοδα του τρέχοντος προϋπολογισμού.

Οι προβλέψεις για υψηλό πληθωρισμό και πρωτογενή πλεονάσματα προειδοποιούν για νέα οικονομική αιμορραγία στο εισόδημα του λαού και κάνουν φύλλο και φτερό την άθλια κυβερνητική προπαγάνδα για «καλύτερες μέρες» από τους ρυθμούς ανάπτυξης που περιγράφει ο προϋπολογισμός, με πολλούς αστερίσκους βέβαια, «εάν και εφόσον».

Αλλά και μια σταθερή αναφορά: Τη «δημοσιονομική ισορροπία» που παραπέμπει σε νέες περικοπές, ξεζούμισμα και βάρη πάνω στα ήδη πολλά συσσωρευμένα των προηγούμενων χρόνων.

Στις πλάτες του λαού θα φορτώνονται και όσα αντιλαϊκά «προαπαιτούμενα» συνοδεύουν την «έξοδο από τα μνημόνια», με τις προτεραιότητες για την τελευταία δόση τον ερχόμενο Δεκέμβρη να αφορούν περισσότερα μέτρα για τα «κόκκινα» δάνεια, δηλαδή νέους πλειστηριασμούς, «κωδικοποίηση» - θωράκιση της αντεργατικής νομοθεσίας κ.ο.κ.

Ο προϋπολογισμός επιβεβαιώνει ξανά ότι δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική ανακούφιση του λαού από την ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια στο πλαίσιο της πολιτικής που αναπαράγει τις αιτίες τους για να θωρακίζονται τα κέρδη του κεφαλαίου.

Είναι απαράδεκτο και εξοργιστικό εν έτει 2022 να συμπιέζονται οι ανάγκες του λαού σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αναγκάζεται μία οικογένεια να κόψει κι από τα βασικά για να επιβιώσει, ή να διαλέξει πού θα δαπανήσει την Ενέργεια που μπορεί να πληρώσει, αν δηλαδή θα ανάψει τον φούρνο, το θερμοσίφωνο ή τη θέρμανση.

Οχι άλλη ανοχή λοιπόν! Καμιά λύση δεν πρόκειται να έρθει από τα πάνω, από τις «κορυφές», από τα κόμματα που υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική και ερίζουν για το ποιο μπορεί να την προωθήσει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά, αλλά και με τις μεγαλύτερες εγγυήσεις για την «κοινωνική συνοχή».

Δράση, οργάνωση και αγώνας για να πληρώσει το κεφάλαιο και όχι τα λαϊκά στρώματα, είναι ο δρόμος που σαλπίζει το ΚΚΕ και καλεί σε αγωνιστική συμπόρευση. Μόνο σ' αυτόν τον δρόμο ο λαός μπορεί να βάζει εμπόδια και να κερδίζει «ανάσες», αλλά κυρίως να διαμορφώνει προϋποθέσεις αντεπίθεσης για όλα όσα έχει ανάγκη.