Η Σοβιετική Ρωσία βγαίνει από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η σοβιετική

Η Σοβιετική Ρωσία βγαίνει, 3/3/1918, από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η σοβιετική αντιπροσωπεία υπογράφει στο Μπρεστ - Λιτόφσκ τη «Συνθήκη Ειρήνης», αρνούμενη να συζητήσει τους όρους της και δηλώνοντας πως η συμφωνία δε στηρίζεται στην ελεύθερη συγκατάθεση των λαών, αλλά υπαγορεύεται στη Σοβιετική Ρωσία από τον πάνοπλο γερμανικό ιμπεριαλισμό, που εκμεταλλεύεται την προσωρινή αδυναμία της νεαρής Σοβιετικής Δημοκρατίας.

Η Συνθήκη του Μπρεστ ήταν πλήγμα για τα σχέδια των ιθυνόντων κύκλων στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και στη Γαλλία, που λογάριαζαν να χρησιμοποιήσουν τη Γερμανία για να εκμηδενίσουν τη σοβιετική εξουσία. Παράλληλα, η Συνθήκη του Μπρεστ ενίσχυσε την προσπάθεια των λαών στις εμπόλεμες χώρες για να τερματιστεί ο πόλεμος.

Με τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης και τη δημιουργία του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους, της ΕΣΣΔ, διαμορφώθηκε μια νέα πραγματικότητα σε σχέση με αυτήν που γνώρισε η ανθρωπότητα στο πέρασμα των αιώνων. Η νέα αυτή ποιότητα αφορούσε και την εξωτερική πολιτική που ακολούθησε.

Μέχρι τότε οι διάφοροι τύποι κρατών, δουλοκτητικών, φεουδαρχικών, καπιταλιστικών, είχαν να επιδείξουν μια εξωτερική πολιτική που, ως απόρροια των εσωτερικών συνθηκών, ανταποκρινόταν στα συμφέροντα των κάθε φορά εκμεταλλευτριών τάξεων. Αντίθετα, η εξωτερική πολιτική που κατά βάση ακολούθησε η Σοβιετική Ενωση, διέφερε από αυτήν των καπιταλιστικών χωρών, μιας και κριτήριό της δεν ήταν η ικανοποίηση των συμφερόντων των καπιταλιστικών μονοπωλίων, των αστικών εκμεταλλευτριών τάξεων, αλλά της εργατικής τάξης, που 'χε πάρει στα χέρια της την εξουσία, ανατρέποντας την εξουσία του κεφαλαίου.

Επιπλέον, για πρώτη φορά στα ιστορικά, οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου βρήκαν στο πρόσωπο της Σοβιετικής Ενωσης και της εξωτερικής της πολιτικής έναν σταθερό σύμμαχο στην πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, στην πάλη για το σοσιαλισμό.

Βεβαίως, αυτή η εξωτερική πολιτική έφερε τη σφραγίδα τόσο των θετικών, που εξέπεμπε η εργατική εξουσία, όσο και των αρνητικών, που κουβαλούσε ο διεθνής αρνητικός συσχετισμός δύναμης και τα λάθη που διέπραξε η εργατική εξουσία στο εσωτερικό της χώρας, κυρίως μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, και τα οποία οδήγησαν στην ανατροπή της. Ωστόσο, αυτά τα τελευταία δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αναιρέσουν τη διεθνιστική συμβολή της ΕΣΣΔ, στην οποία θα αναφερθούμε συνοπτικά στο συγκεκριμένο άρθρο, αναφέροντας κι ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία.

 

Η εργατική εξουσία από τις πρώτες κιόλας ώρες της διακήρυξε την αντίθεσή της ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Στο «Διάταγμα για την ειρήνη» της εργατικής κυβέρνησης, η συνέχιση του Α' Παγκόσμιου Πολέμου χαρακτηρίζεται «τεράστιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας».

Επιπλέον, με το Διάταγμα η Σοβιετική Ρωσία απευθύνθηκε στους εργαζόμενους των χωρών που συμμετείχαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στους εργάτες της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, τονίζοντας πως περιμένει από αυτούς βοήθεια, για να φέρει σε πέρας όχι μόνο την υπόθεση της ειρήνης, αλλά και της απελευθέρωσης των εργαζομένων, των εκμεταλλευόμενων μαζών από κάθε είδους σκλαβιά και εκμετάλλευση. Ετσι η Σοβιετική Ρωσία συνέδεσε την πάλη για την ειρήνη, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης των εργαζομένων, που πήρε «σάρκα και οστά» με τη νίκη του Οκτώβρη.

Η βοήθεια της ΕΣΣΔ για την απελευθέρωση λαών από το αποικιοκρατικό σύστημα

Η Σοβιετική Ρωσία τάσσεται υπέρ της άμεσης κατάπαυσης του πυρός, χωρίς προσαρτήσεις, στηρίζοντας ταυτόχρονα το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση. Δεν διστάζει να απαρνηθεί εδάφη, που η τσαρική αστική εξουσία είχε προσαρτήσει στην αυτοκρατορία. Η σοβιετική εξουσία αναγνώρισε την ανεξάρτητη κρατική υπόσταση της Πολωνίας και της Φιλανδίας, καθώς επίσης και των σοβιετικών καθεστώτων που είχαν επικρατήσει στις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία). Επιπλέον, παραιτήθηκε από μια σειρά άδικες κι ανισότιμες συμφωνίες για τους άλλους λαούς, που είχε πετύχει η τσαρική αυτοκρατορία, πυροδοτώντας την πάλη άλλων λαών, όπως π.χ. του Ιράν για εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

Οπως έγραφε ο Λένιν, η σοβιετική κυβέρνηση διακήρυξε «την πλήρη ρήξη με τη βάρβαρη πολιτική του αστικού πολιτισμού, που στήριζε την ευημερία των εκμεταλλευτών ορισμένων εκλεκτών εθνών πάνω στην υποδούλωση εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων στην Ασία, στις αποικίες γενικά και στις μικρές χώρες». Ταυτόχρονα, επιδιώκει να δημιουργήσει σχέσεις με επαναστατικά κινήματα, παραχωρώντας κάθε δυνατή βοήθεια στην πάλη τους ενάντια στις αποικιοκρατικές δυνάμεις.