Με γνώση, αγωνιστικότητα και αισιοδοξία

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μάη δεν παύει να απασχολεί, μπροστά στη δεύτερη εκλογική μάχη που κοντοζυγώνει. Υπάρχει ένα τμήμα των εργαζομένων που αν περιέγραφαν τα αισθήματά τους για το αποτέλεσμα θα το έκαναν με τις λέξεις «σοκ και δέος». Κάποιοι απ' αυτούς ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή ΜέΡΑ25, ακόμα και ΝΔ, και είχαν την αίσθηση ότι πάμε σε ένα εκλογικό ...«ντέρμπι». Έτσι, «εντυπωσιάστηκαν» από το ποσοστό που συγκέντρωσε η ΝΔ και το «νταμπλ σκορ» σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει κίνδυνος ορισμένοι να παγιδευτούν στη μοιρολατρία που καιροφυλακτεί, λόγω του ποσοστού της ΝΔ (40,79% από 39,85%), ότι κανένας δεν μπορεί να κάνει κάτι για να αποτρέψει τα χειρότερα, πολύ περισσότερο να καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι «ο λαός είναι άξιος της μοίρας του».

Ωστόσο, θα λέγαμε σε αυτούς τους εργαζόμενους ότι πέρα από μια συναισθηματική αντίδραση - που εξηγείται, μετά από μια περίοδο που δεν ήταν και λίγα αυτά που αντιμετώπισε ή αντιμετωπίζει ο λαός - τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Να σκεφτούν ότι μέτρο της «παντοδυναμίας» μιας κυβέρνησης ήταν και είναι πάντα το πόσο δυνατό θα βρει το εργατικό - λαϊκό κίνημα απέναντί της. Αυτός είναι ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να βάλει εμπόδια, να δυσκολέψει, να δημιουργήσει ρήγματα σε αυτήν την πολιτική.

Εξάλλου, η πολιτική που θα εφαρμόσει η νέα κυβέρνηση της ΝΔ είναι μια πολιτική στην οποία συγκλίνουν και τα υπόλοιπα κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η Ελ. Λύση, αλλά και άλλες δυνάμεις που επιδιώκουν να μπουν στη Βουλή, και αυτά τα κόμματα θα δώσουν - όπως έκαναν και επί 4 χρόνια - συναίνεση και στήριξη στις βασικές επιλογές της, θα επιδιώξουν να εξασφαλίσουν μια «συναινετική αντιπολίτευση», αυτή που άλλωστε χρειάζεται το σύστημα. Άρα, λοιπόν, ο παράγοντας που μπορεί να χαλάσει την «αυτοδύναμη» αντιλαϊκή πολιτική είναι μόνο η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ στη Βουλή.

Οι «βραχονησίδες» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής...

Οπως σημειώνει η ΚΕ του ΚΚΕ στη σχετική της Ανακοίνωση για το εκλογικό αποτέλεσμα, η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ θα έχει να «αντιμετωπίσει»:

«Την υλοποίηση των νέων μνημονιακών προαπαιτούμενων για την εκταμίευση των δόσεων του Ταμείου Ανάκαμψης και του Συμφώνου Σταθερότητας.

Το πέρασμα στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, που σημαίνει επί της ουσίας έναν νέο γύρο κοινωνικών περικοπών και λιτότητας, στο όνομα των πρωτογενών πλεονασμάτων κατ' απαίτηση της ΕΕ, και με στόχο την "επενδυτική βαθμίδα".

Το ενδεχόμενο μιας νέας οικονομικής κρίσης, τα προειδοποιητικά μηνύματα που ήδη υπάρχουν στις ΗΠΑ και την ΕΕ, ενώ η ελληνική καπιταλιστική οικονομία επιβραδύνεται.

Τις εξελίξεις στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και την επιδίωξη για μεγαλύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στο πλευρό των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών.

Τις υπό ΝΑΤΟική ομπρέλα δρομολογούμενες αρνητικές διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά».

Τα ζητήματα αυτά προμηνύουν ότι τα δύσκολα είναι μπροστά την επόμενη μέρα των εκλογών για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τον λαό. Αυτό άλλωστε επιβεβαίωσε και η πρόσφατη Εαρινή Εκθεση της Κομισιόν, αλλά και η ομολογία Μητσοτάκη ότι το Ταμείο Ανάκαμψης είναι μνημόνιο.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή τα ζητήματα αυτά αποτελούν και «καυτές πατάτες». Νομίζει κανείς πως όλα αυτά τα ζητήματα, που θα διαχειριστεί η νέα κυβέρνηση σε βάρος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, θα την αφήσουν αλώβητη; Μιλάμε για «βραχονησίδες» ή καλύτερα για τα «παγόβουνα» του καπιταλισμού, που μπορεί να οδηγήσουν σε Τιτανικούς.

Γι' αυτό άλλωστε επιδιώκουν σταθερή κυβέρνηση και ταυτόχρονα ευρύτερη συναίνεση, γι' αυτό η ΝΔ βάζει στόχο ισχυρή αυτοδυναμία και ταυτόχρονα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ επιδιώκουν να έχουν τέτοια ποσοστά που να τους επιτρέπουν να παίζουν τον ρόλο τους ως δυνάμεων «συστημικής συναινετικής αντιπολίτευσης», να προετοιμάζονται ως εναλλακτικές κυβερνητικές δυνάμεις αν χρειαστεί και - το σημαντικότερο - να βάζουν τρικλοποδιές και εμπόδια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Υπάρχει άλλωστε και η πείρα της δεκαετίας 2009 - 2019. Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», κέρδισε τις εκλογές με 43,9%, αφήνοντας 10% πίσω τη ΝΔ και «βάφοντας» πράσινο τον χάρτη. Η οικονομική κρίση που ήρθε τότε - και για την οποία το ΚΚΕ ήδη προειδοποιούσε προεκλογικά, αφού είχε ήδη εκδηλωθεί στις ΗΠΑ - οδήγησε στην εποχή των μνημονίων. Σε συγκυβερνήσεις ανάμεσα σε «ορκισμένους εχθρούς». Στην κατάρρευση κομμάτων που έπαιρναν φαραωνικά ποσοστά. Στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική σοσιαλδημοκρατική δύναμη, που από «αντιμνημονιακή» έγινε μνημονιακή, παγιδεύοντας τον λαό και τους εργαζόμενους στη λογική ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και έτσι, τελικά, οδηγώντας στην ενίσχυση της ΝΔ τόσο το 2019 όσο και το 2023.

...και ο «μπαχτσές» του συστήματος

Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι ποιο κόμμα θα μπορέσει να σταθεί «βράχος» απέναντι στη δεδομένη αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και ταυτόχρονα θα εμπνεύσει στον λαό μια άλλη προοπτική, ένα άλλο όραμα για τη χώρα. Και το ζήτημα αυτό είναι ταξικό, έχει να κάνει με το τι θέση παίρνουν τα κόμματα απέναντι στο δίλημμα «Οι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα κέρδη τους, ή η ζωή και οι ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού;».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, έχει αποδειχθεί, τόσο από θέσεις κυβέρνησης όσο και από θέσεις αντιπολίτευσης «κουβαλάνε νερό στον μύλο» του συστήματος. Οποτε χρειάστηκε, βλέπε π.χ. μνημόνια, του έδωσαν όσες «ανάσες» ήθελε. Στήριξαν και στηρίζουν την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, κάθε κοινωνικής ανάγκης. Εβαλαν πλάτη για να μετατραπεί η Ελλάδα σε αμερικανοΝΑΤΟικό προγεφύρωμα στους πολέμους σε Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Συρία, τώρα στην Ουκρανία. Μαζί με τη ΝΔ είναι «κήρυκες» της λεγόμενης «κοινωνικής ειρήνης», δηλαδή της υποταγής των εργαζομένων στα παζάρια τού τι πρέπει να χάσουν. Εχουν πάρει από χρόνια «διαζύγιο» με την οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού.

Τα δύο προσωποπαγή κόμματα που φλερτάρουν με το 3% («Πλεύση Ελευθερίας» και ΜέΡΑ25) δεν είχαν ποτέ, ούτε έχουν σχέση με το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, αλλά και σαν πολιτικές οργανώσεις είναι τόσο πλαδαρές που κανείς δεν ξέρει, εάν περάσουν το 3%, σε ποιο κόμμα θα βρεθούν οι βουλευτές τους μετά από ένα σύντομο διάστημα. Στην προηγούμενη Βουλή, π.χ., από το ΜέΡΑ25 είχε αυτομολήσει το 1/3 της κοινοβουλευτικής του δύναμης. Τα κόμματα αυτά, που τώρα «ψαρεύουν σε θολά νερά», διεκδικώντας «να έχουν φωνή» στο κοινοβούλιο, έχουν ευθύνες για όσα φόρτωσε στις πλάτες του λαού η πρώτη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενώ και στη συνέχεια δεν έχουν κουνήσει το δαχτυλάκι τους π.χ. ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που όλα δείχνουν ότι αύριο θα κλιμακωθεί ακόμα περισσότερο. Και αυτό ισχύει και για τα τόσα μύρια προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία.

Η Ελ. Λύση και το κόμμα «Νίκη», που έφτασε στο «κατώφλι» του 3%, κουβαλάνε μαζί τους μέρος της «σαπίλας όλου του ντουνιά», με αναχρονιστικές και αντιδραστικές απόψεις, που τις καλλωπίζουν με την μπογιά του «πατριωτισμού».

ΚΚΕ, ο κυματοθραύστης των αντιλαϊκών επιλογών

Αντικειμενικά, εκείνη η πολιτική δύναμη που μπορεί να εκφράσει τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και του λαού στο κοινοβούλιο, που μπορεί να συγκρουστεί μέσα και έξω από τη Βουλή με τις αντιλαϊκές επιλογές, είναι το ΚΚΕ.

Την προηγούμενη περίοδο, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση δήλωνε πως «θα λογαριαστούμε μετά», όταν στήριζε τον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία και χειροκροτούσε τον Ζελένσκι και τον ναζί του Αζόφ, όταν ψήφιζε τον μισό πακτωλό των νόμων που σερβίριζε η κυβέρνηση, το ΚΚΕ «λογαριαζόταν» καθημερινά και πρωτοστατούσε στην ανασύνταξη και αντεπίθεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Με τους εργαζόμενους στις απεργίες, με τους αγρότες στα μπλόκα, με τους φοιτητές ενάντια σε αντιδραστικούς νόμους, με τους ξεσπιτωμένους που αγωνίζονταν να σώσουν τα σπίτια τους, με κάθε συνειδητοποιημένο άνθρωπο έξω από τις βάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, με τη σημαντική πολιτική δράση για κάθε μεγάλο και μικρό πρόβλημα και την ανάλογη πολιτιστική δραστηριότητα, που καλλιεργεί το δίκιο και την αντίσταση του λαού μας, την αισιοδοξία και την ελπίδα της ανατροπής της σημερινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Οταν οι άλλοι χειροκροτούσαν ή απλώς ψέλλιζαν μισόλογα, το ΚΚΕ προσπαθούσε να ξεσηκώσει, να αποτρέψει και να ακυρώσει στην πράξη αντιλαϊκούς νόμους, να δυναμώσουν οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες και να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι κατακτήσεις, να χαραχτεί άλλη πορεία για τη χώρα.

Ναι, το αν ο ουρανός θα είναι «χτικιάρης» δεν εξαρτάται από τις έδρες της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, των εθνικιστικών κομμάτων. Αλλωστε, όποτε το σύστημα χρειάστηκε πάνω από 180 βουλευτές, αυτοί βρέθηκαν με τη συνδρομή όλων των βασικών κομμάτων, βλέπε π.χ. το 3ο μνημόνιο (2015), που το πέρασε με τις 222 ψήφους των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Ποταμιού.

Το δίκιο τελικά δεν θα κριθεί στους 4 τοίχους της Βουλής, αλλά από την πάλη των εργαζομένων και της νεολαίας. Για να δυναμώσει όμως αυτή η πάλη, χρειάζεται οι κάλπες στις 25 Ιούνη να γεμίσουν με ακόμα περισσότερες κόκκινες - αγωνιστικές ψήφους απ' ό,τι στις 21 Μάη. Οσο πιο ψηλά φτάσει το ΚΚΕ, τόσο περισσότεροι βουλευτές θα βρεθούν στο πλευρό των λαϊκών αγώνων που αναμφισβήτητα θα αναπτυχθούν το επόμενο διάστημα, για να ανατρέψουν όσους και όσα μαυρίζουν τη ζωή μας...

Του Ελισαίου Βαγενα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ