Θάλασσα πλατιά, σ' αγαπώ γιατί μου μοιάζεις. Θάλασσα βαθιά, μια στιγμή δεν ησυχάζεις. Λες κι έχεις καρδιά. Τη δικιά μου τη μικρούλα την καρδιά.... Οταν ο Γιώργος Ρούσσος άκουγε τους στίχους του ντυμένους με τη μουσική του μεγάλου Μάνου, του Χατζιδάκι, να βγαίνουνε από το στόμα της Μανταλένας (Αλίκης) ή μπορεί κι από τα σπλάχνα της ομώνυμης βάρκας, σίγουρα δεν είχε στον νου του μια μικρή καρδιά, ενός εμβρύου στην κοιλιά της μάνας του, ή την άλλη του παιδιού, από κείνα που κλειδωμένα στ' αμπάρια θα σκυλοπνίγονταν σ' ένα γιγάντιο φέρετρο από σκουριασμένη λαμαρίνα στην ...άκαρδη καρδιά της Μεσογείου.