Επαγρύπνηση, πάλη και αλληλεγγύη κόντρα στον επικίνδυνο εφησυχασμό

Αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς όσα λένε η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και οι αναλυτές τους σε κανάλια και εφημερίδες, ο λαός θα έπρεπε είτε να βλέπει με απάθεια τη νέα τουρκική εισβολή στη Συρία είτε να υιοθετούσε την αντιστροφή της πραγματικότητας περί «απομονωμένου Ερντογάν». Θα έπρεπε είτε να «απαιτεί» από την ΕΕ, δηλαδή τον θύτη, να «παρέμβει ενιαία» για να τερματιστεί ο πόλεμος είτε από την

κυβέρνηση Τραμπ, τον άλλο θύτη, να αφήσει τις ...«παλινωδίες» και να πάρει συγκεκριμένα μέτρα. Περίπου αυτά παπαγαλίζουν στελέχη των αστικών κομμάτων και άλλοι προπαγανδιστές, που, όχι τυχαία, είναι οι ίδιοι που πανηγυρίζουν για την εμβάθυνση της συνεργασίας ΗΠΑ - Ελλάδας, που καλλιεργούν τον εφησυχασμό στο λαό για το γεγονός ότι η χώρα μετατρέπεται σε προκεχωρημένο αμερικανοΝΑΤΟικό φυλάκιο.

Είναι οι ίδιοι, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που αναμασούν διάτρητους ισχυρισμούς για το ρόλο της Τουρκίας, υποβαθμίζοντας τους ανταγωνισμούς και παρουσιάζοντας τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις σαν σωτήρες. Αναλύσεις δηλαδή που στην πράξη διαψεύδονται, αφού καθημερινά αποδεικνύεται ότι η Τουρκία, και με τις κινήσεις στο Αιγαίο και με τις κινήσεις της στην κυπριακή ΑΟΖ και με την εισβολή στη Συρία, δεν κλιμακώνει την επιθετικότητά της για «εσωτερική κατανάλωση», αλλά για να πλασαριστεί σε καλύτερες θέσεις η αστική της τάξη.

Τα ψέματα και οι παραπλανητικές αναλύσεις τους ακουμπούν στους ρόλους του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ στην περιοχή. Σκόπιμα παραβλέπουν ότι η πολεμική επιχείρηση της Τουρκίας προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλα τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Συνεπώς, μέσα σε αυτό το φλεγόμενο πλαίσιο δεν χωράει κανένας εφησυχασμός. Πρέπει λοιπόν και τα ψέματά τους να πάρουν απάντηση και η αντιιμπεριαλιστική πάλη να οργανωθεί μαζί με την αλληλεγγύη στον συριακό λαό.

Επιθετική απάντηση στα ψέματα και τον αποπροσανατολισμό

Ψέμα 1ο: «Το ΝΑΤΟ και η βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στους σχεδιασμούς του, η αναβαθμισμένη συνεργασία με τις ΗΠΑ μάς εξασφαλίζουν σταθερότητα και ασφάλεια σε μια περίοδο που όλοι τα βάζουν με όλους...».

Η αντιστροφή της πραγματικότητας από όσους επιμένουν ακόμα και τώρα, μετά την επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία, να χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα είναι πράγματι προκλητική. Προσπαθούν να εμφανίσουν ότι ο μόνος κίνδυνος από τις εξελίξεις στη Συρία είναι η αύξηση των προσφυγικών ροών ή η διέλευση τζιχαντιστών προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας και ότι κατά τ' άλλα δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας, αφού «τα έχουμε καλά με τις ΗΠΑ»...

Αυτό που επιχειρούν είναι να κρύψουν το δάσος πίσω από το δέντρο, να στρέψουν τα βλέμματα μακριά από τη «μεγάλη εικόνα» των ανταγωνισμών που οξύνονται. Παρουσιάζουν την τουρκική επιθετικότητα αποσπασμένη από εξελίξεις, όπως την επιθετική ΝΑΤΟική διάταξη απέναντι στη Ρωσία. Εξελίξεις, δηλαδή, που αντικειμενικά βάζουν τη χώρα μας στο μάτι του κυκλώνα.

Το κυριότερο, όμως, είναι αυτό που επιβεβαίωσε και ο Στόλτενμπεργκ στην πρόσφατη επίσκεψή του σε Αθήνα και Αγκυρα: Οτι το ΝΑΤΟ δεν είναι ούτε και πρόκειται ποτέ να γίνει ο θεματοφύλακας των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου απέναντι στις τουρκικές αμφισβητήσεις. 

Ο γγ του ΝΑΤΟ, αφαιρώντας και το τελευταίο φύλλο συκής από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, είπε για τη μεν κυπριακή ΑΟΖ, νομιμοποιώντας την τουρκική προκλητικότητα και τις προσπάθειες της Τουρκίας να δημιουργήσει τετελεσμένα στην περιοχή, ότι «το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να κάνει νομικές κρίσεις, υπάρχουν άλλοι θεσμοί που τις κάνουν»! Για τη δε τουρκική εισβολή στη Συρία, ότι βεβαίως η Τουρκία «αντιμετωπίζει νόμιμες ανησυχίες ασφαλείας»! Κι αυτή η τοποθέτηση προστίθεται στο «πράσινο φως» που έδωσε ο Τραμπ για να ξεκινήσει η τρίτη επέμβαση σε βάρος του συριακού λαού από την τουρκική κυβέρνηση, τη δήθεν «απομονωμένη» από τη διεθνή κοινότητα.

Ψέμα 2ο: «Αυτό που φταίει για τη συριακή κρίση είναι η "αμφισημία" του Τραμπ, το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν μια στιβαρή και συνεπή στάση στη Συρία...».

Θα ήταν πολύ πιο απλά τα πράγματα για τους λαούς αν οι κίνδυνοι στην περιοχή οφείλονταν στην «αστάθεια» ενός πολιτικού ηγέτη, όμως οι εξελίξεις είναι πολύ πιο σύνθετες από όσο μπορεί να ερμηνεύσει μια ψυχολογίστικη προσέγγιση των αποφάσεων Τραμπ. Μιλάμε για αντιφατικές επιλογές στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, που αντανακλούν μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, που διατρέχουν, όπως φαίνεται, το ίδιο το κόμμα του Τραμπ. Αντιθέσεις που προφανώς δεν έχουν να κάνουν με το πώς οι ΗΠΑ θα «προστατεύσουν» τους λαούς αλλά πώς θα αντιμετωπιστούν καλύτερα η Ρωσία και η Κίνα, πώς θα διατηρηθεί η αμερικανική πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται άλλωστε και η μάχη που δίνουν οι ΗΠΑ για να κρατήσουν την Τουρκία στο «δυτικό στρατόπεδο», να απομακρύνουν τον κίνδυνο ολοκληρωτικής συστράτευσης με τη Ρωσία, να ανακόψουν την κινεζική και ρωσική διείσδυση σε Βαλκάνια, Μ. Ανατολή και ΝΑ Μεσόγειο. Τους στόχους αυτούς υπηρετεί και η ελληνική εμπλοκή, που αναβαθμίστηκε με την πρόσφατη Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ για τις βάσεις, που περιλαμβάνει όμως κι άλλα επεισόδια, όπως τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ψέμα 3ο: «Αυτό που λείπει είναι μια πιο δραστική παρέμβαση στις εξελίξεις από την ίδια την ΕΕ, με ενιαία στάση, για να υπερασπιστεί τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή...».

Τα κράτη της ΕΕ δεν στέκονται ενιαία απέναντι στις εξελίξεις, αφού κι αυτά σπαράσσονται από αντιθέσεις. Ο πόλεμος συμφερόντων που μαίνεται και μεταξύ τους εκφράζεται στη στάση τους στο Συριακό. Αυτό είναι που μεταφράζεται από τους απολογητές του ιμπεριαλισμού ως «ευρωπαϊκή ατολμία». Ετσι ακούμε π.χ. την κυβέρνηση της ΝΔ να κάνει λόγο για «δύσκολη ισορροπία» στην ΕΕ, αφού «από τη μία πλευρά θέλαμε να επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία και από την άλλη θέλαμε να της δοθούν χρήματα για το Μεταναστευτικό...».

Και μπορεί οι ελληνικές κυβερνήσεις να πανηγυρίζουν για τις χλιαρές αποφάσεις της ΕΕ για την Τουρκία, όμως το κύριο είναι ότι η ΕΕ αντιμετωπίζει την Τουρκία ως «βασικό εταίρο», ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Γι' αυτό μόνο ως χάδι μπορούν να χαρακτηριστούν τα μέτρα περιορισμού εξαγωγής όπλων στην Τουρκία, την ίδια στιγμή που η Γερμανία από την αρχή του χρόνου έχει κάνει τη μεγαλύτερη τέτοια εξαγωγή από το 2005, ενώ το 2018 οι εξαγωγές αυτές αντιπροσώπευαν το 1/3 του τζίρου της γερμανικής βιομηχανίας. Γι' αυτό άλλωστε και η Τουρκία απάντησε ότι το «εμπάργκο» της ΕΕ «θα έχει ελάχιστα αποτελέσματα», αφού όσα όπλα ήταν να πάρει τα έχει ήδη πάρει.

Την εικόνα των αντιθέσεων συμπληρώνουν οι βάσεις που διατηρεί η Βρετανία στην Κύπρο, τα δικαιώματα σε «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ που έχουν αγοράσει Ιταλία και Γαλλία κ.ο.κ. Υπενθυμίζεται άλλωστε ότι κράτη - μέλη της ΕΕ βομβάρδισαν μαζί με τις ΗΠΑ πριν από ένα χρόνο τη Συρία και την ίδια στιγμή όλοι τους μαζί ψηφίζουν ομόφωνα τις αποφάσεις στις Συνόδους του ΝΑΤΟ.

Δηλαδή, τα κράτη - μέλη της ΕΕ βαδίζουν και μαζί και χώρια σε ό,τι αφορά το Συριακό, διαμορφώνοντας τη στάση τους με βάση τα συγκεκριμένα συμφέροντα που υπηρετούν, και με την Τουρκία να βρίσκεται σε ένα διαρκές παζάρι μαζί τους.

Να μπει τέλος στον κατήφορο της θανάσιμης εμπλοκής

Είναι λοιπόν τουλάχιστον αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι σε αυτό το περιβάλλον οι «φιλίες» της Ελλάδας με τους φονιάδες των λαών μπορούν να βγουν σε καλό. Αυτό που προέχει είναι να εκφραστεί η καταδίκη της τουρκικής εισβολής, όπως και των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ που την ενθάρρυναν. Να διατρανωθεί ακόμα πιο αποφασιστικά η απαίτηση για καμιά εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, που μετατρέπουν τη χώρα σε μαγνήτη κινδύνων. Να δυναμώσουν η αντίθεση στη Συμφωνία ΗΠΑ - Ελλάδας, η πάλη για τον τερματισμό των αποστολών εκτός συνόρων, για να φύγουν οι βάσεις και να αποδεσμευτεί η χώρα από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στους στόχους γεωστρατηγικής αναβάθμισης της αστικής τάξης της Ελλάδας, που μπλέκει το λαό σε περισσότερους κινδύνους. Η πραγματική διέξοδος από το θανάσιμο αυτό κουβάρι βρίσκεται στην αντεπίθεση, στην αντικαπιταλιστική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για να περάσει η εξουσία στα χέρια του λαού, ώστε να μπει τέλος στις αιτίες που φέρνουν τον πόλεμο, τη φτώχεια και την προσφυγιά.