«Πάρε με παιδί μου όταν φτάσεις, ναι...»

Είναι αυτό το συναίσθημα που ένιωθες στα παιδικά σου χρόνια όταν έκανες για πρώτη φορά μακροβούτι με την αγωνία ποτέ θα βγεις στην επιφάνεια, αυτό το πνίξιμο στο στήθος, μαζί με θυμό, οργή, λύπη, θλίψη, απογοήτευση, μαζί με τόσα που θέλουμε να πούμε όλοι μας σήμερα, μα ίσως πιο πολύ οι μανάδες, με αυτήν την συγκλονιστική ιδιότητα που μας χάρισε η φύση.

Είναι το ίδιο συναίσθημα που νιώσαμε με τα τόσα πεθαμένα παιδιά στο Αιγαίο από τη Συρία, με τον θάνατο του Μάριου στο Μενίδι, του Άλκη στη Θεσσαλονίκη, του Βασίλη στις Σέρρες, με τις εικόνες φρίκης από τον πόλεμο στην Ουκρανία, με τον συγκλονιστικό σεισμό στη γειτονική μας Τουρκία και τόσα άλλα. Κι η μεγαλύτερη αγωνία όλων; Να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά πάντα έρχεται κάτι επόμενο... και επόμενο...

Όχι η αγωνία μου δεν είναι πλέον αν συμβεί το επόμενο. Είμαι σίγουρη ότι θα συμβεί! Η αγωνία μου πλέον σαν μάνα είναι πώς τον θυμό μου, την οργή που νοιώθω σήμερα, που ένοιωσα χθες, προχθές, που νοιώθω κάθε μέρα, θα την κάνω εμπόδιο σε αυτά που έρχονται, ώστε τα παιδιά μου, τα παιδιά μας, εγώ, εμείς, όλοι μας, να ζήσουμε όπως μας αξίζει, όπως έχουμε ανάγκη.

Μάθαμε με τον δύσκολο τρόπο όλα αυτά τα χρόνια ότι τα μέτρα προστασίας της υγείας μας, τα ασφαλή σχολικά κτίρια, η ποιότητα της εκπαίδευσης των παιδιών μας και τόσα άλλα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή ζωή για τα παιδιά και τις οικογένειές μας, για όλες τις κυβερνήσεις είναι κόστος.

Να τους βάλουμε εμπόδια λοιπόν γιατί η ζωή μας, η ασφαλής ζωή μας είναι αδιαπραγμάτευτη! Δε κάνουμε έκπτωση σε αυτό!

Να γίνει λοιπόν η οργή μας κινητήρια δύναμη ώστε να διεκδικήσουμε ασφαλή ζωή για εμάς και τα παιδιά μας, μέσω των οργανώσεων γονέων, των σωματείων μας στους χώρους δουλειάς, στους μαζικούς φορείς σε κάθε γειτονιά. Παντού! Ώστε να μην ξαναχρειαστεί καμία μάνα να πάρει τηλέφωνο για να δει ...«αν έφτασε το παιδί της»!

*Η Στέλλα Βαλαβάνη είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Αττικής και υποψήφια βουλευτής του ΚΚΕ στον Νότιο Τομέα