Ελπιδοφόρες αγωνιστικές διεργασίες..

Κορυφώθηκε, τη βδομάδα που μας πέρασε, η προπαγανδιστική ομοβροντία από κυβέρνηση, αστικά κόμματα και τα κάθε λογής παπαγαλάκια τους ενάντια στους εργατικούς αγώνες, με αφορμή την επιτυχημένη απεργία για το Ασφαλιστικό. Η προσπάθειά τους όμως να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου, να μην κουνιέται φύλλο και οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τον νόμο - λαιμητόμο Βρούτση - Κατρούγκαλου έπεσε στο κενό.

 

Ελπιδοφόρες αγωνιστικές διεργασίες...

Κι αυτό είναι ένα καλό νέο για τους εργαζόμενους. Δηλαδή, το γεγονός ότι παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, παρά την εκστρατεία όλων των μηχανισμών της αστικής τάξης, τα ψέματα και τα επιχειρήματα για να σβήσει κάθε αντίσταση, παρά τη χυδαία κατασυκοφάντηση της αγωνιστικής διεκδίκησης, την καταστολή, τις εργοδοτικές απειλές και επιθέσεις, οι αγωνιστικές διεργασίες όχι μόνο δεν σταματούν, αλλά αγκαλιάζουν και νέους χώρους δουλειάς. Παρά τον ανοιχτά απεργοσπαστικό ρόλο της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, που χαρακτηρίζει τον νόμο Βρούτση - Κατρούγκαλου «πολύ κακό για το τίποτα», υπάρχουν δυνάμεις που οργανώνονται από τα κάτω, που, σωματείο το σωματείο, μέσα από διαπάλη και με ζωντανές διαδικασίες, κατάφεραν να χτίσουν απεργιακό μέτωπο και να δοθεί μια πρώτη αποφασιστική απάντηση.

Στο άλλο κρίσιμο μέτωπο, αυτό της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής και των επικίνδυνων αμερικανοΝΑΤΟικών «διευθετήσεων» στα Ελληνοτουρκικά, κυριαρχεί η απόλυτη στοίχιση των αστικών κομμάτων γύρω από τη συνδιαχείριση σε Αιγαίο και Κύπρο, με παζάρεμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων και μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο για να εξασφαλιστεί η ΝΑΤΟική «τάξη» στην περιοχή. Κι όμως, την ίδια στιγμή, κάθε κινητοποίηση που διοργανώνεται ενάντια στις βάσεις και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ενάντια στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, αγκαλιάζει εκατοντάδες σωματεία, μαζικούς φορείς, συγκεντρώνει χιλιάδες εργαζομένων και νεολαίας που δεν μασάνε το κουτόχορτο της «ασφάλειας» και της «σταθερότητας» που τάχα εξασφαλίζουν οι μακελάρηδες των λαών. Τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία δεν κρύβουν την ανησυχία τους, καθώς παρά τον πακτωλό κονδυλίων για τη «μείωση του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα», η χώρα μας βρίσκεται στις πρώτες θέσεις ανάμεσα σε αυτές που έχουν αρνητική άποψη για τη δολοφονική αυτή συμμαχία, με 51%.

Ελπιδοφόρες είναι οι αγωνιστικές διεργασίες που αναπτύσσονται και στους μαθητές. Εδώ και κάμποσες μέρες είναι στους δρόμους, αναπτύσσουν μια πολύμορφη δραστηριότητα, με κεντρικό σύνθημα «θέλουμε σχολείο δημιουργικό κι όχι κέντρο εξεταστικό». Και, παρά τα κρούσματα καταστολής, ακόμα και με διευθυντάδες να παίζουν το ρόλο του χωροφύλακα στις σχολικές μονάδες, η νεολαία δεν το βάζει κάτω, δεν υποτάσσεται σε μια πραγματικότητα ελλείψεων σε υποδομές και προσωπικό, στην εξίσωση των κολεγίων με τα πανεπιστήμια κ.ο.κ.

 

...απάντηση στην αντιλαϊκή κλιμάκωση

Οι αγωνιστικές αυτές διεργασίες δίνουν απάντηση στην κλιμάκωση της ελεεινής επίθεσης ενάντια στο εργατικό κίνημα. Μια επίθεση που ξεκινάει από υπουργούς και παπαγαλάκια της κυβέρνησης και σαν να έχουν καταμερισμένους ρόλους αναπαράγεται από τον ακροδεξιό «λαγό» του συστήματος Βελόπουλο αλλά και τη ΣΥΡΙΖΑίικη «Αυγή», που τάχα τους πήρε ο πόνος για την «ταλαιπωρία των οδηγών», το «μπλακ άουτ» στην πρωτεύουσα, τα «εμπόδια στην ενημέρωση» και άλλες τέτοιες βρωμιές. Κι όλα αυτά, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δίνει στη δημοσιότητα το νομοσχέδιο για την απαγόρευση ουσιαστικά των διαδηλώσεων, μια ακόμα «παραγγελιά» των επιχειρηματικών ομίλων, ενισχύοντας το δίχτυ αυταρχισμού και καταστολής.

Οι αγωνιστικές διεργασίες δίνουν απάντηση και στη συναίνεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, στη συζήτηση για τους όρους που αυτή μπορεί να επιτευχθεί, στο όνομα της «εθνικής ομοψυχίας», με τις όποιες αψιμαχίες τους να περιορίζονται στο ποιος υπονομεύει τελικά αυτήν την προσπάθεια. Κι αν δείχνει κάτι αυτή η συζήτηση, δεν είναι τόσο την παντοδυναμία τους, όσο την ανησυχία που έχουν για το πώς θα κρατήσουν το λαό αλυσοδεμένο, πώς θα αποφύγουν ξεσπάσματα, πώς θα φτάσει πιο πλατιά το σύνθημα «τα κεφάλια μέσα», αφού τάχα «όλοι συμφωνούν...». Η στοίχιση όλων των αστικών κομμάτων στους στόχους του κεφαλαίου πρέπει να γίνει κριτήριο για το γεγονός ότι όλοι τους μαζί υπηρετούν μια αντιλαϊκή στρατηγική, μια στρατηγική δοκιμασμένη, που δεν πρόκειται να φέρει τίποτα το θετικό για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Υπάρχουν πολλά περιθώρια προκειμένου να κλιμακωθούν αυτές οι διεργασίες στο εργατικό κίνημα.

Και με την ορμή και το κουράγιο που πήραν οι εργαζόμενοι από την επιτυχημένη απεργία, να δυναμώσουν η προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, η μάχη που δίνουν εκατοντάδες σωματεία για ένα πραγματικό εργατικό συνέδριο της ΓΣΕΕ. Να δοθεί συνέχεια στις κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοθετικό έκτρωμα της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό, αλλά και κάθε μέτωπο πάλης που έχει να κάνει με τους όρους δουλειάς και ζωής των εργαζομένων.

Η ελπίδα για το λαό δεν βρίσκεται ούτε στην υποταγή στους στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης ούτε στους σχεδιασμούς που με διάφορες παραλλαγές υπηρετούν το ίδιο όραμα, τα συμφέροντα μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων. Βρίσκεται στον αντίποδα, στην ενίσχυση του δρόμου εκείνου που καθημερινά αποδεικνύεται ότι «πονάει» όσους τσακίζουν τα εργατικά δικαιώματα. Στην ενίσχυση της αγωνιστικής ταξικής διεκδίκησης σε όλα τα μέτωπα, της αντιπαράθεσης με την εργοδοσία, τα κόμματα και τα συνδικαλιστικά τσιράκια της.

Στο δρόμο αυτό μπορούν πραγματικά να συναντηθούν χιλιάδες εργαζόμενοι μέσα από τα σωματεία τους, άλλους μαζικούς φορείς. Εκεί δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, για την αύξηση του βαθμού οργάνωσης των εργατών, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και του χωριού, για το δυνάμωμα της πάλης με επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες μας.