Το θέμα δεν είναι προσωπικό, παρά μόνο για τον εχθρό. Ηταν, είναι και θα είναι βαθιά πολιτικό, όπως το δήλωσα από την πρώτη στιγμή. Αναφέρομαι στο χαστούκι του Κασιδιάρη, το καθόλου μακρινό 2012. Εντεκα χρόνια μετά, στη Βουλή έρχεται νομοθετική ρύθμιση τόσο έντεχνα προσωποποιημένη, ώστε το Κασιδιάρης να περιβάλλεται την «αίγλη» του κόμματος, του επικίνδυνου ψηφοσυλλέκτη, του δωρεάν διαφημιζόμενου, του ψευδόμαγκα, ψευδοήρωα των ανά την επικράτεια ρεταλιών του φασισμού.